Αναδημοσιεύουμε κείμενο-αποκάλυψη για το πώς ελέγχεται η μεγάλη «προοδευτική» εφημερίδα Guardian, που για κάποιους (και στην Ελλάδα βεβαίως-βεβαίως) θεωρείται το προπύργιο της Αριστεράς παγκοσμίως. Είναι η ίδια εφημερίδα που λογοκρίνει πραγματικά αντισυστημικές φωνές, όπως έχει γίνει και με εμάς, και είναι η ίδια εφημερίδα που πλασάρει συστηματικά όλους τους ενσωματωμένους εγκεφάλους της «Αριστεράς» της παγκοσμιοποίησης στο εξωτερικό (τύπου Ζίζεκ), αλλά και της ελληνικής «Αριστεράς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ (Δουζίνας, Βαρουφάκης) και της ντόπιας διαταξικής «εκστρατείας αντιρατσισμού-αντιφασισμού» (τύπου ΣΕΚ, Χατζηστεφάνου κλπ.), αφού όπως έχουμε διαπιστώσει θεωρεί τακτικά την Ελλάδα και τα ελληνικά πράγματα πρόσφορο έδαφος για να περνά τις απόψεις της… [Οι εμφάσεις στο κείμενο δικές μας]
ΠΗΓΗ: David Cronin, Electronic Intifada, 11.03.2015
«Πώς o Guardian μου είπε να μείνω μακριά από την Παλαιστίνη»
Όταν ξεκίνησα ως δημοσιογράφος στη δεκαετία του 1980, ζήτησα τη συμβουλή ενός έμπειρου δημοσιογράφου της Ιρλανδίας. «Διαβάζε την Guardian», μου είπε.
Το μήνυμα ότι δεν υπήρχε καλύτερη εφημερίδα μού άσκησε μια μόνιμη επίδραση. Για χρόνια, ήθελα να γράψω για την Guardian. Τελικά, η επιθυμία αυτή πραγματοποιήθηκε όταν έστειλα email στην Georgina Henry, τη μακαρίτισσα αρχισυντάκτρια στο τμήμα Comment is Free, το 2007. Η Henry ήταν αμέσως δεκτική στην ιδέα μου για την ενασχόληση μου με την Ευρωπαϊκή Ένωση, από μια κριτική, αριστερή ματιά.
Μου άρεσε πολύ το να συμβάλλω στην Guardian. Έχοντας εργαστεί στο παρελθόν σε αρκετά αποπνικτικές εκδόσεις, ήταν απελευθερωτικό να είμαι σε θέση να εκφράζω απόψεις.
Υπήρχε ένα θέμα, ωστόσο, στο οποίο ένιωσα την ελευθερία μου να περιορίζεται: η Παλαιστίνη. Παρά το γεγονός ότι η Guardian δημοσίευσε μερικά από τα άρθρα μου που κατάγγελλαν ισραηλινές φρικαλεότητες, άρχισα να συναντώ εμπόδια το 2009.
Ευαίσθητο
Νωρίς το έτος αυτό, υπόβαλα ένα άρθρο-αποκάλυψη για το πώς το φιλο-ισραηλινό λόμπι λειτουργεί στις Βρυξέλλες. Ενώ περιμένα να μάθω αν το άρθρο θα χρησιμοποιηθεί, τηλεφώνησα στον Matt Seaton, ο οποίος είχε αναλάβει ως συντάκτης στα Σχόλια (όπως στο τμήμα Comment is Free). Είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, αλλά ο Seaton τόνισε ότι θεωρεί το θέμα ευαίσθητo.
Τροποποίησα τότε το κομμάτι για να κάνει τον τόνο του λιγότερο πολεμικό. Παραταύτα, δεν δημοσιεύτηκε. (Ο Seaton ακολούθως μετακόμισε στους New York Times). [ Σημείωση: Καθόλου τυχαία βέβαια καθώς η NYT είναι η πολιτική ναυαρχίδα της παγκοσμιοποίησης, με έμμεσες ιδεολογικές συγγένειες με τον «αριστερό» Guardian]
Λίγους μήνες αργότερα, επισκέφτηκα τη Γάζα. Από εκεί, ήρθα σε επαφή με τη Guardian για να πω ότι πήρα συνέντευξη από το Sayed Αμπού Musameh, ιδρυτικό μέλος της Χαμάς.
Ο Αμπού Musameh είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να επισκεφτεί το Μπέλφαστ για να μελετήσει πώς λειτουργούσε η ιρλανδική ειρηνευτική διαδικασία. Είχε ήδη συνομιλίες με τον Gerry Adams, τον ηγέτη του Σιν Φέιν, που είχε πείσει τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό να κηρύξει κατάπαυση πυρός.
Ο Αμπού Musameh, ένιωσα, έλεγε κάτι που δεν ταίριαζε με την επίσημη άποψη για τη Χαμάς που παρουσίαζε το Ισραήλ και οι Δυτικοί υποστηρικτές του. Μακριά από το να είναι εθισμένος στη βία, ήταν πρόθυμος να μάθει για αυτό που οι εξπέρ της πολιτικής αποκαλούν «επίλυση συγκρούσεων».
Η Guardian δεν ήταν πρόθυμη να μου επιτρέψει να γράφω από τη Γάζα. Ο Brian Whitaker, συντάκτης τη περίοδο εκείνη, μου είπε ότι το τμήμα των σχολίων λάμβανε περισσότερες υποβολές άρθρων για την Παλαιστίνη από οποιοδήποτε άλλο θέμα. Ο Whitaker, κατ’ ειρωνία της τύχης ένας ειδικός στη Μέση Ανατολή, ουσιαστικά μού συνέστησε να συνεχίσω να γράφω για την ΕΕ. (Η σύσταση ήταν παράξενη, τόσο γιατί η Παλαιστίνη είναι ένα βασικό ζήτημα για την ΕΕ όσο και επειδή είμαι ένας από τους λίγους δημοσιογράφους που εξετάζει τη συνενοχή της ΕΕ στα εγκλήματα του Ισραήλ).
Πικρή απογοήτευση
Αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τις απογοητευτικές μου εμπειρίες με τη Guardian μετά την ανάγνωση διατριβής που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα από τον Daniel Taub, τον πρέσβη του Ισραήλ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Τάουμπ χρησιμοποιεί ένα απόσπασμα που αποδίδεται στη Γκόλντα Μέιρ (Golda Meir), πρωθυπουργό του Ισραήλ μεταξύ 1969-1974, για να αντικρούσει τις οργανώσεις παροχής βοήθειας που κατηγορούν το Ισραήλ ότι εμποδίζει την ανοικοδόμηση της Γάζας: «Θα έχουμε ειρήνη μόνο όταν οι εχθροί μας αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο από ό,τι μισούν τα δικά μας».
Το συμπέρασμα ότι οι Παλαιστίνιοι μισούν τους Ισραηλινούς περισσότερο από ό, τι αγαπούν τα παιδιά τους είναι μια ρατσιστική καρικατούρα που έχε έξοχα κατεδαφιστεί από τη Rafeef Ziadah στο ποίημά της «Διδάσκουμε ζωή, κύριε.» Ωστόσο, σύμφωνα με το Taub, οι λέξεις της Meir αντιπροσωπεύουν μια «πικρή αυταπόδεικτη αλήθεια.»
Το τμήμα Comment is Free της Guardian, όπου δημοσιεύτηκε η αισχρή βαρβαρότητα του Taub, τώρα εποπτεύεται από τον Jonathan Freedland, έναν φιλελεύθερο σιωνιστή. Ήρθα σε επαφή με το Freedland να ρωτήσω αν αυτός ενέκρινε το άρθρο του Taub για δημοσίευση.
Ο Freedland παρέπεμψε το μήνυμά μου στο τμήμα «Ερωτήσεις από δημοσιογράφους». Ένας εκπρόσωπος, ο οποίος δεν έδωσε το όνομά του, απάντησε με e-mail ότι το τμήμα Comment is Free «φιλοξενεί εκατοντάδες συζητήσεις κάθε μήνα, για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων από όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα.»
«Λαμβάνουμε ένα τεράστιο αριθμό υποβολών από άρθρα και στοχεύουμε στη δημοσίευση πλήθους φωνών από όλο τον κόσμο», πρόσθεσε ο εκπρόσωπος. «Φυσικά, δεν αντανακλούν όλες αυτές οι φωνές τις απόψεις της σύνταξης της Guardian».
Απολογητής της εθνοκάθαρσης
Δεν είμαι ούτε κατ’ ελάχιστο καθησυχασμένος από την απάντηση αυτή. Το άρθρο του Τάουμπ ήταν το δεύτερο που δημοσιεύεται από την Guardian σε τόσους μήνες από κάποιον ανώτερο ισραηλινό πολιτικό ή διπλωμάτη. Τον Φεβρουάριο, η εφημερίδα έδωσε στον Yair Lapid, μέχρι πρόσφατα υπουργό Οικονομικών του Ισραήλ, ολόκληρη πλατφόρμα για να περιγράψει τις εκκλήσεις για πολιτιστικό μποϊκοτάζ του Ισραήλ ως «ρηχές και χωρίς συνοχή.»
Η θέση του Lapid συνηχεί αρμονικά με την «άποψη της σύνταξης» της Guardian για να παραθέσω τον ανώνυμο εκπρόσωπος της. Ενώ το Ισραήλ βομβάρδιζε τη Γάζα τον περασμένο Αύγουστο, δημοσίευσαν ένα κεντρικό άρθρο που κατηγορούσε το θέατρο Tricycle του Λονδίνου ότι κάνει «μεγάλο λάθος κρίσης» αρνούμενο να φιλοξενήσει ένα φεστιβάλ κινηματογράφου που χρηματοδοτείται από το Ισραήλ.
Όπως έδειξε ο Ben White το 2014 σε μια δριμεία ανάλυση για το Middle East Monitor, o Jonathan Freedland είναι απολογητής της εθνοκάθαρσης. Ο Freedland προσπάθησε να δικαιολογήσει το πώς «400 [Παλαιστινιακά] χωριά» “άδειασαν” από τις σιωνιστικές δυνάμεις το 1948 με το σκεπτικό ότι «η δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους ήταν μια ηθική αναγκαιότητα.»
Αν ο Freedland είναι έτοιμος να υπερασπιστεί τα σιωνιστικά εγκλήματα πολέμου, υποθέτω ότι δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι εξασφαλίζει χώρο για απροκάλυπτη ισραηλινή προπαγάνδα στο τμήμα Σχολίων της Guardian. Αν και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς αυτό το προπύργιο του φιλελευθερισμού να καλωσορίζει ανοιχτά ρατσιστικές υποβολές άρθρων από ακροδεξιές οργανώσεις, όπως το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα (British National Party) ή την English Defence League, είναι κατά κάποιο τρόπο αποδεκτό για έναν ισραηλινό διπλωμάτη να πλασάρει μισαλλοδοξία κατά των Παλαιστινίων.
Ο Freedland έχει επιλεγεί ως υποψήφιος για τη θέση του αρχισυντάκτη στην Guardian, μια θέση που θα μείνει σύντομα κενή.
Κατά έναν διεστραμμένο τρόπο, θα μπορούσε να είναι καλό αν πάρει τη δουλειά. Με τον Freedland στο τιμόνι, θα ήταν πιο εύκολο να δειχθεί πώς μια δήθεν προοδευτική εφημερίδα είναι φερέφωνο της τοξικής ιδεολογίας του σιωνισμού.
