Σχόλιο: «Μόνο μια υπερεθνική οντότητα μπορεί να διαχειριστεί το θέμα» των διακρατικών ανταγωνισμών, και πως η κύρια σημερινή αντίθεση είναι «η αδυναμία της δημιουργίας μιας παγκόσμιας πολιτικής τάξης, μιας αντιπροσωπευτικής παγκόσμιας κυβέρνησης που θα αντιστοιχεί στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία», γράφει ο διαπρεπής coca–cola φιλόσοφος (και καρα-σιωνιστής ρατσιστής), Σλάβοϊ Ζίζεκ, σε άρθρο του στο ευαγές «εναλλακτικό» μέσο της διεθνούς συριζο-αριστεράς, Γκάρντιαν.
Αποκαλύπτει έτσι πλήρως πλέον το πραγματικό του πρόσωπο, καλωσορίζοντας από τα «αριστερά» την παγκοσμιοποίηση και κυρίως την ανάγκη «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης». Όσοι δεν γνωρίζετε τον κ. Ζίζεκ, ίσως τον θυμηθείτε πιο εύκολα από τον ενθουσιώδη θαυμασμό του για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ όταν είχε περιοδεύσει στην Ελλάδα.
Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση «έρχεται για να μείνει» και φυσικά θα είναι το συμπλήρωμα της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης. Σε αυτή, η Ρωσία θα πρέπει να έχει τη θέση της γλάστρας-υπερδύναμης για την οποία την προόριζαν από την αρχή οι πολυποίκιλοι «προοδευτικοί» εκτροφείς του coca–cola φιλόσοφου. Και επειδή κάπως ανησυχούν σήμερα, φαίνεται αναγκάστηκε και έγραψε το παρακάτω άρθρο…
Συμφωνεί έτσι απόλυτα με τους «δεξιούς» ιδεολόγους της παγκοσμιοποίησης (βλ. π.χ. Γιδεών Ράχμαν (Gideon Rachman) όπου το άρθρο του «Και τώρα για μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση» (FT, 08/12/2008) έκανε αίσθηση ως μια από τις πιο προφητικές αναλύσεις-ορόσημα των πολιτικών τάσεων την εποχή της Παγκοσμιοποίησης). Ο «αριστερός» Zizek (δήθεν ένας ανώδυνος καραγκιόζης για κάποιους, αλλά πολύ πιο επικίνδυνος κατά τη γνώμη μας) γράφει στην «προοδευτική» σιωνιστική εφημερίδα The Guardian – συνεργαζόμενη και με ίδρυμα Φορντ–, ενώ ο «δεξιός» Ράχμαν (όντας πολύ πιο ευθύς) στην κλασική εφημερίδα του κατεστημένου The Financial Times. Έτσι και αλλιώς και οι δύο εφημερίδες «δικές τους» είναι. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.
Καταλάβατε τώρα γιατί τόσο καιρό ο coca–cola φιλόσοφος υποστήριζε κάθε πόλεμο της Υπερεθνικής Ελίτ, το Ισραήλ κ.λπ.; Εμ, η Παγκόσμια Διακυβέρνηση όλους τους ενώνει για τον κοινό σκοπό: «δεξιούς» και «αριστερούς», ως και «αντικαπιταλιστές» (ώστε μετά να έρθει άλλωστε η πολυπόθητη σοσιαλιστική επανάσταση)… Να τον χαίρονται οι εν ελλάδι coca–cola επαναστάτες της αναρχο-συριζαίικής-αυτονομίας που τον υιοθέτησαν (πάντα με την απαραίτητη «κριτικούλα»), μαζί με άλλες «ριζοσπαστικές» και «προοδευτικές» προσωπικότητες, τρόφιμους των ίδιων ή παρόμοιων ιδρυμάτων, βλ. Τσόμσκι, Κλάιν κ.λπ. Είναι πλέον δεδομένο ότι τ-ρ-ε-λ-λ-ό μαύρο χρήμα κυκλοφορεί και ανακυκλώνεται στην αγορά των «ιδεών» και της «επαναστατικής φιλοσοφίας».
Πραγματικά μας χαλάει το στομάχι να μεταφράζουμε τις έντεχνα ασυνάρτητες αθλιότητες του coca–cola «κοινωνιολόγου-ψυχαναλυτή» Ζίζεκ, αλλά είναι απαραίτητο να καταλάβουμε τι ρόλο βαράνε όλοι τούτοι οι «περιπλανόμενοι προφήτες» της «Αριστεράς» της Παγκοσμιοποίησης, που σουλατσάρουν από εφημερίδες σε κανάλια πουλώντας τα ιδεολογικά εμπορεύματα των αφεντικών τους. Εξάλλου εμείς δεν είμαστε μ@λ@κες πλούσιοι θείοι να ταΐζουμε τον αλητο-ανηψιό της Παγκόσμιας «Αριστερής» Κυβέρνησης! Επειδή όμως έχουμε πάντα διάθεση για έναν καλό διάλογο μεταξύ ψυχαναλυτών υψηλής κλάσεως, κάναμε κι εμείς μερικά σχόλια σε σημεία της «κοινωνικής ψυχανάλυσης» του coca-cola. (εμφάσεις δικές μας)
Ποιος μπορεί να ελέγξει την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων της μετά-υπερδύναμης;
Του Slavoj Žizek
Πηγή: The Guardian, (06/05/2014).
Σε ένα διχασμένο και επικίνδυνο κόσμο, πρέπει να διδάξουμε στις νέες δυνάμεις κάποιους τρόπους
Για να μάθει κανείς μια κοινωνία δεν αρκεί μόνο να ξέρει τους ρητούς κανόνες της. Πρέπει επίσης να γνωρίζει πώς να τους εφαρμόσει: πότε να τους χρησιμοποιεί, πότε να τους παραβιάζει, πότε να αρνείται μια επιλογή που του προσφέρεται, και πότε είμαστε πραγματικά υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι, αλλά πρέπει να προσποιούμαστε ότι το κάνουμε ως ελεύθερη επιλογή. Εξετάστε το παράδοξο, για παράδειγμα, των «προσφορών που αναμένεται να απορριφθούν». Όταν είμαι καλεσμένος σε ένα εστιατόριο από ένα πλούσιο θείο, και οι δύο ξέρουμε ότι θα καλύψει το λογαριασμό, [σ.σ. αυτο πρέπει να είναι παράδειγμα βγαλμένο από την ίδια την ζωή. Ο Ζιζεκ πρέπει να έχει πολλούς πλούσιους θείους που του πληρώνουν τους λογαριασμούς] αλλά παρ ‘όλα αυτά πρέπει να επιμείνω ελαφρά ότι θα τον μοιραστούμε ― φανταστείτε την έκπληξή μου, αν ο θείος μου έλεγε απλά: «Εντάξει, τότε, πληρώσε τον !» [σ.σ. Αυτός πρέπει να είναι κατά βάθος ο ανομολόγητος φόβος του Ζιζεκ. Πότε θα πάψουν οι θείοι να πληρώνουν τον λογαριασμό και επιστρέψει στην ασημαντότητα από την οποία τον ανασύρανε.]
Υπήρχε ένα παρόμοιο πρόβλημα κατά τη διάρκεια των χαοτικών μετα-σοβιετικών χρόνων της κυριαρχίας του Γιέλτσιν στη Ρωσία. Παρά το γεγονός ότι οι νομικοί κανόνες ήταν γνωστοί, και ήταν σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι όπως στην Σοβιετική Ένωση, το περίπλοκο δίκτυο των σιωπηρών, άγραφων κανόνων, που στήριζε το σύνολο του κοινωνικού οικοδομήματος, αποσυντέθηκε. Στη Σοβιετική Ένωση, αν ήθελες καλύτερη νοσοκομειακή θεραπεία, ας πούμε, ή ένα νέο διαμέρισμα, εάν είχες ένα παράπονο κατά των αρχών, είχες κληθεί στο δικαστήριο ή ήθελες το παιδί σου να γίνει αποδεκτό σε ένα κορυφαίο σχολείο, ήξερες τους σιωπηρούς κανόνες. Καταλάβαινες σε ποιον να απευθυνθείς ή να δωροδοκήσεις, και τι θα μπορούσες ή δεν μπορούσες να κάνεις. Μετά την κατάρρευση της σοβιετικής εξουσίας, μια από τα πιο απογοητευτικές πτυχές της καθημερινής ζωής για τους απλούς ανθρώπους ήταν ότι αυτοί οι άγραφοι κανόνες έγιναν ιδιαίτερα θολοί. Οι άνθρωποι απλά δεν γνώριζαν πώς να αντιδράσουν, πώς να σχετίζονται με ρητούς νομικούς κανονισμούς, τι θα μπορούσε να αγνοηθεί, και πού θα είχε αποτέλεσμα η δωροδοκία. (Μια από τις λειτουργίες του οργανωμένου εγκλήματος ήταν να παρέχει ένα είδος «υποκατάστατου νομιμότητας». Εάν είχατε μια μικρή επιχείρηση και ένας πελάτης σάς όφειλε χρήματα, απευθυνόσαστε στον προστάτη της μαφίας, που «καθάριζε» με το πρόβλημα, δεδομένου ότι το νομικό σύστημα του κράτους ήταν αναποτελεσματικό.) Η σταθεροποίηση της κοινωνίας υπό τη κυριαρχία του Πούτιν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη νεοσύστατη διαφάνεια αυτών των άγραφων κανόνων. Τώρα, για άλλη μια φορά, ως επί το πλείστον, οι άνθρωποι κατανοούν το πολύπλοκο πλέγμα των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων.
Στη διεθνή πολιτική, δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το στάδιο. Στη δεκαετία του 1990, μια σιωπηλή συμφωνία ρύθμιζε τη σχέση μεταξύ των μεγάλων δυτικών δυνάμεων και της Ρωσίας. Οι Δυτικές χώρες αντιμετώπιζαν τη Ρωσία ως μεγάλη δύναμη υπό την προϋπόθεση ότι η Ρωσία δεν θα ενεργούσε ως τέτοια. Αλλά τι γίνεται εάν το πρόσωπο στο οποίο γίνεται η «προσφορά που αναμένεται να απορριφθεί» τελικά αποδεχτεί την προσφορά; Τι θα συμβεί αν η Ρωσία αρχίσει να ενεργεί ως μεγάλη δύναμη; Μια τέτοια κατάσταση είναι δεόντως καταστροφική, απειλεί ολόκληρη την υπάρχουσα δομή των σχέσεων – όπως συνέβη πριν από πέντε χρόνια στη Γεωργία. Κουρασμένη από το να εκλαμβάνεται μόνο ως υπερδύναμη, η Ρωσία στην πραγματικότητα λειτούργησε ως τέτοια.
Πώς φτάσαμε σε αυτό; Ο « αμερικανικός αιώνας» έχει παρέλθει, και έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο κατά την οποία έχουν σχηματιστεί πολλαπλά κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού.[σ.σ. οι γνωστές μπαρούφες για τις «υπερδυνάμεις» Ινδία, Κίνα, Βραζιλία κ.λπ. του δήθεν «πολυπολικού» παγκόσμιου κόσμου]. Στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Κίνα και ίσως τη Λατινική Αμερική, επίσης, καπιταλιστικά συστήματα έχουν αναπτυχθεί με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά : οι ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, η Ευρώπη ό,τι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας, η Κίνα τον αυταρχικό καπιταλισμό, η Λατινική Αμερική το λαϊκίστικο καπιταλισμό. Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβληθούν ως η μόνη υπερδύναμη -ως ο παγκόσμιος αστυνομικός-, υπάρχει πλέον η ανάγκη να καθοριστούν οι κανόνες της αλληλεπίδρασης μεταξύ των τοπικών κέντρων όσον αφορά τα αντικρουόμενα συμφέροντά τους. [σ.σ. Καλά αυτό το πρόβλημα θα το λύσει ο ιδεολογικός πατέρας της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, ο «mainstream» φιλελεύθερος Γιδεών, εσύ ρε coca-cola «αριστερέ» γιατί σκοτίζεσαι άραγε τόσο;]
Αυτός είναι ο λόγος που η εποχή μας είναι δυνητικά πιο επικίνδυνη από ό, τι μπορεί να εμφανίζεται. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, οι κανόνες της διεθνούς συμπεριφοράς ήταν σαφείς, εγγυημένοι από την παραφροσύνη – της αμοιβαία εξασφαλισμένης καταστροφής – των υπερδυνάμεων. Όταν η Σοβιετική Ένωση παραβίασε αυτούς τους άγραφους κανόνες με την εισβολή στο Αφγανιστάν, το πλήρωσαν ακριβά γι ‘αυτή την παράβαση. [σ.σ. Εδώ ο coca-cola φιλόσοφος αποδεικνύει πόσο coca-cola Light είναι καθώς δεν είχε δει καμιά άλλη παράβαση των «άγραφων κανόνων» τα 50 χρόνια του ψυχρού πολέμου!] Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ήταν η αρχή του τέλους της. Σήμερα, οι παλιές και οι νέες υπερδυνάμεις δοκιμάζουν η μια την άλλη, προσπαθώντας να επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή των παγκόσμιων κανόνων, πειραματιζόμενες με αυτούς, μέσω πληρεξουσίων – που είναι, βέβαια, άλλα, μικρά έθνη και κράτη. [σ.σ. Ζιζεκ, δικολάβε, απατεώνα, ψευδο-φιλόσοφε. Μέτρα πόσους και ποιους «πληρεξούσιους» έχει η κάθε «υπερδύναμη» (βάζοντας και τον εαυτό σου μέσα φυσικά!). Τελικά δεν είσαι coca-cola φιλόσοφος αλλά σκέτο ….colo-φιλόσοφος].
Ο Karl Popper εξήρε κάποτε τον επιστημονικό έλεγχο των υποθέσεων, [σ.σ. το λινκ το δίνει ο ίδιος ο coca-colas] λέγοντας ότι, με αυτόν τον τρόπο , θα επιτρέψει στις υποθέσεις μας να πεθάνουν αντί για εμάς. [σ.σ. Ενημερώνουμε τον φευτοδιανοούμενο ότι η θεωρία του ελέγχου των υποθέσεων του Popper, εκτός του ότι δεν έχει καμία σχέση με την ως άνω μπαρουφολογία, έχει πεθάνει μαζί με τον επνευστή της, σε ό,τι αφορά ειδικά τη μελέτη των κοινωνικών θεμάτων.] Στη σημερινή δοκιμή υπόθεσεων, τα μικρά έθνη πληγώνονται και τραυματίζονται, αντί για τα μεγάλα ― πρώτα η Γεωργία, τώρα η Ουκρανία. [σ.σ. ανηψιέ του θείου … από τον «λογαριασμό» ξέχασες Ιράκ (ορεκτικό), Γιουγκοσλαβία (πιάτο με διάφορα τυριά), Αφγανιστάν (κοντοσούβλι), Ιρακ (κυρίως πιάτο), Λιβύη (φρούτο), Συρία (επιδόρπιο) κλπ κλπ. Δεν πίνεις καμιά coca-cola ακόμα να χωνέψεις τα αμάσητα;] Παρά το γεγονός ότι τα επίσημα επιχειρήματα είναι ιδιαίτερα ηθικά, και περιστρέφονται γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες, η φύση του παιχνιδιού είναι σαφής. Τα γεγονότα στην Ουκρανία μοιάζουν σαν την κρίση στη Γεωργία, «μέρος δεύτερο» – το επόμενο στάδιο του γεωπολιτικού αγώνα για τον έλεγχο σε έναν μη ρυθμισμένο, πολυκεντρικό κόσμο. [σ.σ. Όχι, ακόμα δεν έχουμε πλήρως (απορ)ρυθμισμένη Αγορά παγκοσμίως, ούτε Πρόεδρο μιας Παγκόσμιας Χούντας, είναι αλήθεια αυτό.]
Είναι σίγουρα η ώρα για να διδάξουμε στις υπερδυνάμεις, παλαιές και νέες, μερικούς τρόπους, αλλά ποιος θα το κάνει; Προφανώς, μόνο μια υπερεθνική οντότητα μπορεί να διαχειριστεί το θέμα – περισσότερα από 200 χρόνια πριν, ο Immanuel Kant [σ.σ. να πουλήσω και λίγο βασικά εντελώς άσχετη με το θέμα μας, «υψηλή φιλοσοφία», για τους βολεμένους χειροκροτητές μου στον Γκάρντιαν] είδε την ανάγκη για μια υπερεθνική έννομη τάξη στηριζόμενη (ή –ος) στην άνοδο της παγκόσμιας κοινωνίας. Στο έργο του για τη διαρκή ειρήνη, έγραψε : «Δεδομένου ότι η στενότερη ή ευρύτερη κοινότητα των λαών της γης έχει αναπτυχθεί μέχρι σήμερα, ώστε η παραβίαση των δικαιωμάτων σε ένα μέρος να γίνεται αισθητή σε όλο τον κόσμο, η ιδέα ενός νόμου παγκόσμιας ιθαγένειας δεν είναι στομφώδης ή υπερβολική έννοια.»
Αυτό, εντούτοις, μας φέρνει σε αυτό που είναι αναμφισβήτητα η «κύρια αντίθεση» της Νέας Παγκόσμιας Τάξης (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το παλιό Μαοϊκό όρο): η αδυναμία της δημιουργίας μιας παγκόσμιας πολιτικής τάξης που θα αντιστοιχεί στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.
Τι θα συμβεί εάν, για δομικούς λόγους, και όχι μόνο λόγω των εμπειρικών περιορισμών, δεν μπορεί να υπάρξει μια παγκόσμια δημοκρατία ή μια αντιπροσωπευτική παγκόσμια κυβέρνηση; Τι θα συμβεί αν η παγκόσμια οικονομία της αγοράς δεν μπορεί να οργανωθεί άμεσα ως μια παγκόσμια φιλελεύθερη δημοκρατία με παγκόσμιες εκλογές;
Σήμερα, στην εποχή μας, της παγκοσμιοποίησης, πληρώνουμε το τίμημα αυτής της «κύριας αντίθεσης.» Στην πολιτική, μακραίωνες σταθερές, και συγκεκριμένα, σημαντικές εθνοτικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές ταυτότητες, έχουν επιστρέψει με εκδικητικότητα. Η κατάστασή μας σήμερα ορίζεται από αυτή την ένταση: η παγκόσμια ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων συνοδεύεται από αυξανόμενους διαχωρισμούς στον κοινωνικό τομέα. Από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την άνοδο της παγκόσμιας αγοράς, νέα τείχη έχουν αρχίσει να αναδύονται παντού, διαχωρίζοντας λαούς και τους πολιτισμούς τους. Ίσως η ίδια η επιβίωση της ανθρωπότητας εξαρτάται από την επίλυση αυτής της έντασης.
