Σχόλιο: Ακόμη και οι Financial Times παραδέχονται στο παρακάτω άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο ότι αυτοί που ψηφίζουν Ευρωσκεπτικισμό στα ακροδεξιά κ.λπ. κόμματα, ψηφίζουν στην πραγματικότητα κατά της παγκοσμιοποίησης, αλλά το αληταριό των ΜΜΕ στην Ελλάδα τους παρουσιάζει σαν φασίστες! Είναι χαρακτηριστική η διαπίστωση του αρθρογράφου πως «Ο πραγματικός εχθρός, αν θα μπορούσαμε να το πούμε έτσι, είναι η παγκοσμιοποίηση»
Οι «λαϊκιστές» που αναφέρονται στο άρθρο είναι τα ακροδεξιά κόμματα, αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι ο αρθρογράφος δεν φτάνει στο άθλιο επίπεδο να αποκαλεί εμμέσως πλην σαφώς φασίστες ή φιλο-φασίστες τα λαϊκά στρώματα που τα στηρίζουν! Σε τέτοια κόμματα και οργανώσεις στρέφονται τα απελπισμένα στρώματα για τους λόγους που έχουμε αναλύσει, ενώ η μετανάστευση, που αποτελεί πράγματι πρόβλημα ειδικά για τα λαϊκά στρώματα και την «παραδοσιακή» εργατική τάξη ιδιαίτερα στον Βορρά, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα κόμματα αυτά, που ανάγουν τη μετανάστευση σε αίτιο της κρίσης.
Όμως τα κόμματα αυτά στρέφονται, κατ’ αυτό τον τρόπο, και κατά της ΕΕ που λόγω των ελεύθερων και ανοιχτών αγορών επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση «ατόμων»-εργαλείων και φτηνού εργατικού δυναμικού για τις Πολυεθνικές, ειδικά από τις χώρες του Νότου στο Βορρά, ενώ εγκλωβίζει επ’ άπειρον τους μετανάστες στις Ευρωπαϊκές χώρες-εισόδου του Νότου, σε συνθήκες «Αμυγδαλέζας», λόγω των Συνθηκών του Δουβλίνου.
Η «Αριστερά» πάλι, διαστρεβλώνει την αλήθεια υποστηρίζοντας ότι για όλα φταίει η άνοδος του ρατσισμού και της ξενοφοβίας από την μετανάστευση που καλλιεργούν τα κόμματα αυτά ―λες και το άνοιγμα και η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας δεν είναι οργανικό τμήμα της παγκοσμιοποίησης, με στόχο την εξίσωση, όχι μόνο των μισθών αλλά των κοινωνικών συνθηκών γενικότερα, προς τα κάτω, σε ένα ελάχιστο κοινό παρονομαστή.Και λες και η μαζική μετανάστευση, σε χώρες π.χ. σαν τη Γερμανία και την Αγγλία άρχισε χθες και όχι αμέσως μετά τον πόλεμο. Άραγε γιατί οι Γερμανοί και Άγγλοι εργάτες δεν ήταν «ρατσιστές» τότε; Μήπως γιατί τότε (που δεν υπήρχε βέβαια ακόμη Παγκοσμιοποίηση) υπήρχε δουλειά για όλους; Και μήπως τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή τον ορίζουν σήμερα, την εποχή της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, οι μετανάστες από «παραδείσους» της ΕΕ, όπως η Πολωνία, η Βουλγαρία και τώρα η Ελλάδα, ή αντίστοιχα στη χώρα μας, οι μετανάστες από ακόμη χειρότερους «παραδείσους» που δημιούργησε η Υπερεθνική Ελίτ με τους εγκληματικούς πολέμους της ενάντια στους λαούς που αγωνιζόντουσαν για την εθνική τους ανεξαρτησία στη Συρία, την Λιβύη, το Ιράκ κ.λπ.;
Όμως τα κόμματα αυτά βασικά πρεσβεύουν έναν αμυντικό εθνικισμό, που δεν έχει στόχο την κατάκτηση νέου «ζωτικού χώρου» κ.λπ., όπως ο παλαιός, αλλά -κυρίως- την «προστασία» της εθνικής κυριαρχίας (εθνική κουλτούρα, εγχώρια εργασία κ.λπ.) που πράγματι κινδυνεύει από το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλει η Παγκοσμιοποίηση.
Σε αυτή την άνοδο λοιπόν καταλυτικό ρόλο έχει παίξει ο άθλιος ρόλος σύσσωμης πλέον της «Αριστεράς», που σχεδόν…καλωσορίζει τη μετανάστευση, αν όχι και την ίδια την παγκοσμιοποίηση. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις για τις Ευρωεκλογές έρχεται σήμερα το κόμμα της Ανεξαρτησίας (UKIP) του Φαράτζ, και η πανικόβλητη «Αριστερά» βλέπει όλους τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της στην εργατική τάξη να μετακομίζουν μαζικά στο κόμμα αυτό. Παρόμοια εικόνα παρουσιάζεται σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Γιατί ξαφνικά, για τους άθλιους της «Αριστεράς» μας, το προλεταριάτο βαφτίζεται τώρα ‘φασιστικό’; Και μήπως όλα τα λαϊκά στρώματα στις φτωχογειτονιές μας που ψήφισαν ΧΑ έγιναν όλοι ξαφνικά φασίστες και ρατσιστές, ενώ οι καλοβολεμένοι «Αριστεροί» των Βορείων Προαστείων που ψήφισαν «Αριστερά» έγιναν τώρα προλετάριοι;
Το παρακάτω άρθρο της οικονομικής εφημερίδας-ναυαρχίδας του συστήματος, τεκμηριώνει, ακόμη και αυτό, τους λόγους για την άνοδο αυτή. (εμφάσεις δικές μας)
Οι ψηφοφόροι της Ευρώπης σείουν τις γροθιές τους στον κόσμο
Philip Stephens, «Europe’s voters shake their fists at the world,» Financial Times (15-05-2014)
Το λαϊκίστικο κόλπο ήταν να μετατρέψουν την ευρύτερη δυσφορία σε αντιπάθεια προς την ΕΕ
Η Ευρώπη προετοιμάζεται για ένα ουρλιαχτό οργής. Οι λαϊκιστές υπόσχονται να κλέψουν την παράσταση στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την επόμενη εβδομάδα. Ξεδιάντροπα, αντι-ΕΕ κόμματα ― κυρίως της άκρας δεξιάς, αλλά ενωμένα και από μια χούφτα κομμάτων από τα αριστερά ― μπορεί κάλλιστα να συγκεντρώσουν το 30% των ψήφων. Το αποτέλεσμα μάλλον θα διαβαστεί ως μια καταδικαστική ετυμηγορία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αυτό είναι λάθος.
Είναι εύλογο να πούμε ότι οι πολίτες των 28 κρατών μελών δεν είναι πολύ ερωτευμένοι αυτές τις μέρες με τους ευρωκράτες. Η κρίση του ευρώ έχει προξενήσει απώλειες, ιδιαίτερα στις περιφερειακές οικονομίες. Το ίδιο και η συνήθεια των πολιτικών στις εθνικές πρωτεύουσες να κατηγορούν την Ευρώπη για τις εγχώριες αποτυχίες τους. Όσοι αναζητούν αποδείξεις της απογοήτευσης δεν χρειάζεται να ψάξουν πιο μακριά από μια δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα από το ανεξάρτητο Κέντρο Ερευνών Pew. (σ.σ. αμερικανική δεξαμενή σκέψης με έδρα την Ουάσιγκτον, ΗΠΑ).
Μετά από έρευνα της κοινής γνώμης σε επτά χώρες ― Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία, Πολωνία και Ελλάδα ― το Pew ανέφερε ότι σημαντικές πλειοψηφίες πιστεύουν ότι η ΕΕ είναι παρεμβατική και αναποτελεσματική. Σχεδόν τα δύο τρίτα βλέπουν την ένωση ως «απομακρυσμένη». Επτά στους 10 δήλωσαν ότι η φωνή τους δεν ακούγεται. Υπήρξαν έντονα παράπονα για τη μετανάστευση και τους φόβους για τις θέσεις εργασίας και το βιοτικό επίπεδο. Όσο για την αξία του κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, μόνο το 36% των ερωτηθέντων είχε θετική άποψη.
Υπάρχουν ένα ή δύο φωτεινά σημεία. Το Pew πιστεύει ότι η εχθρότητα μπορεί να έχει «φτάσει ταβάνι». Καθώς οι οικονομίες έχουν πάρει τα πάνω τους έτσι έχουν και οι αριθμοί που λένε ότι, συνολικά, η ένταξη στην ΕΕ είναι θετική. Μόνο στην κάποτε ενθουσιώδη φεντεραλιστική Ιταλία η πίστη συνέχιζει να πέφτει. [σ.σ. Εδώ προφανώς γίνεται σύγκριση των ανοδικών και των καθοδικών τάσεων μέσα στο υπάρχον κλίμα Ευρωσκεπτικισμού] Στην εμφανώς ευρωσκεπτικιστή Βρετανία, μια μικρή πλειοψηφία έχει τώρα θετική άποψη.
Όσοι πιστεύουν ότι το ευρώ θέτει την ΕΕ στο δρόμο του ολέθρου θα ικανοποιηθούν από το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει τη χαμηλότερη εκτίμηση, ακόμη και από το κοινοβούλιο ― μόνο το 30% βλέπει την ΕΚΤ θετικά. Αλλά οι σκεπτικιστές μπορεί να εκπλαγούν από το στοιχείο ότι, παρά την οδύνη της προσαρμογής, μεγάλες πλειοψηφίες θέλουν να κρατήσουν το ενιαίο νόμισμα. Σχεδόν το 70% των Ελλήνων προτιμούν το ευρώ από τη δραχμή. Η Ισπανία δεν είναι πολύ πίσω. Η εξαίρεση, και πάλι, είναι η Ιταλία, όπου η οικονομία εξακολουθεί να είναι τελματωμένη στην ύφεση.
Οι δεξιοί λαϊκιστές της ηπείρου ― η Marine Le Pen του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, το PVV του Geert Wilders στην Ολλανδία, το UKIP στη Βρετανία, το κόμμα Ελευθερία της Αυστρίας, το νεοναζιστικό Jobbik της Ουγγαρίας και οι υπόλοιποι ― κατηγορούν την ΕΕ για κάθε πιθανή αρρώστια. Ανακατέψτε σε αυτό μια δριμύτατη αντιμεταναστευτική ρητορική, ένα λανθάνοντα και όχι τόσο λανθάνοντα αντισημιτισμό, και έναν πολιτιστικό συντηρητισμό που στιγματίζει τις μειονότητες και έχετε μια φόρμουλα που θερίζει την οργή των περιθωριοποιημένων και στερημένων της κοινωνίας.
Το λάθος είναι να δούμε αυτά τα κόμματα ως μια ομοιογενή ομάδα. Μπορούν τώρα να παρελαύνουν κάτω από την ίδια σημαία των ευρωσκεπτικιστών, αλλά, σαν στενόμυαλοι εθνικιστές, έχουν μικρή τάση συνεργασίας. Κάποιοι, όπως η Χρυσή Αυγή και το Jobbik, είναι αμετανόητα φασίστες. Η κ. Le Pen υποβαθμίζει την αντισημιτική κληρονομιά του κόμματός της για να προωθήσει μια ρατσιστική ισλαμοφοβία.
Στη Βρετανία, το UKIP του Nigel Farage ― που περιγράφτηκε από τον Ντέιβιντ Κάμερον, τον συντηρητικό πρωθυπουργό, ως «fruitcakes, loonies and closet racists» (παλαβιάρηδες, μουρλοί και κρυφο-ρατσιστές), φοράει ένα μανδύα αξιοπρέπειας για να έχει απήχηση στους έντρομους των 60 ετών και άνω. Ο κ. Farage δαιμονοποιεί τους μετανάστες από τα πρώην κομμουνιστικά κράτη. Οι συνοδοιπόροι του στη νότια Ευρώπη επικεντρώνονται στους εισερχόμενους από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Οι ευρωπαϊκές εκλογές προσφέρουν στους ψηφοφόρους μια κλασική δυνατότητα να καταθέσουν διαμαρτυρία – να κλωτσήσουν τις εθνικές κυβερνήσεις και να εκτονωθούν για την κατάσταση του κόσμου . Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν λίγα πράγματα για το κοινοβούλιο και νοιάζονται λιγότερο. Χαμηλή προσέλευση ( πιθανό να πέσουν κάτω από το 43 τοις εκατό του 2009 σε ολόκληρη την ΕΕ και σε 30 τοις εκατό στο Ηνωμένο Βασίλειο) θα υπερβάλλουν την στήριξη των εξτρεμιστών .
Η δεύτερη εσφαλμένη ερμηνεία των λαϊκιστών είναι να βλέπουν την επιτυχία τους ως μια αντίδραση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Φυσικά, υπάρχουν παράπονα για την ΕΕ, πολλά από αυτά δίκαια. Οι Βρυξέλλες είναι πάρα πολύ απομακρυσμένες. Αλλά η ΕΕ είναι αυτό που οι οικονομολόγοι θα μπορούσαν να ονομάσουν ένας «ενδιάμεσος» στόχος. Ο θυμός έχει βαθύτερες ρίζες ― στην λιτότητα, τη πτώση του βιοτικού επιπέδου, την υψηλή ανεργία και, πάνω απ’ όλα, στην αυξημένη ανασφάλεια.
Ο πραγματικός εχθρός, αν θα μπορούσαμε να το πούμε έτσι, είναι η παγκοσμιοποίηση. Το πολιτικό τέχνασμα των λαϊκιστών είναι να μετατρέψουν αυτή την ευρεία δυσαρέσκεια σε αντιπάθεια προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι δημοσκοπήσεις λένε την ιστορία. Η αντιπάθεια για τη ΕΕ έρχεται πίσω από τη μετανάστευση, το βιοτικό επίπεδο και την απασχόληση στις ανησυχίες, ακόμη και μεταξύ των ψηφοφόρων του UKIP. Η Ισλαμοφοβία που τροφοδοτείται από την κ. Le Pen δεν έχει τίποτα να κάνει με τις Βρυξέλλες. Η χρηματοοικονομική κατάρρευση θα οδηγούσε σε σκληρές οικονομικές εποχές, αν το ευρώ δεν είχε εφευρεθεί ― μάρτυρας οι ωδίνες της Βρετανίας .
Η πέραση των λαϊκιστών έγκειται στον φόβο. Οι Ευρωπαίοι βλέπουν έναν κόσμο στον οποίο τα κέρδη της παγκοσμιοποίησης τα καρπώνεται το πλουσιότερο 1 τοις εκατό. Τα δικά τους εισοδήματα μένουν στάσιμα, οι θέσεις εργασίας τους είναι επισφαλείς και πολλά από τα παιδιά τους άνεργα. Οι εξτρεμιστές έχουν εντοπίσει τους μετανάστες και την ΕΕ ως τον εχθρό. Στην πραγματικότητα, οι ψηφοφόροι κουνούν τις γροθιές τους στην παγκόσμια οικονομική ολοκλήρωση που έχει κατεδαφίσει τα εθνικά σύνορα.
Ο BruceStokes, διευθυντής των παγκόσμιων ερευνών των οικονομικών συμπεριφορών του Pew, το θέτει σωστά : «Η παγκοσμιοποίηση έχει καλλιεργήσει μια απώλεια του ελέγχου ― η αίσθηση ότι όλο και περισσότερες αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή των πολιτών λαμβάνονται μακριά και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντά τους». Η ΕΕ δεν φταίει, αλλά, στην παρούσα ατμοσφαιρα, αυτό δεν θα αποτρέψει τους λαούς από το να καταφέρουν ένα ισχυρό χτύπημα στις Βρυξέλλες.
