Το θέμα με την ονομασία των «Σκοπίων», που ανέκυψε για πολλοστή φορά, είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα συμφέροντα της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) σήμερα στα Βαλκάνια. Ο στόχος της είναι το κρατίδιο των «Σκοπίων» να αποτελέσει και αυτό μέλος του ΝΑΤΟ (αργότερα και της ΕΕ), σε μια διαδικασία απομόνωσης της Ρωσίας και ανάσχεσης της επιρροής της σε όλες τις Βαλκανικές χώρες. Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι σε αυτές τις χώρες (Βουλγαρία, Σερβία κλπ) έχουν ήδη «εκλεγεί» πολιτικές ηγεσίες και κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή απατεώνες της «Αριστεράς» που στη πραγματικότητα είναι τυφλά όργανα της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε)!
Η ονομασία του κράτους αυτού λοιπόν, δεν έπεσε ξαφνικά «απ’ τον ουρανό» ούτε και είναι αποτέλεσμα των «επεκτατικών βλέψεών» του, που ούτε τις προϋποθέσεις έχει για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο (στρατιωτική υποδομή) και ούτε υπάρχουν επεκτατικές βλέψεις κατά της Ελλάδας από τα λαϊκά στρώματα του κρατιδίου αυτού – πέρα βέβαια από μειονοτικές υπέρ-εθνικιστικές φωνές που υφίστανται σε κάθε έθνος-κράτος, που από μόνες τους όμως δεν μπορούν να παίξουν κανένα ρόλο αν δεν αξιοποιηθούν ανάλογα από τους μηχανισμούς της Υπερεθνικής Ελίτ.
Για μια ακόμη φορά όμως το θέμα της ονομασίας του γείτονος κρατιδίου, έγινε αφορμή να αναδειχθεί στην Ελλάδα ένας κούφιος «πατριωτικός» λόγος — που ουσιαστικά λειτουργεί υπέρ των μηχανισμών της παγκοσμιοποίησης — που παραγνωρίζει βολικά την ιστορία των Βαλκανίων αλλά, ακόμη σημαντικότερο, ξεκόβει το θέμα της ονομασίας από τα σχέδια που εφαρμόζει η Υ/Ε στην περιοχή. Αυτός ο συστημικός «πατριωτικός» λόγος – μαζί βέβαια με την παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» – αναδεικνύεται κάθε φορά που ανακύπτει θέμα εθνικής σημασίας, όπως γίνεται με την Κύπρο, την Τουρκία, την Αλβανία ή τα «Σκόπια» και αυτό έχει βέβαια τον σκοπό του, αφού έτσι επιτυγχάνεται το «διαίρει και βασίλευε» που οι λαοί των Βαλκανίων – και όχι μόνο – έχουν πληρώσει με το αίμα τους και τον ξεριζωμό τους.
Πέρα λοιπόν από τις γνωστές συστημικές ψεύτο-πατριωτικές κορώνες για τα θέματα αυτά, προϋπόθεση μιας πραγματικής πατριωτικής προσέγγισης είναι να αντιληφθούμε ότι η κοινωνική πάλη σήμερα είναι μεταξύ, από τη μια μεριά, των λαών που αγωνίζονται άμεσα ή έμμεσα για την οικονομική και εθνική τους κυριαρχία απέναντι στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και, από την άλλη, την Υ/Ε που παλεύει για την πλήρη ενσωμάτωση κάθε χώρας στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ).
Έχουμε επανειλημμένα υποστηρίξει ότι η δυσαρέσκεια και η εχθρότητα των λαϊκών στρωμάτων διεθνώς απέναντι στη ΝΔΤ είναι αυτή που αναδεικνύει πολιτικές δυνάμεις σε κάθε χώρα που αντιτίθενται – στον ένα ή στον άλλο βαθμό – στα συμφέροντα της ΝΔΤ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τις δυνάμεις αυτές τις οποίες τα ΜΜΕ της Υ/Ε μαζί με την «αριστερά» της εξαπτέρυγα (πχ Γκάρντιαν και κατά τόπους κακές απομιμήσεις τύπου Εφημερίδας των Συντακτών) και τα αντίστοιχα πολιτικά παραρτήματα (πχ ΚΕΕΡΦΑ κλπ) αποκαλούν «ακροδεξιούς», «φασίστες», ρατσιστές κλπ, ακολουθώντας πιστά τις εντολές των ευεργετών τους τύπου Σόρος…
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έντονης αμφισβήτησης της ΝΔΤ που διαχειρίζεται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, υπάρχει και η αντίστοιχη έντονη προσπάθεια της Υ/Ε για απομόνωση του ισχυρότερου κράτους σήμερα που έχει υψηλό βαθμό οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, της Ρωσίας. Αυτή την απομόνωση πρέπει να την προσεγγίσουμε παράλληλα με το γεγονός που σκιαγραφήσαμε παραπάνω, δηλ. την ανάδειξη κινημάτων μέσα στις ευρωπαϊκές χώρες που αμφισβητούν τη ΝΔΤ και συνεπώς το ίδιο το οικονομικό πλαίσιο της ΕΕ. Έτσι, βλέπουμε να σχηματίζεται μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση για την Υ/Ε και τις κατά τόπους ελίτ που αυτή ελέγχει στα τυπικά ή εν δυνάμει προτεκτοράτα της, με την από τα κάτω αμφισβήτηση των μηχανισμών και των ιδεολογημάτων της ΝΔΤ συνεχώς να αυξάνει. Στο γεωγραφικό χώρο πχ της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τα λαϊκά στρώματα σε Σερβία, Μαυροβούνιο, Βοσνία, Σκόπια κλπ… σε ένα συντριπτικό ποσοστό θεωρούν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας γεγονός που δεν έπρεπε να συμβεί ενώ υπάρχει συγχρόνως έντονη επιθυμία για σύσφιξη των δεσμών με τη Ρωσία.
Η Υ/Ε ωστόσο διατηρεί σε πολύ μεγάλο βαθμό στην περιοχή των Βαλκανίων, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, μια εικόνα αλληλο-μισούμενων εθνοτήτων που η μια υποτίθεται βλέπει την άλλη με επεκτατικές διαθέσεις, μια «εικόνα» που είναι απόρροια της αντίστοιχης προπαγάνδας που συνόδευσε την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Αυτή την εικόνα ωστόσο την αναπαράγουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικές δυνάμεις που ελέγχονται άμεσα από την Υ/Ε. Είναι πλέον γνωστό πως οι μυστικές υπηρεσίες χρηματοδοτούν και υποστηρίζουν τον αλληλοσπαραγμό με την δημιουργία δυνάμεων που εξυπηρετούν το «διαίρει και βασίλευε». Η περίπτωση των Βαλκανίων υπήρξε ιστορικά μια περιοχή όπου χρησιμοποιήθηκε έντονα ο διαχωρισμός των λαϊκών στρωμάτων και η δημιουργία αλληλομισούμενων λαών, ανάλογα με το θρήσκευμα, την «φυλή» κλπ…
Η εικόνα αυτή είναι αναγκαία για την αναπαραγωγή της ΝΔΤ στα Βαλκάνια ώστε να μπορεί να ελέγχει πολύ πιο εύκολα τους πληθυσμούς της περιοχής μέσω της ένταξής τους στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, απομονώνοντας έτσι τη Ρωσία που σήμερα είναι από τους βασικούς κινδύνους για την Υ/Ε.
Ποια μπορεί να είναι όμως μια ρεαλιστική λύση, πραγματικά δημοκρατική και προοδευτική που να σέβεται την πολιτιστική και εθνοτική ταυτότητα των λαών της βαλκανικής – εν προκειμένω -, σε απάντηση στον πραγματικό ρατσισμό και τους διαχωρισμούς που επιβάλουν με έμμεσο αλλά ουσιαστικό τρόπο οι μηχανισμοί της Υ/Ε;
Η μόνη λύση σήμερα σε συνθήκες επέλασης της ΝΔΤ, είναι η δημιουργία εθνικά κυρίαρχων εθνών-κρατών απέναντι στην καθολική κατοχή (οικονομική, πολιτισμική) που επιβάλλεται από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η δημοκρατική κοινότητα των κυρίαρχων εθνών απέναντι σε ένα απόλυτα καθετοποιημένο σύστημα που οι λαοί δεν έχουν καμία επιρροή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, είτε αυτές οι αποφάσεις είναι στην οικονομική σφαίρα είτε στο ευρύτερο κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο.
Στόχος μας λοιπόν θα έπρεπε να είναι η δημιουργία κυρίαρχων εθνών-κρατών στα Βαλκάνια που θα αποτελούσαν μια παν-βαλκανική δημοκρατική κοινότητα κυρίαρχων εθνών με οικονομική και πολιτική αυτοδυναμία, έξω βέβαια από όλους τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης –οικονομικούς και στρατιωτικούς – που επιβάλουν την εξάρτηση και την προτεκταριοποίηση των λαών. Αυτή η παν-βαλκανική ένωση θα μπορούσε να αποτελέσει τμήμα μιας Ευρασιατικής Ένωσης κυρίαρχων εθνών.
Είναι νομίζουμε σαφές ότι δεν προτείνουμε τίποτε παραπάνω από τις πραγματικές τάσεις και επιθυμίες που πηγάζουν σήμερα από τα λαϊκά στρώματα – τα θύματα της παγκοσμιοποίησης – και που αποτελούν τους όρους της κοινωνικής πάλης σήμερα. Απλά είναι χρέος μας να προτείνουμε ξεκάθαρες λύσεις αξιοποιώντας αυτές τις από τα κάτω τάσεις και επιθυμίες σε μια πολιτική πρόταση για ανασυγκρότηση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας των λαών, οι οποίες είναι προϋποθέσεις και για οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή.
Με βάση τη παραπάνω πρόταση το θέμα της ονομασίας των «Σκοπίων» θα έπρεπε να ήταν θέμα που θα αφορούσε τους λαούς των δυο χωρών και όχι τις κυβερνήσεις-μαριονέτες της Υ/Ε σε Ελλάδα και Σκόπια, η οποία θα σεβόταν την ιστορική πραγματικότητα ότι στο βόρειο τμήμα της Μακεδονίας εγκαταστάθηκαν σλαβικά φύλα από τον 7ο αιώνα ακόμα.
Αυτό σημαίνει ότι η ονομασία θα έπρεπε να αποφασιστεί από κοινού μεταξύ των δυο λαών της Ελλάδας και των Σκοπίων σε αντίστοιχα δημοψηφίσματα.
Όσον αφορά το ίδιο το όνομα θα έπρεπε καταρχήν να ξεπεραστούν οι εθνικά επικίνδυνοι καρεκλοκένταυροι σε κόμματα και ΜΜΕ που από επιλογή σπέρνουν εν γνώσει τους σύγχυση στον Ελληνικό λαό παραποιώντας την ιστορία.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν συμφωνούμε με τον γεωγραφικό διαχωρισμό της Μακεδονίας (Βόρεια και Νότια Μακεδονία) γιατί δημιουργεί πράγματι σύγχυση ότι ακόμα και πριν τον 7ο αιώνα μπορεί να υπήρξαν δύο Μακεδονίες, πράγμα που δεν ισχύει, αφού πριν τον 7ο αιώνα η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας ήταν μόνο ελληνική. Το ίδιο ισχύει και για τη δήθεν «καλή» ονομασία που συζητούν αυτή τη στιγμή οι υπάλληλοι της Υ/Ε τύπου Κοτζιά και Ντιμιτροφ με όρους πάλι έμμεσα γεωγραφικούς («Νέα Μακεδονία», «Μακεδονία του Βαρδάρη» κλπ) . Και αυτό, γιατί τα σύνορα θα καθοριστούν αναγκαστικά αυθαίρετα και οι αυριανοί διάδοχοι των σημερινών μαριονέτων της Υ/Ε μπορούν κάλλιστα να τα αμφισβητήσουν.
Αυτό που προτείνουμε στο θέμα του ονόματος είναι μια ονομασία που εξυπηρετεί όχι μόνο την ιστορική πραγματικότητα στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας – η περιοχή της Μακεδονίας είναι πολύ ευρύτερη περιοχή ξεπερνώντας τα σημερινά σύνορα – αλλά και βάζει τέλος σε τυχόν εθνικιστικές βλέψεις εκατέρωθεν. Νομίζουμε ότι η ονομασία «Σλαβική Μακεδονία» εξυπηρετεί και τους δυο παραπάνω όρους, που όμως επαναλαμβάνουμε θα έπρεπε να αποφασιστεί αποκλειστικά από τους δυο λαούς και όχι όπως τώρα από τους απατεώνες πολιτικάντηδες των δυο χωρών ώστε τα «Σκόπια» να ενσωματωθούν στο ΝΑΤΟ για να γίνουν και αυτά, όπως και η Ελλάδα, προτεκτοράτο της Υ/Ε και βάση του ΝΑΤΟ. Δεδομένου του υψηλού ποσοστού Αλβανικού πληθυσμού στη γειτονική χώρα μόνο η απόφαση με δημοψήφισμα με ενισχυμένη πλειοψηφία θα έπρεπε να καθορίσει το όνομα της χώρας που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «Αλβανο-Σλαβική Μακεδονία» για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα και των δυο βασικών εθνοτήτων στο κρατίδιο αυτό.
Με άλλα λόγια, η προτεινομένη από εμάς λύση βασίζεται αποκλειστικά στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών και όχι στα παζάρια των πολιτικάντηδων της Υ/Ε μαζί με τις κατά τόπους ορντινάντσες τους. Εννοείται φυσικά ότι για να μπορέσουν οι λαοί των Βαλκανίων να επιβάλλουν παρόμοιες λύσεις που υλοποιούν τη πραγματική αυτοδιάθεσή τους θα πρέπει να έχουν κατακτήσει προηγουμένως την εθνική και οικονομική κυριαρχία τους, πράγμα βέβαια που είναι εξ ορισμού αδύνατο μέσα στην ΕΕ και ο ΝΑΤΟ. Αυτό προϋποθέτει φυσικά αγώνα των Βαλκανικών λαών για μια Βαλκανική συνομοσπονδία κυριάρχων εθνών-κρατών που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει τμήμα μιας ευρύτερης Ευρασιατικής Ένωσης εθνικά και οικονομικά κυριάρχων λαών, όπως ακριβώς επιδιώκει το ΜΕΚΕΑ .
ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 14/1/2018
