Η χτεσινή αθλιότητα της (καλοσχεδιασμένης) ανάδειξης ως νικητή του διαγωνισμού της Eurovision, μιας σαφώς αντι-ρωσικής κι ανιστόρητης προπαγάνδας με «καλλιτεχνικό» τουπέ, μέσω της έμμεσα φιλο-ναζιστικής και αντικομμουνιστικής ουκρανικής συμμετοχής, είναι απλά το επιστέγασμα της πλήρους ενσωμάτωσης του πολυέξοδου και πολυπροβεβλημένου «διαγωνισμού τραγουδιού» στις επιταγές της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και τα πολιτιστικά παρακλάδια της. Και ήταν προσχεδιασμένη η προώθηση της νίκης του τραγουδιού αυτού, αφού ειδικά φέτος έλαβε χώρα ύστερα από μια πρωτοφανή αλλαγή στο σύστημα ψηφοφορίας, με την εισαγωγή μιας διαδικασίας στην οποία η ψήφος των «επιτροπών» λάμβανε χώρα ξεχωριστά από την ψήφο του κοινού, κάτι που έκανε βέβαια πολύ ευκολότερη τη διαβολή της ψήφου των «επιτροπών» αυτών (από την ΕΕ, τους διάφορους Σόρος κλπ.) στο παρασκήνιο. Περιττό να αναφερθεί ότι η ρωσική συμμετοχή πήρε την πρώτη θέση στην ψηφοφορία του φιλοθεάμονος κοινού, αλλά ήταν πολύ πίσω στην ψήφο των «εθνικών» κριτικών επιτροπών (που ελέγχονται τυπικά από τις κατά τόπους δημόσιες τηλεοράσεις, δηλαδή την ΕΡΤ κάθε χώρας, οι οποίες στηρίζουν απόλυτα τις ευρωπαϊκές ελίτ και τις «αξίες» της παγκοσμιοποίησης), –κάτι που εξασφάλιζε την πρωτοπορία της ουκρανικής συμμετοχής–, ώστε η ρωσική συμμετοχή στο τέλος πήρε την τρίτη θέση συνολικά. Είναι προφανές λοιπόν, εκτός από ίσως σε κάποιους αμετανόητους αφελείς, ότι οι μηχανισμοί της ΕΕ και των διάφορων Σόρος, που είχαν κάθε κίνητρο να προωθήσουν μια ακόμα μαζική εκστρατεία θαψίματος της Ρωσίας, κατάλαβαν ότι είχαν πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να επιτύχουν τον στόχο τους φέτος, αφού αρκούσε απλά να «επηρεάσουν» τα λίγα μέλη των επιτροπών, παρά συνολικά το (επίσης βέβαια, σε ένα βαθμό ευεπηρέαστο) κοινό της Eurovision, με δεδομένο ότι το τελικό αποτέλεσμα βγήκε από έναν συνδυασμό 50/50 των δύο μορφών ψήφων.
Η Eurovision έχει μετατραπεί όμως εδώ και πολύ καιρό σε ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της πολιτιστικής ομογενοποίησης, η οποία λαμβάνει χώρα μέσα από την παγκοσμιοποιητική διαδικασία.
Όταν ξεκίνησε, πριν 60 χρόνια, μόνο επτά Ευρωπαϊκές χώρες λάμβαναν μέρος στον διαγωνισμό, και για τις πρώτες δυο ή τρεις δεκαετίες λάμβαναν μέρος μόνο Ευρωπαϊκές χώρες, με τραγούδια στη γλώσσα κάθε χώρας, τα οποία εξέφραζαν τις διαφορετικές Ευρωπαϊκές κουλτούρες. Ωστόσο, τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, που συμπέφτουν όχι τυχαία, με την περίοδο άνθισης της παγκοσμιοποίησης, τα Αγγλικά σταδιακά αντικατάστησαν όλες τις άλλες γλώσσες στον διαγωνισμό, οι διαφορετικές κουλτούρες εξαφανίστηκαν, αρκετές χώρες εκτός Ευρώπης προστέθηκαν στις διαγωνιζόμενες, από το Ισραήλ ως την Αυστραλία, ενώ όλο το σόου έγινε μια μεγάλη επιχείρηση για τη βιομηχανία μουσικής και τις Πολυεθνικές που την ελέγχουν. Με άλλα λόγια, αυτός ο, υποτίθεται, πολυ-πολιτισμικός διαγωνισμός έγινε ένα εμπορικό μονο-πολιτισμικό σόου, το οποίο είχε δημιουργήσει μια τεράστια αγορά με εκατομμύρια υποψήφιους πελάτες σε όλο τον κόσμο, έτοιμους να αγοράσουν το τελευταίο ομογενοποιημένο πολιτιστικό προϊόν αυτής της τεράστιας διαφημιστικής βιομηχανίας.
Επιπλέον, μακράν του να είναι ένας α-πολίτικος διαγωνισμός τραγουδιού, όπως οι ίδιοι οι κανόνες της Eurovision ρητά προβλέπουν, είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος διαγωνισμός, προς όφελος βέβαια της γραμμής της Υπερεθνικής Ελίτ! Το 2014, για παράδειγμα, οπότε και η Κοντσίτα Γουάιζ κέρδισε τον διαγωνισμό, πολιτικοποιώντας τον με τις θέσεις της κατά της Ρωσίας του Πούτιν, που ταυτίζονταν διόλου τυχαία απόλυτα με τις θέσεις της Υ/Ε για τα «ατομικά δικαιώματα» σε βάρος κάθε εθνικής κυριαρχίας, η Ουγγαρία αναγκάστηκε να λογοκρίνει έναν από τους στίχους στο βίντεο του τραγουδιού της που περιείχε τη φράση: «2014 τα δύο-τρίτα των θυμάτων της Γάζας ήταν πολίτες, με περισσότερα από 500 παιδιά». Απ’την άλλη πλευρά, στον φετινό διαγωνισμό, το άκρως πολιτικοποιημένο τραγούδι ενάντια στη Ρωσία, «1944», (του οποίου το επίσημο θέμα ήταν επίθεση ενάντια στον εκτοπισμό των φιλο-Ναζί Ταρτάρων της Κριμαίας από τον Στάλιν) επιλέχτηκε ενάντια σε όλες τις πιθανότητες ως ο νικητής του διαγωνισμού, σε μια καθαρή απόπειρα επίπληξης της επιλογής της Ρωσίας να επανενωθεί με την Κριμαία το 2014. «Βγάζει μάτι» λοιπόν ότι σε αυτό το «ανέλπιστο» αποτέλεσμα συνέβαλε σαφώς ο μηχανισμός της ΕΕ μέσω του ελέγχου των εθνικών επιτροπών κλπ., αλλά και ότι μάλλον έβαλε το χεράκι του και ο Σόρος κι ο διαβόητος «μηχανισμός των πολύχρωμων επαναστάσεων», όπως υπαινίχθηκε εκτός των άλλων ο Νηλ Κλαρκ, ένας φιλελεύθερος αναλυτής: «Είμαι σίγουρος ότι ο Τζορτζ Σόρος, o αστεφάνωτος Βασιλιάς της Ουκρανίας, επιδοκιμάζει ενθέρμως». Και αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού πριν 2 μήνες φανερώθηκε και στους πιο δύσπιστους πλέον, με διαρρεύσαντα έγγραφα και emails, ότι ο Σόρος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενορχήστρωση του πραξικοπήματος της Ευρω-Μεϊντάν της Ουκρανίας το 2014.
Πόντοι τηλεθεατών για τη Ρωσία – Πόντοι επιτροπών για τη Ρωσία
