Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ’73 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΟΡΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ
Ακόμα κι αν τα 42 χρόνια από την 17 Νοέμβρη του 1973 φαίνονται πολλά, το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στην αμερικανοκίνητη Χούντα των συνταγματαρχών είναι και σήμερα επίκαιρο. Αυτή η φράση που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα δείχνει να χάνει τη σημασία της καθώς η αλλεπάλληλη θεωρητική της χρήση χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, και στην πραγματική ζωή, ξεθωριάζει το περιεχόμενό της. Παρόλα αυτά, πρέπει να τονίσουμε γιατί η πιο σημαντική εξέγερση του ελληνικού λαού στη σύγχρονη ιστορία του μπορεί να αποτελέσει για μας πυξίδα εν έτει 2015. Σήμερα, μετά από 6 σχεδόν χρόνια κρίσης το καθεστώς κοινοβουλευτικής Χούντας με «αριστερό» μανδύα πλέον συνεχίζει να ορίζει τις ζωές μας. Ο ελληνικός λαός εξαπατάται συστηματικά τα τελευταία χρόνια και δέχεται τη σφοδρή επίθεση των ελίτ, υπερεθνικής και ντόπιας, όταν από το 2009 υφαρπάζεται η ψήφος του λαού με απατηλές υποσχέσεις και παραπλάνηση. Πρώτα με το «λεφτά υπάρχουν» το ΠΑΣΟΚ του «Γιωργάκη» που φαίνεται ότι έπαιξε ένα τουλάχιστον ύποπτο ρόλο στη κρίση, όταν φρόντισε να βάλει την Ελλάδα στο ληστρικό ΔΝΤ για να εφαρμοστούν οι πιο στυγνές πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί ποτέ σε Ευρωπαϊκή χώρα, με στόχο την απομύζηση, όχι βέβαια των ελίτ και των βολεμένων που σήμερα ουρλιάζουν να μη φύγουμε από την ΕΕ, αλλά των λαϊκών στρωμάτων. Ο απώτερος στόχος ήταν η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και η ολοκληρωτική πολιτική υποταγή του ελληνικού λαού στα κελεύσματα της Υπερεθνικής Ελίτ. Στη συνέχεια, όταν τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ) εφθάρησαν ανεπανόρθωτα, οι ελίτ έβαλαν σε εφαρμογή μεγαλεπήβολο σχέδιο για την κατάπνιξη κάθε αντιστασιακής φωνής που τυχόν θ’ απαιτούσε άμεση έξοδο από ΕΕ, ΝΑΤΟ και τη Νέα Διεθνή Τάξη γενικότερα, είτε προερχόταν από τον πατριωτικό/εθνικιστικό χώρο γενικά (όπως συμβαίνει σήμερα σε όλη την Ευρώπη) είτε από την Αριστερά.
Όσον αφορά την Αριστερά ειδικότερα, οι ελίτ ήξεραν ότι η αντισυστημική και συνεπής αντι-ΕΕ Αριστερά του ΚΚΕ δεν επρόκειτο να ηγηθεί ενός νέου ΕΑΜ, που σήμερα ήταν η μόνη λύση για να βγούμε από την καταστροφή, αλλά αντίθετα θα συνέχιζε να παλεύει για «σοσιαλισμό τώρα». Αν μάλιστα η σημερινή θέση του ΚΚΕ για το ΕΑΜ είχε υιοθετηθεί στην Κατοχή, η Ελλάδα δεν θα είχε απελευθερωθεί ποτέ (ουσιαστικά), από τον ίδιο τον λαό της. Και αυτό, γιατί ένας εθνικο- απελευθερωτικός αγώνας μπορεί να είναι νικηφόρος μόνο όταν κάθε πατριώτης, αριστερός, δεξιός, κομμουνιστής ή χριστιανός παλέψει για την εθνική απελευθέρωση, σαν πρώτο βήμα για τη κοινωνική απελευθέρωση, όπως ήταν ο βασικός στόχος του ΕΑΜ που είχε αγκαλιάσει όλα τα λαϊκά στρώματα, εκτός από τις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα.
Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, φρόντισε πρώτα με τις εκλογές του Γενάρη 2015 να αποκλείσει με κάθε τρόπο το θέμα της ένταξης μας στην ΕΕ και γι’ αυτό μιλούσε απλά για κάποια συμπτώματα της καταστροφής (μνημονιακές πολιτικές λιτότητας, κ.λπ.) που υποτίθεται θα καταργούσε ερχόμενος στην εξουσία, πράγμα που, όπως καταγγείλαμε από την αρχή της κρίσης, ήταν μια σαφής ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ, χειρότερη από αυτή του Αντρέα Παπανδρέου το 1981, ή του γιου του, Γιωργάκη, το 2010. Έτσι, φθάσαμε σήμερα στο αποκορύφωμα της εξαθλίωσης, όπου οι απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ επιβραβεύτηκαν για την ωμή εξαπάτηση του λαού, Μετά τον κατεξευτελισμό του λαϊκού ΟΧΙ από την κυβέρνηση των απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ που μέσα σε 24 ώρες με μια πρωτόγνωρη, ακόμη και για τα ελληνικά χρονικά, κωλοτούμπα που φανέρωσε το απύθμενο θράσος και τη βαθιά περιφρόνηση του λαού και της νοημοσύνης του από την ηγετική κλίκα των επαγγελματιών πολιτικάντηδων της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», ακολούθησε και η πραξικοπηματική ψήφιση του από τη Βουλή. Έτσι, φτάσαμε στο 3ο μνημόνιο που αγνόησε επιδεικτικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη, το οποίο απέρριψε τόσο της πολιτικές λιτότητας και τα μνημόνια αλλά έμμεσα αμφισβήτησε και την ιδία την παραμονή μας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Έρχονται πλέον σήμερα με τις καθόλα «δημοκρατικές» διαδικασίες του κατεπείγοντος τα μέτρα σφαγής του ελληνικού λαού από την «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που θα αποτελέσουν την ταφόπλακα της ελληνικής κοινωνίας. Το θράσος της ‘πρώτη φορά αριστερά’ κυβέρνησης δεν έχει όρια, καθώς δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα και πλέον εύκολα κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία των δωσιλογικών κυβερνήσεων των προηγούμενων 5 χρόνων. Και φυσικά δεν είναι μόνο η ηγετική κλίκα αλλά και το 80% σχεδόν των βουλευτών του που εκλέχτηκαν για να «σκίσουν τα μνημόνια» και τώρα ψήφισαν το χειρότερο μνημόνιο όλων, απλά για να μην χάσουν την «καρέκλα» για την οποία τόσο μόχθησαν. Αυτή είναι η προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο λαό.
Η παγκοσμιοποιητική «αριστερά» γενικότερα προσπαθούσε (και προσπαθεί) να μας πείσει ότι φτάνει να συγκρουστούμε με τους «κακούς» πολιτικούς που έχουν τα ηνία της ΕΕ για να βγούμε από την κρίση μέχρι να αποκαλυφθεί με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο η απάτη της. Με την μεταμόρφωσή της σε γνήσια νεοφιλελεύθερη παράταξη βρίσκεται πλέον και τυπικά στη υπηρεσία των ελληνικών και ευρωπαϊκών ελίτ. Έτσι, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση (που στην περιοχή μας εκφράζεται μέσω της ΕΕ) προελαύνει. Από το ασφαλιστικό και τις συντάξεις, μέχρι τους νέους φόρους στους αγρότες και το τελειωτικό ξεπούλημα του ελληνικού πλούτου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, διαμορφώνεται ένα σκηνικό που κάνει την καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων να θυμίζει Λατινική Αμερική. Η απελευθέρωση των αγορών (κεφαλαίου, προϊόντων, υπηρεσιών και εργασίας), που εφαρμόζεται μέσω της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ήρθε για να μείνει ώστε να φέρει την “πολυπόθητη ανάπτυξη”. Μια ανάπτυξη η οποία θα ωφελήσει μόνο τους λίγους ως συνέπεια της εξάλειψης κάθε προστατευτικού ελέγχου πάνω στις αγορές.
Το πόσο «πατριωτικό καθήκον» είναι η παραμονή μας στην ΕΕ (θέση που στηρίζουν και «εθνικιστές-μαϊμοΰδες» ―που τους βραβεύει ακόμη και η Ακαδημία!― δήθεν για να σωθούμε από την Τουρκία!), φάνηκε καθαρά από τη τύχη της Κύπρου που σχετίζεται άμεσα με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και την Χούντα των συνταγματαρχών. Ήμασταν βέβαια μέσα στο ΝΑΤΟ το 1974 όταν έγινε η Τουρκική εισβολή και δεν κουνήθηκε κανένας από τους «συμμάχους» μας (που σήμερα είναι και όλοι «εταίροι» μας) να σταματήσουν την εισβολή. Και όχι μόνο. Ενώ αρκούσε μια δήλωση τους ότι τα σύνορα της ΕΕ είναι απαραβίαστα για να σταματήσει κάθε Τουρκική ή άλλη απειλή, όλα αυτά τα χρόνια οι «εταίροι» μάς «βοηθούσαν» να διατηρούμε αμυντικές δαπάνες που κανένας άλλος μικρός λαός δεν μπορεί ν’ αντέξει.
Ναι λοιπόν, το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρο!
Αναλογιζόμενοι τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνες τις μέρες, με αποκορύφωση την εισβολή του στρατού στο κατειλημμένο χώρο της σχολής, αποτελούν ένα καλό μάθημα ιστορίας για τη δύναμη που έχει η αυτόνομη δράση ενός λαού. 20χρονα παιδιά παραγνωρίζοντας τον κίνδυνο που ενέχουν τα όπλα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, προτίμησαν να αγωνιστούν παρά να ζουν υπό συνθήκες ανελευθερίας. Και αν για τα λαϊκά στρώματα του ελληνικού προτεκτοράτου που δέχονται την οικονομική(και όχι μόνο) βία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού της ΕΕ τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από τη ζωή, η νεολαία και ο λαός που πλαισίωσε την εξέγερση του Πολυτεχνείου απάντησε διαφορετικά. Αν τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από τη ζωή, τότε και η ίδια η ζωή δεν αξίζει τίποτα. Και για αυτούς τους ανθρώπους η αξία που νοηματοδοτούσε την ύπαρξή τους και την τοποθέτησαν πάνω απ’ όλα, ακόμα και από τη ζωή τους, ήταν η ελευθερία! Γι’ αυτό το λόγο οι πράξεις εκείνων των ανθρώπων αποτελούν ένα φάρο μνήμης έτοιμο να φωτίσει τις αξίες που έχουμε ξεχάσει.
Η πραγματικότητα βέβαια σήμερα είναι αρκετά πιο σύνθετη με τους θεσμούς που επιβάλλουν την καταπίεση να έχουν γίνει πολυπλοκότεροι. Λαμβάνοντας υπόψη και τον αποπροσανατολιστικό ρόλο που έχει διαδραματίσει η «αριστερά», αντιλαμβανόμαστε ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός έχει υπευθύνους και σε αυτούς που μιλάνε εξ’ ονόματός του. Και αυτό γιατί σήμερα ο λαός έχει να αντιμετωπίσει μια κοινοβουλευτική Χούντα, με κουστούμια και γραβάτες, ακόμα και …ζιβάγκο, και όχι μια στρατιωτική Χούντα, συνεπώς ο «εχθρός» δεν είναι τόσο ορατός όσο τότε.
Όμως η αγυρτεία της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και των προηγούμενων Μνημονιακών κυβερνήσεων έχει γίνει ξεκάθαρη (σήμερα μάλιστα δεν διστάζουν να διακωμωδήσουν την επέτειο, καλώντας οι ίδιοι για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»!), δίνοντας τους επάξια τον τίτλο διακυβέρνησης υπό καθεστώς κοινοβουλευτικής Χούντας και μας διδάσκει τουλάχιστον το ακόλουθο μάθημα :
Είναι δυνατή η ρήξη με την ΕΕ και η απαλλαγή από τα Μνημόνια. Πραγματική ρήξη που θα προϋποθέτει:
ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΕΕ, ΕΥΡΩ, ΝΑΤΟ, ΠΟΕ ΚΛΠ
ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
ΤΗ ΣΥΝΑΨΗ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΧΩΡΕΣ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΓΙΑ ΙΣΟΤΙΜΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΜΑΣ
ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΡΙΖΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΑΥΣΤΗΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΚΛΕΨΑΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ.
ΕΤΣΙ ΜΟΝΟ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Η μόνη επομένως λύση σήμερα είναι η δημιουργία «από τα κάτω» ενός Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική απελευθέρωση και καλούμε κάθε πατριώτη να συμβάλλει στη δημιουργία τοπικών λαϊκών επιτροπών σε κάθε γωνιά της Ελλάδος για το κτίσιμο αυτού του Μετώπου. Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ τρόπος για την έξοδο από την καταστροφή και το σταμάτημα του εξανδραποδισμού μας σαν Λαού. Είναι δύσκολος αγώνας και μακρόχρονος ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ!
Αποτελεί άμεση ανάγκη να εμπνευσθούμε από την ορμή των της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και να οργανωθούμε σε τοπικούς πυρήνες ΜΕΚΕΑ ώστε να αποκρούσουμε την επίθεση που δεχόμαστε από τα σημερινά «αριστερά» αφεντικά.
Το ΜΕΚΕΑ και η ΠΔ θα βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο του αγώνα και της αντίστασης στην οικονομική κατοχή που μας επιβάλλεται.
