Μιχάλης Δαγτζής, μέλος του ΜΕΚΕΑ
Τέτοιο πολυνομοσχέδιο χωρίς να βγει άχνα μόνο «αριστερή» κυβέρνηση θα μπορούσε να φέρει. Τα εύσημα, λοιπόν, στον Τσίπρα και στον Τσακαλώτο και στους λοιπούς διανοούμενους-μαρξιστές της κυβέρνησης για το μεγαλύτερο και πιο χυδαίο ξεπούλημα της ελληνικής δημόσιας περιουσίας.
Με συνοπτικές διαδικασίες βασικοί τομείς της οικονομίας με μεγάλη κοινωνική σημασία μεταφέρθηκαν από τα χέρια του δημοσίου στο γνωστό «Υπερταμείο». ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ΕΛΒΟ κλπ ακολουθώντας τη μοίρα του Ελληνικού. Τη μοίρα που τους είχαν διαφυλάξει ο Γιωργάκης, οι Σαμαροβενιζέλοι και λοιποί εντολοδόχοι της Υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ, δηλαδή του ξεπουλήματος και των ιδιωτικοποιήσεων. Στον ίδιο δρόμο, λοιπόν, που χάραξαν και οι προηγούμενοι βαδίζουν τώρα οι «φιλολαϊκοί» και «προοδευτικοί» κυβερνώντες, που μόνο καπηλευόμενοι το όνομα της αριστεράς θα διέπρατταν τόσο ανώδυνα το έγκλημα του ξεπουλήματος.
Βέβαια, ο υπουργός οικονομικών και καθηγητής(ααα και μαρξιστής, μην ξεχάσω) Τσακαλώτος μας ενημέρωσε ότι όσο είναι αυτός υπουργός ιδιωτικοποιήσεις δεν θα γίνουν! Επομένως, αξίζει να δούμε λίγο προσεκτικότερα τι έχει υπογράψει αυτός ο τύπος και τι είναι το Υπερταμείο.
Σύμφωνα με το άρθρο 185 του συναφούς νόμου του Μαίου του 2016, το Υπερταμείο «δεν ανήκει στο Δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα» και «λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας». Συνεχίζουμε διαβάζοντας από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Ν. 4336, ΦΕΚ 94Α’, 14.8.2015) τα εξής:
…θα συσταθεί ένα νέο ανεξάρτητο ταμείο (το «Ταμείο») το οποίο θα κατέχει σημαντικής αξίας περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας. Πρωταρχικός στόχος του Ταμείου είναι να διαχειρίζεται ελληνικά περιουσιακά στοιχεία σημαντικής αξίας και να προστατεύει, να δημιουργεί και εν τέλει να μεγιστοποιεί την αξία τους την οποία θα ρευστοποιεί με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα. (ο τονισμός δικός μας)
Ακόμα, δεν μπορούμε να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι η ανώτερη αρχή διοίκησης του Υπερταμείου είναι το Εποπτικό Συμβούλιο. Σε αυτό συμμετέχουν τρία μέλη από την ελληνική πλευρά, ένα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ένα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, με τις αποφάσεις να λαμβάνονται με τη σύμφωνη γνώμη των 4/5, δηλαδή, πάντοτε, με τη σύμφωνη γνώμη ενός εκ των δύο μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρο 191).
Πρωτίστως, από τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ίδια η μεταφορά των περιουσιακών αυτών στοιχείων στο Υπερταμείο συνιστούν ιδιωτικοποίηση. Μιλάμε για ένα ταμείο που ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και στοχεύει ρητά στο να εκποιήσει το δημόσιο πλούτο της Ελλάδας, φανερώνοντας πιο έκδηλα από ποτέ την πλήρη απώλεια τη εθνικής κυριαρχίας που έχει συμβεί στη χώρα. Υπάρχει και άλλο τρόπος να ερμηνευθεί η φράση «θα ρευστοποιεί με ιδιωτικοποιήσεις» ; Όχι!
Προφανώς δεν περιμέναμε να διαβάσουμε τι είναι το Υπερταμείο για να μάθουμε τους σκοπούς της ΕΕ και του ΔΝΤ σε σχέση με τη δημόσια περιουσία στην Ελλάδα. Ήδη από το 2011 έχουν υπογραφεί οι αποκρατικοποιήσεις του Βενιζέλου ύψους 50 δις, οι οποίες παίρνουν σάρκα και οστά τώρα. Και αν δούμε την μεγαλύτερη εικόνα, αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιου είδους προγράμματα εφαρμόζονται εδώ και περίπου 35 χρόνια σε όλο τον κόσμο ως συνέπεια της ένταξης μια χώρας στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση με τη συνδρομή, βεβαίως, των διάφορων θεσμών της (ΕΕ, ΔΝΤ, Παγκοσμια Τράπεζα κλπ).
Το δεύτερο συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε έχει να κάνει με το απύθμενο θράσος που έχει ο Τσακαλώτος και τα συντρόφια του για να μας λένε ότι δεν κάνουν ιδιωτικοποιήσεις, όταν ήδη της κάνουν! Οι πολιτικοί αλήτες του ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλάνε την ιδιοκτησία του ελληνικού λαού, τους πλουτοπαραγωγικούς μας πόρους, και παριστάνουν ότι παλεύουν για να τους κρατήσουν δημόσιους. Οι ομιλίες και τα επιχειρήματά τους αποτελούν προσβολή για τη νοημοσύνη του λαού μας ή, διαφορετικά, νομίζουν ότι έχουμε γίνει τόσο ηλίθιοι! Η τακτική ότι το άσπρο είναι μαύρο αποτελεί κατεξοχήν εργαλείο της εξουσίας για να νομιμοποιεί τις πράξεις της στα μάτια των καταπιεζομένων. Οπότε, με άλλα λόγια, αυτοί οι τύποι την δουλειά τους κάνουν.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να επιβιώσει πολιτικά και να παραμείνει στην εξουσία έχει βασίσει το πολιτικό της προφίλ στην αντι-διαπλοκή, στη διαφάνεια, στην εντιμότητα και στην δημοκρατικότητα. Οι μάσκες όμως πέφτουν και οι προθέσεις της αποκαλύπτονται στα λαϊκά στρώματα όσο υλοποιεί, ως σωστός εντολοδόχος, τις επιταγές της Υπερεθνικής Ελίτ. Και όπως φαίνεται από την επικαιρότητα, η όποια εντιμότητά τους σταματάει στο σημείο που αρχίζει να τους γλυστράει η καρέκλα της εξουσίας. Φυσικά, δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι κυβερνώντες για τους οποίους ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς αυτός είναι ο κανόνας.
Πέρα όμως από τους πολιτικαντισμούς του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μία επιχειρηματολογία υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων η οποία, δυστυχώς, πιάνει τόπο δημιουργώντας αυταπάτες ότι τέτοιου είδους προγράμματα μπορούν να βελτιώσουν την οικονομική κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων.
Οι φανατικοί νεοφιλελεύθεροι (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και λοιπά παπαγαλάκια) κάνουν συνεχή αναφορά στο ελλειματικό ή/και δυσλειτουργικό δημόσιο, το οποίο(σύμφωνα με την ίδια επιχειρηματολογία) ευθύνεται για την κρίση. Επομένως, θα πρέπει να ιδιωτικοποιήθούν οι επιχειρήσεις αυτές, ώστε
- να μην χρειάζεται το κράτος να τροφοδοτεί τα ελλείμματά τους,
- να καρπωθεί ένα ποσό από την πώλησή τους, και επιπλέον,
- να βελτιωθεί η αποδοτικότητα των επιχειρήσεων αυτών, στις οποίες εργάζονται μη παραγωγικοί(διάβαζε τεμπέληδες) εργαζόμενοι εξαιτίας τις έλλειψης κινήτρων.
Με αφορμή την δημοσιονομική κρίση της ελληνικής οικονομίας (που ήταν βέβαια το αποτέλεσμα της χρόνιας κρίσης και όχι το αίτιό της, το οποίο ανάγεται στην ενσωμάτωση στην διεθνοποιημένη αγορά που εντάθηκε μετά την είσοδο στην ΕΕ) οι ελίτ στοχοποίησαν το δημόσιο εκμεταλλευόμενοι τη δυσαρέσκεια των πολιτών για τις κακές του υπηρεσίες (που είναι αποτέλεσμα των πελατειακών σχέσεων που ίδιες οι ελίτ δημιούργησαν). Έτσι, βρήκαν την ευκαιρία να πείσουν τον κόσμο ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα μας σώσουν, γι’ αυτό άλλωστε και οι συνεχείς επικλήσεις στις «επενδύσεις» που έρχονται.
Βέβαια, οι ιδιωτικοποιήσεις εταιριών ύδρευσης ανά τον κόσμο(για να πάρουμε μόνο την περίπτωση ιδιωτικοποίησης του νερού), έχουν δείξει ποιες είναι οι συνέπειές τους για τους καταναλωτές αλλά και για την κοινωνία γενικότερα.
Ας πάρουμε ορισμένα παραδείγματα από την Ευρώπη για να μην σχολιάσουμε το πλιάτσικο που γίνεται στον Τρίτο Κόσμο. Στο Βερολίνο η ιδιωτικοποίηση του νερού το 1999, και μετά από 12 χρόνια ιδιωτικής ιδιοκτησίας των δικτύων ύδρευσης, έκανε το κόστος για τα νοικοκυριά να αυξηθεί σχεδόν 25%, σύμφωνα με στοιχεία της Deutsche Welle. Στο Παρίσι, από την άλλη, η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας ύδρευσης το 1985, επέφερε αύξηση της τιμής του κατά 260%, με την επαναδημοτικοποίησή της το 2009 να έχει ως αποτέλεσμα μείωση των τιμολογίων κατά 8%.
Στον ίδιο μήκος κύματος και η περίπτωση της Βρετανίας, όπου η ιδιωτικοποίηση έγινε από την Θάτσερ. Εκεί, στα πρώτα εννέα χρόνια οι τιμές αυξήθηκαν κατά σχεδόν 50%, ενώ έκθεση της UNISON έδειξε ότι από το 2004 έως το 2013 οι ανατιμήσεις ήταν ακόμη πιο απότομες, με το ύψος των λογαριασμών να κάνει «άλμα» 64%. Τέλος, υπολογίζεται ότι το 30% του λογαριασμού ενός μέσου νοικοκυριού πηγαίνει στα κέρδη των εταιρειών.
Το συμπέρασμα δικό σας.
Βέβαια, η μαζική προπαγάνδα των ελεγχόμενων μέσων μας κάνει να ξεχάσουμε ποια είναι η αιτία που διάφορα αγαθά βρίσκονται υπο δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία. Το νερό, το ηλεκτρικό κλπ καλύπτουν βασικές ανάγκες, γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικά και ιδιαίτερα, καθώς σε αυτά βασίζεται η επιβίωση του πληθυσμού. Επομένως, αποτελεί επιδίωξη κάθε πραγματικά κοινωνικής πολιτικής να απαλειφθούν οι καταστροφικές συνέπειες που έχει το συνεχές κυνήγι του κέρδους, ή αλλιώς η λειτουργία της αγοράς, πάνω στην παραγωγή και τη διανομή τέτοιων αγαθών. Δηλαδή, η προστασία τους από το να γίνουν εμπορεύματα. Αυτό είναι εφικτό μόνο όταν το δημόσιο, μακριά από τη λογική «ανάπτυξη για την ανάπτυξη» της οικονομίας της αγοράς, έχει τα αγαθά αυτά υπό την ιδιοκτησία του.
Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτή η σημασία που έχει η αντίσταση στο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο αγώνας να μην ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία. Γι αυτούς, η παραμονή της χώρας στην ΕΕ των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών είναι μονόδρομος. Για εμάς, μονόδρομος είναι η πάλη για την οικονομική και εθνική κυριαρχία της χώρας, που μπορεί να έχει προοπτικές νίκης μόνο μέσα από το ΜΕΚΕΑ. Ο δρόμος που χαράσσει το ΜΕΚΕΑ είναι αυτός της απαλλοτρίωσης χωρίς αποζημίωση κάθε αγαθού που ξεπουλήθηκε από τις δωσίλογες κυβερνήσεις και η ορθολογική αναδιοργάνωση του δημοσίου τομέα με σκοπό να εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού.
Η ριζοσπαστικότητα του μέτρου αυτού θα ενοχλήσει τόσο τις ελίτ(ξένες και ντόπιες) που μόνο ένας λαός αποφασισμένος και ενημερωμένος θα μπορεί να αντιμετωπίσει τις όποιες ενέργειές τους. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, παρά η συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση. Διαδώστε το μήνυμα του ΜΕΚΕΑ τώρα!
ΠΗΓΕΣ:
Πού… νέρωσαν οι ιδιωτικοποιήσεις, Ναυτεμπορική, 06 Οκτωβρίου 2016
Όταν το νερό πωλείται, Τhe Press Project, 13 Νοεμβρίου 2012
