Σχόλιο: Μεταφράσαμε και αναδημοσιεύουμε ένα από τα τελευταία άρθρα του (φιλελεύθερου μεν έντιμου δε) Βρετανού αναλυτή Νειλ Κλαρκ, ο οποίος με αφορμή τη συνάντηση του Νταβός στο πλαίσιο του Παγκόσμιο Οικονομικού Φόρουμ καυτηριάζει την υποκρισία των ελίτ για τη στάση τους όσον αφορά την ακραία ανισότητα που μαστίζει το σύγχρονο κόσμο. Ο Κλαρκ ακολουθώντας τη συλλογιστική που αναπτύχθηκε στο τελευταίο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου («Η Νέα Διεθνής Τάξη εν Δράσει: Η Παγκοσμιοποίηση, η Επανάσταση του Brexit και η “Αριστερά”» – υπό έκδοση, εκδόσεις Γόρδιος, 2018) επισημαίνει ότι στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης οι πελώριες οικονομικές διαφορές που σχηματίζονται ανάμεσα στα υψηλότερα και χαμηλότερα στρώματα της κοινωνικής πυραμίδας αποτελούν αναφαίρετο συστατικό της λειτουργίας του ίδιου του συστήματος. Υπό αυτό το πρίσμα, μόνο η έξοδος από τους θεσμούς της (ΕΕ, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κλπ) μέσω τη σύστασης Μετώπων για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ) μπορεί να αντιστρέψει τη διαδικασία αυτή και όχι μία άλλη πολιτική των ελίτ εντός αυτών των θεσμών, η οποία έιναι ουσιαστικά ανέφικτη. Και αυτό διότι ο αντικειμενικός νόμος των αγορών, που σήμερα έχουν απελευθερωθεί πλήρως από κάθε περιορισμό (βλ. Συνθήκη του Μάαστριχτ για την ΕΕ), θα μετατρέψει την εκάστοτε οικονομία που θα δοκιμάσει να αναδιανείμει το εισόδημα σε λιγότερο ανταγωνιστική, κάνοντάς την εν τέλει και λιγότερο ελκυστική στις επενδύσεις των Πολυεθνικών. Και δεδομένου ότι η σημερινή καπιταλιστική ανάπτυξη βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε αυτές, αντιλαμβανόμαστε την πλήρη απάτη των συστημικών και «αριστερών» δημοσιολόγων που μιλούν για μείωση της ανισότητας χωρίς να κάνουν λόγο για ρήξη με τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αντίστοιχα, στα παρ’ ημίν, διαπιστώνουμε ότι η προσπάθεια των ελληνικών ελίτ κάτω από την μπότα της ΕΕ π.χ. να ελαστικοποιήσουν πλήρως την αγορά εργασίας (απελευθέρωση των απολύσεων, διάλυση συλλογικών συμβάσεων, περιορισμός απεργιών κλπ.) εντάσσεται στο πλαίσιο της δημιουργίας μιας ανταγωνιστικής οικονομίας με ελπίδα και σκοπό να επενδύσουν οι Πολυεθνικές στην κοινωνικά διαλυμένη Ελλάδα του αύριο. Βέβαια, η Ελλάδα αποτελεί «καμμένο χαρτί» σε αυτή την ατέρμονη κούρσα για ανταγωνιστικότητα, καθώς υστερεί συγκριτικά τόσο από άποψη τεχνολογίας (άρα και παραγωγικότητας) όσο και από άποψη τιμών λόγω Ευρωζώνης. Έτσι, μας μένει μόνο ο τουρισμός ως μόνο ανταγωνιστικό προϊόν που θα πληρώνει τις απαραίτητες εισαγωγές μας. Αυτό σημαίνει ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές στην Ελλάδα είτε μέσα είτε έξω από τα μνημόνια! (περισσότερα εδώ).
Νταβός: Εκεί που η συζήτηση για την «ανισότητα» δεν κοστίζει τίποτα, αλλά ένα μπέργκερ κάνει 59 δολλάρια
Neil Clark, RT
26/01/2018
Το ελβετικό θέρετρο Σατώ Ντ’Ο (Chateaux-d’ Oex) είναι γνωστό για τα αερόστατα (hot air balloons). (Από την άλλη) το ελβετικό θέρετρο του Νταβός είναι γνωστό για την αερολογία του (hot air). Ή έστω για μία βδομάδα το χρόνο, όταν μερικοί απο τους μεγαλύτερους φαφλατάδες του κόσμου συναντιούνται για να συζητήσουν «σημαντικά» θέματα.
Αυτή τη χρονιά, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είναι κουλ και τρέντι να εκφράζει κανείς την ανησυχία του για την «ανισότητα». Σύμφωνοι; Όλοι δείχνουν να συμφωνούν ότι κάτι πρέπει να γίνει για να περιοριστεί το «εντυπωσιακό» χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς – για να επαναλάβω τη φράση που χρησιμοποίησε ο Καναδός φιλελεύθερος χίπστερ βουλευτής (και νυν πρωθυπουργός του Καναδά) Τζάστιν Τρουντώ (Justin Trudeau), ο τύπος με εκείνες της συμπαθητικές και χαριτωμένες κίτρινες και μοβ κάλτσες.
Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανούελ Μακρόν, ο οποίος όπως μας είπαν τον υποδέχτηκαν σαν «ροκ σταρ», δήλωσε: «Στο παγκόσμιο σύστημα, ο καπιταλισμός έχει γίνει ένας καπιταλισμός των σούπερσταρ, η μοιρασιά της αξίας (Σ.τ.Μ.: που παράγεται) δεν είναι πια δίκαια (προς εκείνους που βρίσκονται χαμηλότερα στην πυραμίδα)»
Ωστόσο, λύσεις που θα μπορούσαν πράγματι να μειώσουν την ανισότητα δεν ήταν διαθέσιμες. Μου θύμισε τις ετήσιες εκφράσεις «ανησυχίας» όταν ανακοινώνονται αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό στα εισιτήρια των τρένων στη Βρετανία – στη χώρα με τα υψηλότερα εισιτήρια στην Ευρώπη. Πολιτικοί που υποστηρίζουν την κυβέρνηση λένε ότι «αυτό είναι απογοητευτικό» – και μαντέψτε – το επόμενο έτος τα εισιτήρια αυξάνονται ξανά. Κανένας δεν θέλει να αναφερθεί πως εχει πει ότι είναι υπερ του γεγονότος ότι 82 τοις εκατό του πλούτου πηγαίνει στο 1 τοις εκατό, αλλά την ίδια στιγμή, ότι είναι απρόθυμοι να λάβουν τα μέτρα που τα οποία θα καθιστούσαν κάτι τέτοιο αδύνατο.
Ας πάρουμε αυτό το απόσπασμα από την ομιλία της Βρετανίδας Πρωθυπουργού Τερέζα Μαίη:
«Πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να βοηθήσουμε τους λαούς μας στο πλαίσιο της παγκόσμια οικονομίας που αλλάζει, να επανοικοδομήσουμε την εμπιστοσύνη τους στην τεχνολογία ως οδηγού της προόδου και να εξασφαλίσουμε ότι κανείς δεν μένει πίσω καθώς κάνουμε το επόμενο άλμα μπροστά… Πρέπει να θυμηθούμε ότι οι κίνδυνοι και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε δεν υπερτερούν των ευκαιριών. Και ψάχνοντας να ανανεώσουμε τους κανόνες ώστε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του σήμερα, δεν πρέπει να αφήσουμε να πάει χαμένο το έπαθλο του αύριο.»
Μπορεί κανένας να καταλάβει τι όντως έλεγε η Μαίη; Υπήρχε άφθονη πολυλογία στην απεύθυνσή της, αλλά τι γίνεται με πρακτικές λύσεις;
Είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να λέει κανείς ότι «πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι κανείς δεν μένει πίσω καθώς κάνουμε το επόμενο άλμα μπροστά», αλλά είναι τελείως άλλο πράγμα να το εκπληρώσει.
Κατά μία έννοια, το Νταβός μας κάνει να νοσταλγούμε τους σκληροπυρηνικούς Θατσερικούς του παρελθόντος, οι οποίοι τουλάχιστον ήταν ειλικρινείς για το τι ήλπιζαν να πετύχουν. Τώρα έχουμε Θατσερικούς μασκαρεμένους σε ευαίσθητους «κεντρώους» σε ένα πανάκριβο θέρετρο των Άλπεων, όπου το κόστος ενός μπέργκερ έχει φτάσει τα 59$ και ένα δωμάτιο ξενοδοχείου τα 500$ το βράδυ – κάτι δεν πάει καλά.
Αυτοί που είναι στην εξουσία υψώνουν τη φωνή τους για την ανισότητα αλλά ακολουθούν φιλο-καπιταλιστικές, νεο-φιλελεύθερες, φιλο-παγκοσμιοποιητικές πολιτικές που είναι ρητά σχεδιασμένες να πλουτίζουν το 1 τοις εκατό που έχει καλές διασυνδέσεις με την (Σ.τ.Μ.: εκάστοτε) κυβέρνηση και να αφήνουν την μεγάλη πληθώρα των ανθρώπων πίσω τους. Μην ξεχνάτε ότι ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο άνθρωπος που ασκούσε κριτική στον «καπιταλισμό των σούπερσταρ», πρόσφερε τον Οκτώβρη στους υπερπλούσιους στη Γαλλία μία μεγάλη φοροαπαλλαγή.
Μέχρι να υπάρξει μία ξεκάθαρη ρήξη με το παρόν οικονομικό μοντέλο και μία επιστροφή σε ένα πιο ηθικό και πιο δημοκρατικό σύστημα, το οποίο κυριάρχησε στα μεταπολεμικά χρόνια, όλη η συζήτηση σε σχέση με την «καταπολέμηση της ανισότητας» θα είναι απλά στάχτη στα μάτια. Το πόσο ηγεμονικός έχει γίνει ο νεοφιλελευθερισμός μπορούμε να το δούμε από το γεγονός ότι ακόμα και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις και οι ΜΚΟ που επικρίνουν την ανισότητα, όπως η Oxfam, της οποίας η ετήσια έκθεση για την παγκόσμια ανισότητα συμπίπτει με τη συνάντηση του Νταβός, έχουν διευθυντές και κορυφαία στελέχη που κερδίζουν υπερβολικά ποσά. Οι φιλανθρωπίες, όπως σχεδόν κάθε τι, έχουν γίνει μία Μεγάλη Επιχείρηση με την τυπική πυραμοειδή δομή.
Μόλις λίγο πάνω από το 70 τοις εκατό των ανθρώπων της γης έχει στην κατοχή του μόλις το 2.7 τοις εκατό του συνολικού πλούτου· 0.7 τοις εκατό του πληθυσμού ελέγχει 45.9 τοις εκατό του παγκόσμιου πλούτου των νοικοκυριών.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Τσε Γκεβάρα για να παραδεχτείς ότι κάτι τέτοιο είναι εντελώς χυδαίο και ηθικά αδικαιολόγητο.
Ένα βιβλίο που δείχνει όντως μία διέξοδο από αυτό που συμβαίνει είναι το ‘Η Νέα Διεθνής Τάξη εν Δράσει’ του Έλληνα πολιτικού φιλοσόφου και οικονομολόγου Τάκη Φωτόπουλου, για το οποίο έγραψα κριτική εδώ. Ο Φωτόπουλος εξηγεί πώς οι πολιτικές λιτότητας, οι οποίες έχουν επιδεινώσει τις ανισότητες, δεν είναι απλά μία «κακή» επιλογή κάποιων «κακών» πολιτικών αλλά είναι στην πραγματικότητα ένα κεντρικό χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η λιτότητα επιβάλλεται από τις παγκόσμιες ισχυρές χρηματιστικές και εταιρικές οικονομικές ελίτ που λαμβάνουν όλες τις αποφάσεις. Ο Φωτόπουλος καλεί στο σχηματισμό ‘μετώπων για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση’ για να κάνουμε ένα ξεκάθαρο μέτωπο ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τους θεσμούς της. Είναι αμφίβολο ότι (ο Φωτόπουλος) έλαβε πρόσκληση για το Νταβός.
Ένας άνθρωπος που ωστόσο έλαβε (πρόσκληση) ήταν ο Τζον Μακ Ντόννελλ (John McDonnnell). O υπό σκιά καγκελάριος των Εργατικών, ένας αμετανόητος δημοκρατικός σοσιαλιστής, είπε ότι πήγε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ για πρώτη φορά με «μία προειδοποίηση για την παγκόσμια ελίτ.»
«Όπως ακριβώς το Νταβός αντιμετωπίζει αυτή τη βδομάδα τον κίνδυνο μιας χιονοστιβάδας, η ανάπτυξη για τους λίγους κινδυνεύει από μια πολιτική και κοινωνική χιονοστιβάδα αν δεν υπάρξει μία θεμελιώδης αλλαγή στο στημένο οικονομικό μας σύστημα,» δήλωσε.
Φυσικά, αυτό οδήγησε στο να του επιτεθούν οι υπερασπιστές του κατεστημένου. Ο πρώην Αντιπρόεδρος του Συντηρητικού Κόμματος James Cleverly όπως έγραψε η City A.M. είπε: «Ο John McDonnell λίγο καιρό πριν εγκωμίαζε το οικονομικό μοντέλο της Βενεζουέλας. Οι ιδέες του έχουν αποτύχει επανειλημμένα, καταδικάζοντας ανθρώπους στην φτώχεια και στις κακουχίες.»
Παρόλα αυτά, ευτελείς χλευασμοί για την Μπολιβαριανή Δημοκρατία – η οποία βρίσκεται για πολλά χρόνια υπό οικονομική επίθεση επειδή αψηφά να συναινέσει με την Ουάσινγκτον και επειδή ασκεί ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική – δεν επιτρέπεται να εκτρέπουν (τη συζήτηση) από την αυξανόμενη φτώχεια και τις κακουχίες πίσω στην πατρίδα.
Αυτή τη βδομάδα μάθαμε ότι περισσότεροι από 4.000 άνθρωποι κοιμούνται στους δρόμους της Αγγλίας, σημειώνοντας αύξηση 16 τοις εκατό από τον προηγούμενο χρόνο. Συνολικά, ο αριθμός των άστεγων οικογενειών έχει αυξηθεί περισσότερο από 60 τοις εκατό από το 2010/11. Τόσο η παιδική φτώχεια όσο και αυτή των συνταξιούχων βρίσκεται επίσης σε απότομη αύξηση. Ενώ το Σεπτέμβριο αναφέρθηκε ότι τα νοικοκυριά του Ηνωμένου Βασιλείου βρίσκονταν σε «κρίσιμο σημείο» καθώς οι πραγματικοί μισθοί συνεχίζουν να πέφτουν.
Αλλά ας συνεχίσουμε να επιτιθέμεθα στη Βενεζουέλα για να φοβήσουμε τους ανθρώπους που φωνάζουν για ένα δικαιότερο σύστημα, έτσι;
Η αυξανόμενη ανισότητα είναι το καθοριστικό χαρακτηριστικό της εποχής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Πολιτιστικοί πόλεμοι και πολιτικές ταυτότητας προωθούνται από τις εταιρικές/χρηματιστικές ελίτ για να μας αποσπάσουν την προσοχή: ενώ κάνουμε πορείες υπέρ ή κατά της κατεδάφισης ιστορικών αγαλμάτων και διαφωνούμε σχετικά με τη σήμανση στις τουαλέτες, τα λεφτά συνεχώς διοχετεύονται προς τα πάνω, από εμάς σε αυτούς. Ο Ντόναλντ Τραμπ – ένας ακόμα ομιλητής στο Νταβός – είναι απλώς ο τελευταίος αντιπερισπασμός.
Μόνο αν εκείνοι που έχουν εξαπατηθεί από το παρόν άδικο σύστημα (οι οποίοι είναι η μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού) αρχίσουν να απαιτούν το κομμάτι της πίτας που τους αντιστοιχεί, θα έχουμε ποτέ πραγματική αλλαγή. Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές του 20ου αιώνα κερδίθηκαν επειδή οι εργατικές τάξεις οργανώθηκαν και επειδή υπήρξε ένα εναλλακτικό οικονομικό μοντέλο – ο κομμουνισμός – ο φόβος του οποίου έπεισε τις άρχουσες τάξεις να κάνουν παραχωρήσεις. Οι εμπειρίες του πολέμου και τα βαθιά ριζωμένα θρησκευτικά πιστεύω οδήγησαν πολλούς συντηρητικούς – όπως τον Χάρολντ Μακμίλλαν (Harold Macmillan) στη Βρετανία και τον Σαρλ Ντε Γκωλ στη Γαλλία – να υποστηρίξουν πολιτικές που τοποθετούσαν πρώτα το συμφέρον της πλειοψηφίας.
Εξαιτίας των ισχυρών συνδικάτων, των πολιτικών κομμάτων που εκπροσωπούσαν την εργατική τάξη και της ύπαρξης ενός ανταγωνιστικού οικονομικού συστήματος, η ανισότητα στις περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, είχε φτάσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα από τα μέσα στις δεκαετίας του ’70. Μπορούμε να πάμε πίσω σε αυτό; Ναι – αλλά μόνο εάν οι «Tύποι του Νταβός», που είναι παντρεμένοι με την φιλική προς τις ελίτ νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και που μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια για την «ανισότητα» ενώ μασουλάνε μπέργκερ των 59$, δεν βρίσκονται στη θέση του οδηγού.
ΠΗΓΗ: “Davos: Where talk on ‘inequality’ is cheap, but a burger platter costs $59”, RT, 26/1/2018
