Σχόλιο: Το άρθρο αυτό είναι μια διευρυμένη επεξεργασμένη έκδοση ενός άρθρου που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην εβδομαδιαία στήλη του Τάκη Φωτόπουλου στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 29/6/2014, και στο antipagkosmiopoihsh.gr. Η διευρυμένη αυτή εκδοχή δημοσιεύτηκε ταυτόχρονα (11.07.2014) στο The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 10, Nos. 1-2, και (σχετικά συντομευμένα) στο Russia Today και RT.com (Op-edge)*.

Μέσα στον ορυμαγδό του αποπροσανατολισμού από την Υπερεθνική Ελίτ ― κυρίως δηλαδή των ελίτ που ορμώνται από τις χώρες των G7, ― η πραγματική σημασία των γεγονότων στο Ιράκ θάβεται κάτω από τόνους αναληθών και ημι-αληθών ισχυρισμών. Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Ιράκ δεν είναι ούτε θρησκευτικός πόλεμος μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών, ούτε αντιτρομοκρατικός πόλεμος κατά των τζιχαντιστών (ISIS). Αντίθετα, η Υ/Ε μπήκε τώρα στην τελική φάση ολοκλήρωσης του σχεδίου καταστροφής των Αραβικών καθεστώτων που στηριζόντουσαν σε εθνικό-απελευθερωτικά κινήματα (Μπααθικά καθεστώτα στο Ιράκ και στη Συρία, Γκανταφικό καθεστώς στη Λιβύη), ή τουλάχιστον στοχεύει να εξασφαλίσει την υποταγή τους στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (Ιράν). Ο βασικός στόχος ήταν η πλήρης ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ, που προέκυψε με την άνοδο των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων και την παράλληλη κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ.. Τα μέσα περιελάμβαναν από τη στρατιωτική εισβολή, μέχρι τους κτηνώδεις ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς και «επαναστάσεις από τα κάτω». Η τελευταία είναι επίσης η μέθοδος που χρησιμοποιείται για την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη ΝΔΤ.[1]

Αυτόν τον στόχο τον είχε διακηρύξει ήδη από το 2003, στις παραμονές της εισβολής στο Ιράκ, η Charlene Barshefsky (εκπρόσωπος των ΗΠΑ στα θέματα Εμπορίου, σε άρθρο της με τον εύγλωττο τίτλο «η Μέση Ανατολή ανήκει στην παγκόσμια οικονομία» (Νew York Times, 22/2/2003). Όπως τόνιζε τότε:

«Η Μέση Ανατολή είχε περισσότερα θεσπισμένα εμπόδια στο εμπόριο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Οι μουσουλμανικές χώρες της περιοχής έχουν λιγότερες εμπορικές συναλλαγές μεταξύ τους από ό,τι οι αφρικανικές χώρες, και πολύ λιγότερο από ό,τι οι χώρες της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής ή της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό αντανακλά τόσο τα υψηλά εμπόδια στο εμπόριο ― οι δασμοί στην Αίγυπτο, τη Συρία, την Αλγερία και άλλες μεγάλες αραβικές χώρες είναι πολλαπλάσιοι των μέσων δασμών στο κόσμο ― όσο και τη βαθιά απομόνωση που το Ιράν, το Ιράκ και η Λιβύη έχουν προκαλέσει στον εαυτό τους μέσω της βίας και της υποστήριξης τρομοκρατικών ομάδων (…) Και οι κυβερνήσεις στη Μέση Ανατολή είναι λιγότερο πιθανό από αυτές σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή του κόσμου να συμμετάσχουν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ). Με την εξαίρεση του Ισραήλ και της Τουρκίας, 8 από τις 11 μεγαλύτερες χώρες της Μέσης Ανατολής ήταν εκτός της ΠΟΕ (Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου). Αυτό σημαίνει ότι οι χώρες όπως η Αλγερία, η Σαουδική Αραβία και η Συρία έχουν ελάχιστες πιθανότητες να ανοίξουν πλήρως τις ξένες αγορές στα προϊόντα τους, ανεξάρτητα από την τιμή ή την ποιότητα (…) Το 1980, οι Μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής έλεγχαν το 13% των παγκόσμιων εξαγωγών και λάμβαναν περίπου 5% των άμεσων επενδύσεων. Σήμερα, τα στοιχεία είναι μόλις το 3% των παγκόσμιων εξαγωγών και το 1,5% των επενδύσεων. Ακόμη, πέρυσι oι ξένες επενδύσεις στο σύνολο σχεδόν του Μουσουλμανικού κόσμου ήταν σχεδόν όσες και στη Σουηδία.»[2]

Έτσι, αυτό που για το οποίο εξέφραζε την λύπη της η Barshefsky ήταν ότι η Μέση Ανατολή δεν είχε ενσωματωθεί στη ΝΔΤ, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι οι περισσότερες αραβικές χώρες ήταν εκτός του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), ο οποίος ιδρύθηκε από την Υ/Ε ακριβώς για να επιβάλει τους κανόνες της παγκοσμιοποίησης και ειδικότερα της ελεύθερης κίνησης των εμπορευμάτων. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η ίδια βρήκε, επίσης, λυπηρό το γεγονός ότι η περιοχή δεν ήταν ανοιχτή στα «οφέλη» των ξένων επενδύσεων από τις Πολυεθνικές. Δεν προξενεί, λοιπόν, έκπληξη ότι το συμπέρασμα του άρθρου ήταν ότι

«ο Μπους θα έπρεπε να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία (της εισβολής) ώστε να συμπληρώσει τον πόλεμο ενάντια στη τρομοκρατία με την εισαγωγή της εμπορικής και της οικονομικής φιλελευθεροποίησης στη περιοχή… μέσω μιας ολοκληρωμένης μακροπρόθεσμης στρατηγικής για να επανέλθει η Μέση Ανατολή στη παγκόσμια οικονομία». [3]

Η εκστρατεία αυτή είχε αρχίσει το 1991 με αφορμή τον Πόλεμο στον Κόλπο, συνεχίστηκε με τα εξοντωτικά εμπάργκο και τους συνεχείς βομβαρδισμούς της δεκαετίας του 1990, για να ακολουθήσει η εισβολή του 2003 που κατέστρεψε την υποδομή της χώρας και γύρισε ένα λαό, που είχε επιτύχει ζηλευτό επίπεδο στη κάλυψη των βασικών του αναγκών, τουλάχιστον 100 χρόνια πριν, πέρα βέβαια από τις εκατόμβες των νεκρών. Το βασικό πολιτικό όπλο που χρησιμοποίησε η Υ/Ε, (με επικεφαλής την Αμερικανική ελίτ που έπαιζε ρόλο γκαουλάιτερ μετά την εισβολή), για να πετύχει τον στόχο της, ήταν η «από-Μπααθοποίηση» του καθεστώτος. Οι κύριοι αρχιτέκτονες της πολιτικής αυτής ήταν δύο γνωστοί Αμερικανο-σιωνιστές, οι Paul Wolfowitz και Douglas Feith, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καταστροφή του Ιρακινού λαού (μαζί βέβαια με τους αρχιεγκληματίες πολέμου Μπους και Μπλερ ― ο τελευταίος ήδη έχει γίνει Εργατικός πολυεκατομμυριούχος σε ανταμοιβή των υπηρεσιών του στην Υ/Ε!). Ο στόχος ήταν η αποβολή κάθε Μπααθικού ίχνους από το νέο πελατειακό καθεστώς, που τελικά θα αντικαθιστούσε τις κατοχικές αρχές. Για την επιτυχία του στόχου αυτού όχι μόνο απολύθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι στον τεράστιο δημόσιο τομέα (πράγμα που σήμαινε ακόμη και τη διάλυση του στρατού) αλλά και απαγορεύθηκε και κάθε μελλοντική τους απασχόληση σε αυτόν. Έτσι, οι κατοχικές δυνάμεις στέρησαν από οποιαδήποτε πρόσβαση σε δημόσιες θέσεις και εξουσία κάθε Ιρακινό που συνδεόταν με οποιονδήποτε τρόπο με το Μπααθικό κόμμα. Δηλαδή, τη μεγάλη πλειοψηφία των Σουνιτών, που είναι πάνω από το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού.

Και έτσι φθάνουμε στις ρίζες της σημερινής κρίσης. Η όλη πολιτική διαδικασία στο Ιράκ σχεδιάστηκε για να δημιουργήσει ένα νέο πελατειακό καθεστώς (ή, εναλλακτικά, ένα σύνολο μικρών πελατειακών κρατών) που θα στηριζόταν στις γνωστές εθνοτικές και θρησκευτικές διαιρέσεις του Ιρακινού λαού (Άραβες 75%, Κούρδοι 15% του συνολικού πληθυσμού και αντίστοιχα Σιίτες 60-65% και Σουνίτες 35-37% του Ισλαμικού). Όπως είναι γνωστό, ήταν κυρίως οι Σουνίτες που υποστήριξαν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και είχαν πραγματοποιήσει την εθνικοποίηση των ξένων πετρελαϊκών εταιρειών, επιβάλλοντας κοινωνικούς ελέγχους πάνω στις αγορές, κλπ. Από την άλλη πλευρά,οι συντηρητικοί Κούρδοι του Βορείου Ιράκ (καμιά σχέση με τους προοδευτικούς Κούρδους του PKK) είχαν από παλιά συνεργασία με τη CIA και τη Mossad ενάντια στο Μπααθικό καθεστώς και, όπως και οι εξίσου συντηρητικοί Σιίτες, συνεργάστηκαν με τους δυτικούς εισβολείς πριν και μετά την εισβολή. Μετά την εισβολή και την αυτονόμηση των Κούρδων, (σήμερα ακόμα και το Σιωνιστικό Ισραήλ υποστηρίζει ένα ξεχωριστό Κουρδικό κράτος στην περιοχή!), η Υ/Ε στήριξε ολόκληρο το μετα-Μπααθικό Ιρακ στην εγγενή εκλογική πλειοψηφία των Σιιτών, οι οποίοι έκαναν κάθε είδους διάκριση εναντίον των Σουνιτών. Ωστόσο, αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο δεδομένου ότι το Μπααθικό καθεστώς ήταν ένα καθαρά κοσμικό καθεστώς και δεν είχε ποτέ κατηγορηθεί για παρόμοιας έκτασης διακρίσεις κατά των Σιιτών.

Όταν, επομένως, αποχώρησαν πέρυσι τα κατοχικά στρατεύματα της Υ/Ε, μετά από 10 χρόνια εγκληματικής κατοχής, μπήκε σε εφαρμογή η τελική φάση του σχεδίου καταστροφής του Ιράκ μέσω του διαμελισμού του (βλ. και Γιουγκοσλαβία)[4]. Η Υ/Ε χρησιμοποίησε την τζιχαντική οργάνωση ISIS ως μέσο για το σκοπό αυτό. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ISIS συμφωνεί με τον ρόλο αυτό, και η πιθανή επίθεση της Υ/Ε εναντίον της στο μέλλον θα κάνει σαφέστερο το σημείο αυτό. Το (ακούσιο) όργανο δηλαδή που χρησιμοποιεί για τον σκοπό αυτό είναι η ISIS η οποία, σε μια γενικευμένη εξέγερση των Σουνιτών, αγκαλιάζεται τώρα από αυτούς σαν απελευθερωτική οργάνωση. Από την άλλη πλευρά, οι Σιίτες του Ιράκ υποστηρίζονται ακόμα και από το ισλαμικό καθεστώς του Ιράν (το οποία βασίζεται σε ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα), μόνο και μόνο επειδή είναι επίσης … Σιίτες, παρά το γεγονός ότι ουδέποτε έλαβαν μέρος στο Ιρακινό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Στην πραγματικότητα, σε άλλη μια σαφή ένδειξη του άθλιου ρόλου που παίζουν οι Σιίτες του Ιρακ, ζήτησαν από την Υ/Ε και τη στρατιωτική ηγεσία της να βομβαρδίσουν τη χώρα τους για να καταστρέψουν την ISIS! Έτσι, νομιμοποιείται εκ των υστέρων η εγκληματική εισβολή, ακόμη και από μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή, η Υ/Ε θα έχει την ευκαιρία όχι μόνο να επιβάλει το διαμελισμό της χώρας, αλλά και να βομβαρδίσει την ISIS, ακόμη και στο εσωτερικό της Συρίας, όπου η ISIS είναι γνωστή για τις θηριωδίες της εναντίον του λαού της Συρίας και του συριακού καθεστώτος, το οποίο επίσης βασίζεται σε ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Έτσι, το έδαφος θα έχει προετοιμαστεί για τον αεροπορικό βομβαρδισμό από την Υ/Ε του συριακού λαού και του καθεστώτος του, που αποφεύχθηκε το περασμένο έτος, με αντάλλαγμα την καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας.[5]

Όσον αφορά την τύχη της ίδιας της ISIS, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι «αντικειμενικά» λειτούργησε ως σύμμαχος της Υ/Ε κατά του Μπααθικού καθεστώτος της Συρίας, προκειμένου να επιτύχει το στόχο του ερεβώδους θρησκευτικού χαλιφάτου της. Ωστόσο, αυτό από μόνο του δεν τη κάνει ένα «όργανο» της Υ/Ε, όπως θα γίνει καθαρό σε περίπτωση που η Υ/Ε ξεκινήσει σύντομα το βομβαρδισμό της. Εάν αυτός θα συμβεί ή όχι θα εξαρτηθεί από τη στάση που προτίθεται να λάβει σε περίπτωση του οριστικού διαμελισμού του Ιράκ με βάση θρησκευτικά κριτήρια, όπως φαίνεται να είναι το σχέδιο της Υ/Ε. Με άλλα λόγια, εκτός από το βόρειο Ιράκ, που θα γίνει ένα κουρδικό κράτος (το Σιωνιστικό Ισραήλ έχει ήδη εκφραστεί ρητά υπέρ αυτού,[6] επικαλούμενο το «χάος» στο Ιράκ, για την οποία οι Σιωνιστές προφανώς δεν συμμερίζονται κανένα φταίξιμο!), το υπόλοιπο θα κατανεμηθεί μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών, εφόσον θα πληρούνται δυο προϋποθέσεις. Πρώτον, να διατηρήσουν τα δύο νέα κράτη τον θρησκευτικό χαρακτήρα και, δεύτερο, και ακόμα πιο σημαντικό, να ενσωματωθούν, μαζί με τους Κούρδους του Ιράκ, στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, σαν πελατειακά καθεστώτα της Υ/Ε, και να ενταχθούν σε όλα τα κατάλληλα διεθνή όργανα που ελέγχονται από αυτήν (ΠΟΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.). Έτσι, εφ’όσον το νέο χαλιφάτο πληροί αυτές τις προϋποθέσεις, η Υ/Ε θα το αγκαλιάσει, αφού προφανώς οι Σουνίτες του Ιράκ θα αποτραπούν από το να φτιάξουν ένα νέο κοσμικό κράτος στη βάση την εθνικοαπελευθερωτικών ιδεωδών, όπως ήταν το Μπααθικό καθεστώς ― ο κύριος στόχος της ιρακινής εισβολής. Από την άλλη πλευρά, αν η ISIS δεν είναι διατεθειμένη να δώσει τις κατάλληλες διαβεβαιώσεις στην Υ/Ε, η Υ/Ε και οι συνεργάτες της απλά θα τη συνθλίψουν στρατιωτικά, όπως συνέβη με το καθεστώς των Ταλιμπάν πριν από αυτήν.

Σε εκείνο το σημείο, η Υ/Ε θα έχει επιτύχει το στρατηγικό στόχο της πλήρους ένταξης της Μέσης Ανατολής στη ΝΔΤ.

__________________________________

[1] Takis Fotopoulos, “Ukraine – Defeat for the New World Order or for the Eurasian Union?” . (Υπό έκδοση από τις εκδόσεις Progressive Press).

[2] Charlene Barshefsky, “The Middle East Belongs in the World Economy,” The New York Times (22/02/2003).

[3] Στο ίδιο.

[4] Takis Fotopoulos, “New World Order and NATO’s war against Yugoslavia,” New Political Science, Vol. 24,  No. 1 (March 2002). (Print)

[5] Takis Fotopoulos, SUBJUGATING THE MIDDLE EAST, Volume 2: Integration into the New World Order through engineered insurrections. (Υπόέκδοσηαπότιςεκδόσεις Progressive Press).

[6] “Israeli PM Netanyahu endorses Kurdish independence citing chaos in Iraq,” RT (29/06/2014).