Σχόλιο: Επειδή ο αρθρογράφος του σημαντικού άρθρου για την Ουγγαρία που παραθέτουμε είναι έντιμος μεν, φιλελεύθερος δε, ασκεί κριτική βασικά στα πρώην σοσιαλδημοκρατικά και νυν (τα τελευταία 20 χρόνια περίπου) σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα τύπου ΠΑΣΟΚ κ.λπ., τα οποία βέβαια ανήκουν πλέον στην ευρεία κατηγορία «φασίζουσα κοινοβουλευτική χούντα». Γι’ αυτό βλέπει το Die Linke (το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς) ως γνήσιο «αριστερό», για τα δεδομένα του..!.
Σύμφωνα με την δική μας ανάλυση τα κόμματα που ο αρθρογράφος θεωρεί ριζοσπαστικά τύπου Die Linke, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. αλλά ακόμα και τα «αποκόμματα» της υποτίθεται ριζοσπαστικής αριστεράς τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΕΚ και το κακό συναπάντημα, που δυστυχώς συμπαρασύρουν νέους αγωνιστές σε σκιαμαχίες, ανήκουν με ελάχιστες εξαιρέσεις, στην ίδια εξεφτιλισμένη, πουλημένη σε μεγάλο βαθμό, προδοτική «αριστερά» που δεν πρόκειται να ανακάμψει στο αιώνα τον άπαντα, δρα ενάντια στα συμφέροντα του λαού και η μόνη θέση που της αρμόζει είναι ο σκουπιδοτενεκές της Ιστορίας. Η πρόταση μας είναι ένα μέτωπο από τα κάτω για άμεση έξοδο από την ΕΕ, την Νεοφιλελεύθερη Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση, απαλλοτρίωση των Πολυεθνικών και ξεκίνημα για την δημιουργία μιας αυτοδύναμης οικονομίας με ταυτόχρονη αλλαγή συμμαχιών στο διεθνές επίπεδο. Βλέπε θέσεις ΜΕΚΕΑ.
Εξαιτίας της σχετικής στάσης της νέας λαοπρόβλητης κυβέρνησης της Ουγγαρίας, έχουν λυσσάξει όλα τα αλητο-κάναλα της Υπερεθνικής Ελίτ, όπως το BBC, το οποίο θεωρεί «αρνητικό» το γεγονός ότι μετά τη νίκη του «συντηρητικού» κόμματος, δεν έχει φέρει ξένους επενδυτές η Ουγγαρία, δεν έχει κάνει «μεταρρυθμίσεις», κάτι που κατακρίνουν η ΕΕ και οι ΗΠΑ, δηλαδή, το ότι δεν έχει ξεπουλήσει τη χώρα, όπως γίνεται τώρα στην Ελλάδα!
(οι εμφάσεις στο κείμενο δικές μας)
Εκλογές στην Ουγγαρία: Μην ξεγελιέστε από τις ταμπέλες
Του Neil Clark (08/04/2014 13:33)
Πηγή: RT http://rt.com/op-edge/hungary-elections-fake-left-169/
Από τη μια πλευρά έχουμε μια κυβέρνηση που έχει πραγματοποιήσει Επανεθνικοποιήσεις, η οποία αντιμετωπίζει τις άπληστες ξένες εταιρείες ενέργειας, και πρωτοστάτησε σε αύξηση των πραγματικών μισθών και μείωση της ανεργίας.
Επίσης, η κυβέρνηση αυτή επέβαλλε τραπεζικό φόρο και εφάρμοσε άλλα μέτρα για να βοηθήσει τους απλούς ανθρώπους ― συμπεριλαμβανομένου ενός διατάγματος για μείωση των λογαριασμών ενέργειας.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια συμμαχία της αντιπολίτευσης που υποστηρίζει την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση, θέλει περισσότερες πολιτικές προς όφελος των παγκόσμιων «επενδυτών», η οποία είναι ξεδιάντροπα υπέρ των τραπεζιτών και υπέρ της παγκοσμιοποίησης, και της οποίας ο κύριος εταίρος στη συμμαχία μαζί της, όταν ήταν τελευταία φορά στην κυβέρνηση, επέβαλλε δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, κατέστρεψε κρατικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης της εθνικής αεροπορικής εταιρείας Malev, και άφησε τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων σε χειρότερη κατάσταση.
Τώρα, ίσως να πιστεύετε ότι η κυβέρνηση στην οποία αναφερόμαστε ήταν «σοσιαλιστική» ή «αριστερή» και η αντιπολίτευση «συντηρητική.» Αλλά στην πραγματικότητα, είναι το ανάποδο. Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η οποία μόλις επέστρεψε στην εξουσία με περίπου 45% των ψήφων, έχει αναμφίβολα κάνει περισσότερα για τους απλούς ανθρώπους από οτιδήποτε η «σοσιαλιστική» αντιπολίτευση έκανε όταν ήταν στην εξουσία μεταξύ 2002-2010 (και το λέω αυτό ως ένας δια βίου σοσιαλιστής, όχι ως υποστηρικτής του Fidesz) [Σ.Σ. του «συντηρητικού» κόμματος].
Η Ουγγαρία μας δείχνει ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις «ταμπέλες», όταν πρόκειται για τις εκλογές στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Γιατί μερικές φορές είναι τα «συντηρητικά» κόμματα που μπορούν να προσφέρουν ― και το κάνουν ― στους απλούς ανθρώπους πολύ περισσότερα από τα «σοσιαλιστικά», ή από αυτά που ισχυρίζονται ότι είναι «αριστερά» ή «κεντρο-αριστερά».
Η «Ψευτο»-Αριστερά
Σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια έχουμε δει τα λεγόμενα «αριστερά» ή «κεντρο-αριστερά» κόμματα να υποστηρίζουν παράνομους πολέμους του ΝΑΤΟ, την εφαρμογή ιδιωτικοποιήσεων, λιτότητας και άλλες «μεταρρυθμίσεις» του στοχεύουν στο να ωφελήσουν το «1%». [Σ.Σ. Αυτή είναι μια αφελής αντίληψη των κοινωνικών τάξεων και συμφερόντων, που υιοθέτησε και το Occupy movement, γιατί βέβαια το ποσοστό που ωφελείται από τα μέτρα είναι περί το 20-30% σε κάθε χώρα, αφού αυτό περιλαμβάνει και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, πέρα από τις ελίτ]. Όταν οι άνθρωποι στη Γαλλία ψήφισαν τους Σοσιαλιστές στις προεδρικές εκλογές του 2012 μάλλον δεν πίστευαν ότι θα κατέληγαν με έναν πρόεδρο ο οποίος είναι ακόμα πιο πολεμοχαρής από το Νικολά Σαρκοζί, τον βομβιστή της Λιβύης, αλλά αυτό είναι ακριβώς που πήραν.
Ούτε θα μπορούσαν οι Βρετανοί ψηφοφόροι που ψήφισαν Εργατικούς το 1997, να είχαν προβλέψει ότι ο Τόνι Μπλερ θα οδηγήσει τη χώρα σε μια σειρά παράνομων επιθετικών πολέμων, ή ότι, με την κυβέρνηση των Εργατικών το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα συνεχίσει να αυξάνεται, όπως ακριβώς συνέβαινε και με τους Συντηρητικούς.
Ούτε άλλωστε οι Γερμανοί που ψήφισαν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD), το 1998, θα πίστευαν ότι το κόμμα θα εισαγάγει νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που πήγαν πολύ παραπέρα από οτιδήποτε η προηγούμενη Χριστιανοδημοκρατική κυβέρνηση είχε εισαγάγει.
Η ευρωπαϊκή αριστερά σίγουρα δεν είναι ό,τι ήταν πριν από 40 χρόνια, όταν είχαμε πραγματικά σοσιαλιστικά κόμματα με επικεφαλής γνήσιους σοσιαλιστές. Όταν ψηφίζουμε στις εκλογές σήμερα θα πρέπει να έχουμε πλήρη επίγνωση για την «ψευτο-αριστερά» και πώς αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, έχουν «καταληφθεί» από φιλο-πολεμικές, υπέρ της παγκοσμιοποίησης, φιλο-νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, των οποίων η αποστολή είναι να καταστρέψουν όλα τα τελευταία απομεινάρια του σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας ― να δέσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας σταθερά στις ΗΠΑ, να δείχνουν απόλυτη συμμόρφωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και ισχυρή υποστήριξη προς το Ισραήλ.
Οι ταμπέλες
Προκειμένου να μην ξεγελιόμαστε, είναι σημαντικό να μην κρίνουμε τους πολιτικούς ή τα κόμματα με τα ονόματα που δίνουν οι ίδιοι, αλλά αυτό που κάνουν. Ενώ ο «δεξιός» πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Viktor Orban τα έβαζε με τις εταιρείες ενέργειας, ο πρώην πρωθυπουργός Γκόρντον Μπαϊνάϊ (Gordon Bajnai), o «αριστερo-φιλελεύθερος» αντίπαλος του, καλούσε για επιστροφή μιας «ορθολογικής», δηλαδή φιλικής προς το ξένο κεφάλαιο, οικονομικής πολιτικής.
«Πρέπει να προσφέρουμε μια συμφωνία στους επενδυτές:. Φορολογικές περικοπές σε αντάλλαγμα για επενδύσεις», έλεγε ο Μπαϊνάι.
Και ενώ ο υπουργός Οικονομίας της Ουγγαρίας Mihaly Varga προειδοποιούσε ότι οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας δεν θα ήταν προς το εθνικό συμφέρον της Ουγγαρίας (που σαφέστατα δεν είναι), ο Μπαϊνάι και άλλα μέλη της «προοδευτικής», «αριστερό-φιλελεύθερης» Συμμαχίας (Unity Alliance), κατηγορούσαν την κυβέρνηση για την αποτυχία της να «αγωνιστεί» για την Ουκρανία και να καταδικάσει τη Ρωσία. Η ατζέντα της ουγγρικής αντιπολίτευσης είναι εκεί και μπορούν να την δουν όλοι.
Ο Ουγγρικός λαός, προς τιμήν του, δεν ξεγελάστηκε στις εκλογές από τους παγκοσμιοποιητές φίλους των-μεγάλων-επιχειρήσεων που μεταμφιέζονται σε «προοδευτικούς»: ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης πήρε μόνο περίπου 25% στις εκλογές.
Η διεθνής αντίδραση στο ουγγρικό εκλογικό αποτέλεσμα είναι επίσης αποκαλυπτική. Ήδη έχουμε δει πολλά tweets και άρθρα από τους σχολιαστές του κατεστημένου στη Δύση που εκφράζουν ανησυχία για την άνοδο του Jobbik, ένα ριζοσπαστικό υπερεθνικιστικό κόμμα που έλαβε περίπου το 20% των ψήφων, περίπου 4% περισσότερο από τις προηγούμενες εκλογές πριν 4 χρόνια.
Όμως, περιέργως, η ίδια ομάδα σχολιαστών του κατεστημένου που μας προειδοποιούν για τους κινδύνους του Jobbik στην Ουγγαρία, μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, υποστήριξε ένα βίαιο ακροδεξιό/νεοναζιστικό πραξικόπημα κατά μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης στη γειτονική Ουκρανία. Φαίνεται γι’ αυτούς, υποτίθεται πως δεν έπρεπε να δούμε ως πρόβλημα τον ερχομό στην εξουσία στην Ουκρανία των ρατσιστών, αντισημιτών και ομοφοβικών. Όμως αναμένεται να έχουμε άγρυπνες νύχτες για την υποστήριξη του Jobbik στην Ουγγαρία, παρόλο που το κόμμα δεν θα έχει κανένα μέλος στη νέα κυβέρνηση, όπως έχουν οι ακροδεξιές ομάδες στο Κίεβο σήμερα.
Αντιλαϊκά «δημοφιλείς»
Γιατί τα διπλά μέτρα και σταθμά; Λοιπόν, το Jobbik είναι αντι–ΕΕ, αλλά όχι αντι-ρωσικό, σε αντίθεση με τις ριζοσπαστικές ομάδες υπερεθνικιστών στην Ουκρανία. Με άλλα λόγια, οι δυτικές ελίτ βασίζουν τις απόψεις τους για τα υπερεθνικιστά κόμματα όχι σε μια αντικειμενική εκτίμηση των εν λόγω ομάδων, και πόσο ακραίες και νεοναζί είναι πραγματικά, αλλά ποια είναι η στάση τους σε σχέση με τη Ρωσία και αν μπορούν να τους βοηθήσουν να επιτύχουν τους γεωστρατηγικούς στόχους της. Θα έπρεπε όλοι αυτονοήτως να να μισούμε μανιωδώς το Jobbik, αλλά δεν μας αξιώνεται να μισούμε πιο ακραίες και πιο βίαιες ακροδεξιές ομάδες που φορούν μάσκες, ρίχνοντας βόμβες μολότοφ και βίαια ανατρέπουν μια δημοκρατική κυβέρνηση στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, δεν μας αξιώνεται ούτε να τους προσέξουμε [ ο στόχος είναι να περάσουν εντελώς απαρατήρητοι. ]
Η αρνητική μιντιακή κάλυψη που λαμβάνει η Ουγγρική κυβέρνηση στα δυτικά ελιτίστικα ΜΜΕ έχει την ίδια αιτία.
Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας λαμβάνει κακή δημοσιότητα, γιατί γίνεται όλο και περισσότερο ευρω-σκεπτικιστική, έχει απομακρυνθεί από τον νεοφιλελευθερισμό, έχει επιβάλει φόρους στις ξένες πολυεθνικές και ― αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο της «έγκλημα» ― έχει ακολουθήσει πιο στενούς οικονομικούς δεσμούς και μεγαλύτερη συνεργασία με τη Ρωσία.
Η πολιτική του Orban είναι να παραμείνει στην ΕΕ, αλλά να απορρίψει τον εκφοβισμό της ΕΕ και η Ουγγαρία να κάνει ό,τι είναι καλύτερο για την Ουγγαρία. Είναι μια στάση που είναι σαφώς δημοφιλής στους εκλογείς, αλλά όχι στις Βρυξέλλες. Η δυτική ελίτ όχι μόνο μισεί το σοσιαλισμό ― το σωστό μη-νερωμένο σοσιαλισμό, του είδους που ακολουθεί η Βενεζουέλα ― αλλά και κάθε κυβέρνηση που συνδυάζει έναν μετριοπαθή εθνικισμό με οικονομικό λαϊκισμό, όπως κάνει ο Όρμπαν. Οι μεγάλες επιχείρησεις «πέρασαν καλά» στην Ουγγαρία κατά την περίοδο 2002-2010, όταν οι «σοσιαλιστές» ήταν στην εξουσία, ξεπουλώντας τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας και λαμβάνοντας δάνειο από το ΔΝΤ που η χώρα δεν χρειαζόταν. Τώρα το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν είναι τόσο ευχαριστημένο με την πιο ανεξάρτητη κατεύθυνση της Βουδαπέστης.
Η πραγματική αριστερά αντί να αποθαρρύνεται με την επιστροφή μιας «Συντηρητικής» κυβέρνησης στην Ουγγαρία, θα έπρεπε να είναι ευτυχής που η ψευδεπίγραφη [πολιτική]ποικιλία έχει απερίφραστα συντριβεί και πάλι, όπως το 2010. Υπάρχει μια ευκαιρία τώρα ότι μια γνήσια αντι-ιμπεριαλιστική, αντι-παγκοσμιοποιητική, αντι-νεοφιλελεύθερη και αντι-ελιτίστικη αριστερή αντιπολίτευση μπορεί να προκύψει για να αμφισβητήσει την κυβέρνηση και το Jobbik, από μια σοσιαλιστική σκοπιά στις επόμενες εκλογές.Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τα δεδομένα των τελευταίων 12 χρόνων, μια κυβέρνηση Fidesz είναι πιθανό να ωφελήσει τους απλούς ανθρώπους περισσότερο από την σκληροπυρηνική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που θα είχαμε, αν η αντιπολίτευση είχε κερδίσει.
Ρίχνοντας μια ματιά στην ευρύτερη εικόνα, η ελπίδα πρέπει να είναι ότι η συντριβή της ψευτο-αριστεράς στην Ουγγαρία μπορεί να οδηγήσει στη καταστροφή της και σε άλλες χώρες. Με τα ψευτο-σοσιαλιστικά / προοδευτικά κόμματα να αντικαθίστανται από τα γνήσια που βάζουν πρώτα τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Στη Γερμανία, η διαδικασία αυτή είναι σε καλό δρόμο με το Die Linke (το Κόμμα της Αριστεράς) που παρουσιάζουν μια ισχυρή πρόκληση στους δοσίλογους του SPD.
Εν τω μεταξύ, μπορούμε να αναμένουμε ότι οι δυτικές επιθέσεις κατά της Ουγγαρίας θα συνεχιστούν. Είναι, άλλωστε, η θεραπεία που δίνεται σε κάθε χώρα όπου η εκλογή δεν ακολουθεί αυτό που θέλει το 1%.
