Με αφορμή το τελευταίο κείμενο του Νίκου Μαζιώτη θα θέλαμε να κάνουμε ορισμένα σχόλια.
Όπως συμβαίνει συνήθως με τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα (ΕΑ), ο Μαζιώτης “δανείζεται” πολλά σημεία της ορολογίας και της ανάλυσης της Περιεκτικής Δημοκρατίας , την οποία όμως επί τοις ουσίας ακυρώνει στην προσπάθειά του να την προσαρμόσει στις αντιλήψεις του περί ένοπλου αγώνα.
Θεωρούμε θετικό το ότι αντιλαμβάνεται σε σημαντικό βαθμό τις αιτίες που έχουν φτάσει τα λαϊκά στρώματα σε αυτό το σημείο, καθώς και τους στόχους που πρέπει να τεθούν για την έξοδο από την κρίση. Σε ολόκληρο τον «αναρχικό» χώρο, που ασχολείται αποκλειστικά με ατομικά δικαιώματα ή μαγειρέματα και πανηγύρια, και ένα μεγάλο κομμάτι του έχει καταντήσει «ουρά» της εκφυλισμένης «αριστεράς» αντί με θέματα όπως η παγκοσμιοποίηση και η ΕΕ, μόνο τα μέλη του ΕΑ είναι αρκετά συνειδητοποιημένα, σε σημείο που θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικά επικίνδυνα για το σύστημα.
Δυστυχώς όμως ο Μαζιώτης προτάσσει το αντάρτικο πόλης ως μεταβατική στρατηγική, ευνουχίζοντας εντελώς την ανάλυση που αντιγράφει από την Περιεκτική Δημοκρατία, παραμερίζοντας εγκληματικά το ζήτημα: πώς δημιουργείται ένα μαζικό συνειδητοποιημένο πολιτικό υποκείμενο που θα αγωνιστεί για την ανατροπή της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας και την εγκαθίδρυση ενός δημοκρατικού/ελευθεριακού συστήματος. Εκτός πια αν κάποιοι πιστεύουν ότι φωνάζοντας «επανάσταση» και «ένοπλος αγώνας» θα προέλθει και το μαζικό κίνημα να τους ακολουθήσει. Εκτός όμως ότι είναι τραγικά αστείο κάτι τέτοιο να υποστηρίζεται ειδικά σήμερα, καμία επανάσταση ακόμη και στη περίοδο της νεωτερικότητας δεν ξεκίνησε αν δεν υπήρχε –σε μεγάλο ή μικρό βαθμό – πολιτικό πρόταγμα που ήδη το ακολουθούσαν κομμάτια του πληθυσμού. Ποιος λοιπόν θα κάνει την ένοπλη κοινωνική επανάσταση σήμερα? Είναι τυχαίο που μεταπολεμικά δεν έχει υπάρξει ούτε μια επανάσταση πουθενά σε ολόκληρο τον κόσμο? Φυσικά δεν είναι «τυχαίο», διότι η αποτυχία των παραδοσιακών αντισυστημικών προταγμάτων δεν κρίθηκε σε λεπτομέρειες αλλά επί της ουσίας της ανάλυσης, της πολιτικής πρότασης και της στρατηγικής τους. Και αν το ελευθεριακό και κομουνιστικό πρόταγμα απέτυχαν ακόμα και στην περίοδο της προ-παγκοσμιοποιητικής εποχής, η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας ήρθε να κάνει ρημαδιό το «εργατικό υποκείμενο» που βρισκόταν στο κέντρο της ανάλυσης και της τακτικής και του κομουνιστικού και ελευθεριακού σοσιαλισμού, αλλά ακόμη περισσότερο έδειξε ότι κανένα πολιτικό πρόταγμα πλέον δεν πρόκειται να αναδυθεί εφόσον η στρατηγική του είναι ανίκανη να αμφισβητήσει στη πράξη τους μηχανισμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Γι αυτό ακριβώς και πολλές κατ όνομα πια «κομμουνιστικές» ή «ελευθεριακές» γκρούπες έχουν περάσει ξεκάθαρα στην αντίπερα όχθη, αφού έχουν ξεμείνει από απήχηση και οπαδούς, παλεύοντας πια όχι για την ελευθερία όπως βαυκαλίζονται, αλλά για τους «εξεγερμένους» μισθοφόρους που σφάζουν λαούς στη Λιβύη, Συρία, Ουκρανία, ενώ άλλα «παραδοσιακά» κομουνιστικά κόμματα περιμένουν την «συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης» έτσι όπως την εννοούν τα επαναστατικά τους προτσές…
Συνοψίζοντας, η έκβαση της κοινωνικής πάλης και ιδιαίτερα η προοπτική για αλλαγή προς ένα ελευθεριακό σύστημα, προϋποθέτει πολιτική δουλειά για την συνειδητοποίηση του κόσμου και τη δημιουργία κινήματος που χωρίς αυτό οποιαδήποτε προσωπική θυσία είναι ένα θέμα εύκολα διαχειρίσιμο για τα μέσα επικοινωνιακής προπαγάνδας.
Το αντάρτικο πόλης δεν μπορεί να δημιουργήσει, ούτε δημιούργησε πουθενά, μαζικό λαϊκό κίνημα για τη κοινωνική και εθνική απελευθέρωση, που μόνο ένα παλλαϊκό Μέτωπο σαν το ΜΕΚΕΑ μπορεί να οργανώσει. Και οι Ισπανοί αναρχικοί άλλωστε σε παρόμοιο Μέτωπο κατέφυγαν, όχι σε αντάρτικο πόλης , το δε Κουβανέζικο αντάρτικο (που δεν ήταν καν αντάρτικο πόλης) οδήγησε μεν σε κοινωνική και εθνική απελευθέρωση αλλά ακριβώς επειδή δεν στηριζόταν σε παρόμοιο παλλαϊκό Μέτωπο- συνεπικουρούμενο από ένα αμεσοδημοκρατικό τρόπο λειτουργίας για την αποφυγή καπελωμάτων και εκφυλισμού των στόχων της οργάνωσης – τώρα κινδυνεύει να καταποντιστεί, επειδή έτσι αποφάσισε η ηγεσία και η μεσαία τάξη της Κούβας απαιτούσε.
Τα μέλη του ΕΑ όπως και κάθε πραγματικής ομάδας αντάρτικου πόλεως, είναι έντιμοι στις προθέσεις τους, αυτό το αποδεικνύει το ότι η επιλογή τους κατά πάσα πιθανότητα θα τους οδηγήσει να περάσουν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους στη φυλακή για τις ιδέες και τη δράση τους. Όμως χρέος κάθε πολιτικής οργάνωσης δεν είναι μόνο η προσωπική θυσία των μελών της, αλλά η έκβαση της κοινωνικής πάλης και όχι η ατομική. Μόνο με ένα παλλαϊκό μέτωπο σαν το ΜΕΚΕΑ που προτείνει η Περιεκτική Δημοκρατία, μπορούμε να προσεγγίσουμε μαζικά τον κόσμο ώστε να αρχίσει να συνειδητοποιείται στον αγώνα για την απεξάρτηση του λαού από τα δεσμά της παγκοσμιοποίησης. Αν δεν επιτευχθεί η εθνική απελευθέρωση από την οικονομική κατοχή δεν πρόκειται ποτέ να δούμε την κοινωνική απελευθέρωση. Οι προτάσεις μας είναι ξεκάθαρες και ρεαλιστικές, γι’ αυτό και θάβονται επιμελώς από όλους. Είναι επικίνδυνες για το σύστημα.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ :Το τέλος των παραδοσιακών αντισυστημικών κινημάτων και η ανάγκη για ένα νέου τύπου αντισυστημικό κίνημα σήμερα. Μερος Α, Μέρος Β και
Αφιέρωμα : Η «Τρομοκρατία», η Βία και η Αντιβία στη Νέα Διεθνή Τάξη
O Πόλεμος κατά της “Τρομοκρατίας” : η γενικευμένη επίθεση των ελίτ