Αν ψάχνετε σινεμά που να απεικονίζει τη σύγχρονη πραγματικότητα με ευθύ τρόπο τότε αξίζει να αφιερώσετε χρόνο για να δείτε και να σκεφτείτε μέσα από την ιστορία που μας παρουσιάζει η τελευταία ταινία του Στεφάν Μπριζέ. Mακριά από την υποκουλτούρα του Χόλιγουντ της βίας για τη βία , εκεί που οι βόμβες είναι οι εντολές καταπίεσης μιας ιεραρχικής κοινωνίας που συντρίβει το μέσο άνθρωπο, το σινεμά γίνεται όχι μόνο  ψυχαγωγία, όπως το ήθελε η αστική ιδεολογία και σήμερα, μάλιστα μια αρρωστημένη ψυχαγωγία που περνά συγχρόνως, άμεσα ή έμμεσα την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης . Το σινεμά γίνεται πάλι  τροφή σκέψης με τον δυσεύρετο,πλέον, στην έβδομη τέχνη ρεαλισμό που φανερώνει η καθημερινότητα του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα, η οποία μας κάνει να ταυτιστούμε από τη πρώτη στιγμή γιατί απλώς μας είναι τόσο γνώριμη.

Η λιτή ταινία του Μπριζέ σε συνδυασμό με την εξαιρετική ερμηνεία του Vincent Lindon αποκαλύπτει με αιχμηρό τρόπο τις σημερινές εργασιακές (και όχι μόνο!)συνθήκες που επικρατούν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ο Τιερί, ένας απολυμένος βιομηχανικός εργάτης, παλεύει για να συντηρήσει την οικογένειά του και συγχρόνως να διατηρήσει στοιχεία της αξιοπρέπειάς του. Παλινδρομεί ανάμεσα σε μια «ηθική» που απαιτεί να μην είναι πια άνθρωπος αλλά απλά υπάκουο όργανο των αφεντικών του και σε ένα πνεύμα αντίστασης που πηγάζει από την άρνηση να ισοπεδωθούν οι αξίες του. Χωρίς ακραίους συναισθηματισμούς, το δράμα του Γάλλου σκηνοθέτη διεγείρει το θεατή γιατί δίνει σημασία σε αυτό που ήδη γνωρίζαμε. Το γεγονός ότι απλά για να επιβιώσεις στο σύστημα αυτό πρέπει να παίξεις με τους κανόνες του παιχνιδιού. Όμως αυτό το παιχνίδι είναι στημένο. Γιατί και να καταφέρεις να επιβιώσεις, η ζωή σου θα είναι αποξενωμένη από κάθετι ανθρώπινο, όπου γίνεσαι σκλάβος του μόνου κυρίαρχου, του ενός και μόνου Νόμου, του Νόμου της Αγοράς.

Γι’ αυτό και η ταινία του Μπριζέ μας δίνει αφορμή να σκεφτούμε πέρα από αυτό το στημένο παιχνίδι και τους «νόμους» του. Πέρα,δηλαδή, από τη σημερινή παγκοσμιοποίηση που μας επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι εξαρτημένες ελληνικές ελίτ.

Υ.Γ. Στο μεταξύ, τη στιγμή που οι σκηνοθέτες σε χώρες σαν τη Γαλλία ασχολούνται με τη συντριβή του ανθρώπου στα γρανάζια της παγκοσμιοποίησης, με τι ασχολούνται οι Έλληνες σκηνοθέτες και μάλιστα ‘τρανταχτά’ ονόματα σαν τον Λάνθιμο (που τώρα εγκατέλειψε σχεδόν κάθε δεσμό με την Ελλάδα στη νέα του ταινία “O Αστακός”) ή το “νέο” φυντάνι η Τσαγκάρη; Μα φυσικά ο πρώτος ασχολείται δήθεν με την κοινωνική ομοιομορφία στις σεξουαλικές σχέσεις που επιβάλλει η σημερινή κοινωνία—χωρίς βέβαια καμιά αναφορά στην παγκοσμιοποίηση και την ιδεολογία της –  σε εντελώς “πιασάρικο” και  αφηρημένο στυλ φαντασίας που κανένας δεν θα μπορούσε-και αν ήθελε- να κάνει παρόμοια σύνδεση. Ακόμη χειρότερα η Αθηνά (Ραχήλ) Τσαγκάρη υποτίθεται ασχολείται με την ανταγωνιστικότητα μεταξύ των ανδρών (λες και οι γυναίκες που είναι ενσωματωμένες στο σύστημα είναι λιγότερο ανταγωνιστικές!). Και φυσικά  αποτελεί ντροπή για τον κινηματογράφο μιας χώρας που υποφέρει περισσότερο από κάθε άλλη χώρα σήμερα την οικονομική καταστροφή που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση μέσω της ΕΕ, ούτε ένας σκηνοθέτης δεν ασχολήθηκε με το κρίσιμο αυτό θέμα -και όχι μόνο για τον Ελληνικό λαό—από τότε που άρχισε η οικονομική καταστροφή. Ενώ βέβαια το άθλιο Κέντρο Κινηματογράφου δεν διανοήθηκε καν να εμπνεύσει και να βοηθήσει στην παραγωγή  παρόμοιας ταινίας. ΑΙΣΧΟΣ