Σχόλιο: Μεταφράσαμε ένα ακόμα πολύ καλό άρθρο του Νειλ Κλαρκ (Neil Clark), που παρότι έχει γραφτεί από έναν έντιμο φιλελεύθερο συγγραφέα και δημοσιογράφο, είναι πολύ πιο ριζοσπαστικό στην ανάλυση του και στα συμπεράσματα του από την ανάλυση επάνω στο θέμα ολόκληρης της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», συμπεριλαμβανομένης της αντισυστημικής. Η τελευταία ζει κάπου στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα και δεν μιλά για τη σημερινή σύγκρουση που μαίνεται σε όλη την Ευρώπη και παραπέρα μεταξύ των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, από τη μία, και αυτών που ωφελούνται από αυτή, από την άλλη. Αντίθετα, μιλά για μια φανταστική μάχη ενάντια στον ρατσισμό και στον φασισμό—μια μάχη που ουσιαστικά εφευρέθηκε από τις ελίτ για να προωθήσουν το γνωστό «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα. Τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σήμερα, τα οποία αποτελούν τη μεγάλη πλειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού, εκφράζονται αυτή τη στιγμή μόνο από τα νέο-εθνικιστικά κινήματα όπως αυτό του Βρετανικού Κόμματος Ανεξαρτησίας στη Βρετανία ή του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία και όχι από μια «Αριστερά» η οποία έχει πλήρως ενταχθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη. Και βέβαια αυτό ισχύει ακόμα και όταν υποκρίνεται ότι θα έρθει σε σύγκρουση με τις ελίτ όταν έρθει στην εξουσία (Μελανσόν) αλλά μόλις πάρει την εξουσία μεταμορφώνεται στον πιο πιστό τους υπηρέτη – βλ. τον Τσίπρα που έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα άθλιο προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ. Γι’αυτό και είναι λάθος του αρθρογράφου να θεωρεί έμμεσα «στημένο» και το κόμμα της Λε Πεν, αφού δεν μπορεί να είναι στημένο ένα κόμμα με τα ίδια συνθήματα όλα αυτά τα χρόνια, σε αντίθεση με τον Μελανσόν που πάει να παίξει ρόλο Τσίπρα και δεν διανοήθηκε να στηρίξει τη Λε Πεν στον δεύτερο γύρο των εκλογών, κάτι που δείχνει περίτρανα και πόσο ζωτικής σημασίας γι’αυτόν είναι η ψευτο-ρητορική του για διάλυση της ΕΕ!

Γι’αυτό τον λόγο παλεύουμε για τη δημιουργία δημοκρατικά οργανωμένων Μετώπων για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση  τόσο στην Ελλάδα όσο και σε κάθε χώρα (βλ. διεθνές μας κάλεσμα εδώ), που θα ενώσουν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους διαφορές, εφόσον παλέψουν για τους στόχους της εθνικής κυριαρχίας και της Αυτοδυναμίας και διαρρήξουν τους δεσμούς με τους θεσμούς της Νέας Διεθνούς Τάξης, όπως η ΕΕ, ο ΠΟΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ κλπ.

Πιστεύετε ότι πρόκειται για μια νέα Γαλλική Επανάσταση; Κάντε κράτει!

Neil Clark (25.04.2017)

Τα περισσότερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έσπευσαν να χαιρετήσουν μια «Νέα Γαλλική Επανάσταση» μετά τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου της ψηφοφορίας για τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας. Λοιπόν, με μια γρήγορη ματιά, ο ισχυρισμός φαίνεται να έχει κάποια βάση.

Εξάλλου, είναι η πρώτη φορά από την ίδρυση της Πέμπτης Δημοκρατίας το 1958 που τα δύο βασικά κόμματα της Γαλλίας δεν έφτασαν στον τελικό γύρο. Αντ ‘αυτού, έχουμε μια επαναληπτική εκλογή μεταξύ του Εμμανουέλ Μακρόν (Emmanuel Macron), ενός 39χρονου αρχάριου, τον οποίο δεν είχε ακούσει κανείς πριν από ένα χρόνο και που ηγείται ενός κόμματος που σχηματίστηκε μόλις το 2016, και της Μαρίν Λε Πεν (Marine Le Pen).

Αλλά προτού αρχίσουμε να τα βλέπουμε όλα ως «1789» και προτού αρχίσουμε να καπνίζουμε τις πήλινες πίπες μας στη Λέσχη των Κορδελιέ [Σ.Μ. Club des Cordeliers, λέσχη των Γάλλων επαναστατών που ιδρύθηκε το 1790], ας κοιτάξουμε λίγο πιο κοντά.

Ο αποκαλούμενος ως «αουτσάιντερ» [Σ.Μ. που έχει λίγες πιθανότητες να νικήσει] Μακρόν δεν είναι τίποτε τέτοιο. Είναι πράγματι μια πολύ περίεργη «Επανάσταση», αν το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η εγκατάσταση στο παλάτι των Ηλυσίων ενός νεοφιλελεύθερου επενδυτικού τραπεζίτη υπέρ της λιτότητας (και συμμετέχοντος στη διάσκεψη της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ) που ευνοείται ιδιαίτερα από το κατεστημένο.

Η πιθανή επιτυχία του Μακρόν στον δεύτερο γύρο δεν θα είναι επανάσταση αλλά το αντίθετο. Θα αποτελέσει μια εκπληκτική νίκη για τις Γαλλικές και παγκοσμιοποιητικές ελίτ που έχουν διατηρήσει τη δύναμή τους σε μια εποχή μαζικής δημόσιας δυσαρέσκειας. Πολύ καλό κόλπο, δεν νομίζετε; Να πώς έγινε αυτό.

Όταν πρωτόμαθα για την επιτυχία του Μακρόν την Κυριακή και είδα πώς έπιναν στο όνομα της προσωπικότητες του κατεστημένου όχι μόνο στη Γαλλία αλλά σε ολόκληρη την ήπειρο, μου ήρθε στον νου αυτή η υπέροχη φράση από το ιταλικό ιστορικό μυθιστόρημα Ο Γατόπαρδος (Il Gattopardo): «Αν θέλουμε τα πράγματα να παραμείνουν όπως είναι, τα πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν». Είναι σαφές ότι οι δυνάμεις πίσω από τον θώκο της εξουσίας στη Γαλλική πολιτική σκηνή έχουν διαβάσει τον Τζουζέππε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα τους (Σ.Μ. Ο συγγραφέας του «Γατόπαρδου»). Γνώριζαν ότι η πολιτική της Γαλλίας χρειαζόταν επειγόντως ένα ταρακούνημα και ότι πρέπει να υπάρξουν «αλλαγές» για να αποφύγουν μια πραγματική εξέγερση, που θα έπαιρνε τα κεφάλια τους. Αλλά οι «αλλαγές» ήταν μόνο διακοσμητικές, προωθούμενες, φυσικά, ως γνήσιες από τα ΜΜΕ του κατεστημένου.

Είναι φανερό ότι τα προηγουμένως χρησιμοποιούμενα οχήματα για την προστασία των συμφερόντων των ελίτ δεν ήταν πλέον κατάλληλα για τον σκοπό αυτό.

Η υποστήριξη στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) αιμορραγούσε, αφού είχε κάνει τη βρώμικη δουλειά ενάντια στους Γάλλους εργαζόμενους υπερβολικά συχνά. Με την αξιοπιστία του να πέφτει στα τάρταρα υπό την ηγεσία του εξαιρετικά αντιδημοφιλούς Φρανσουά Ολλάντ, ο οποίος αγκάλιασε τη λιτότητα ενώ είχε υποσχεθεί να την αντιταχθεί όταν εξελέγη, το Σοσιαλιστικό Κόμμα είχε μηδενικές πιθανότητες να δώσει τον νέο Γάλλο Πρόεδρο του 2017. Οι Ρεπουμπλικανοί είχαν επίσης χάσει την απήχηση τους μετά τα φοβερά χρόνια του Σαρκοζύ και τα σκάνδαλα διαφθοράς.

Έτσι, εμπρός-μαρς για το En Marche! (το κόμμα του Μακρόν): Να το λαμπερό, νέο, πολύ καλά χρηματοδοτούμενο, «κεντρώο» όχημα μέσω του οποίου θα μπορούσαν να διατηρηθούν τα συμφέροντα των ελίτ – και το στάτους κβο. Φαίνεται απολύτως «απίστευτο» ότι ένα κόμμα που σχηματίστηκε μόλις πριν από ένα χρόνο θα μπορούσε να προωθήσει για τη θέση της Προεδρίας κάποιον που δεν είχε προηγουμένως ποτέ βάλει υποψηφιότητα στις εκλογές. Εκτός και αν καταλάβετε ότι ο Μακρόν, ο άνθρωπος που τα μέσα ενημέρωσης πλασάρουν ως το «αουτσάιντερ», είναι ο απόλυτος «μυημένος» (insider), ο οποίος, όπως ο Βρετανός ομόλογός του, Ντέιβιντ Κάμερον, εκτοξεύτηκε με διαδικασίες «φαστ-τρακ» στην επιτυχία.

Είναι ένας «énarque», απόφοιτος της Σχολής των ελίτ της Εθνικής Διοίκησης. Στη συνέχεια εργάστηκε ως επενδυτικός τραπεζίτης που ασχολείται με εταιρικές εξαγορές και συγχωνεύσεις για τη Ρόθτσιλντ, όπου λέγεται ότι «έκανε γρήγορα μια μικρή περιουσία».
Στη συνέχεια έγινε Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας στα Ηλύσια και στη συνέχεια διορίστηκε στη θέση του υπουργού Οικονομίας, όπου προώθησε επιθετικά νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.

Ανάμεσα στους καλοβαλμένους υποστηρικτές του βρίσκονται άλλοι φιλο-καπιταλιστές «κεντρώοι», όπως ο προστατευόμενος του Τόνυ Μπλαιρ (Tony Blair) Ντέιβιντ Μίλιμπαντ (David Miliband) και ο εξαιρετικά πλούσιος πρώην καγκελάριος του Ηνωμένου Βασιλείου Τζορτζ Όζμπορν (George Osborne), οι οποίοι «τουίταραν» τα συγχαρητήρια τους μετά το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο Μακρόν είναι το πρόσωπο στις μαρκίζες όχι μόνο των γαλλικών ελίτ, αλλά αυτών που ο Τάκης Φωτόπουλος, συγγραφέας του «Η Νέα Διεθνή Τάξη σε Δράση» [Κυκλοφορεί στα Αγγλικά, σύντομα και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Γόρδιος], ονομάζει επίσης «υπερεθνικές ελίτ».

Η «γραμμή» του κατεστημένου είναι: Σε αντίθεση προς το διχαστικό, αντι-μεταναστευτικό Εθνικό Μέτωπο (Front National) ως η «επίσημη αντιπολίτευση», ποιος δεν θα προτιμούσε τον ωραίο νέο κ. Μακρόν και το ωραίο νέο «κεντρώο» του κόμμα; Η ελπίδα του είναι ότι οι άνθρωποι, μέσα τον ενθουσιασμό τους για κάτι «νέο» δεν θα αμφισβητήσουν πάρα πολύ το τι ακριβώς αποτελεί το «κεντρώο» στις πολιτικές του Μακρόν. Υποσχέθηκε να μειώσει τον φόρο των εταιρειών στο 25%, να μεταρρυθμίσει τον φόρο περιουσίας προς όφελος των πλούσιων και να χαλαρώσει τους εργατικούς νόμους, διευκολύνοντας έτσι το «προσλαμβάνω και απολύω» (hire and fire). Θέλει να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες.

Η Μάρτιν Ωμπρύ (Martine Aubry) του Σοσιαλιστικού Κόμματος λέει ότι το οικονομικό πρόγραμμα του Μακρόν: «διαποτίζεται από τη φιλελεύθερη ατζέντα των Αγγλοσαξόνων κατά τη δεκαετία του ’80. Αφορά τη μείωση των δημόσιων υπηρεσιών, τη μείωση των ελλειμμάτων, και το να εργάζονται οι εργαζόμενοι περισσότερο και να πληρώνονται λιγότερο. »

Πρέπει να βγάλετε το καπέλο σας στο κατεστημένο, σε αναγνώριση της γιγαντιαίας απάτης που φαίνεται να κατάφερε να φέρει εις πέρας. Όπως όλοι οι καλοί ολοκληρωτισμοί δεν έχει μόνο κατασκευάσει και προωθήσει ένα ολοκαίνουργιο πολιτικό κίνημα για να υπηρετήσει τα συμφέροντά του, έχει βεβαιωθεί ότι έχει και τη σωστή «αντιπολίτευση» σε αυτό, που θα είναι αρκετά ισχυρή ώστε να κρατήσει σε ασφαλή απόσταση πραγματικά αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, αλλά που είναι απίθανο να είναι αρκετά ισχυρή ώστε να κερδίσει έναν δεύτερο γύρο στις Προεδρικές εκλογές.

Αυτό που έδειξαν τα γεγονότα στη Γαλλία, στην Ολλανδία τον Μάρτιο, και στις ΗΠΑ από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ είναι η διαρκής εξουσία και δύναμη των δυτικών ελίτ. Δεν είναι σχεδόν καθόλου εύκολο να απαγκιστρωθούν όσο νομίζετε, και σίγουρα αυτό δεν συμβαίνει εάν κάνετε το λάθος να παίξετε με τους στημένους κανόνες που θέτει το ίδιο το κατεστημένο. Ακόμα και στις πολύ σπάνιες περιπτώσεις όπου οι ψηφοφόροι, παρά τις παραινέσεις των «ανώτερων» τους, ψηφίσουν με τον «λάθος» τρόπο, οι άνθρωποι πίσω από την κουρτίνα, να είστε σίγουροι, βρίσκουν κάποιον τρόπο να υπονομεύσουν τις επιθυμίες των πολιτών.

Τον περασμένο Ιούνιο, οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ του Brexit και νόμιζαν ότι αυτό ήταν, αλλά μετά την εσκεμμένη κυβερνητική χρονοτριβή και τις νομικές αμφισβητήσεις, το άρθρο 50 δεν ενεργοποιήθηκε μέχρι τον Μάρτιο. Τώρα, η πρωθυπουργός Τερέσα Μαίη (Theresa May), η οποία αγωνίστηκε για το «Remain»[την παραμονή στην ΕΕ], κάλεσε πρόωρες εκλογές, οι οποίες είναι πιθανό να οδηγήσουν σε «μαγείρεμα» με τις Βρυξέλλες και σε μια συμφωνία σχεδιασμένη να εξυπηρετήσει τους υποστηρικτές των Τόρις στο City [Σ.Μ. το διεθνές χρηματοπιστωτικό και εμπορικό κέντρο της Βρετανίας] και όχι τον απλό άνδρα ή τη γυναίκα στον δρόμο.

Στις ΗΠΑ, εκατομμύρια ψήφισαν για τον «απομονωτικό» Τραμπ και χαιρέτησαν τη νίκη του ως «επανάσταση», πιστεύοντας ότι θα σήμαινε μια αλλαγή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Αλλά μαντέψτε τι;

Οι νεοσυντηρητικές / φιλελεύθερες πολιτικές παρέμβασης συνεχίστηκαν. Θυμηθείτε τα λόγια του Τανκρέντι στον Γατόπαρδο: για να παραμείνουν τα πράγματα τα ίδια, τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Ή τουλάχιστον, να φαίνεται ότι αλλάζουν.

Μετά την περυσινή ψήφο της Brexit και την εκλογή του Τραμπ, γράφονταν με ενθουσιασμό νεκρολογίες της ΕΕ και της της ίδιας της φιλικής προς τις τράπεζες παγκοσμιοποίησης. Η κ. Λε Πεν, η Μαντάμ «Frexit», επρόκειτο να «σαρώσει» στη Γαλλία, η Μέρκελ θα ανατρεπόταν στη Γερμανία και αυτό θα ήταν το τέλος του «ευρωπαϊκού σχεδίου». Τον Φεβρουάριο, ο χαρισματικός Νάιτζελ Φαράζ (Nigel Farage), πανηγυρίζοντας την «Παγκόσμια επανάσταση του 2016», προειδοποιούσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «Ετοιμαστείτε για μεγαλύτερο σοκ το 2017.»

Αλλά δεν συνέβη.

Οι ευρωσκεπτικιστές, αν είναι ειλικρινείς, θα παραδεχτούν ότι το γαλλικό εκλογικό αποτέλεσμα είναι ένα σημαντικό πλήγμα στην εκστρατεία τους. Παρά την υπερβολική διαφήμιση της «κυρίας Frexit», η πραγματικότητα είναι ότι υπερίσχυσε στις κάλπες ο πλέον φιλοευρωπαϊκός υποψήφιος, αυτός που θέλει περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και όχι λιγότερη. Το ευρώ σημείωσε άνοδο στο υψηλότερο επίπεδο πέντε μηνών τη Δευτέρα. Η γαλλική χρηματιστηριακή αγορά πέτυχε υψηλό εννέα ετών και οι μετοχές των τραπεζών στην Ευρώπη σημείωσαν άνοδο.

Οι Ευρωκράτες και οι δυνάμεις του κεφαλαίου που εκπροσωπούν είναι ευχαριστημένοι με τις πιθανότητες του «αουτσάιντερ» Εμμανουέλ Μακρόν να εγκατασταθεί στο παλάτι των Ηλυσίων. Θα είναι «μπίζνες ως συνήθως», και οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να γίνονται πλουσιότεροι, και οι φτωχοί θα γίνουν ακόμα πιο φτωχοί.

Ενώ οι παλιοί σύντροφοι του Μακρόν στη Ρόθτσιλντ και σία θα γιορτάζουν το αποτέλεσμα της Κυριακής, όσοι θέλουν να σταματήσουν μια από τις πιο ανήθικες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας πρέπει να μάθουν αρκετά γρήγορα το μάθημα των γαλλικών εκλογών. Ο μόνος τρόπος να τεθούν εκποδών οι κατεστημένες ελίτ στη Δύση είναι εάν όσοι βρίσκονται έξω από τις πύλες της Βαστίλης είναι απολύτως ρεαλιστές σχετικά με τις δυνάμεις τις οποίες αντιμετωπίζουν.

Δεν είναι μόνο η σκληρή δύναμη που διαθέτουν οι ελίτ. Είναι η κυριαρχία των μέσων ενημέρωσης και ο τρόπος με τον οποίο γίνονται ηγεμονικές οι ιδέες που προωθούν τα συμφέροντά τους. Πρέπει να κατανοήσουμε πώς λειτουργούν τα μαντρόσκυλα της εξουσίας και πώς σε κοινωνίες οι οποίες φαίνεται να είναι «ελεύθερες» θεωρούνται «εκτός των ορίων» οι ιδέες που αμφισβητούν την κυρίαρχη ολιγαρχία.

Απλά κοιτάξτε τώρα τους «εντός των πυλών» σχολιαστές στη Βρετανία που απεικονίζουν τον ηγέτη του Εργατικού Κόμματος Τζέρεμυ Κόρμπυν (Jeremy Corbyn), έναν ήπιο αντιπολεμικό σοσιαλδημοκράτη, ως έναν εξαιρετικά επικίνδυνο εξτρεμιστή που θα καταστρέψει τη Βρετανία εάν εκλεγεί και θα θέσει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια, όταν είναι οι ίδιες οι ελίτ που έχουν θέσει σε κίνδυνο τις ζωές των απλών Βρετανών με την ατελείωτη πολεμοκαπηλία τους. Ακόμη και αν ο Κόρμπυν, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, αποκομίσει μια εκπληκτική εκλογική νίκη στις 8 Ιουνίου, η επίθεση εναντίον του θα εντατικοποιηθεί.

Η παραδοχή αυτή δεν πρέπει να μετατρέψει τους υποστηρικτές του Κόρμπυν σε ηττοπαθείς, αλλά να τους κάνει πιο προετοιμασμένους για τις μάχες που αναπόφευκτα βρίσκονται μπροστά.

Εάν οι εκλογές άλλαζαν οτιδήποτε, όπως λέει και η παλιά παροιμία, θα τις καταργούσαν. Αυτό είναι σίγουρα πολύ αληθές στη νεοσυντηρητική / νεοφιλελεύθερη εποχή. Μπους-Κλίντον-Μπους-Ομπάμα-Τραμπ. Μπλερ-Μπράουν-Κάμερον-Μαίη. Σαρκοζύ-Ολλάντ-Μακρόν. Ά-μπε-μπα-μπλομ. Pepsi ή Coca Cola;

Αντί να βάλουμε όλα τα αυγά μας στο καλάθι με την ονομασία «Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία», πρέπει να δεχτούμε ότι η πραγματική αλλαγή θα συμβεί μόνο αν νέα, πιο άμεσα μοντέλα δημοκρατίας αντικαταστήσουν αυτά που είναι πάρα πολύ εύκολο για εκείνους που κρύβονται πίσω από την κουρτίνα να τα χειραγωγούν και να τα ελέγχουν .

Πρέπει πάντοτε να είμαστε προσεκτικοί για ψεύτικες αλλαγές τύπου Γατόπαρδου, οι οποίες μάς πωλούνται από τους πλούσιους καταμεσής της λαϊκής αναταραχής ως «επαναστάσεις». Ορισμένες φορές, δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν. Αλλά ορίστε μια εξαιρετική συμβουλή. Στις γνήσιες επαναστάσεις δεν μπορούν ποτέ να ηγούνται νεοφιλελεύθεροι επενδυτές που παρακολουθούν συνέδρια της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και των οποίων τις επιτυχίες πανηγυρίζουν οι Ντέιβιντ Μίλιμπαντ και Τζορτζ Όζμπορν.

ΞΕΝΗ ΠΗΓΗ: RT.com