Σχόλιο:

Στην Ελλάδα το ΚΚΕ και ευρύτερα το λεγόμενο (παλαιομαρξιστικό) «κομμουνιστικό κίνημα» κοιμούνται τον «ύπνο του δικαίου» της «σώφρονος» σοσιαλιστικής επαναστατικής γυμναστικής, εν μέσω πρωτοφανούς στην Ιστορία οικονομικής (αλλά και πολιτικής και πολιτιστικής) κατοχής, την οποία δεν αναγνωρίζουν ως τέτοια ακόμα και μετά το εγκληματικό ξεπούλημα των …πάντων στην Ελλάδα με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση εδώ και πάνω από 7 χρόνια, μέσα στο καθεστώς των ανοικτών αγορών και ανοικτών συνόρων των πολυεθνικών και των αρπακτικών τους, που επιβάλλει η Υπερεθνική Ελίτ (ή κατά κάποιους ελάχιστους φωτισμένους Μαρξιστές που οι δικοί μας «φωστήρες» σνομπάρουν, η Υπερεθνική Καπιταλιστική Τάξη).

Παράλληλα, η παγκοσμιοποιητική “Αριστερά” –ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, “αναρχικοί” κ.λπ.– (στην οποία ανήκει και το ΚΚΕ, αφού παρότι είναι θεωρητικά αντισυστημικό δεν έχει πάρει μυρωδιά την έννοια της Νέας Διεθνούς Τάξης της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης ) βρίζουν τα μαζικά λαϊκά κινήματα για Εθνική και Οικονομική Κυριαρχία που επελαύνουν ειδικά στην Ευρώπη ως «ακροδεξιά», ρατσιστικά, φασιστικά ή “νεο-φασιστικά” (καινούργιος νεολογισμός της “αριστερής” ιντελιγκέντσιας για να “ψαρώνουν” τους άσχετους), φουσκώνοντας όσο δεν πάει τις περιθωριακές ακροδεξιές τάσεις που παρουσιάζουν κάποια από τα νεοεθνικιστικά κόμματα. Πρόκειται βέβαια τουλάχιστον περί άθλιας (αν όχι γκεμπελικής) αντιμετώπισης του φαινομένου των νεο-εθνικιστικών κινημάτων και έμμεσα και των ευρέων λαϊκών στρωμάτων που τα στηρίζουν, αφού οι ίδιες αυτές οργανώσεις έχουν καθοριστική ευθύνη για το γεγονός ότι δεν συνέπραξαν σε ένα μαζικό Μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης και υπέρ της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, (όπως τους πρότεινε το ΜΕΚΕΑ από την πρώτη στιγμή) —αίτημα που γνωρίζουν πολύ καλά ότι ιστορικά ήταν πάντα προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση. Αντ’ αυτού έπαιξαν και παίζουν αντικειμενικά ή συνειδητά τον ρόλο Πέμπτης Φάλαγγας της σημερινής Διεθνούς Τάξης και επιτείνουν με κάθε τρόπο τον άτυπο εμφύλιο που καλλιεργεί το σύστημα μέσα στα λαϊκά στρώματα μεταξύ «φασιστών» και «αντιφασιστών», ενώ απομακρύνουν τον λαό από την αντίληψη της αιτίας της καταστροφής του: Της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ και στους θεσμούς της ΝΔΤ, αφού παραπέμπουν το θέμα της εξόδου από την ΕΕ ουσιαστικά στο εντελώς ουτοπικό (ειδικά σήμερα) μέλλον της αντισυστημικής αλλαγής! Αναμενόμενο είναι να έχουν λοιπόν και αυτές σύντομα την τύχη που έχουν οι «αριστερές» οργανώσεις στη Β. Ευρώπη.

Παρόμοια διασύρουν τα κινήματα αυτά σε κάθε ευκαιρία από “πατριωτική” σκοπιά –φιλοξενούμενοι μάλιστα σε κανάλια ευρείας τηλεθέασης– και οι «αριστερίζοντες πατριώτες» (Καραμπελιάδες, Καζάκηδες κλπ.), που έχοντας τη δική τους ατζέντα τύπου “Σχεδίου Β” για τη διαχείριση της παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα (αφού ουδείς δεν μιλάει για ρήξη με την ίδια την ΝΔΤ και την έξοδο από όλους τους θεσμούς της, τις ελεύθερες αγορές και τα ανοικτά σύνορα, χωρίς τα οποία είναι αδύνατο το χτίσιμο της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας της χώρας) προτάσσουν το δικό τους πετσοκομμένο και ατελέσφορο, αν όχι και επικίνδυνο, «επαναστατικό« πρόγραμμα τους (εκτός Ευρωζώνης αλλά εντός ΕΕ ή ακόμα και αόριστα στο μέλλον εκτός ΕΕ αλλά εντός των “αγορών” κλπ.), αποπροσανατολίζοντας έτσι τα λαϊκά στρώματα για τα αίτια της καταστροφής τους: Την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Από την άλλη, η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να αποτελέσει νεο-εθνικιστικό κόμμα (και δεν είναι τυχαίο ότι κανένα από τα νεο-εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης δεν θέλει να έχει σχέση μαζί της),  από τη στιγμή που η ηγεσία της στελεχώνεται από αρκετούς θιασώτες των γερμανοτσολιάδων, που βέβαια στήριζαν παλιά ένα άλλο είδος κατοχής!

Την ίδια στιγμή, προφανώς σε κάποια …«εξωτική» χώρα (Ρωσία!), όπου έχουν πάρει τη σκυτάλη του σοσιαλιστικού κινήματος κάποιοι περίεργοι «αστοί» ή … «εθνικο-μπολσεβίκοι» ή δεν ξέρουμε εμείς τι άλλο χαρακτηρισμό θα τους προσδώσουν οι ινστρούχτορες του ελληνικού «κόμματος του λαού», το εκεί Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΡ, που το ΚΚΕ έχει…αποκηρύξει ως εθνικιστικό και «αστικό», όπως βέβαια αντίστοιχα αναθεώρησε και ουσιαστικά αποκήρυξε το ΕΑΜ!) παίζει βασικό ρόλο στη δημιουργία ενός πελώριου πατριωτικού μετώπου ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή τη σημερινή μορφή του καπιταλιστικού και ευρύτερου συστήματος.

Το μέτωπο αυτό ενώνει από χριστιανούς μέχρι κομμουνιστές, ακόμα και αναρχικούς αλλά και ειδικές ομάδες (φύλου, σεξ. ταυτότητας κλπ), που στη Δύση συνήθως το μόνο που τους νοιάζει είναι τα «ατομικά» δικαιώματα, τα ανοιχτά σύνορα των διαφόρων ΜΚΟ και των Σόρος αυτού του κόσμου σε βάρος της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας των λαών. Στόχος να καλοπερνούν κάποιοι βολεμένοι εξ αυτών και οι υπόλοιποι να ιδιωτεύουν ασχολούμενοι με τα προσωπικά τους όλη μέρα ή να ξερογλύφονται ότι κάποτε θα γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη (γκέι πρόεδροι, γυναίκες πρόεδροι τύπου της εγκληματία Κλίντον κ.α.).

Ουσιαστικά, δηλαδή, οι πραγματικά προοδευτικοί κομμουνιστές στη Ρωσία παίζουν σήμερα βασικό ρόλο στο χτίσιμο σήμερα ενός είδους ΜΕΚΕΑ , όπως αυτό που προτείνουμε εμείς. Μόνο που το κάνουν «από τα πάνω» και όχι «από τα κάτω» όπως θα προτιμούσαμε, αλλά αυτό είναι τελείως δευτερεύον όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κατοχή (όπως στην Ελλάδα) ή μια λυσσαλέα απόπειρα κατοχής λαών όπως ο ρωσικός από την Υπερεθνική Ελίτ και τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που διαχειρίζεται. Σήμερα οι λαοί πρέπει να ενωθούν σε τέτοια μέτωπα ξεκινώντας από τη χώρα τους, είτε από «τα κάτω» (όπως είναι το ιδανικό που προτείνει το ΜΕΚΕΑ) είτε από «τα πάνω», –αίτημα που εκφράζεται σε έναν βαθμό από τα όχι και τόσο φερέγγυα νέο-εθνικιστικά κόμματα στη Δύση– έχοντας πάντα στο μυαλό τους ότι η πραγματική αυτονομία των λαών, εθνική και οικονομική, προϋποθέτει οι λαοί να ξεπεράσουν, στο επόμενο βήμα, τα κόμματα αυτά που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το αίτημα τους για κυριαρχία ενάντια στη ΝΔΤ.

Ρώσοι κομμουνιστές σε συνομιλίες με «πατριωτικές δυνάμεις» για να προτείνουν κοινό υποψήφιο για τον προεδρικό αγώνα του 2018

ΠΗΓΗ: RT

Ένα υψηλόβαθμο στέλεχος στο μεγαλύτερο αντιπολιτευόμενο κόμμα της Ρωσίας – το κομμουνιστικό – συμμετείχε σε διάσκεψη «εθνικών-πατριωτικών δυνάμεων», που επιδιώκουν να βρουν νέους συμμάχους και ενδεχομένως να συμφωνήσουν σε κοινό Προεδρικό υποψήφιο για τις εκλογές του επόμενου έτους.

Στη διάσκεψη συμμετείχαν εκπρόσωποι από μια ευρεία ομάδα κόμματων και κινημάτων που μοιράζονται μια αριστερή-εθνικιστική ατζέντα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας (KPRF) εκπροσωπήθηκε από τον Αναπληρωτή Πρόεδρο της Κεντρικής Επιτροπής του Γιούρι Αφόνιν (Yuri Afonin).

«Μας ενδιαφέρει να διαμορφώσουμε ένα ευρύ, πατριωτικό συνασπισμό γύρω από το KPRF. Δουλεύουμε με μια ποικιλία ιδεολογιών», δήλωσε στην εφημερίδα Kommersant.

«Υπήρχαν μερικοί από τους ‘αντίποδες’ μας σε αυτή τη διάσκεψη, όπως οι μοναρχικοί, αλλά οικοδομούμε τις σχέσεις μας με βάση ένα κοινό οικονομικό πρόγραμμα».

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των συνομιλιών, το KPRF θα επιλέξει έναν υποψήφιο για το αξίωμα του Προέδρου στη σύνοδο του κόμματός στα τέλη Δεκεμβρίου, δήλωσε ο Afonin στους δημοσιογράφους.

Τον περασμένο Φεβρουάριο, εκπρόσωποι του αριστερού-εθνικιστικού συνασπισμού «Συμβούλιο Λαϊκών Πατριωτικών Δυνάμεων» (Council of Russia’s Popular-Patriotic Forces) ζήτησαν από τον αρχηγό του KPRF Γκενάντι Ζιουγκάνοφ (Gennadiy Zyuganov) να είναι υποψήφιος για την προεδρία το 2018 και να αναλάβει την προσωπική ευθύνη εάν η απόδοση του στις εκλογές είναι χαμηλή.

Ο Ζιουγκάνοφ απέρριψε την πρόταση, ζητώντας από τους συναδέλφους του «να μην προκαθορίζουν» ποιον θα επιλέξει το κόμμα για υποψήφιο στις εκλογές.

Με την ευκαιρία αυτή, ορισμένοι από τους συμμάχους των κομμουνιστών απέρριψαν ωμά την ιδέα ο Ζιουγκάνοφ να είναι υποψήφιος εξ ονόματος των κομμάτων και των κινημάτων τους. Ο επικεφαλής του κινήματος «Νέα Ρωσία» (Novorossiya), Ιγκόρ Στρέλκοφ (Igor Strelkov), δήλωσε στην εφημερίδα Kommersant ότι ο ίδιος και οι σύντροφοί του θα αρνούνταν να υποστηρίξουν τους κομμουνιστές αν πρότεινα τον Ζιουγκάνοφ ως υποψήφιο.

Τον Μάρτιο, η εφημερίδα Izvestia ανέφερε ανώνυμες πηγές στη ρωσική προεδρική διοίκηση όταν ανέφερε ότι ο Ζιουγκάνοφ δεν ήθελε να είναι υποψήφιος το 2018 επειδή προτιμά να τον θυμούνται ως σχετικά επιτυχημένο πολιτικό και όχι να τερματίσει ξανά δεύτερος, όπως το 2012.

Ο Ζιουγκάνοφ δεν σχολίασε το ρεπορτάζ, αλλά ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος, Σεργκέι Ομπούχοφ, χαρακτήρισε τις φήμες «μια μορφή εξωτερικής πίεσης στο κόμμα».

Μέχρι σήμερα λίγα σημαντικά πρόσωπα ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να είναι υποψήφια για την Προεδρία το 2018. Το πιο σημαντικό από αυτά είναι ο αρχηγός του Φιλελεύθερου-Δημοκρατικού Κόμματος (Liberal-Democratic Party), Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι (Vladimir Zhirinovsky). Ο ιδρυτής του κόμματος Yabloko, Γκριγκόρι Γιαβλίνσκι (Grigory Yavlinsky) και ο blogger κατά της διαφθοράς που έγινε αντιπολιτευόμενος πολιτικός, Αλεξέι Ναβάλνι (Aleksey Navalny).

Σύμφωνα με τη ρωσική νομοθεσία, ο Ναβάλνι δεν μπορεί τεχνικά να είναι υποψήφιος, διότι εκτίει πενταετή ποινή που δεν θα λήξει πριν από τις επόμενες εκλογές, αλλά ο ακτιβιστής έχει υποσχεθεί να αμφισβητήσει αυτόν τον νόμο στο Συνταγματικό Δικαστήριο.

Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, η Ρωσίδα δημοσιογράφος και διασημότητα, Ξένια Σομπτσάκ (Kseniya Sobchak), ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να είναι υποψήφια για τις προεδρικές εκλογές, αλλά δήλωσε ότι στόχος της δεν είναι η εκλογική νίκη, αλλά να δημιουργήσει μια θετική εναλλακτική που θ αντικαταστήσει την ουδέτερη (και απολίτικη) επιλογή που παρέχουν τα ψηφοδέλτια “δεν στηρίζω κανένα από τα παραπάνω”(κόμματα κλπ.).