Πηγή: Gilad Atzmon, Avoiding the J word: Ilan Pappe on Hardtalk (Tuesday, July 1, 2014 at 12:14PM).
Εισαγωγή από τον Gilad Atzmon: Σε αυτό το επεισόδιο του HARDtalk στο BBC, ο Stephen Sackur αμφισβητεί τις απόψεις του καθηγητή Ilan Pappe.
Όπως ήταν αναμενόμενο, o Sackur του BBC παρουσιάζει τη σκληρoπυρηνική ακροδεξιά σιωνιστική άποψη. Απροσδόκητα, ο Sackur εμφανίζει ένα ευρύ φάσμα γνώσεων για το Ισραήλ και φαίνεται σχεδόν το ίδιο γνώστης όπως ο Ilan Πάπε – κορυφαίος φιλο-παλαιστινιακός ιστορικός που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη της σύγκρουσης και τα Παλαιστινιακά δεινά. Πώς είναι δυνατόν αυτό; Μήπως επειδή ο Πάπε στερείται πολυμάθειας; Καθόλου, ο Πάπε είναι ένας ηθικός άνθρωπος και ένας υπέροχος μελετητής, και παραμένει ευγενικός και ήρεμος σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος. Αλλά ο Πάπε προσπαθεί να υποστηρίξει την υπόθεσή του με τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη του. Ο καθηγητής ιστορίας φοβάται να εκφράσει τη «λέξη Ε», αποτυγχάνει να αναλύσει το Σιωνισμό και τις ενέργειες του Ισραήλ μέσα στο κατάλληλο ιδεολογικό, ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο, και αρνείται να αμφισβητήσει την πραγματική έννοια του Εβραϊκού κράτους.
Η ιστορία είναι μια προσπάθεια να αφηγηθείς το παρελθόν. Μερικοί γενναίοι ιστορικοί έχουν ως στόχο μια συνεπή αφήγηση που θέτει τα γεγονότα στο κατάλληλο πλαίσιο που περιλαμβάνει την ιδεολογία, τον πολιτισμό και την κληρονομιά. Οι περισσότεροι ιστορικοί, ωστόσο, ασχολούνται με το αντίθετο: την ενεργό απόκρυψη της ντροπής, δηλαδή αυτό που που είναι καλύτερο να κρύψουν κάτω από το χαλί. Αντί να προσδιορίσει το Σιωνιστικό έγκλημα στο πλαίσιο της εβραϊκής ιστορίας και του πολιτισμού, ο Πάπε προσπαθεί να απομονώσει το σιωνιστικό έγκλημα αποσυνδέοντας το από την εβραϊκή ιστορία και συνέχεια. Ο Πάπε εγχύει στο διάλογο μια δόση πολιτικά ορθής ορολογίας (όπως αποικιοκρατία, απαρτχάιντ, κ.λπ.) που χρησιμεύει μόνο για να αποσπάσει την προσοχή από την ιδιαίτερη φύση του Εβραϊκού εθνικισμού. Στην πράξη, ο Πάπε στην πραγματικότητα προσπαθεί να αποκρύψει αυτό που είναι το πιο επαίσχυντο – την Εβραϊκότητα του Εβραϊκού κράτους.
Έτσι, με τα μάτια ορθάνοιχτα ο καθηγητής ιστορίας βασίζει κατ’ ευθείαν στην ενέδρα και βρίσκει τον εαυτό του να ασχολείται με μια αδέξια, ασυνάρτητη ιστορική συζήτηση που περιορίζεται από παραμέτρους που καθορίζονται από την ίδια την ιδεολογία που υποτίθεται ότι θέλει να ξεκαθαρίσει, δηλαδή το Σιωνισμό και την Εβραϊκότητα.
Ήταν η εκδίωξη των Παλαιστινίων προμελετημένη; Χρειαζόμαστε πραγματικά τις «προσωπικές μαρτυρίες» των υπερήλικων της Χαγκανά (Haganah) για να αποδείξουμε το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν; Δεν είναι τα πέντε εκατομμύρια Παλαιστίνιοι πρόσφυγες οι οποίοι δεν μπορούν να επιστρέψουν στη γη τους λόγω του ρατσιστικού ισραηλινού Νόμου της Επιστροφής επαρκές επιχείρημα ότι το Ισραήλ είναι φορέας εθνοκάθαρσης; Ο Πάπε, όπως κάθε σχολιαστής για το θέμα, γνωρίζει πολύ καλά ότι ήταν προμελετημένο, αλλά αγωνίζεται να βρει ένα επιχείρημα. Το βρίσκει αδύνατο να παραδεχτεί ότι η κατασκευή του κράτους μόνο για τους Εβραίους ήταν καθορισμένο από την ίδια την ιδέα της Εβραϊκής αποκλειστικότητας, την νοοτροπία γκέτο, τον εθνοκεντρισμό και τον φυλετικό προσανατολισμό που είναι συμπτώματα όλων των εβραϊκών συλλογικοτήτων, είτε σιωνιστικών είτε «αντί». Ο Ilan Πάπε, ο οποίος, περισσότερο από κάθε άλλο ιστορικό, συνέβαλε στην κατανόηση του προπατορικού αμαρτήματος της εθνοκάθαρσης του Ισραήλ, αποτυγχάνει να εντοπίσει ακριβώς τι ήταν αυτό που έκανε το εβραϊκό κράτος φορέα εθνοκάθαρσης.
Και το πρόβλημα δεν τελειώνει με τον καθηγητή Πάπε
Εντός της Αριστεράς και του προοδευτικού λόγου, λείπει μια σαφής διάκριση μεταξύ γνώσης (scholarship) και ακτιβισμού. Ενώ ο ακτιβισμός δεσμεύετε για την κοινωνική αλλαγή, η γνώση εμπνέετε από την έννοια της αλήθειας. Ο Πάπε, όπως και πολλοί άλλοι προοδευτικοί στοχαστές, είναι πρόθυμοι να υπονομεύσουν την γνώση, ακόμα και την αλήθεια, προκειμένου να παραδώσουν ένα «σύνθημα» ή ένα λαϊκίστικο «ρητό» (motto), που μπορεί να διεγείρει ή να κατευνάσει τις μάζες. Έτσι, η κατάκτηση της Παλαιστίνης είναι απλά «αποικιοκρατία» γιατί να το πω όπως πραγματικά είναι μπορεί να προσβάλλει κάποιους Εβραίους.
Και το θεμέλιο αυτής υποκρισίας έχει, τα τελευταία χρόνια, γίνει εμφανής. Το προοδευτικό παλαιστινιακό κίνημα αλληλεγγύης βρίσκεται σε επισφαλή κατάσταση. Δεκαετίες δραστηριότητας έχουν οδηγήσει σε μηδενική πρόοδο. Αντί της αντίστασης και της αλλαγής, αυτό που έχουμε είναι μια ακμάζουσα «βιομηχανία αλληλεγγύης» χρηματοδοτούμενη σε μεγάλο βαθμό από τις φιλελεύθερες σιωνιστικές οργανώσεις όπως το Open Society Institute του George Soros.
Θέλω να πιστεύω στην ικανότητά του Πάπε να εισαγάγει πραγματική αλλαγή – μια πνευματική και εννοιολογική αλλαγή στην κατανόηση της κατάστασης. Αλλά πριν ο Πάπε απελευθερώσει την Παλαιστίνη ή τους Ισραηλινούς, μπορεί να χρειαστεί να απελευθερώσει τον εαυτό του από τα δεσμά της «ορθότητας». Όταν αυτό συμβεί, τότε θα είναι σε θέση να νικήσει αποφασιστικά το BBC και κάθε άλλο ΜΜΕ της Hasbara.
Η αλήθεια αποκαλύπτει το πρόσωπο της μόνο όταν υπάρχει η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης.
