Τα πρόσφατα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Καταλωνία και η συζήτηση που τα ακολούθησε περί «αυτοδιάθεσης των λαών» ανέδειξαν τόσο τη σκόπιμη συσκότιση του πραγματικού ζητήματος της ανεξαρτησίας μία εθνοτικής ομάδας (ή γενικότερα ενός έθνους) μέσα στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) όσο και τη θεωρητική ένδεια της σημερινής «Αριστεράς» που την εμποδίζει από το να λάβει μία κρυστάλλινη θέση πάνω στο θέμα (στην πιθανή εξαίρεση που δεν αποτελεί την πέμπτη φάλαγγα του συστήματος, όπως είναι η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά», που παίρνει δεδομένη την ΝΔΤ και τους θεσμούς της [ΕΕ, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κλπ].) [*]

Έτσι, εξετάζοντας το Καταλανικό κίνημα ανεξαρτησίας εύκολα αντιλαμβανόμαστε την παλαιο-εθνικιστική του φύση, κάτι που το κάνει να διαφέρει ριζικά από τα νεο-εθνικιστικά κινήματα  που έχουν αναπτυχθεί σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια και τα αντιστοιχα αιτήματα που αυτά θέτουν (βλ. τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του νεο-εθνικισμού σε σχέση με τον εθνικισμό εδώ). Υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσαμε να το εντάξουμε στην ίδια κατηγορία με το σκωτσέζικο κίνημα ανεξαρτησίας, ως υπολείμματα μιας άλλης εποχής, αφού στη ρητορική και των δύο απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και την συνακόλουθη απώλεια εθνικής κυριαρχίας που αυτή επιβάλλει μέσω των μηχανισμών της (ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές).

Όπως έγινε αντιληπτό ιδιαίτερα μετά την άγρια καταστολή που έλαβε χώρα, η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) κρατά φαινομενικά «ίσες αποστάσεις» απέναντι σε τέτοιου είδους κινήματα, στον βαθμό, βέβαια, που δεν θέτουν θέμα εξόδου από την ΕΕ. Ο κύριος λόγος για αυτή τη στάση είναι ότι η επικράτηση τέτοιων κινημάτων ανεξαρτησίας συμβάλει αναμφίβολα στην περαιτέρω αποσύνθεση των κρατών-εθνών, την οποία επιβάλλουν κατά κύριο λόγο η οικονομική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την ολοκλήρωση του πολιτικού σκέλους της ΝΔΤ, την παγκόσμια διακυβέρνηση. Εντούτοις, αν και οι ελίτ βλέπουν δυνητικά με καλό μάτι το Καταλανικό κίνημα, μιας και η ηγεσία του ορκίζεται στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, δεν παρατηρήσαμε να θίγονται ιδιαίτερα από την ακραία μορφή βίας που χρησιμοποιήθηκε ενάντια σε αυτούς που προσπάθησαν να ψηφίσουν. Και αυτό διότι δεν θα επιθυμούσαν σε καμία περίπτωση μία σύγκρουση με τον Ραχόι σε αυτό το ζήτημα, αφού ο τελευταίος έχει αποδείξει την αξία του στην προώθηση της ατζέντας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην Ισπανία. Οπότε, γι’ αυτό και καταδικάζουν με το γάντι τους ξυλοδαρμούς πολιτών από την αστυνομία, ενώ για παράδειγμα στην περίπτωση της Ουκρανίας ανάγκασαν τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας να αποχωρήσει όταν κατηγορήθηκε για χρήση βίας (που μάλιστα αποδείχτηκε ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό αμυντική απέναντι σε ένοπλους «διαδηλωτές»!), αποκαλύπτοντας για άλλη μια φορά την υποκρισία τους.

Επιπλέον, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά τόσο του Σκωτσέζικου όσο και του Καταλανικού κινήματος ανεξαρτησίας, Ότι, δηλαδή, υποστηρίζονται κατά μεγάλο ποσοστό από τα αστικά στρώματα των βολεμένων της παγκοσμιοποίησης. Τα στρώματα αυτά έχουν την πεποίθηση ότι θα απολάμβαναν μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη έχοντας την ανεξαρτησία τους, καθώς τότε δεν θα είχαν την υποχρέωση να στηρίζουν τις πιο φτωχές και αδύναμες οικονομικά περιοχές της Ισπανίας, κάτι που είναι αναγκασμένα να κάνουν. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να αντιληφθούμε την πλήρη ευρω-δουλεία των κινημάτων αυτών, αναλογιζόμενοι και τον λυσσασμένο αγώνα των Σκωτσέζων αυτονομιστών ενάντια στο Brexit. Μάλιστα, όπως διαφαίνεται από καταλανική έρευνα κοινής γνώμης, σημαντικό τμήμα των Καταλανικών λαϊκών στρωμάτων είναι επιφυλακτικά έως αρνητικά στην ανεξαρτησία της Καταλωνίας, εφόσον βλέπουν ότι αυτή δεν έχει να κάνει με τα δικά τους συμφέροντα και γι’ αυτό άλλωστε πολλοί δε συμμετείχαν καν στο δημοψήφισμα, σε αντίθεση με το BREΧIT, το οποίο όπως δείξαμε (βλ. εδώ σχετικό άρθρο για τη φύση του Brexit) αλλά και άλλα νέο-εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη (Λε Πεν, ακόμα και το AfD), στηρίχτηκε κατεξοχήν από τα λαϊκά στρώματα.

Και είναι ακριβώς τα ίδια Ευρώ-δουλα αστικά στρώματα που στηρίζουν το Καταλανικό κίνημα που τελικά είναι πολύ πιθανόν «να τα βρουν» με τα αστικά στρώματα των βολεμένων από την παγκοσμιοποίηση που ελέγχουν την ΕΕ γενικά και την Ισπανία ειδικότερα, σε κάποιο συμβιβασμό που θα επιβληθεί πιθανώς μέσα από νέο «νόμιμο» δημοψήφισμα, ή ακόμη και εκλογές.

Τέλος, είναι τουλάχιστον παραπλανητικό το «επιχείρημα» διάφορων όψιμων «πατριωτών», φιλελεύθερων και «αριστερών» των ίσων αποστάσεων και των «ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών», ότι η απόφαση για αυτονομία της Καταλωνίας είναι το ίδιο με την απόφαση για αυτονομία και προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία. Και αυτό γιατί βέβαια το κίνημα αυτονομίας της Κριμαίας (που ουσιαστικά πάντα ανήκε στη Ρωσία) στηρίχτηκε από το 90% του λαού και πλέον της Κριμαίας, παρά μάλιστα τη στρατιωτική εισβολή από τους πραξικοπηματίες του Κιέβου και της ΕΕ/Υπερεθνικής Ελίτ στη χερσόνησο για να τρομοκρατήσουν τον λαό. Επρόκειτο λοιπόν στην πραγματικότητα για ένα ΝΕΟ-εθνικιστικό κίνημα που είχε στόχο την άμεση αποδέσμευση του λαού της Κριμαίας από την ενσωμάτωση στη Νέα Διεθνή Τάξη, όπως ορίζεται από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, την οποία ήθελαν να επιβάλλουν στον λαό της Ουκρανίας με άγρια βία και μαζικές δολοφονίες (χρησιμοποιώντας μάλιστα κανονικούς Ναζί) οι πραξικοπηματίες του Κιέβου. Η σύγκριση αυτή δηλαδή είναι του τύπου “ο φάντης και το ρετσινόλαδο”.

Όπως σημειώσαμε και στην αρχή, το πραγματικό ζήτημα που αξίζει να συζητηθεί με αφορμή τα γεγονότα αυτά είναι αν οι λαοί μπορούν να διατηρήσουν την πραγματική τους ανεξαρτησία μέσα στην ΝΔΤ (γενικότερα) και στην ΕΕ (ειδικότερα), που προϋποθέτει, εκτός των άλλων, τη διατήρηση της πολιτιστικής τους ταυτότητα και της κουλτούρας τους. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ξεκάθαρα όχι. Μια κριτική ματιά στη φύση των σημερινών κοινωνιών φανερώνει έναν πολιτιστικά ομογενοποιημένο χυλό ανθρώπων, αντίθετα με την προπαγάνδα του συστήματος περί «διαφορετικότητας» τους, που (πρέπει να) νοηματοδοτούν τη ζωή τους μέσω του καταναλωτισμού που προωθούν οι δυτικές Πολυεθνικές προς όφελος της Υπερεθνικής Ελίτ. Έχοντας αυτά υπόψη, η πάλη για πολιτιστική Κυριαρχία δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την πάλη για Εθνική και Οικονομική Κυριαρχία έξω από τη ΝΔΤ και την ΕΕ.

Έτσι, οι λαοί που βγαίνουν από τους θεσμούς της ΝΔΤ θα μπορούσαν να θεμελιώσουν μία δημοκρατική κοινότητα εθνικά και πολιτιστικά κυρίαρχων εθνών και ανάλογα μέσα στα έθνη αυτά θα μπορούσαν να υπάρχουν και εσωτερικές συνομοσπονδίες ή ομοσπονδίες εθνικών κοινοτήτων (σαν τους Καταλανούς κλπ) για να επιτυχγάνεται η πραγματική αυτοδιάθεση των λαών.

———————————————————————————————————————————————–

[*] Ενδεικτικά, δείτε τις ανακοινώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΣΕΚ/ΝΑΡ (1, 2, 3, 4, 5), όπου για άλλη μια φορά «βλέπουν» όπως πάντα «λαϊκή κίνηση» πίσω από τα κινήματα, η οποία γι’ αυτούς είναι πάντα “προοδευτική”, όσο “προοδευτικά” δηλαδή… ήταν τελικά τα “κινήματα” της «Αραβικής Άνοιξης» και του πραξικοπήματος στην Ουκρανία, όντας χρηματοδοτούμενα και ελεγχόμενα από το ΝΑΤΟ, την Υ/Ε και την ΕΕ.

Δείτε όμως και την ανακοίνωση του ΚΚΕ (εδώ) που τοποθετεί το Καταλανικό κίνημα στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο με το …BREXIT, αυτό των «ενδο-αστικών ανταγωνισμών» … δείχνοντας για άλλη μια φορά ότι η «Αριστερά», οποιασδήποτε τάσης δεν έχει πάρει χαμπάρι (στην καλύτερη περίπτωση) για το φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης και τη γιγάντωση των σημερινών πραγματικά λαϊκών κινημάτων ενάντια σε αυτήν, που παίρνουν σήμερα τη μορφή του Νέο-εθνικισμού με αιτήματα την ανάκτηση της πραγματικής Εθνικής και Οικονομικής Κυριαρχίας. Αντίθετα, όλες αυτές οι οργανώσεις φτάνουν στην αθλιότητα να τσουβαλιάζουν αυτά τα κινήματα ως ρατσιστικά και φασιστικά, όπως κάνει η πιο βρώμικη συστημική προπαγάνδα.