Τα παρακάτω στοιχεία προέρχονται από δημοσκοπήσεις, οι οποίες βέβαια έχουν γενικά πολύ αμφίβολη αξιοπιστία, αφού ως γνωστό χρηματοδοτούνται από παγκοσμιοποιητικούς οργανισμούς και οργανώσεις ενώ πολύ σπάνια λαμβάνουν υπόψη τον ταξικό χαρακτήρα των συμμετεχόντων καθώς και την εύλογη απροθυμία πολλών πολιτών, ειδικά όσων αντιστέκονται στο σύστημα και την Νέα Διεθνή Τάξη, να δηλώσουν δημόσια τη θέση τους και να συμμετέχουν στη διαδικασία κλπ.. Λαμβάνοντας τις βασικές παρατηρήσεις αυτές υπόψη και παρόλη τη διαπιστωμένη χειραγώγηση των δημοσκοπήσεων, έχει κάποιο ενδιαφέρον η επισκόπηση ορισμένων πρόσφατων δημοσκοπικών ευρημάτων. Πρόκειται για τα ευρήματα μιας πρόσφατης δημοσκόπησης που πέρασε στα «ψιλά» των ενημερωτικών δελτίων, αλλά και της ετήσιας σφυγμομέτρησης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Parlemeter, τα οποία απεικονίζoυν τη σταδιακή μετατόπιση της κοινής γνώμη προς αντιπαγκοσμιοποιητικές θέσεις. Παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα της κρίσης, που εξελίσσεται σε καταστροφή για τους πολλούς, η συγκροτημένη λαϊκή δράση κατά της Νέας Διεθνούς Τάξης είναι, δυστυχώς, απούσα, οι απόψεις για έναν από τους βασικότερους θεσμούς που επηρεάζουν τις ζωές μας, την Ευρωπαϊκή Ένωση, σιγά σιγά φαίνεται—ακόμα και στις δημοσκοπήσεις—να αναστρέφονται.

Η δυσπιστία προς την ΕΕ αλλά και γενικότερα προς τις γεωστρατηγικές επιλογές της χώρας είναι έκδηλη. Και πώς να μην ήταν άλλωστε; Μετά από σχεδόν δύο χρόνια διακυβέρνησης «πρώτη φορά αριστεράς» και 7 χρόνια μνημονιακής καταστροφής, οι αυταπάτες περί ανατροπής των πολιτικών λιτότητας μέσα στην ΕΕ ξεθώριασαν. Και μαζί με αυτές οι ελπίδες πως οι ΗΠΑ του «αριστερού» εγκληματία Ομπάμα, το νούμερο ένα εγκληματικό κράτος στον πλανήτη, θα συνδράμουν για να μας βοηθήσουν στο «κούρεμα» του Χρέους και λοιπές «ιστορίες για αγρίους», που ακόμα και αν όλο μας το χάριζαν, όντας μέσα στις ανοιχτές αγορές και την ΕΕ, θα ήταν ζήτημα μερικών χρόνων να αποκτούσαμε καινούργιο Χρέος. Τα επιχειρήματα των πολιτικών καθαρμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που τόσα χρόνια έκαναν καριέρα πουλώντας επανάσταση, καταρρέουν. Ολόκληρη η συλλογιστική της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς», που θεωρεί την λιτότητα συνέπεια των «κακών» νεοφιλελεύθερων πολιτικών τύπου Σόιμπλε, Μέρκελ κλπ. και όχι συνέπεια των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών, που είναι η ουσία της παγκοσμιοποίσης, είναι αποπροσανατολιστική και εγκληματική και ήρθε το τίμημα του χρόνου για να την απομυθοποιήσει ο ίδιος ο λαός.

Στη δημοσκόπηση της Κάπα Research, μόνο το 34% των ερωτηθέντων απάντησαν σε σχετική ερώτηση ότι εμπιστεύονται την ΕΕ. Επιπλέον, αντί της Αμερικής, η Ρωσία ήταν αυτή που πλειοψήφισε στην ερώτηση για το ποια χώρα συμφέρει περισσότερο την Ελλάδα να αναπτύξει στενότερες σχέσεις, με ποσοστό 47,5% , με δεύτερη να έρχεται η Κίνα με 39,5%, ενώ μόλις το 19,5% συμφωνεί με μία πιο στενή πολιτική σχέση με τις ΗΠΑ–παρότι βέβαια αυτό το ποσοστό πιθανόν να αλλάξει αν υπάρξει σημαντική μετατόπιση της πολιτικής τους υπό τον Τραμπ. Τέλος, σημαντικό είναι το εύρημα από το γκάλοπ του Parlemeter, που έδειξε ότι το 52% των Ελλήνων πιστεύει ότι δεν έχει επωφεληθεί από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ.

Τα νούμερα αυτά υποδεικνύουν ορισμένες σαφείς αντι-παγκοσμιοποιητικές και αντι-ΕΕ τάσεις που ήδη υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία. Οι τάσεις αυτές μέσα στο πλαίσιο των τελευταίων 7 χρόνων είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Και αυτό διότι από την αρχή της κρίσης εξαπολύθηκε μία γιγαντιαία εκστρατεία για να πειστούμε ότι φταίμε εμείς οι ίδιοι για την κρίση. Επιχειρήματα τύπου Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε» και η προσχηματική επίθεση στο όντως δυσλειτουργικό δημόσιο (που φτιάχτηκε πελατειακά με ξένα κόλλυβα ξεκινώντας από την εποχή του Ανδρέα, αλλά κάθε άλλο παρά είναι ο «μεγάλος ασθενής» όπως τον παρουσιάζει το σύστημα) κυριαρχούσαν στη δημόσια συζήτηση, η οποία κατασκευάζεται από τα ΜΜΕ, των οποίων τα αφεντικά δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται το ενδεχόμενο εξόδου από την ΕΕ. Η μόνη εναλλακτική (ας πούμε)  σε αυτό τον απύθμενο οχετό «επιχειρημάτων», που σκοπό είχαν και έχουν να δένουν πισθάγκωνα τον πληθυσμό, ήταν η εξίσου αποπροσανατολιστική επιχειρηματολογία που έλεγε ότι αρκεί να ψηφίσουμε τους σωστούς πολιτικού τύπου Τσίπρα, Βαρουφάκη, οι οποίοι μέσα στην ΕΕ και παραμένοντας στους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης θα καταφέρουν να αντιστρέψουν την κατάσταση.

Σήμερα, λοιπόν, είναι ευδιάκριτο ότι αλλαγή πολιτικής μπορεί να γίνει μόνο με άμεση και μονομερή έξοδο από την ΕΕ που θα απαιτεί και αναπροσανατολισμό των γεωστρατηγικών επιλογών της χώρας. Δηλαδή, έξοδος και από την εγκληματική μηχανή πολέμου που λέγεται ΝΑΤΟ. Έτσι, μπορούμε να ανακτήσουμε την χαμένη εθνική κυριαρχία και να οικοδομήσουμε μια οικονομία αυτοδύναμη προς όφελος του λαού, θέτοντας της βάσης της κοινωνικής απελευθέρωσης.

ΠΗΓΕΣ:

Δημοσκόπηση Κάπα Research, Το Βήμα, 20 Νοεμβρίου 2016

2016 Parlemeter, Δημοσίευση 4 Οκτώβρη εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου