Πέντε κρίσιμα σημεία για τη διαμάχη μεταξύ «Πατριδοκάπηλων» και οπαδών της «Βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος»
[1]. Η όλη διαμάχη που ξέσπασε με αφορμή τις δηλώσεις Φίλη για τη γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι απλά μια διαμάχη μεταξύ «πατριδοκάπηλων» από τη μία και θιασωτών της «βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος» ―κατά τον ορισμό του έντιμου Εβραίου πολιτειολόγου Νόρμαν Φίνκελσταϊν― από την άλλη, όπως θα εξηγήσουμε εδώ. Αντίθετα, είναι άλλη μία ένδειξη για το πώς η Ελλάδα με την καταστροφική κρίση και την άνοδο της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» στην εξουσία έχει μετατραπεί όχι απλά σε προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, αλλά και της Σιωνιστικής, όπως φανερώνει η επίσημη εγκατάλειψη της φιλαραβικής και φιλοπαλαιστινιακής θέσης που είχε υιοθετηθεί μεταπολεμικά και η αντικατάστασή της με μία σαφώς φιλοσιωνιστική πολιτική, στο πολιτικό, το οικονομικό, ακόμη και το στρατιωτικό επίπεδο.
[2]. Είναι φανερό ότι, αντίθετα με τις ανοησίες των «ψευτο-επιστημόνων» ιστορικών που βρίθουν στην Ελληνική «Αριστερά», η Ιστορία δεν υπήρξε ούτε μπορεί ποτέ να είναι μία επιστήμη, με την έννοια που αποδίδουμε στις θετικές επιστήμες. Η Ιστορία, όπως και η Κοινωνιολογία, η Πολιτειολογία, τα Οικονομικά κ.λπ. ΔΕΝ είναι επιστήμες, εφόσον σε μία κοινωνία που χαρακτηρίζεται από ταξικές διαιρέσεις, δεν μπορεί να γίνει «ουδέτερη» ή «αντικειμενική» ανάλυση για τα κοινωνικά φαινόμενα δεδομένου ότι και οι ίδιοι οι ιστορικοί, πολιτειολόγοι, οικονομολόγοι κ.λπ. αναγκαστικά ―είτε άμεσα είτε έμμεσα― εκφράζουν κάποιες ταξικές θέσεις.
[3]. Αυτό σημαίνει ότι τα συμπεράσματα που συνάγουν οι κοινωνικές «επιστήμες» τελικά εξαρτώνται καθοριστικά από τις υποθέσεις/ορισμούς κ.λπ., με τους οποίους ξεκινά ο αναλυτής . Γι’αυτό υπάρχουν (τουλάχιστον) δύο Ιστορίες, δυο είδη Οικονομικών κ.λπ. (δηλαδή, η ορθόδοξη και η Μαρξιστική ανάλυση ή γενικότερα η συστημική και η αντισυστημική ανάλυση) και δύο αντίστοιχα «παραδείγματα», τα οποία ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΓΕΝΩΣ ΣΥΜΒΑΤΑ (βλ. Περιεκτική Δημοκρατία κεφ.8).
[4]. Για παράδειγμα, τι είναι και τι δεν είναι γενοκτονία εξαρτάται καθοριστικά από τον ορισμό με τον οποίο ξεκινάμε. Αν την ορίσουμε, όπως έκανε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Φίλης που ουσιαστικά χρησιμοποίησε τον φιλοσιωνιστικό ορισμό της γενοκτονίας («η προγραμματισμένη, με βιομηχανικό τρόπο εξόντωση ενός ολόκληρου έθνους») τότε η μόνη γενοκτονία στην Ιστορία είναι η Εβραϊκή και δεν είναι για παράδειγμα οι προ-βιομηχανικές γενοκτονίες των ιθαγενών Ινδιάνων στην Αμερική, την Αυστραλία κ.λπ., παρά το γεγονός ότι σήμερα οι ιθαγενείς αυτοί είναι είδος προς εξαφάνιση, σε αντίθεση βέβαια με τον παγκόσμιο Εβραϊκό πληθυσμό που μόλις προ ημερών ανακοινώθηκε επίσημα ότι τώρα έχει επανέλθει στα προπολεμικά επίπεδα!
[5]. Με βάση τα παραπάνω, είναι φανερό ότι είναι εντελώς ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ο χαρακτηρισμός της συστηματικής σφαγής ενός λαού ως γενοκτονίας ή μη. Ξεκινώντας μάλιστα από την εκμετάλλευση του όρου από τους Σιωνιστές ότι δήθεν μόνο ο δικός τους συστηματικός διωγμός από τους ναζιστές χασάπηδες ήταν πραγματική γενοκτονία (έστω και αν συγκαταβατικά «αναγνωρίζουν» και κάποιες άλλες, ως ήσσονος όμως σημασίας και όχι «βιομηχανικές») θα λέγαμε ότι θα πρέπει να καταργηθεί εντελώς ο όρος γενοκτονία (δεν υπήρχε άλλωστε προπολεμικά) και να χρησιμοποιούνται άλλοι περιγραφικοί όροι για τη περιγραφή του φαινομένου (π.χ. συστηματικός διωγμός ή μαζική σφαγή (είτε γίνεται για λόγους εθνοκάθαρσης, είτε για οικονομικούς λόγους, κ.λπ.), οπότε βέβαια τόσο η σφαγή των Ποντίων, όσο και αυτή των Αρμενίων, των Εβραίων, των Ρώσων αλλά και των Ινδιάνων που αναφέραμε ανήκουν στην ίδια κατηγορία φαινομένου, χωρίς την σαφώς πολιτική καθιέρωση ψευτο-ιεραρχιών ανάμεσα σε αυτά.
