Ο Δρ Can Erimtan είναι ανεξάρτητος μελετητής που κατοικεί στην Κωνσταντινούπολη, με ένα ευρύ ενδιαφέρον για την πολιτική, την ιστορία και τον πολιτισμό των Βαλκανίων και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής.  tweetάρει στο @theerimtanangle

Η πραματική «μάχη του Ιράκ» μόλις τώρα άρχισε

Πηγή: Can Erimtan, “Real ‘Battle of Iraq’ is only beginning,” RT (03.07.2014 15:08)

Ιδεολογία ή θρησκεία, εθνικισμός, αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία εμφανίζονται ως υψηλές έννοιες και στόχοι, αλλά στην πραγματικότητα, είναι «ανέκαθεν … για το πετρέλαιο, ηλίθιε!» για να παραφράσουμε τον καθηγητή Schwartzπαραφράζοντας τον Μπιλ Κλίντον.

Στις ειδήσεις κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα κυριαρχούσαν τα στρατιωτικά γεγονότα στο Ιράκ. Μετά την 9/11, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε γρήγορα ότι είχε έρθει τελικά η ώρα να εισβάλει στο Ιράκ (και να αποκομίσει τα εμπορικά οφέλη της), παρόλο που η αρχική αντίδραση στρεφόταν κατά του Αφγανιστάν. Όπως εύγλωττα απεικονίζεται από τον βετεράνο δημοσιογράφο Bob Woodward, ο πραγματικός στόχος ήταν πάντα η εισβολή στο Ιράκ, με τον Πρόεδρο George W. Bushνα συναντιέται επανειλημμένα με τον γενικό αρχηγό του στρατού Tommy R. Franksκαι το πολεμικό υπουργικό του συμβούλιο από τον Δεκέμβριο του 2001 σχεδιάζοντας την επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ.

Εκείνη την εποχή, η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε χορηγήσει μεταξύ 100 και 200 εκατ. δολ. για μυστικές επιχειρήσεις στο Ιράκ (σε σύγκριση με τα μόλις 70 εκατ. δολ. που δαπανήθηκαν από τη CIAστο Αφγανιστάν για παρόμοιους σκοπούς). Τέλος, ο Μπους εξαπέλυσε την εκστρατεία του «Σοκ και Δέος» στις 19 Μαρτίου 2003 και η επακόλουθη εισβολή στα εδάφη της Μεσοποταμίας ολοκληρώθηκε την 1 Μαίου, όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι η αποστολή είχε ολοκληρωθεί. Είναι δύσκολο να ξεχάσουμε την εμβληματική εικόνα του Μπους, του νεώτερου, να στέκεται μπροστά από ένα μεγάλο πανό με τις λέξεις «Αποστολή Εξετελέσθη» πάνω στο αεροπλανοφόρο USSAbrahamLincolnστα ανοικτά των ακτών της Καλιφόρνια. Χωρίς ντροπή και γεμάτος αλλαζονία, από το βήμα, ο Μπους ο νεώτερος διακήρυξε ότι «οι κύριες πολεμικές επιχειρήσεις στο Ιράκ έχουν τελειώσει», προσθέτοντας ότι «στη Μάχη του Ιράκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί μας επικράτησαν.»

Στην πραγματικότητα, η πραγματική «Μάχη του Ιράκ» μόλις ξεκινούσε μετά την ανακοίνωση στο USS Abraham Lincoln, εγκαινιάζοντας ένα πραγματικό εμφύλιο πόλεμο και τη διαίρεση του Ιράκ κατά μήκος εθνοτικών και θρησκευτικών γραμμών.

Η έναρξη της διαίρεσης

Το 2006, ο κατακερματισμός του Ιράκ οδήγησε ακόμη και τον τότε γερουσιαστή και τώρα Αντιπρόεδρο Joseph Biden (D-Del) να γράψει ένα μάλλον προφητικό άρθρο (op-ed) στους New York Times, σε συνεργασία με τον συν-συγγραφέα Leslie H. Gelb, πρώην πρόεδρο του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων. Το άρθρο πρότεινε την ιδέα «να διατηρήσουμε ένα ενωμένο Ιράκ μέσω της αποκέντρωσης του, δίνοντας σε κάθε εθνο-θρησκευτική ομάδα … χώρο για να «τρέχει» τις υποθέσεις της, αφήνοντας την κεντρική κυβέρνηση υπεύθυνη των κοινών συμφερόντων», όπως ένα ομοσπονδιακό κράτος που αποτελείται από ένα ισχυρό κέντρο και εξίσου ισχυρές συνιστώσες. Το άρθρο του Μπάιντεν πρότεινε ουσιαστικά τη δημιουργία «τριών σε μεγάλο βαθμό αυτόνομων περιοχών με μια βιώσιμη κεντρική κυβέρνηση στη Βαγδάτη. Οι περιφέρειες των Κούρδων, των σουνίτων και των σιίτων θα είναι υπεύθυνες για την δική τους εσωτερική νομοθεσία, τη διοίκηση και την εσωτερική ασφάλεια. Η κεντρική κυβέρνηση θα ελέγχει την άμυνα των συνόρων.»

Ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είχε ήδη ληφθεί με τη δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στο βόρειο Ιράκ μετά την ολοκλήρωση της Επιχείρησης Καταιγίδα της Ερήμου (1991). Μετά την εισβολή του 2003 και την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων έπαυσε να υφίσταται και έγινε επίσημα γνωστή ως KRGή η Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν. Αυτό το ντε φάκτο ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο βόρειο Ιράκ έχει έκτοτε προσπάθησει να δημιουργήσει καλές σχέσεις με το βόρειο γείτονά του. Ενώ η Τουρκία, από την πλευρά της, φαίνεται ότι ήταν εξίσου πρόθυμη να μεταχειρθστεί το KRGεπί ίσοις όροις, δεδομένου του ανυπάκουου Κουρδικού πληθυσμού της Τουρκίας (και τη συνεχιζόμενη σύγκρουση με την τρομοκρατική οργάνωση ΡΚΚ) και τα αποθέματα υδρογονανθράκων του KRG που αποτελούν ένα ελκυστικό κίνητρο για τη διατήρηση φιλικών σχέσεων και καλών επιχειρηματικών συνεργασιών.
Με την έλευση του Ραμαζανιού φέτος, η ISIS, ταυτόχρονα ενεργή στη Συρία και το Ιράκ, ανακοίνωσε επίσημα την αμφίβολη μερική επίτευξη του στόχου της, διοργανώνοντας ακόμα και «παρέλαση στη βόρεια επαρχία Raqqa της Συρίας για να γιορτάσει την ανακήρυξη ενός ισλαμικού «χαλιφάτου» αφού η ομάδα κατέλαβε εδάφη στο γειτονικό Ιράκ,» όπως αναφέρεται από το Reuters. Η ISISλέγεται ότι έχει μετονομαστεί σε Ισλαμικό Κράτος (Islamic State). Αν και το ρεπορτάζ εξηγεί ότι η Βαγδάτη έχει πλέον αναχθεί στη θέση του «επικεφαλής του κράτους», η χρήση του όρου «χαλίφης» υπονοεί πραγματικά πολύ ευρύτερες φιλοδοξίες. Ο αραβικός όρος «Khalifah» (μεταγράφεται στα αγγλικά ως Caliph/Χαλίφης) δηλώνει κυριολεκτικά «αναπληρωτή» ή «διάδοχο», και στο πλαίσιο μιας «Khilafat» ή Caliphate (Χαλιφάτου) (όπως μεταγράφετε στα αγγλικά) αναφέρεται στη διαδοχή του προφήτη Μωάμεθ, τον ιδρυτή του Ισλάμ και πρώτο κυβερνήτη της «Ummah» ή κοινότητα των πιστών. Ως εκ τούτου, η «σκληροπυρηνική ομάδα των Σουνίτων Μουσουλμάνων» παλαιότερα γνωστή ως ISISστη Δύση έχει πλέον πραγματοποιησεί μια πονηρή άσκηση δημόσιων σχέσεων που ταυτόχρονα αποτελεί απειλή για τη νομιμότητα των ηγεμόνων του κάθε κράτους που περιέχει μουσουλμανικό πληθυσμό, καθώς και μια ανοιχτή πρόσκληση σε όσους ισχυρίζονται ότι είναι μουσουλμάνοι, καθώς κάθε πιστός πρέπει να αισθάνεται υποχρεωμένος να υπηρετήσει το «χαλίφη», ο οποίος είναι ο «ηγέτης των πιστών» ως «Σκιά του Θεού επί της Γης». Και, σε μια πολύ μεταμοντέρνα στροφή, ο AbuBakral-Baghdadi άλλαξε ακόμη και το δικό του όνομα σε «χαλίφης Ibrahim».

Το Ισλαμικό Κράτος έχει κυκλοφορήσει ένα ακόμη online βίντεο, αναρτημένο στο λογαριασμό Twitterτου al-I’tisaam Media Foundation της ISIS, που ονομάζεται «Αυτή είναι η υπόσχεση του Αλλάχ» (“This is the Promise of Allah”), και η ηχογράφηση δείχνει τον επίσημο εκπρόσωπος της ομάδας, Abu Muhammad al-‘Adnani να διακηρύσσει: «Το λέω στην Ισλαμική Ummah: τώρα είμαστε στο Ιράκ. Αλλάχ, δοξασμένε και ύψιστε … έσπασαν αυτά τα σύνορα, τα σύνορα των Sykes–Picot, και τώρα ο μουσουλμάνος μπορεί να εισέλθει στο Ιράκ χωρίς διαβατήριο,» όπως μεταγράφεται από την ομάδα SITE Intelligence που κρατά αρχεία «από όλες τις διαστάσεις του εξτρεμισμού στον 21ο αιώνα.»

Ως αποτέλεσμα, το Ιράκ έχει πλέον χωριστει σε τρία μέρη, με το σουνιτικό τμήμα να συνδέεται με τμήματα του συριακού εδάφους. Το Ισλαμικό Κράτος έχει αναγγείλει ότι σχεδόν έναν αιώνα μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου (πιο γνωστός ως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, 1914-1918) και την εφαρμογή της συμφωνίας Sykes-Picot(1916), που διαίρεσε τα εδάφη της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορία ανάμεσα στους νικητές, μια νέα παγκόσμια τάξη έχει συσταθεί, ή μάλλον αποκατασταθεί. Το Ισλαμικό Κράτος φαίνεται αποφασισμένο να καθαιρέσει τα αποτελέσματα της συμφωνίας Sykes-Picotκαι να επαναπροσδιορίσει το χάρτη της Μέσης Ανατολής. Η ομάδα έχει δημοσιεύσεθ ακόμη και ένα χάρτη των φιλοδοξιών της στο ιντενετ – που υποτίθεται ότι δείχνουν τα σχέδιά τους για τα επόμενα πέντε χρόνια και αυτός ο χάρτης δείχνει τεράστιες εκτάσεις της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, και ακόμη και την Ευρώπη σκιασμένες σε μαύρο, ενδεικτικά των εδαφών που ο «χαλίφης Ibrahim» θέλει να κυβερνήσει.

Η διάλυση του Ιράκ σε τρεις ξεχωριστές οντότητες θα δημιουργούσε ένα προηγούμενο που θα μπορούσε κάλλιστα να καταπιεί και τους πληθυσμούς της περιοχής. Η πρόσφατη εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους στην ιρακινή σκηνή θέτει άμεσα σε κίνδυνο την Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν, ως οιονεί αυτόνομη κουρδική οντότητα στα σύνορα της Τουρκίας. Παρά το γεγονός ότι, η Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν είχε τη δυνατότητα να επωφεληθεί από την πρόσφατη αναταραχή, προσθέτοντας περισσότερα εδάφη στην επικράτεια της, αλλά δεδομένου ότι τα στρατιωτικά κέρδη και οι ζημίες σπάνια είναι μόνιμα, η τελική έκβαση της επίθεσής του Ισλαμικού Κράτους εξακολουθεί να είναι ανοικτή σε δραστικές και δραματικές αλλαγές, ανατροπές, αποτυχίες και νίκες. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, το Ισλαμικό Κράτος μάχεται το πρώην σύμμαχό του στη Συρία το Μέτωπο Nusra για τον έλεγχο της πόλης του Αμπού Καμάλ στα ανατολικά σύνορα της Συρίας με το Ιράκ. Το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, με έδρα στο Κόβεντρυ της Αγγλίας που το λειτουργεί ένας άνθρωπος, αναφέρει ότι οι μάχες έχουν κλιμακωθεί εδώ και σχεδόν μια εβδομάδα. Η συνοριακή πόλη βρίσκεται στην επαρχία της Συρίας Deirez-Zor, η οποία συμβαίνει να είναι μια περιοχή πλούσια σε πετρέλαιο, και έτσι μπορεί κανείς να δει ότι ακόμα και τρομοκρατικές ομάδες δεν διστάζουν να συμμετέχουν σε πολέμους για ενεργειακούς πόρους.

Τα αποθέματα του μαύρου χρυσού

Η Μέση Ανατολή είναι παροιμιώδης για το υπόγειο πλούτο της σε υδρογονάνθρακες και το Ιράκ είναι μια χώρα που «κολυμπά σε μια θάλασσα από πετρέλαιο», για να χρησιμοποιήσουμε την «διαβόητη» πλέον φράση του 2003 του τότε αναπληρωτή υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, Πολ Γούλφοβιτς Με εκτίμηση 140 δισεκατομμυρίων βαρελιών, το Ιράκ έχει αποδεδειγμένα τα πέμπτα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο.

Σύμφωνα με την US Energy Information Administration (EIA), «το Ιράκ έχει πέντε υπερ-γιγάντια πεδία (πάνω από 5 δις βαρέλια) στο νότο, που αντιπροσωπεύουν το 60% των αποδεδειγμένων αποθεμάτων πετρελαίου της χώρας. Υπολογίζεται ότι το 17% των αποθεμάτων πετρελαίου βρίσκονται στο βόρεια του Ιράκ, κοντά στο Κιρκούκ, Μοσούλη, και Khanaqin … ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας (IEA) εκτίμησε ότι η περιοχή της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν (KRG) περιείχε περίπου 4 δις βαρέλια αποδεδειγμένων αποθεμάτων … Η KRG δήλωσε ότι η περιοχή θα μπορούσε να περιέχει 45 δις βαρέλια αναπόδεικτων πετρελαϊκών πόρων.»

Ως αποτέλεσμα, η επίθεση του Ισλαμικού Κράτους δεν ξεκίνησε συμπτωματικά στη Μοσούλη, ακριβώς πέρα ​​από το λεγόμενο Σουνιτικό Τρίγωνο (περιοχές βόρεια και δυτικά της Βαγδάτης, η οποία δεν είναι πολύ πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου). Αλλά, σύμφωνα με το καθηγητή Michael Schwartz του Stony Brook, το Σουνιτικό Τρίγωνο «έχει σχεδόν σε όλο το μήκος του το μόνο σημαντικό αγωγό που εξέρχεται από τη χώρα (στην Τουρκία), ένα σημαντικό διυλιστήριο στην Χαντίθα, και το συγκρότημα πετρελαίου Baiji, το οποίο περιέχει ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που εξυπηρετεί τις βόρειες επαρχίες και ένα διυλιστήριο πετρελαίου 310.000 βαρελιών την ημέρα που παράγει το ένα τρίτο του διυλισμένου πετρελαίου της χώρας», συν μια «σειρά από μικρά κοιτάσματα πετρελαίου.»

Με άλλα λόγια, το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) σχεδίασε την επίθεση του προκειμένου να μεγιστοποιηθούν τα αποθέματα πετρελαίου που κατέχονται από σουνίτες. Η σεκταριστική κυβέρνηση Μαλίκι περιόρισε το μερίδιο των Σουνιτών από τα έσοδα του Ιρακινού πετρελαίου μετά την οριστική αποχώρηση της Αμερικανικής κατοχής. Και τώρα, σουνίτες εξτρεμιστές που ανήκουν στην τρομοκρατική ομάδα παλαιότερα γνωστή ως ISIS, με τη βοήθεια πρώην πιστών του Σαντάμ και τα μέλη των παραστρατιωτικών ομάδων σουνιτών γνωστών ως Sahwa, που προσελήφθησαν αρχικά από τις ΗΠΑ για να πολεμήσουν την «Αλ Κάιντα», αλλά τώρα έχουν εγκαταλειφθεί από την κυβέρνηση Μαλίκι, καθώς επίσης και τεράστιοι αριθμοί ξένων μαχητών που καίγονται να ενταχθούν στην Τζιχάντ σε αυτό το ζωντανό μέτωπο στον ενδο-ισλαμικό Ψυχρό Πόλεμο, έχουν βίαια κυριεύσει διάφορα πετρελαικά περιουσιακά στοιχεία. Η κατοχή τους αμφισβητείται έντονα και η μάχη μαίνεται για αυτά. Στο τέλος, όσο αιματηρές και αν είναι οι μάχες και όσο έντονη η ιδεολογική αντίθεση μεταξύ σουνιτών και σιιτών, «ήταν ανέκαθεν για το πετρέλαιο, ηλίθιε!» σύμφωνα με τον καθηγητή Schwartzπαραφράζοντας τον JamesCarville, συγγραφέα των ομιλιών του Μπιλ Κλίντον.

Τα σχέδια της Τουρκίας

Η Τουρκία, ο άμεσος διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή, είναι ως γνωστόν η μόνη χώρα στην περιοχή χωρίς ουσιαστικά κοιτάσματα πετρελαίου στην κατοχή της. Το γεγονός ότι η οθωμανική επαρχία της Μοσούλης (αρχικά τμήμα της επαρχίας της Βαγδάτης, στη περιοχή δόθηκε επαρχιακό καθεστώς το 1878) εξαιρέθηκε από τα εδάφη που κατέχονταν από την Άγκυρα στη Συνθήκη της Λωζάννης και αποδόθηκε στο Βρετανικό προτεκτοράτο του Ιράκ υπήρξε πάντα μια πηγή μεγάλη απογοήτευσης για την τουρκική πλευρά. Αλλά τώρα, η τουρκική κυβέρνηση υπο την ηγεσία του AKP έχει δημιουργήσει φιλικούς δεσμούς με την Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν στο βόρειο Ιράκ, ως τρόπο για την πρόσβαση σε πετρελαιοπηγές πέρα από τα σύνορά της. Το εμπόριο πετρελαίου μεταξύ Άγκυρας και Ερμπίλ είναι ισχυρό εδώ και κάποιο διάστημα, προς μεγάλη απογοήτευση ωστόσο της κεντρικής κυβέρνησης στη Βαγδάτη. Ως εκ τούτου, η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει τις επιχειρηματικές της σχέσεις με την KRGγια να κατασκευάσει το δικό της τμήμα της «Pipelineistan» στη δυτική Ασία.

Τώρα που ηISISσε συνεργασία με πρώην πιστούς του Σαντάμ, παραστρατιωτικές ομάδες σουνιτών και αμέτρητους ξένους μαχητές από όλο τον κόσμο, βρίσκεται στη διαδικασία της αποτελεσματικής Βαλκανοποίησης της κατάστασης στο Ιράκ, οι σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και της KRG εμφανίζονται ως ζωτικής σημασίας, όπως πάντα. Ιδιαίτερα τώρα που το Ισλαμικό Κράτος έχει πάρει στα χέρια του Συριακό έδαφος στα σύνορα με την Τουρκία, στη συριακή πόλη Ταλ Abyad, που βρίσκεται απέναντι από τη τουρκική Akçakale στην επαρχία του Urfa.

Ακόμα κι αν το Ισλαμικό Κράτος έχει πλέον φέρει τον ενδο-ισλαμικό Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας προσοχής, κάτω από αυτή την ιδεολογική ρητορική και πίσω από τις αιματηρές μάχες βρίσκεται το πραγματικό βραβείο του στερεού πλούτου υδρογονανθράκων που κρύβεται κάτω από την άμμο της Μέσης Ανατολής.

Η ξαφνική εμφάνιση της ISIS έχει διαταράξει το πρόσφατα αναβιωμένο και επαυξημένο εμπόριο πετρελαίου μεταξύ Άγκυρας και Ερμπίλ. Αυτή η «βρώμικη ενεργειακή σχέση αγάπης μεταξύ Ιρακινού Κουρδιστάν και Τουρκίας» είχε μόλις αρχίσει να αποδίδει καρπούς, όταν έπεσε Μοσούλη.

Η άποψη των Ισραηλινών

Πέρα από τη «βρώμικη ιστορίας αγάπης μεταξύ Ιρακινού Κουρδιστάν και Τουρκίας» και τους παγκόσμιους έμπορους πετρελαίου να εξακολουθούν να έχουν πίστη στην συνέχιση της παραγωγής πετρελαίου στο Νότιο Ιράκ, ένας άλλος παίκτης φαίνεται διατεθειμένος να παρέμβει και με αυτό τον τρόπο, ίσως ανατρέψει τη πολιτική ηρεμία που απολαμβάνουν στην Τουρκία. Πρόσφατα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου δήλωσε ότι οι Κούρδοι «είναι ένα έθνος αγωνιστών και απέδειξαν πολιτική δέσμευση και αξίζουν την ανεξαρτησία.» Στην πραγματικότητα, λίγες ημέρες πριν από την δήλωση του Μπίμπι, ο ισραηλινός ΥΠΕΞ Αβιγκντόρ Λίμπερμαν είχε ήδη πει στον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι ότι η εμφάνιση ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο βόρειο Ιράκ είναι σχεδόν μια «προκαθορισμένη κατάληξη» (foregone conclusion).

Στην Τουρκία, μια ασταθής κουρδική ειρηνευτική διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και μερικά χρόνια, που ξεκίνησε από το απροκάλυπτα ισλαμικό AKP του Ερντογάν. Τώρα που η πιθανότητα ένος ολοκληρωμένου κουρδικού κράτος, αντί μιας οιονεί αυτόνομης KRG, στα σύνορα της Τουρκίας φαίνεται μια πραγματική πιθανότητα, οι αρχές της Τουρκίας πρέπει να αισθάνεται ένα ορισμένο βαθμό ανησυχίας.

Λίγες ημέρες πριν από την πραγματικά μάλλον απροσδόκητη έγκριση του Bibi της κουρδικής κρατικής υπόστασης, ο πρωθυπουργός του KRG, Nechirvan Barzani, επισκέφθηκε την Τουρκία, όπου συναντήθηκε με τον πανούργο υπουργό Εξωτερικών Ahmet Davutoglu, τον υπουργό Ενέργειας της Τουρκίας Τανέρ Γιλντίζ, τον υφυπουργό της Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ) Hakan Fidan, καθώς και τον υφυπουργό Εξωτερικών Feridun Sinirli, πριν συναντηθεί με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας. Πέρα από όλα τα άλλα, η Τουρκία δεν ανησυχεί μόνο για τυχόν πετρελαικές συμφωνίες με το Ιράκ και την περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν, αλλά την ίδια στιγμή και για το θέμα των τούρκων ομήρων που κρατούνται από το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) και δεν έχει επιλυθεί μέχρι σήμερα. Ως εκ τούτου, οι Μπαρζανί και Ερντογάν ζήτησαν από κοινού το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας στο Ιράκ, μια διοίκηση χωρίς αποκλεισμούς που θα περιλαμβάνει όλα τα τμήματα της ιρακινής κοινωνίας.

Έτσι, ο ισραηλινός Νετανιάχου έχει τώρα πραγματικά βάλει μια σημαντική τροχοπέδη στη διαδικασία, ένα εμπόδιο που θα μπορούσε όχι μόνο να υπονομεύσει την ακεραιότητα του Ιράκ, αλλά και να θέσει σε κίνδυνο τη Κουρδική ειρηνευτική διαδικασία της Τουρκίας. Αλλά στην πραγματικότητα, οι παρατηρήσεις του Bibiπραγματικότητα δεν πέφτουν από τον ουρανό. Εδώ και μερικά χρόνια το κράτος του Ισραήλ έχει ιδρύσει ένα Ισραήλινο-Κουδρικό Ινστιτούτο που έχει έδρα στο ιρακινό Κουρδιστάν ως δεξαμενη σκέψης (think tank) για την προώθηση των σχέσεων μεταξύ του εβραϊκού κράτους και της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν.

Με άλλα λόγια, το Ισραήλ φαίνεται να έχει εδώ και αρκετό καιρό τα δικά του σχέδια για τον πετρελαϊκό πλούτο της KRG. Την Δευτέρα 23 Ιουνίου, το κουρδικό δεξαμενόπλοιο SCF Altai εκφορτωσε το φορτίο του στο ισραηλινό λιμένα πετρελαιοειδών της Ashkelon. Η ισραηλινή δημοσιογράφος Ksenia Svetlova εξηγεί ότι εκείνοι «που παρακολουθούν τις κουρδικό-ισραηλινές σχέσεις δεν εξεπλάγησαν. Οι δεσμοί μεταξύ του Ισραήλ και των Κούρδων ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν Ισραηλινοί πράκτορες δρούσαν στο ιρακινό Κουρδιστάν και βοηθούσαν τις τοπικές αρχές. Το επίπεδο της συνεργασίας αυξήθηκε σημαντικά μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν, με ισραηλινούς εργολάβους και εταιρείες να εισέρχονται στο ιρακινό Κουρδιστάν και ρεπορταζ ρουτίνας στο Ιρακινά μέσα ενημέρωσης σχετικά με την εκπαίδευση από Ισραηλινούς καταδρομείς της Κουρδικής peshmerga (στρατιωτικών δυνάμεων)». Αυτοί οι στενοί δεσμοί δεν είχαν ωστόσο αναγνωριστεί ποτέ επίσημα, και η Svetlova αναγνωρίζει ότι «το Ισραήλ δεν είναι ούτε ο πιο στενός ούτε ο πιο σημαντικός σύμμαχος για κάθε μελλοντικό κουρδικό κράτος», παραπέμποντας στη Τουρκία και το Ιράν. Με την εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους (ή της τρομοκρατικής ομάδας γνωστής μέχρι πρόσφατα ως ISIS) μια σειρά από προηγουμένως αρκετά καλά κρυμμένες σχέσεις έχουν αποκαλυφθεί. Η Τουρκία, η Συρία, το Ιράκ, το Ιράν συνδέονται μεταξύ τους, λόγω των τοπικών κουρδικών πληθυσμών τους, και σε συνδυασμό με τον χειρισμό του πλούτο των υδρογονανθράκων που ασκείται από ορισμένους, το Ισραήλ έχει ενταχθεί διακριτικά σε αυτό το γεωγραφικό πλαίσιο.