Σχόλιο:

Ο Gilad Atzmon είναι ένας γεννημένος στο Ισραήλ Βρετανός σαξοφωνίστας, συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής. Η κριτική του πάνω στο Σιωνισμό, την Εβραϊκή Ταυτότητα και τον Ιουδαϊσμό έχουν οδηγήσει σε εναντίον του κατηγορίες. Σε αυτή τη συνέντευξη ξεσκεπάζει το ρόλο της “προοδευτικής” Αριστεράς αλλά και το ρόλο του Σιωνισμού στην πολιτιστική παγκοσμιοποίηση.

Συνέντευξη του Gilad Atzmon για τον Dieudonné, τον Alain Soral και τον Σιωνισμό,  με τον Alimuddin Usmani

AU: Τί σας έπεισε να υποστηρίξετε τον Dieudonné τόσο πολύ στον αγώνα του κατά της Γαλλικής κυβέρνησης;

GA: Ο Dieudonné εκπροσωπεί την πραγματική έννοια της αντίστασης. Ως άνθρωπος πειστικός και συνεπής, έχει καταφέρει να αποκαλύψει στη Γαλλία τον διαβρωτικό δεσμό μεταξύ του σύγχρονου Σιωνιστικοποιημένου σοσιαλισμού και της Εβραϊκής πολιτικής δύναμης.

Για κάμποσο καιρό τώρα, πολλοί από εμάς οι οποίοι εμπνευστήκαμε στη δεκαετία του 60 και του 70 από τη Αριστερή σκέψη, έχουμε μπερδευτεί από τη σύγχρονη “προοδευτική” πολιτική. Για κάποιο λόγο, η αποκαλούμενη “Νέα Αριστερά” πολύ γρήγορα συμβιβάστηκε στα κρίσιμα θέματα της εργασίας και της ταξικής πολιτικής. Αντί να πάρει το μέρος των εργατών και εκείνων που υποφέρουν στην κοινωνία, η μετα-68 Αριστερά υιοθέτησε μία επιχειρηματολογία πολιτικών ταυτότητας η οποία στην πραγματικότητα στόχευε στην διάσπαση της κοινωνίας και της εργατικής τάξης σε απομονωμένες και περιθωριοποιημένες ομάδες.

Αυτό κατέληξε στην πολιτική παράλυση η οποία, στη συνέχεια, ετοίμασε τον δρόμο για την εισβολή του μεγάλου κεφαλαίου, της κουλτούρας των μονοπωλίων και της παγκοσμιοποίησης. Ακριβώς αυτό έχει καταφέρει να ξεσκεπάσει ο Dieudonné.

Επίσης έχει ξεσκεπάσει ότι στην καρδιά του πολιτικού κατεστημένου είναι η δύναμη της θρησκείας του Ολοκαυτώματος και του Εβραϊκού λόμπι. Έχοντας γράψει το βιβλίο, “The Wandering Who” (Ο Περιπλανώμενος Ποιος;) , το οποίο ξήλωσε της Εβραϊκές πολιτικές ταυτότητας, θεωρώ τον Dieudonné μία συνέχεια του εαυτού μου. Είναι ο δίδυμος αδελφός μου και υποστηρίζω τόσο αυτόν όσο και τον αγώνα του.

AU: Οι επικριτές του Dieudonné τον κατηγορούν για αντισημιτισμό και ως απόδειξη αυτού αναφέρονται στον εξής στίχο από τις (νυν απαγορευμένες) παραστάσεις του, σχετικά με έναν σημαντικό Εβραίο δημοσιογράφο του ραδιοφώνου: “Βλέπετε, όταν ακούω τον Patrick Cohen να μιλάει, σκέφτομαι: Οι φούρνοι…κακό πράγμα”. Οι υποστηρικτές του εξηγούν πως ο Dieudonné απλά αντιδρούσε σε μία πρόκληση από αυτόν τον δημοσιογράφο, ο οποίος είπε ότι τα μαζικά μέσα ενημέρωσης θα έπρεπε να βάλουν τον Dieudonné στη μαύρη λίστα και ότι οι άνθρωποι με “ψυχολογική ασθένεια” δεν θα έπρεπε να καλούνται να σχολιάζουν δημόσια. Τι νομίζετε; Ξεπέρασε τα όρια ή μήπως είχε το δικαίωμα να απαντήσει σε κάποιον που ήθελε τον κοινωνικό, οικονομικό και επαγγελματικό θάνατό του;

GA: Εκείνοι οι Εβραίοι που επιμένουν το Ολοκαύτωμα να γίνει η καινούργια μας επίσημη θρησκεία πρέπει να δεχτούν πως ένας τέτοιος ισχυρισμός κοστίζει. Εάν διαλέξεις να ταυτίζεσαι με τους φούρνους, το Auschwitz και τον κατατρεγμό θα πρέπει επίσης να δεχτείς πως οι άλλοι θα σε ταυτίζουν με τους φούρνους κ.λπ.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την αντίδραση του Dieudonné στον Cohen. O Dieudonné είναι καλλιτέχνης, έχει καθήκον να αναδιαμορφώνει και να αναθεωρεί το όραμα του κόσμου γύρω μας. Επομένως, ήταν σωστός να βάλει  έναν καθρέφτη μπροστά στον Cohen.

AU: Το μόνο από τα κύρια πολιτικά κόμματα στη Γαλλία που δεν μετείχε σε αυτή τη βρώμικη επίθεση κατά του Dieudonné ήταν το εθνικιστικό Εθνικό Μέτωπο που ιδρύθηκε από τον Jean–Marie Le Pen. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Προφανώς σημαίνει πως σχετικά με την ανοχή και την πολυπολιτισμική και εθνοτική διαφάνεια οι Εθνικιστές σας είναι πολύ πιο προχωρημένοι από οποιουσδήποτε αποκαλούμενους “προοδευτικούς” και από την Αριστερά. Αλλά τούτο δεν με εκπλήσσει. Η Αριστερά πάντα δυσκολευόταν να δεθεί με τους εργαζόμενους. Στη πραγματικότητα, όλο το “προοδευτικό” ήθος είναι ελιτίστικο μέχρι το κόκαλο. Και πάλι, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει αυτό. Τελικά, το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του “προοδευτικό” σίγουρα σημαίνει πως κάποιος άλλος θα πρέπει να είναι “αντιδραστικός”, και αυτός ο άλλος είναι ο εργαζόμενος ή η εργαζόμενη.

Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί η “προοδευτικότητα” προσελκύει τόσους πολλούς Εβραίους: προσφέρει μια εναλλακτική, μη θρησκευτική, εξήγηση στη παραδοσιακή αντίληψη τoυς ότι είναι ο «Λαός της Επαγγελίας». Επίσης εξηγεί γιατί οι εργάτες γενικά κρατάνε τόση απόσταση από την Αριστερά. Προτιμούν πολύ περισσότερο να ταυτίζονται με το σύνολο, με τη μεγάλη συλλογική αφήγηση, με τη σημαία και τη γλώσσα. Προτιμούν να είναι πατριώτες και εθνικιστές παρά προοδευτικοί. Και το αποτέλεσμα είναι σαφές: η Αριστερά τελικά παρασύρεται προς μία κατάσταση πλήρους αποστασιοποίησης, η οποία είναι ακριβώς η κατάσταση του Γάλλου σοσιαλιστή αυτή τη στιγμή.

O Dieudonné έχει καταφέρει να ξεσηκώσει αυτούς τους αποστασιοποιημένους Αριστερούς. Μιλάμε για έναν μαύρο o οποίος υποστηρίζεται από το Εθνικό Μέτωπο και τον ζητωκραυγάζει ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που αποτελείται από μετανάστες και από Λευκούς εργάτες συγχρόνως – και όλο αυτό έχει δημιουργήσει πλέον μία τεράστια Αριστερή συλλογική νεύρωση. Δεν είναι διασκεδαστικό αυτό;

AU: Χάρη στον Nicolas Anelka, τα Βρετανικά μέσα άρχισαν να μιλάνε για τον Dieudonné. Σύμφωνα με τον Alain Soral, το BBC του πήρε μία αρκετά έντιμη συνέντευξη. Μπορείτε να μας εξηγήσετε γιατί τα Γαλλικά μέσα φαίνονται ανίκανα να καλύψουν αυτή την ιστορία με την ίδια εντιμότητα;

GA: Καταρχήν ας μην ξεγελιόμαστε. Είναι εύκολο για τους Βρετανούς να κοροϊδεύουν τον Γαλλικό σιωνιστικό ολοκληρωτισμό αλλά πιστέψτε με, κανείς στο BBC δεν τολμάει να συζητήσει το εξευτελιστικό γεγονός ότι τα 80% των Συντηρητικών βουλευτών μας ανήκουν στους Συντηρητικούς Φίλους του Ισραήλ. Κανείς στο BBC δεν είχε ποτέ το θάρρος να ερευνήσει το εξίσου εξευτελιστικό γεγονός ότι όταν ο Tony Blair μας οδήγησε σε έναν παράνομο πόλεμο στο Ιράκ, οι κύριοι χρηματοδότες του ήταν ο Λόρδος Levy και οι Εργατικοί Φίλοι του Ισραήλ (LFI: Labour Friends of Israel). Αλλά επιτρέψτε με να σας απαντήσω όσο συνοπτικά μπορώ.

Η Εβραϊκή δύναμη είναι η ικανότητα να ελέγχεις και να περιορίζεις τη συζήτηση για την Εβραϊκή δύναμη! Το Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο των Εβραϊκών Ιδρυμάτων της Γαλλίας και ο Bernard-Henri Lévy δεν είναι η ουσία της Εβραϊκής δύναμης, είναι απλώς συμπτώματα αυτής της δύναμης. Η πραγματική Εβραϊκή δύναμη είναι η ικανότητα να σταματάς κάθε συζήτηση για το (Εβραϊκό) Λόμπι, το CRIF (Conseil Représentatif des Institutions juives de France) και τον BHL (Bernard-Henri Lévy). Επομένως ο Alain Soral θα έπρεπε να θεωρεί τιμητική την απαγόρευσή του. Απλώς επιβεβαιώνει το γεγονός ότι τα μαζικά μέσα δεν έχουν τη διανοητική ικανότητα να αμφισβητήσουν τον ίδιον και τη δουλειά του.

Αυτό δεν είναι περίεργο, και έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πως ο George Orwell ήταν ίσως ο τελευταίος σκεπτόμενος άνθρωπος στην Αριστερά. Η σύγχρονη Αριστερά είναι μία “κουλτούρα του συνθήματος”  που είναι πολύ μακριά από οποιαδήποτε διαλεκτική σκέψη ή διανοητική ανταλλαγή. Είναι πραγματικά μία τραγωδία.

AU: Στην τελευταία μας συνέντευξη μας είπατε πως “έμαθα ότι οι περισσότερες Παλαιστινιακές ΜΚΟ χρηματοδοτούνται από το το ίδρυμα “Open Society” του φιλελεύθερου Σιωνιστή George Soros. Ένας Γάλλος σκιτσογράφος που λέγεται Joe le Corbeau, ο οποίος συνελήφθη για λίγο σύντομα σχετικά με μία φωτογραφία quenelle, υπαινίχτηκε σε ένα από τα σκίτσα του πως οι Femen χρηματοδοτούνται από τον Soros. Δεν νομίζετε πως αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί αυτές οι γυναίκες εμφανίζονται μόνο σε τζαμιά και σε εκκλησίες, αλλά ποτέ σε συναγωγές;

GA: Προφανώς δεν ξέρω αν οι Femen χρηματοδοτούνται από τον Soros, αλλά δεν θα με εξέπλησσε το γεγονός. Η φιλοσοφία του Soros, από ότι γνωρίζω, είναι πολύ απλή. Είναι ένας φιλελεύθερος Σιωνιστής ο οποίος προσφέρει χρήματα για πολλούς “αγαθοεργούς σκοπούς” – σκοποί οι οποίοι τυχαίνουν να είναι και “αγαθοεργοί για τους Εβραίους”.

Τώρα, ας έρθω στο θέμα των “καλλιτεχνικών” αιθουσών που επιλέγουν οι Femen. Όπως θα ξέρετε, ο μετα-στρουκτουραλισμος είναι ουσιαστικά μία Γαλλική φιλοσοφική σχολή σκέψης και θα μπορούσε να οριστεί ως μία προσπάθεια αποδιάρθρωσης όλων των “μεγάλων αφηγήσεων” —εκτός από την Εβραϊκή! Σε σύμπνοια με το πνεύμα της φοιτητικής επανάστασης του 68 και του Yeshiva της Φρανκφούρτης, οι Femen ειδικεύονται στο να διαλύουν κάθε Γαλλική πολιτιστικά κληρονομιά – εκτός από τις Εβραϊκές.

Αρκεί να ξετυλίξει κανείς το κουβάρι της χρηματοδότησής τους από εκείνους που διευκόλυναν τη μετακόμισή τους στη Γαλλία: τη δισκογραφική εταιρία και το τμήμα A&R που τους αντιπροσωπεύει. Σίγουρα θα βρείτε τις απαντήσεις πολύ σύντομα.

Ακούστε ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο που ίσως θα ρίξει φως στο θέμα. Κάποιος μου επισήμανε πρόσφατα πως παρά το γεγονός ότι πολλοί Εβραίοι ριζοσπάστες μισούν το Ταλμούδ και τη Ραββινική κουλτούρα και έχουν συλληφθεί καίγοντας πολλές θρησκευτικές εκκλησιαστικές αίθουσες, κυρίως εκκλησίες στην Ισπανία και την Ουκρανία κ.α., δεν έχουν κάψει ποτέ ούτε μία συναγωγή.

AU: Εκείνοι που υποστηρίζουν το δικαίωμα των Femen να βλασφημούν είναι συνήθως οι ίδιοι οι οποίοι ζητούν να απαγορευτούν οι παραστάσεις του Dieudonné. Δεν νομίζετε ότι αυτού του είδους τα διπλά κριτήρια θα οδηγήσουν τον λαό σε ξεσηκωμό εναντίον της ελίτ;

GA: Δεν έχω καμία αμφιβολία γι’αυτό, και όπως βλέπουμε, ήδη γίνεται.

AU: Η πρώην Ισραηλινή υπουργός, Shulamit Aloni, η οποία πρόσφατα πέθανε, κάποτε είπε πως η κατηγορία του αντισημιτισμού είναι ένα “κόλπο” που χρησιμοποιείται για να βουλώνουν το στόμα των επικριτών της Ισραηλινής πολιτικής. Πώς εξηγείτε την τωρινή αδυναμία της Ισραηλινής αριστεράς;

GA: “Aδυναμία” δεν είναι η κατάλληλη λέξη: η Ισραηλινή αριστερά είναι ανύπαρκτη και αυτό είναι λογικό: η έννοια της Εβραϊκής Αριστεράς είναι οξύμωρη. Ενώ η “Αριστερά” είναι καθολική έννοια, ο εβραϊσμός είναι μία ιδεολογία η οποία στηρίζεται  στην έννοια της φυλής. Ακόμα και η Aloni, την οποία εκτιμούσα, δεν ήταν ακριβώς “ουνιβερσαλίστρια”. Δεν έκανε καμία πραγματική εκστρατεία για την επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων στα σπίτια και στα χωριά τους, την απασχολούσε κυρίως το Ισραήλ ως “Εβραϊκός πολιτισμός”, σε αντίθεση με τους καθολικούς πολιτισμούς.

Δεν είναι μυστικό ότι η αποκαλούμενη “Εβραϊκή Αριστερά” είναι στην πράξη μία μορφή Εθνικού Σοσιαλισμού. Οι “ριζοσπάστες” αυτοί Ισραηλινοί αριστεροί υποστηρίζουν μία ρατσιστική φιλοσοφία “ισότητας” που εφαρμόζεται  μόνο στους Εβραίους. Με άλλα λόγια, είναι γεμάτοι αντιφάσεις και γι’αυτό δεν είναι περίεργο ότι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί πια.

Από την άλλη μεριά, η δεξιά Ισραηλινή πολιτική είναι τόσο συνεπής όσο και απερίφραστα ανήθικη. Υποθέτει ότι οι Εβραίοι έχουν δικαίωμα να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη, και καταφεύγει σε μία άθλια, μιλιταριστική ιδεολογία και πράξη με σκοπό την επικράτηση των Εβραίων στη Παλαιστίνη. Οι δεξιοί Σιωνιστές ηγέτες παραδέχονται καθημερινά ότι είναι ανήθικοι, αλλά δικαιολογούν το εθνικό τους πρόγραμμα με όρους επιβίωσης.

Εφόσον το Ισραήλ ορίζει τον εαυτό του ως το Εβραϊκό Κράτος, είναι φυσικό να ταυτίζονται οι Ισραηλινοί με μία συνεπή, φυλετική, δεξιά ιδεολογία αντί για κάποια μισοψημένα, μπερδεμένα και εντελώς ασύμβατα (αλλά πάντα σιωνιστικά) σοσιαλιστικάα πυροτεχνήματα

Πηγή : http://www.veteranstoday.com/2014/02/03/interview-atzmon-on-dieudonne-alain-soral-and-zionism/

Gilad Atzmon: Ο Περιπλανώμενος Ποιος? Μια μελέτη των εβραϊκών πολιτικών ταυτότητας

Η Εβραϊκή ταυτότητα είναι συνδεδεμένη με μερικά από τα πιο δύσκολα και επίμαχα θέματα του σήμερα. Ο σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να ανοίξει πολλά από αυτά τα θέματα προς συζήτηση. Δεδομένου ότι το ίδιο το Ισραήλ αυτο-προσδιορίζεται ανοιχτά ως «εβραϊκό κράτος», θα πρέπει να ρωτήσουμε τι σημαίνουν οι έννοιες «ιουδαϊσμός», «εβραϊκότητα», «εβραϊκός πολιτισμός» και «εβραϊκή ιδεολογία». Ο Gilad εξετάζει τις φυλετικές πτυχές που είναι ενσωματωμένες στην εβραϊκή κοσμική συζήτηση, τόσο την σιωνιστική όσο και την αντι-σιωνιστική, την «θρησκεία του ολοκαυτώματος», την έννοια της «ιστορίας» και του «χρόνου», μέσα στην εβραϊκή πολιτική συζήτηση, τις αντι-Gentile (gentile=μη-εβραίος) ιδεολογίες που μπλέκονται μέσα στις διαφορετικές μορφές κοσμικού εβραϊκού πολιτικού λόγου, ακόμα και μέσα στην εβραϊκή αριστερά. Διερωτάται τι είναι αυτό που οδηγεί Εβραίους της Διασποράς να ταυτιστούν με το Ισραήλ και να συνδεθούν με τις πολιτικές του. Η καταστροφική παγκόσμια κατάσταση πραγμάτων, εγείρει την άμεση ανάγκη για μια εννοιολογική αλλαγή στη διανοητική και φιλοσοφική στάση μας απέναντι στην πολιτική, στις πολιτικές της ταυτότητας και την ιστορία.

 Το βιβλίο είναι διαθέσιμο στα αγγλικά στο Amazon.com  και Amazon.co.uk