“Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε σήμερα”. August Spies
Θα ήταν από αρκετούς αναμενόμενο ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στη χώρα μας όταν στην εξουσία έχει εκλεγεί μία κυβέρνηση με «αριστερό ριζοσπαστικό» πρόσημο να αποτελούσε ένα προνομιακό πανηγυρικό πεδίο εκδήλωσης μιας συνολικής πολιτικής μεταστροφής της κοινωνίας αλλά κυρίως μία σημειολογική ευκαιρία για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ να κάνει σαφή την κατεύθυνση της αριστερής πολιτικής του. Σήμερα, 129 χρόνια μετά την ηρωική απεργιακή εξέγερση των εργατών του Σικάγο και 123 χρόνια μετά την πρώτη πρωτομαγιάτικη εργατική συγκέντρωση στην Ελλάδα, αν κάτι γίνεται φανερό είναι η τρανή εξαπάτηση των ντόπιων λαϊκών μαζών ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα ο μονόδρομος που έχουν χαράξει το υπερεθνικό κεφάλαιο που αποφασίζει για κάθε τι κρίσιμο στο ελληνικό προτεκτοράτο και τα ντόπια τσιράκια του.
Απεργία μας λένε είναι σήμερα, όχι αργία αλλά μακάρι να ήταν έτσι! Ίσως κατέβει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην Κλαυθμώνος να «γιορτάσει» τη σημερινή επέτειο προπαγανδίζοντας τον βαθμό έντασης της εξαθλίωσης που διαπραγματεύεται. Μήπως όμως σήμερα με «πρώτη φορά αριστερά» η απεργία μετατράπηκε εν τέλει σε μετατιθέμενη αργία αφού την προσεχή Κυριακή τα εμπορικά καταστήματα (που απασχολούν το μεγαλύτερο κλάδο στον εμπορικό τομέα) θα είναι ανοικτά; Παρά τα όσα διακήρυττε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο σημερινός αρμόδιος υπουργός (που καλοβλέπουν οι Financial Times σαν αυριανό υπουργό Οικονομικών), ακολουθούνται πιστά οι προσταγές των… «δανειστών» και συνεχίζεται ακλόνητο το μέτρο που βουλιάζει ακόμα βαθύτερα ότι έμεινε από τις ντόπιες μικρομεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις ανοίγοντας διάπλατα και στρωμένο το δρόμο στα πολυεθνικά συμφέροντα. Συνεχίζεται αμείωτα η κατάλυση κάθε κατάκτησης που οι εργάτες κέρδισαν με τους ποτισμένους με αίμα αγώνες τους.
Σιωπούν φυσικά οι βολεμένοι «αριστεροί» γραφιάδες στη σημερινή κοροϊδία. Αρκετοί από αυτούς πιθανότατα δεν θα χάσουν την ευκαιρία να κάνουν μεθαύριο μια βόλτα στα εμπορικά καταστήματα. «Πρέπει να κινηθεί η αγορά» το αντεπιχείρημα κάποιων απολογητών του οικονομικοπολιτικού συστήματος, σημαιοφόρων της συνεχιζόμενης αντεργατικής επέλασης. Λες και η εγχώρια αγορά κατέρρευσε από τις αργίες των εργαζομένων και τα εργατικά δικαιώματα και όχι από το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων. Όχι από το 1,5 εκατομμύρια ανέργους που κάποια στιγμή δεν θα αντέξει να συντηρεί ο οικογενειακός περίγυρος, το αντιφατικό αυτό ανάχωμα στην εξαθλίωση από τη μια αλλά και στην συλλογική παθητικότητα από την άλλη.
Ανάλογα σιωπηλή βέβαια η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που ένα μεγάλο της κομμάτι σήμερα έχει ενδυθεί την «αριστερή» προβιά. Τα συνδικάτα άλλωστε όπου ακόμα λειτουργούν μετατρέπονται σταδιακά σε μετατράπες εργολαβιών με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πουλούν ακόμα και ιδιωτικές ασφάλειες σε ένα ολοένα πιο ανασφαλές εργασιακό τοπίο, «τροφεία» φθηνής ιδιώτευσης.
Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν τη σημασία της σημερινής μέρας. Δεν αναιρούν τους διαχρονικούς αγώνες της εργατικής τάξης. Το ταξικό κίνημα αν και μειοψηφικό υπάρχει και θα συνεχίσει την πορεία του στην ιστορία. Από το ίδιο εξαρτάται αν θα παραμείνει ως τέτοιο ή θα αποτελέσει την πρωτοπόρα δύναμη ενός νέου κοινωνικού μετασχηματισμού. Γι αυτό είναι σήμερα επιτακτικό περισσότερο από ποτέ άλλοτε να ανακαθορίσει το σημερινό του βασικό ταξικό αντίπαλο που είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οι μορφές που αυτή εκδηλώνεται οι οποίες διαπερνούν τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς αριστεράς/δεξιάς. Ένα νέο πρόγραμμα διεκδικήσεων για την εργατική τάξη οφείλει να συνδυάσει το δικαίωμα για δουλειά και τις οικονομικές διεκδικήσεις σε ρήξη και εντέλει την αποδέσμευση των λαών με τα εργαλεία εκείνα της παγκοσμιοποίησης (ΕΕ, ΠΟΕ,ΝΑΤΟ) που εξαθλιώνουν όταν δεν εξολοθρεύουν και μετατρέπουν τα κράτη σε προτεκτοράτα μιας υπερεθνικής ελίτ κεφαλαιοκρατών. Η ένταξη του ταξικού κινήματος ( αν δεν πρωτοστατήσει το ίδιο) σε ένα λαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο που θα στοχεύει στην γνήσια κοινωνική χειραφέτηση και την αδιαπραγμάτευτη εθνική ανεξαρτησία θα καθορίσει τους όρους επιβίωσης και επίδρασης του στις μάζες στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
