Σχόλιο : Καθώς η Ελλάδα βαδίζει στο δρόμο που χάραξε η Γαλλία 10 χρόνια πριν, δημοσιεύουμε το άρθρο ενός φιλελεύθερου μεν αλλά έντιμου Εγγλέζου (και μάλιστα στη ναυαρχίδα του κατεστημένου του Financial Times) για το γαλλικό σιωνιστικό αίσχος που τώρα αντιγράφει και η ελληνική κοινοβουλευτική χούντα. Για να βγάλετε καλύτερα συμπεράσματα σας δίνουμε και ένα link από το σχετικό άρθρο της “αριστερής” “προοδευτικής” εφημερίδας Ελευθεροτυπία.  “Ρατσιστικά μπλα μπλα από τον Μμπαλά-Μμπαλά “ της Ολυμπίας Τσίπηρα (Ελευθεροτυπία, Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014)  Τα συμπεράσματα δικά σας.

Η κυρία Τσίπηρα πάντως εγκωμίαζε και πρόβαλε άγρια προ μηνών μέχρι τον Κον Μπεντίτ (τον «κοκκινοπράσινο» Ντάνυ που ηγείται του πράσινου κόμματος/αίσχος που μεταξύ των άλλων έδωσε το πράσινο φως στην υπερεθνική ελίτ για τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, ενώ στα νιάτα του ήταν γνωστές οι παιδεραστικές του τάσεις στα πλαίσια της «αντιαυταρχικής εκπαίδευσης» όπως αποκάλυψε ο ίδιος)!

Το χειρότερο είναι ότι ίσα που δεν έκλαιγε χθες η “Ε” παρουσιάζοντας τον θάνατο του μεγαλύτερου σφαγέα των Παλαιστινίων, του Σαρόν, με 2 γραμμές μόνο αφιερωμένες στο τι λένε οι Παλαιστίνιοι για δαύτον!

Η Γαλλία συσκοτίζει τα όρια μεταξύ κωμωδίας και εγκλήματος

Από τον  Christopher Caldwell κύριου συντάκτη στην The Weekly Standard

Πηγή: http://www.ft.com/intl/cms/s/0/8cffeed0-7923-11e3-b381-00144feabdc0.html#axzz2u9X17aOd

Μετάφραση: postbezorger

Ακόμη και εκείνοι που βρίσκουν τις απόψεις του Dieudonné χυδαίες μπορεί να είναι απρόθυμοι να εφαρμόσουν τους νόμους εναντία σε αυτές

«Η Δημοκρατία κέρδισε», είπε ο υπουργός Εσωτερικών Manuel Valls μετά από την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας (Conseil d’Etat) της Γαλλίας να απαγορεύσει μια παράσταση του κωμικού Dieudonné M’bala M’bala στη Νάντη το βράδυ της Πέμπτης. Η δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει περισσότερες τέτοιες νίκες. Το πρόβλημα της Γαλλίας με τον αντισημιτισμό, κακοφορμισμένο για περισσότερο από μια δεκαετία, γίνεται ολοένα και πιο σοβαρό. Μέρος της ευθύνης έχουν οι νόμοι της χώρας. 

Ο Dieudonné (είναι γνωστός με το μικρό του όνομα) ίσως  είναι ο πιο προικισμένος γάλλος κωμικός της γενιάς του. Έγινε γνωστός γράφωντας, σκηνοθετώντας, τραγουδώντας και παίζοντας δίωρους συνδυασμούς από σκετς και stand-up στο δικό του Théâtre de la Main d’Or στο Παρίσι. Τα υποκριτικά και μιμητικά του χαρίσματα είναι εξαιρετικά, επιτρέποντας του να υποδύεται, για παράδειγμα, και τις δύο πλευρές ενός άτοπου διαλόγου μεταξύ ενός τηλεοπτικού διανοούμενου και ενός εξεγερμένου από τα προάστια που καίει αυτοκίνητα.

 Γιος ενός Καμερουνέζου πατέρα και μια μητέρα από την Βρετάνη, έχει εδώ και καιρό γοητευτεί από την εθνικότητα, την ταυτότητα και την Πίστη, ή την ανάγκη για πίστη, είτε αφορά ένα έθνος, κυριαρχία, είτε ένα Σκοπό. Αυτό ήταν κάποτε η δύναμη του, αλλά κατά την τελευταία δεκαετία οι παραστάσεις του έχουν γίνει  όλο και περισσότερο παρωδίες, κοροϊδίες και προσβλητικές για τους Εβραίους. Έχει προσκαλέσει τον σκεπτικιστή του Ολοκαυτώματο Robert Faurisson στη σκηνή, φορώντας ένα yarmulke (kippah). Έχει επινοήσει ένα τραγουδάκι που ονομάζεται Shoah-Nanas («Ολοκαύτωμα-Ανανάς»), στο οποίο ένας νεαρός άντρας χορεύει φορώντας τη στολή ενός κρατουμένου από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και έκανε δημοφιλή μια χειρονομία που ονομάζεται quenelle, η οποία συνίσταται στο κράτημα του βραχίονα  με το άλλο χέρι, σαν μια προσπάθεια να αποτρέψει το γυρίσμα του προς τα πάνω σε έναν ακούσιο ναζιστικό χαιρετισμό.

Ο Dieudonné έχει αρνηθεί αυτή την ερμηνεία, αλλά μπορείτε να συγχωρήσετε τον σκεπτικισμό των γαλλικών αρχών. Οι οπαδοί του δημοσιεύουν φωτογραφίες τους στο ίντερνετ κάνοντας την χειρονομία quenelle μπροστά σε εβραϊκά μέρη: σε μια συναγωγή στο Παρίσι, στο σχολείο Ozar Hatorah στην Τουλούζη, όπου ένας τρομοκράτης σκοτώσε τρία παιδιά το 2012, στο Άουσβιτς. Η quenelle βρήκε ακολουθητές. Ο Nicolas Anelka, της ποδοσφαιρικής ομάδας Γουέστ Μπρομγουιτς του Ηνωμένου Βασιλείου, έκανε την χειρονομία μετά από ένα γκολ τον περασμένο μήνα. Άλλοι Γάλλοι αθλητές (ο ποδοσφαιριστής Mamadou Sakho της Λίβερπουλ και ο Samir Nasri της Manchester City, και Tony Parker από την ομάδα μπάσκετ Σαν Αντόνιο Σπερς του Τέξας) έχουν φωτογραφηθεί κάνοντας τη χειρονομία με τον Dieudonné. Σε άλλες φωτογραφίες, Γάλλοι στρατιώτες κάνουν την χειρονομία, δύο από αυτούς μπροστά από μια συναγωγή. Σύμφωνα με πληροφορίες ο Dieudonné έχει καταχωρήσει τα εμπορικά σήματα “Quenelle” και “Quenelle +”.

 Έχοντας προγραμματιστεί να ξεκινήσει μια εθνική περιοδεία στη Νάντη, την Πέμπτη, οι γαλλικές αρχές αναζητούσαν τρόπους για να το σταματήσουν. Τη Δευτέρα ο κ. Valls κυκλοφόρησε μια εγκύκλιο που περιγράφει διάφορους τρόπους να το κάνουν. Ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ κάλεσε τις αρχές να είναι «προσεκτικές και άκαμπτες» στην προάσπιση των αρχών της Δημοκρατίας.

Για όποιον μεγάλωσε σε διαφορετική συνταγματική παράδοση, δεν είναι σαφές ποιες αρχές  εννοεί. Οι αρχές  φαίνεται να προστατεύουν μια συνταγματική αρχή (τον αντιρατσισμό) εις βάρος μιας άλλης (την ελευθερία του λόγου). Στις περισσότερες δυτικές χώρες, οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν τις απόψεις τους, ακόμη και αν είναι ψευδείς και αντιπαθητικές. Μόνο όταν καταφεύγουν στη βία ή την υποκίνηση βίας μπορούν οι δικαστικές αρχές αιφνιδιάζουν δικαστικώς. Η Γαλλία βρίσκει δύσκολο να το κάνει. Πληρώνει για ένα τρομερό νομοθετικό λάθος που έγινε στον απόηχο του ψυχρού πολέμου.

 Το 1990 ψηφίστηκε ο νόμος Gayssot, που μετέτρεπε σε έγκλημα την άρνηση ή την μείωση της σημασίας του Ολοκαυτώματος. Μπορεί να φαίνεται ένα λογικό μέτρο που περιόρισε τα δικαιώματα λίγων μόνο κακόβουλων εκκεντρικών, αλλά γρήγορα αποδείχθηκε προβληματικό. Έκανε φανατικούς να μοιάζουν με κήρυκες της ελευθερίας του λόγου. Και δημιούργησε ένα «ανταγωνισμό θυμάτων». Μια παραδοσιακή, συντηρητική χώρα ― που αντλεί τους κανόνες σωστής συμπεριφοράς από τα συγκεκριμένα μαθήματα της ιστορίας της ― θα μπορούσε να δικαιολογήσει ένα τέτοιο νόμο. Θα μπορούσε κανείς απλά να εξετάσει την ζημιά που έχει κάνει στην Γαλλία ο αντισημιτισμός και για τους λόγους αυτούς να ενεργήσει για να τον αποτρέψει  . Αλλά από το 1990 η Γαλλία είχε μετατραπεί σε ένα διαφορετικό είδος χώρας, μια χώρα που αντλεί τους κανόνες της όχι από την ιστορία, αλλά από αφηρημένες, ουδέτερες έννοιες των δικαιωμάτων. Σε αυτή τη νέα, ανιστορική Γαλλία, η ειδική μεταχείριση του Ολοκαυτώματος προκάλεσε δυσφορία. Ψηφίστηκαν και άλλοι νόμοι μνήμης σχετικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων, του διατλαντικού δουλεμπορίου και της αποικιοκρατίας – και πριν από δύο χρόνια, οι κυρώσεις που συνδέονται με το νόμο Gayssot επεκτάθηκαν και σε άλλα εγκλήματα. Το αποτέλεσμα είναι παράλογο. Ο ποινικός κώδικας της Γαλλίας είναι πλέον ναρκοπέδιο απαγορευμένων απόψεων που ακόμη και άνθρωποι που βρίσκουν τις απόψεις Dieudonné χυδαίες μπορεί να είναι απρόθυμοι να εφαρμόσουν τους νόμους εναντία σε αυτές.

Παρηγορώντας ένα ακροατήριο υποβαθμίζοντας τους άλλους είναι μια τεχνική κοινή σε κωμικούς και τυράννους. Ο Dieudonné ονόμασε τις εκδηλώσεις μνήμης του Ολοκαυτώματος «μνημόσυνα πορνογραφίας”. Περιέγραψε τον Marshal Philippe Πετέν, που κυβέρνησε την κατεχόμενη Γαλλία, «λιγότερο ρατσιστή» από τον κ. Ολαντ. Είναι αυτές απόψεις ή εγκλήματα; Η Γαλλία χρειάζεται έναν καλύτερο τρόπο για να κάνει τη διάκριση μεταξύ των δύο.