Στις κρίσιμες και πρωτοφανείς πολιτικές στιγμές που βιώνουμε στη χώρα μας σήμερα ο λαϊκός παράγοντας αναζητεί απαντήσεις σε ζητήματα που καθορίζουν άμεσα την καθημερινότητά μας. Ποια η φύση της οικονομικής κρίσης ; Ποιος ο ρόλος της  Ε.Ε και του ευρώ σε αυτή; Πώς μπορούμε να βγούμε από την καταστροφική κρίση και να βάλουμε τις βάσεις για ριζική (συστημική) αλλαγή της κοινωνίας; Ποια είναι η θέση μας για τον δήθεν φασιστικό κίνδυνο που μας απειλεί εξίσου αν όχι περισσότερο από την οικονομική καταστροφή που μας επέβαλλαν οι ξένες και ντόπιες ελίτ; Ποια είναι η θέση μας για τους πολέμους και «επαναστάσεις» στην  περιοχή μας που απειλούν άμεση εμπλοκή της χώρας μας; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που τίθενται και η Αριστερά οφείλει να πείσει με τις δικές τις απαντήσεις. Εν αντιθέσει, το αποτέλεσμα που έχουμε είναι να είτε εγκλωβίζεται ο λαός ακόμα περισσότερο σε ψευτοδιλήμματα εξαιτίας της  πολιτικής και θεωρητικής σύγχυσης που αντικειμενικά ή και κάποιες φορές και συνειδητά καλλιεργείται για τα πραγματικά προβλήματα που ορθώνονται μπροστά μας.

Σε ό,τι αφορά την «αντικαπιταλιστική» Αριστερά με την στάση και τις θέσεις της  λειτουργεί σαφώς ανασταλτικά για την ανύψωση της λαϊκής συνείδησης και την ένωση των θυμάτων της Νεοφιλελεύθερης Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης.

Συγκεκριμένα ο πολιτικός σχηματισμός-συνοθύλευμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παίρνει τα τελευταία χρόνια άκρως αποπροσανατολιστικές θέσεις όσον αφορά φλέγοντα ζητήματα. Επειδή η αλήθεια είναι ότι η ανομοιογένεια και κατά συνέπεια η πολυγλωσσία αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα σταθούμε σε επίσημες ανακοινώσεις και προγραμματικές αποφάσεις των κεντρικών οργάνων της για να επιχειρήσουμε μια περιεκτική κριτική η οποία έχει ως στόχο να αποκαλύψει τους πολιτικούς καιροσκοπισμούς της και να καταδείξει τις απαράδεκτες θέσεις που υιοθετεί.

Σκοπός μας δεν είναι η κριτική μας να συνδράμει σε έναν φερόμενο ως «εποικοδομητικό διάλογο» με την αντικαπιταλιστική αριστερά, διότι θεωρούμε ότι αυτός πλέον δεν μπορεί να υπάρξει, εκτός αν πληρούνται οι ελάχιστες προϋποθέσεις που μέσα από μια διαδρομή των τελευταίων 3 ετών έχουμε καταθέσει με κάθε τρόπο δημόσια και με κάθε καλή διάθεση για δημόσια πολιτική αντιπαράθεση επί αυτών, αλλά παρόλα αυτά, έχουμε λάβει (στην καλύτερη περίπτωση) την πλήρη σιωπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με το συστηματικό «θάψιμο» των θέσεων μας από σύσσωμα τα όργανα της, και στη χειρότερη λασπολογίες, ορισμένες φορές μεσα από έμμεσες ή άμεσες συμμαχίες στελεχών και μελών της με συστηματικούς λασπολόγους μας.

Μιλάμε βέβαια για την πρόταση μας για ένα Παλλαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ), την οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γνωρίζει καλά από την πρώτη μέρα που την έχουμε καταθέσει.

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΛΕΝΔΕΣ ΤΗΣ «ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΡΗΞΗΣ»

Πρωτίστως θα προσπαθήσουμε να «ανακαλύψουμε» μέσα στην άβυσσο των ανακοινώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη θέση της για την Ε.Ε. (διότι περί ανακάλυψης πρόκειται), η οποία αποτελεί το κεντρικό ζήτημα για την αντιμετώπιση της κρίσης από την ταξική μεριά του λαϊκού κινήματος.

• Σύμφωνα, λοιπόν με τις θέσεις της ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Μάρτιος 2013) για τη συνδιάσκεψη που έλαβε χώρα το καλοκαίρι του ’13 διαβάζουμε όσον αφορά την Ε.Ε :

[Β]. Η κρίση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. [8]. Η ΕΕ υπήρξε εξαρχής ένας αντιδραστικός μηχανισμός. (…) [9]. Σε σχέση με την προοπτική της ΕΕ τα πολύ χειρότερα είναι μπροστά, εάν συνεχιστεί η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την ΕΕ.

Οι παραπάνω γενικές παρατηρήσεις  πιθανότατα να βρίσκουν την πλειονότητα της Αριστεράς σύμφωνη (εκτός ΣΥΡΙΖΑ βέβαια), καθώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Ε.Ε, που πραγματώνει τις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης στην περιοχής μας, έχει συμβάλει τα μέγιστα ώστε να εξαθλιωθεί στο σημερινό σημείο ο ελληνικός λαός. Εν τούτοις, το ζουμί βρίσκεται στο συμπέρασμα που καταλήγει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τις διατυπωμένες παρατηρήσεις. Διαβάζουμε παρακάτω :

10. Όλα αυτά οδηγούν σε ένα κεντρικό συμπέρασμα: Η ΕΕ είναι ένα αντιλαϊκό εργαλείο για την «επανίδρυση» του καπιταλισμού στην Ευρώπη. Η μόνη λύση που ωφελεί το λαό είναι η έξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ και η αντικαπιταλιστική έξοδος από την ΕΕ, ενταγμένη σε μια νέα πορεία, με γνώμονα τα συμφέροντα της κοινωνικής εργαζόμενης πλειονότητας, πριν από όλα στην απασχόληση, την αξιοπρεπή ζωή, αλλά και τη δημοκρατία και την ελευθερία των εργαζομένων και του λαού. Αυτός είναι ο άλλος δρόμος, ο αντικαπιταλιστικός δρόμος με επαναστατική προοπτική, ενταγμένος σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική στόχευση.

Περισσότερο παρά ποτέ το αίτημα για άμεση έξοδο από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ αποτελεί ένα βασικό αίτημα – κρίκο στην πάλη των εργαζομένων ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. Η ΕΕ ούτε μεταρρυθμίζεται ούτε διορθώνεται. Μόνο ανατρέπεται, η στρατηγική της ρήξης – αποδέσμευσης είναι ο πραγματικός διεθνισμός.

Η λύση, επομένως που προτείνεται είναι η «έξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ και  η αντικαπιταλιστική έξοδος από την ΕΕ». (υπογραμμίσεις δικές μας). Για ποιο λόγο όμως διαχωρίζεται έτσι έντεχνα η έξοδος από την ΟΝΕ με την έξοδο από την Ε.Ε που πρέπει να είναι αντικαπιταλιστική; Μήπως γιατί η έξοδος από την ΕΕ παραπέμπεται στην πανευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική ή σοσιαλιστική επανάσταση, ή έστω στην αντικαπιταλιστική επανάσταση στην Ελλάδα, δηλαδή στις καλένδες και απλά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητά μόνο τη μονομερή έξοδο από το Ευρώ τώρα, όπως ακριβώς και το Σχέδιο Β ή και το ΕΠΑΜ; Αυτό το φαινόμενο δηλαδή το παιχνίδι με τις λέξεις παρατηρείται σε πάμπολλες ανακοινώσεις είτε κεντρικών οργάνων είτε επί μέρους οργανώσεων.

Παρόλα αυτά, ακόμα και αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητούσε άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ, η ίδια η άμεση μονομερής έξοδος από την Ε.Ε, από μόνη της,  δεν σημαίνει απολύτως τίποτα αν δεν συνοδεύεται από το παράλληλο χτίσιμο μίας Αυτοδύναμης Οικονομίας, δηλαδή το κόψιμο των δεσμών με την Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση, μέσα από αυστηρούς μόνιμους ελέγχους στις αγορές κεφαλαίου, εργασίας κτλ. Διαφορετικά πρόκειται περί εξαπάτησης, καθώς και να βγούμε από την Ε.Ε, αν δεν εφαρμοστούν πολιτικές αυτοδύναμης οικονομίας από μια κυβέρνηση λαϊκού μετώπου ή έστω εργατική (όπως λέει το ΚΚΕ π.χ.), δεν αναδιαρθρώνεται βέβαια η παραγωγική δομή της χώρας που καταστράφηκε μέσα στην ΕΕ και την Παγκοσμιοποίηση, και που ευθύνεται για τη σημερινή κρίση στην Ελλάδα και τον Ευρωπαϊκό Νότο γενικά.

Επιπλέον, όπως έχουμε συστηματικά τονίσει, αποτελεί απάτη να χαρακτηρίζεται η έξοδος από την ΕΕ «αντικαπιταλιστική» , δηλαδή  η έξοδος αυτή να προϋποθέτει την αντικαπιταλιστική επανάσταση στη Δευτέρα Παρουσία! Η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να είναι κάλλιστα το βασικό αίτημα ενός μεταβατικού προγράμματος σε ένα παλλαϊκό μέτωπο, και το μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί βέβαια να περιέχει και τον τελικό στόχο, την καπιταλιστική ανατροπή για την οποία δεν υπάρχουν καν σήμερα οι υποκειμενικές συνθήκες. Ειδάλλως απλά εξαπατούμε τον Λαό. Το αίτημα όμως για έξοδο από την ΕΕ θα μπορούσε ν αγκαλιαστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία του Λαού σήμερα, είτε αυτοχαρακτηρίζονται αντικαπιταλιστές είτε όχι και όπως δείχνουμε στο πρόγραμμα του ΜΕΚΕΑ θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για συστημική αλλαγή, της οποίας το συγκεκριμένο περιεχόμενο θα αποφάσιζε δημοκρατικά ο Λαός.

• Το καλοκαίρι του 2013, οι παραπάνω διαπιστώσεις επαναλαμβάνονται (έστω με άλλα λόγια και διάρθρωση) τόσο με την Πολιτική Απόφαση της 2^ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και με αυτή του Πανελλαδικού Συντονιστικού.

– Ενδεικτικά αντιγράφουμε από την Πολιτική Απόφαση της 2^ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (3/6/2013) η οποία, «ξεχνώντας» για ακόμη μια φορά ότι έχουμε Οικονομική Κατοχή, και ότι ο αγώνας για να έχει νόημα πρέπει να είναι κοινωνικής αλλά και, κυρίως, εθνικής απελευθέρωσης ώστε να βγει ο λαός άμεσα από την ΕΕ και να σπάσουν οι πολυποίκιλοι δεσμοί με την Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση και την κοινοβουλευτική Χούντα, τονίζει πως:

«Κεντρικός πολιτικός στόχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την ιστορική περίοδο που βρισκόμαστε, είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, των κυβέρνησεών του, της ΕΕ και του ΔΝΤ, με το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή θα επιβληθεί από ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής με πυρήνα ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, με την πολιτική ηγεμονία ενός ισχυρού πόλου – πολιτικού μετώπου της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ και ανατρεπτικής Αριστεράς και κάτω από τη δύναμη του παλλαϊκού – πανεργατικού ξεσηκωμού»

Δηλαδή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για ένα αντικαπιταλιστικό και εργατικό «Μέτωπο», ενώ δεν κάνει πουθενά βέβαια πάλι λόγο για πολιτικές αυτοδύναμης οικονομίας. Το «Μέτωπο» που προτείνει ουσιαστικά θα μαζεύει όσους και όσες είναι κομουνιστές/στριες και συμφωνούν στα επί μέρους «αντί» που συνθέτουν τα επί μέρους αιτήματα, χωρίς το παραμικρό μεταβατικό πρόγραμμα για την άμεση έξοδο από την ΕΕ και ρήξη με την Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση και αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, που δημιούργησαν την κρίση! Ένα Μέτωπο όμως για να έχει νόημα σήμερα, με βάση τις συνθήκες μιας Οικονομικής Κατοχής από τις ντόπιες και τις ξένες ελίτ της ΕΕ, δεν μπορεί παρά να είναι ένα νέο ΕΑΜ, το οποίο δεν θα προϋποθέτει βέβαια την «αντικαπιταλιστική ανατροπή» ούτε τη συμμετοχή μόνο αντικαπιταλιστών, όπως απαιτεί το «μέτωπο» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε τη συμμετοχή μόνο ή κυρίως της (αποδομημένης σε συντριπτικό βαθμό) εργατικής τάξης, αλλά θα ανοίξει στη συνέχεια τον δρόμο για ένα νέο σύστημα όπως αυτό που επιθυμεί είτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε άλλες δυνάμεις (κρατικοσοσιαλιστικό, περιεκτικής δημοκρατίας, αναρχοσυνδικαλιστικό κλπ.) (βλ. ΜΕΚΕΑ)

– Εκτός και αν το παρακάτω είναι «μεταβατικό πρόγραμμα» και όχι ατάκτως ριμμένα ευχολόγια:

«Καθοριστικό στοιχείο μιας τέτοιας πορείας αποτελεί η επιμονή και η ανάδειξη του αναγκαίου μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα για την επιβίωση και την ουσιαστική βελτίωση των όρων οικονομικής και κοινωνικής ζωής των εργαζομένων και του λαού, άρρηκτα δεμένο με την πάλη για τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, τον εργατικό έλεγχο και τις εθνικοποιήσεις, τη μονομερή καταγγελία όλων των μνημονίων, των «μεσοπρόθεσμων» και των δανειακών συμβάσεων. Ένα πρόγραμμα που υπερασπίζεται τις θέσεις εργασίας και τις συλλογικές παραγωγικές δυνατότητες της κοινωνίας ενάντια στους νόμους της αγοράς και την πολιτική της ΕΕ» (εμφάσεις δικές τους)

Έτσι και εδώ είναι καθαρό, ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο αποφεύγει για ακόμη μια φορά να θέσει ως βασικό της αίτημα την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ, που είναι όμως βασική προϋπόθεση (μαζί με δέσμη μέτρων όπως αυτά που έχουμε προτείνει για την κατάργηση των 4 ελευθεριών της Παγκοσμιοποίησης) για να βγούμε από τη σημερινή κρίση και να μπουν τα θεμέλια για μια νέα αυτοδύναμη οικονομική δομή, αλλά εξισώνει το αίτημα της «εξόδου από την ΕΕ» με διάφορα κυρίως αμυντικά πολιτικά αιτήματα (τα οποία βαπτίζει αντικαπιταλιστικά), τα οποία σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται ακόμα και να προηγούνται της ανάγκης εξόδου από την ΕΕ (όπως εμφανώς έκανε και το κείμενο της ΚΣΕ που είδαμε παραπάνω).

– Στη συνέχεια, διαχωρίζει, αφήνοντας έκδηλη ασάφεια, χρονικά την έξοδο από την ΕΕ από την έξοδο από το ευρώ (προφανώς αν βγεις από την ΕΕ βγαίνεις από το ευρώ, οπότε η αναφορά και των 2 ως διακριτών στόχων, θα ήταν περιττή αν δεν ήταν εσκεμμένη) ενώ η ίδια η έξοδος, που δεν είναι άμεση και μονομερής, πλασάρεται ως αίτημα μαζί με άλλα 12 αιτήματα που είναι είτε αμυντικά, είτε συνέπεια της εξόδου από την ΕΕ είτε άσχετα με την έξοδο από την ΕΕ και και την αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής μέσα από πολιτικές αυτοδυναμίας:

« Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, την οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προωθεί ως αίτημα αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα για μια νέα διεθνιστική πορεία.»

Επίσης, όπως στηλιτεύσαμε και στο κείμενο της ΚΣΕ, στο σημείο αυτό τονίζεται ΡΗΤΑ ότι η «έξοδος από το ευρώ» «και την ΕΕ» είναι «αίτημα αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα» –προϋποθέτει δηλαδή τη συνολική ρήξη με τον καπιταλισμό που σχετίζεται μάλιστα και με «μια νέα διεθνιστική πορεία». –ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν μιλά για νέους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας που φυσικά θα ήταν αναγκαίοι μετά την έξοδο από την ΕΕ, αλλά για ένα νέο διεθνισμό «από τα πάνω» (που φυσικά δεν εξαρτάται μόνο από την Ελλάδα) που παραπέμπει ακόμη πιο φανερά την έξοδο από την ΕΕ στις καλένδες!

– Και συνεχίζει το κείμενο της Πολιτικής Απόφασης καλώντας σε μέτωπο:

«αγωνιστές από την βάση της Αριστεράς, δυνάμεις που προσανατολίζονται στη ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ, με ταξική παρέμβαση στο εργατικό κίνημα»

Στις μετωπικές συνεργασίες δηλαδή (που μπορούν να κρίνουν και τη σύσταση και τη στόχευση ενός μετώπου) η «έξοδος από την ΕΕ» πάει περίπατο, και μετατρέπεται σε ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ, με την οποία δεν θα είχε αντίρρηση βέβαια ούτε και ο…Τσίπρας! Φυσικά όπως θα δούμε παρακάτω, αυτό το σχεδόν «φωτογραφικό» μετωπικό κάλεσμα είχε και απτά αποτελέσματα με τη σύμπραξη με το «Σχέδιο Β» Αλαβάνου…

• Οι αποφάσεις του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (7/7/2013)  όχι μόνο δεν βελτιώνουν την εικόνα, αλλά τοποθετούν το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ ως σχεδόν διακοσμητικό των υπολοίπων προτεραιοτήτων της οργάνωσης, ως ένα ακόμα «αίτημα-κρίκο» του αντικαπιταλιστικού αγώνα (όπως ρητά γράφουν), που περιλαμβάνει από αμυντικούς αγώνες επιβίωσης και ευχολόγια «επαναστατικής γυμναστικής» για τους εργαζόμενους, αλλά και την αντιφατική για τις ανάγκες ενός πραγματικά παλλαϊκού μετώπου οργάνωση του «αντιφασιστικού μετώπου» και της ΚΕΕΡΦΑ! Πράγμα που γεννά το ερώτημα, αν αύριο ψήφιζαν τη ΧΑ 1 εκ. πολίτες, αυτοί όλοι θα αποκλειόντουσαν ως «φασίστες» από το Μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα και όχι από βολεμένους «αριστερούς», όπως συμβαίνει με πολλούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και αρκετούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σύμφωνα τουλάχιστον με τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών ανά περιφέρεια;
• Το ίδιο γίνεται τεχνηέντως και στην πολύ πρόσφατη απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού (2/11/13), όπου το τσιτάτο-μπαλαντέρ της οργάνωσης «ρήξη» επανέρχεται μετά από κάποιο καιρό και αυτό στο «παιχνίδι με τις λέξεις» της οργάνωσης, η οποία μας πληροφορεί πως:

« η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει ιδιαίτερα να επιμείνει ότι ιδιαίτερα κρίσιμα ζητήματα αποτελούν τα παρακάτω:

α) Η ρητή διατύπωση της ανάγκης για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

β) Η επιμονή στο ότι το αναγκαίο πρόγραμμα είναι πρόγραμμα ρήξης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και η πάλη για αυτό ανοίγει τον δρόμο για επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό, σε μια σοσιαλιστική προοπτική.

γ) Το πρόγραμμα αυτό μπορεί να επιβληθεί με την καταλυτική παρέμβαση του μαζικού κινήματος και του εργατικού-λαϊκού ξεσηκωμού έξω και πέρα από κάθε συνδιαχειριστική λογική.»

Τώρα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μιλάει καν έστω απλά για έξοδο από ΕΕ όπως στα παραπάνω κείμενα, αλλά προσθέτει και το γνωστό τσιτάτο, «ρήξη». Με τη λέξη αυτή αφήνει να εννοηθεί ότι πιθανόν θα έπρεπε να προηγηθεί ακόμα και πανευρωπαϊκή επανάσταση προκειμένου να γίνει η «ρήξη» με την ΕΕ και να βγούμε τελικά από την ΕΕ…Η έξοδος δηλαδή από την ΕΕ μεταφέρεται έμμεσα σε ακόμα μακρινότερες καλένδες ενώ παύει κάθε συζήτηση περί μονομερούς εξόδου. Και βέβαια το μεταβατικό πρόγραμμα όπως είδαμε και η στρατηγική προς αυτή τη «ρήξη» περιλαμβάνει το γνωστό αναγκαίο ευχολόγιο για εργατικό-λαϊκό ξεσηκωμό (που προφανώς περιμένει στη γωνία και τον έχει ανακαλύψει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενώ εμείς ζούμε σε άλλον κόσμο…) ενώ για ακόμη μια φορά δεν γίνεται λέξη πουθενά στο κείμενο για πολιτικές αυτοδύναμης οικονομίας που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια λαϊκή έξοδο από την ΕΕ. Ούτε βέβαια γίνεται η παραμικρή διάκριση μεταξύ εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, για τον οποίο οι συνθήκες είναι περισσότερο από ώριμες από τη μία και αντικαπιταλιστικού αγώνα από την άλλη, για τον οποίο κανένας δεν μιλά ότι είναι ώριμες οι συνθήκες, ούτε ακόμη και το ΚΚΕ, εκτός βέβαια από κάποιους Τροτσκιστές στην…κοσμάρα τους.

Όμως δεν είναι τυχαία τα αντικαπιταλιστικά ευχολόγια και οι «μετωπικές» γενικολογίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με «ολίγον» από «έξοδο από ΕΕ». Η ηγεσία της είναι οι ίδιοι που μέχρι χτες συνεργάζονταν εμμέσως ή αμέσως με την ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους—το διεθνές συνέδριο της οποίας επιχορηγούνταν ως γνωστόν κι από την ΕΕ!) ), το Debtocracy (ομοίως με διαφήμιση της ΕΕ, και με τις γνωστές σχέσεις του με τον Γκάρντιαν, την “προοδευτική” ναυαρχίδα  της Υπερεθνικής Ελίτ, της οποίας στήριξε ΟΛΟΥΣ τους πολέμους), αποπροσανατολίζοντας  τον αντισυστημικό πολιτικό διάλογο με τη «Χρεολογία». Σημερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωταγωνιστεί στο χτίσιμο του …«αντιφασιστικού μετώπου», (λες και ζούμε στο 1930 και κινδυνεύουμε από κάποιο διεθνές φασιστικό κίνημα που κατακτά τη μια χώρα μετά την άλλη  και όχι απο μερικές εκατοντάδες τραμπούκων που αν ήθελε το Κράτος τους μάζευε σε ένα 24ωρο!!) και έχουν αφήσει ως «λεπτομέρειες» …δευτερεύοντα θέματα όπως η άμεση έξοδος από την ΕΕ, η Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση κλπ. Ας δούμε όμως και για ποιους λόγους μπορεί να γίνεται αυτό.

ΟΙ ΒΟΛΙΚΕΣ «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ» ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΒΟΛΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ

• Οι παραπάνω διαπιστώσεις δηλαδή σχετικά με τις πραγματικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την Ε.Ε και την παγκοσμιοποίηση, εξηγούνται τόσο από θεωρητική σκοπιά, όσο και από άποψη πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Α) Από θεωρητική σκοπιά, οι βασικές συνιστώσες του συνονθυλεύματος αυτού όπως το ΣΕΚ αλλά και πιο ριζοσπαστικές (θα λέγαμε ακόμη και το ΝΑΡ, και αυτό παρά τις διακηρύξεις περί αντιθέτου κάποιων καλόπιστων στελεχών του), θεωρούν την Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση τελικά (αν και σιωπηρά) «προοδευτικό φαινόμενο», στην ιστορική καπιταλιστική εξέλιξη. Με βάση δηλαδή μια αρχαΐζουσα παλαιομαρξιστική οπτική, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, υπόρρητα, θεωρείται ότι οδηγεί σε προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων, και έτσι υποτίθεται δημιουργούνται οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες για την πανευρωπαϊκή ή την παγκόσμια…επανάσταση και την ανάγκη για «ρήξη» με την ΕΕ κλπ. Φυσικά, δεν αποτρέπει τον σχηματισμό αυτό να απεμπολησει αυτή την αντιδραστική και αστοιχείωτη ιστορική θεώρηση, το γεγονός ότι οι σημερινοί εκατομμύρια εργάτες στην Ινδία ή την «κομουνιστική» Κίνα, πολύ περισσότερο ενδιαφέρονται να σκοτώνονται στη δουλειά για να αποκτήσουν το νέο iPhone, παρά να οργανωθούν για την εργατική επανάσταση, γι’ αυτό και το ΚΚΚ σήμερα προχωρά ανεμπόδιστα στην εξαφάνιση και των τελευταίων σοσιαλιστικών υπολειμμάτων στη χώρα ! Εξ ου και αποφεύγουν οι συνιστώσες αυτές όπως ο διάβολος το λιβάνι (πέρα από το ζήτημα του πολιτικού βολέματος) κάθε κουβέντα για μέτωπο κοινωνικής αλλά και κυρίως εθνικής απελευθέρωσης όπως αυτό που έχουμε προτείνει.

Β) Από άποψη πολιτικών σκοπιμοτήτων έχει αξία να εξετάσουμε τις επιδιώξεις συνεργασίας που διερευνούν στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (προφανώς με την ανοχή της) το τελευταίο διάστημα.

– Οι προτροπές του Γιώργου Ρούση (υποψήφιου με το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το Μάη του 2012) μέσω της Ελευθεροτυπίας για συνεργασία με το ΜΑΑ (Σχέδιο Β/Αλαβάνος), το οποίο ο συγγραφέας θεωρεί αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική δύναμη, έπιασαν τόπο. Όπως ενημερωνόμαστε από ανακοίνωση της συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡ.ΑΝ) για την «Πρόταση για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση. Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ»   τα κομβικά σημεία συγκρότησης ενός μετωπικού πόλου είναι :

• Καταγγελία του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων.
• Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους.
• Έξοδο από το ευρώ και αποκατάσταση του εθνικού ελέγχου στη νομισματική και οικονομική πολιτική. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
• Σχεδιασμό της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες , με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζόμενων.
• Ριζικό εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
• Την αναγκαία για την πραγματοποίηση αυτών των αλλαγών ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

Η αναφορά στην ΕΕ είναι τελευταία και καταϊδρωμένη και όχι σαν θεμελιακή προϋπόθεση για όλα τα άλλα, κάτι που από μόνο του δείχνει το μέγεθος της επιχειρούμενης εξαπάτησης!, Και σαν να μην έλειπε αυτό ακολουθείται από τη γνωστή γενικόλογη «ρήξη και αποδέσμευση» που κάθε άλλο βέβαια παρά σημαίνει ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟ!. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει καθώς το εν λόγω κείμενο υπογράφεται και από μέλη του Σχεδίου Β του Αλαβάνου, ο οποίος ως γνωστόν δεν αποτελεί και τον μεγαλύτερο … εχθρό της Ε.Ε από τα χρόνια που ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ. Στον ίδιο τόνο, ο εν λόγω σύγχρονος «θεωρητικός μαρξιστής», δηλώνει πως το πρόγραμμα ενός Μετώπου θα πρέπει να περιλαμβάνει και την:

«ρήξη µε την ΕΕ, σε συνεργασία µε όλες τις προοδευτικές δυνάµεις της, έως και έξοδος από αυτήν στο βαθµό που η παραµονή σε αυτήν στέκεται εµπόδιο στην υλοποίηση αυτού του προγράµµατος.»

Έτσι ο Ρούσης το κάνει φανερό ότι αυτό που εννοούν είναι αντικαπιταλιστική ρήξη μαζί με όλες τις «προοδευτικές δυνάμεις» της ΕΕ και όχι μονομερή έξοδο από την ΕΕ παρά μόνο στην εσχάτη ανάγκη «στο βαθµό που η παραµονή σε αυτήν στέκεται εµπόδιο στην υλοποίηση αυτού του προγράµµατος», δηλαδή, όχι σαν αναγκαία προϋπόθεση για την εφαρμογή του προγράμματος, αλλά σαν συνάρτηση του αντικαπιταλιστικού αγώνα μέσα στην ΕΕ, δηλαδή στη Δευτέρα Παρουσία! Γι’ αυτό και το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τονίζεται συνεχώς ότι είναι αντικαπιταλιστικό. Όμως ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι η βάση ενός Λαϊκού Μετώπου. Μπορεί να είναι η βάση ενός Μετώπου μόνο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά με αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να συνταχθούμε με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα του ΚΚΕ που είναι πολύ πιο συνεπές στην ιδεολογία του αφού από τον καιρό της ένταξης μας στην ΕΕ την καταδίκαζε σαν καταστροφική, και όχι τώρα, αφού έχει καταστραφεί ολοσχερώς η οικονομία και… ξύπνησε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να (μισο)θέσει θέμα εξόδου –βασικά από την Ευρωζώνη!. Όμως δεν συνταχθήκαμε με το ΚΚΕ ακριβώς γιατί θεωρούμε πως ένα λαϊκό Μέτωπο σήμερα δεν μπορεί να είναι αντικαπιταλιστικό αφού δεν είναι ακόμη ώριμες οι συνθήκες για αντικαπιταλιστική επανάσταση. Γι’ αυτό προτείνουμε ένα  Μέτωπο σαν το ΜΕΚΕΑ στη μεταβατική περίοδο, σαν τρόπο εξόδου από την κρίση αλλά και σαν τρόπο να τεθούν οι βάσεις αντισυστημικής αλλαγής στο μέλλον μέσω της αυτοδυναμίας και της ανοικοδόμησης της παραγωγικής δομής.

– Για να έρθει το καλοκαίρι του 2013 και η επίσημη ανακοίνωση σύμπραξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχεδίου Β :

«Την Τετάρτη, 26 Ιουνίου, έγινε κοινή συνάντηση ΣΧΕΔΙΟΥ Β – ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκειμένου  να αναπτυχθεί από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η πρότασή της για τη μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ αριστεράς…»

Σύμφωνα δηλαδή με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β του Αλαβάνου, που στο πρόγραμμά του δεν υπάρχει κουβέντα για έξοδο από την Ε.Ε, αποτελεί αντι-Ε.Ε παράταξη. Από  τις παραπάνω αναφορές ξεκαθαρίζει εντελώς το τοπίο για τη σημασία που (δεν) δίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ΆΜΕΣΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε για να σταματήσει η σημερινή καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων.

«Να βγούμε από τον λάκκο των λεόντων. Και μετά; Είναι βιώσιμη η Ελλάδα έξω από την Ε.Ε; Να περιμένουμε μια συγκεκριμένη απάντηση και ποια από ποια από τις τρεις «συνιστώσες» της Αριστεράς; Για την ώρα, μένουμε σε διακηρύξεις. Να βγούμε; Και μετά; Και η Ευρώπη ξανά με τα έθνη, όπως τον περασμένο αιώνα και με τις διαμάχες των κυρίαρχων τάξεων; »

Και όλα αυτά όταν εδώ και χρόνια έχουν υπάρξει επεξεργασμένες προτάσεις όπως του ΜΕΚΕΑ, που κάθε άλλο μιλούν για «Ευρώπη των Εθνών» αν βγούμε άμεσα από την ΕΕ, σε αντίθεση δηλαδή με τις αιχμές που αφήνει για «εθνικισμούς», ο «πολύς» Μαρξιστής Μπιτσάκης, αλλά και κάποιοι άλλοι της καθεστωτικής εκφυλισμένης Αριστεράς όπως ο υποψήφιος Υπουργός Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Μηλιός. Για την ακρίβεια, όπως έχουμε δείξει, τα Μέτωπα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης για ρήξη με τα δέσμα της Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης, εκπροσωπούν έναν πραγματικό διεθνισμό, που ξεκινάει “από τα κάτω”, από κάθε χώρα ξεχωριστά, που θα έχει αποκτήσει πριν την οικονομική και λαϊκή κυριαρχία μέσα από την έξοδο από την ΕΕ και την Οικονομική Αυτοδυναμία και όχι περιμένοντας τη διεθνή επανάσταση και τις…Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, όπως περιμένει ο Μπιτσάκης ώστε να θέσει θέμα εξόδου ή καλύτερα «ρήξης» με την ΕΕ!.

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ «ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ»

Εξίσου αποπροσανατολιστικό ρόλο έχει διαδραματίσει η ρητορεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με μπροστάρη το ΣΕΚ και την ΚΕΕΡΦΑ) όσον αφορά το λεγόμενο «Φασιστικό Κίνδυνο». Από την αρχή βρέθηκε να σηκώνει τη σημαία του αντιφασισμού καλώντας και συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις ενάντια στην φοβερή απειλή, που υποτίθεται αντιπροσωπεύει, για τα συνθλιβόμενα από την Παγκοσμιοποίηση λαϊκά στρώματα, η Χ.Α (δηλαδή μερικές εκατοντάδες τραμπούκοι της οργάνωσης που με τα στραβά μάτια του Κράτους επιτίθονταν σε μετανάστες και μειονότητες!). Όπως σημειώνεται σε ανακοίνωση της ΚΣΕ:

Η πλατιά αποκάλυψη στα μάτια μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας του βρώμικου ρόλου και του εγκληματικού χαρακτήρα της ΧΑ, που ακολούθησε την σύλληψη και παραπομπή της ηγεσίας της, το χτύπημά της στον λαό, αποτελούν  μια πρώτη νίκη και δικαίωση των αγώνων του αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού  κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Ήταν δηλαδή, σύμφωνα με την ΚΣΕ, αυτές οι κινητοποιήσεις που οδήγησαν τα μέλη της Χ.Α στη φυλακή και σε καμία περίπτωση βέβαια η ίδια η ρητορική και πρακτική της Χ.Α και άλλων ακροδεξιών ή εθνικιστικών κομμάτων που θεριεύουν σε όλη την Ευρώπη λόγω της αντι-παγκοσμιοποιητικής και αντι-ΕΕ ρητορικής τους που ενώνουν τα απελπισμένα λαϊκά στρώματα, και που θα μπορούσαν εν δυνάμει να θίξουν τα συμφέροντα τόσο των ντόπιων ελίτ όσο και της Υπερεθνικής Ελίτ, οι οποίες προετοιμαζόταν καιρό για τη συντριβή της οργάνωσης, ήδη μετά την τεράστια άνοδο της στις εκλογές… Συνεχίζοντας με την ίδια ανακοίνωση, θα βρούμε παρακάτω  την προτροπή για τον υπέρ πάντων αντιφασιστικό αγώνα που είναι απαραίτητος σήμερα :

1. Δεν σταματάμε, δεν εφησυχάζουμε! Τον φασισμό τσακίζουν αγώνες ταξικοί! Τώρα είναι η ώρα να κλιμακωθεί η αντιφασιστική πάλη…

Σύμφωνα δηλαδή με την ΚΣΕ  ο κίνδυνος και η απειλή που διατρέχουμε σήμερα δεν είναι ούτε η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση ούτε ο Φασισμός του διεθνοποιημένου συστήματος που έχει ήδη τα χέρια του βαμμένα με αίμα (πόλεμοι στις μη ενταγμένες στη ΝΔΤ χώρες, αυτοκτονίες στον Ευρωπαϊκό Νότο κλπ) αλλά η ιδεολογία και το «κίνημα» μίας ομάδας μερικών εκατοντάδων τραμπούκων!.

Και φυσικά είναι αποπροσανατολισμός το σύνθημα «Τον φασισμό τσακίζουν αγώνες ταξικοί». Δεν ξέραμε ότι το ΕΑΜ και τα αντίστοιχα κινήματα σε όλη την Ευρώπη που τσάκισαν τον φασισμό με την Αντίσταση τους ήταν ταξικά! Προφανώς παλλαϊκό μέτωπο που θα είναι και ταξικό δεν μπορεί να γίνει σήμερα. Ιδιαίτερα σήμερα που η εργατική τάξη είναι αποδεκατισμένη παντού και δεν κατάφερε μέσα στη γενική επίθεση του κεφαλαίου ούτε μια πανεργατική πανευρωπαϊκή απεργία να κάνει, οι δε πανεργατικές απεργίες στην Ελλάδα (χάρη και στις προσπάθειες της ΓΣΕΕ κλπ) ήταν της πλάκας…

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι μεγαλύτεροι «αντιφασίστες» που μας λασπολογούν κάτω από τις κουκούλες τους σαν φασίστες, αντισημίτες κ.λπ. είναι και φιλικά προσκείμενοι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ («Αριστερή Αντεπίθεση», «Άνεμος Αντίστασης» [http://anemosantistasis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_4435.html], Ομάντεον κ.λπ.), και ποτέ βέβαια δεν τους καταδίκασε για τη βρώμικη λάσπη τους η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και μόνο γι’ αυτό, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι άξια της χλεύης κάθε πραγματικού αριστερού, πέρα από τις εκφυλισμένες θέσεις της. Είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο στην πραγματική αντισυστημική Αριστερά να βρίζουν προσωπικά με χυδαίες προσωπικές  συκοφαντίες έναν γνωστό για τον πολυετή αγώνα του στην Αριστερά, όπως τον Τ.Φ. ανώνυμοι αλήτες που  (κατά σύμπτωση;) συνήθως πρόσκεινται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παρόμοια άθλια φαινόμενα που κατεβάζουν την Αριστερά στα πιο ανέντιμα βάθη θα έπρεπε να έχουν απομονωθεί από καιρό, ειδάλλως χαρακτηρίζουν και το κόμμα αυτό που έμμεσα τις στηρίζει…

ΑΡΑΒΙΚΗ «ΑΝΟΙΞΗ»

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούμε και στις άθλιες θέσεις που ακούγονται μέσα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κυρίως από το ΣΕΚ όσον αφορά την «Αραβική  Άνοιξη». Διότι βέβαια όταν καταδίκαζε δήθεν τη Νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη και συγχρόνως εγκωμίαζε με κάθε τρόπο τους «επαναστάτες» που είχαν οργανώσει και οπλίσει οι ίδιες Νατοϊκές δυνάμεις, μαζί με τους Σαουδάραβες κλπ., και όταν τελικά οι ίδιοι «επαναστάτες» κάλεσαν το ΝΑΤΟ (ούτε είδαμε κανέναν από τους «επαναστάτες» που εγκωμίαζε σύσσωμη η Τροτσκιστική «αριστερά» και πολλοί στο ΝΑΡ κλπ να διαχωρίζει τη θέση του από την πρόσκληση του ΝΑΤΟ) τότε βέβαια μιλάμε για καθαρή εξαπάτηση.

Το ίδιο συμβαίνει σήμερα και στη Συρία όπου  είναι γνωστό ότι, στο πλευρό των «ανταρτών», πολεμούσαν Αμερικανοί στρατιώτες  με τα όπλα τους (αλλά και τους μισθούς τους!), εκτός βέβαια από τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα με τα όπλα και τη μισθοδοσία τους τους να προέρχονται από τα αραβικά προτεκτοράτα της Υπερεθνικής Ελίτ, όπως το Κατάρ ή Σαουδική Αραβία. Παρόλ’ αυτά το ΣΕΚ μας ενημερώνει (καλοκαίρι του 2013 και την στιγμή που ακόμα και τα διεθνή ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ μιλάνε για «εμφύλιο πόλεμο»), ότι στη Συρία εξελίσσεται μια ….επανάσταση:

Το καθεστώς Άσαντ βρέθηκε αντιμέτωπο με μια επανάσταση και έκανε την επιλογή να χρησιμοποιήσει ολόκληρη τη στρατιωτική του πυγμή για να την καταστείλει.

Δηλαδή, το ΣΕΚ αντιλαμβάνεται τη, στημένη για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, εξέγερση ως επανάσταση όπου:

Ο εξεγερμένος κόσμος συνέχιζε να οργανώνεται σε επίπεδο γειτονιάς και περιοχής, αλλά οι ένοπλες ομάδες των ανταρτών άρχισαν να παίζουν όλο και πιο κεντρικό ρόλο για να υπερασπίσουν τις απελευθερωμένες περιοχές από την ανακατάληψη του καθεστώτος.

Τέτοιες θέσεις που ακούγονται μέσα από την «Αριστερά» αποτελούν το ιδανικό ανάχωμα για την υποδούλωση της κοινής γνώμης στην προπαγάνδα της Υ/Ε και την καταστροφή ενός ολόκληρου λαού, όπως άλλωστε συνέβη και στη Λιβύη.

Επομένως, και με βάση την παραπάνω ανάλυση ορισμένων, αλλά κομβικών, θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των οργανώσεών της, αλλά και ενίοτε της ανέντιμης πολιτικής της συμπεριφοράς –όπως όταν δεν καταδίκασε τις πρακτικές κουκουλοφόρων λασπολόγων που τη στηρίζουν, όπως αναφέραμε παραπάνω–, γίνεται αντιληπτό ότι η σημερινή «αντικαπιταλιστική Αριστερά» δεν έχει να παίξει απολύτως κανέναν απελευθερωτικό ρόλο. Αντίθετα η ρητορική της έρχεται να εγκλωβίσει ακόμα περισσότερο τα λαϊκά στρώματα στη λογική της παραμονής στην Ε.Ε (ή της «αντικαπιταλιστικής» εξόδου!) και στο στήσιμο αντιφασιστικών μετώπων ώστε να καταπολεμήσουμε τον υποτιθέμενο μέγα φασιστικό κίνδυνο, καλωσορίζοντας ουσιαστικά την Παγκοσμιοποίηση ως το μόνο «ρεαλιστικό» πεδίο ταξικής πάλης. Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε ένα Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση ενάντια στη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση στο δρόμο για μία Αυτοδύναμη Οικονομία αλλά αντίθετα, συνειδητά η μη, αποπροσανατολίζει τα λαϊκά στρώματα για το πώς μπορούν να βγουν από την οικονομική καταστροφή που τους επέβαλλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, μέσω της ΕΕ.

14/11/2013

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ