Σχόλιο: Με αφορμή την εκδήλωση με θέμα τον «σύγχρονο ιμπεριαλισμό» που έλαβε χώρα στο μαρτυρικό Derry της Βόρειας Ιρλανδίας, μεταφράσαμε ένα ακόμη άρθρο του Νειλ Κλαρκ. Παρά το γεγονός ότι διαφωνούμε πλήρως με τον τίτλο (“Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός δικάζεται και βρίσκεται ένοχος”), καθώς η θεωρία περί Ιμπεριαλισμού που αναπτύχθηκε διεξοδικά από τον Λένιν στην εποχή που κυριαρχούσαν τα έθνη-κράτη δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή μορφή που έχει πάρει το σύστημα της οικονομίας της αγοράς (νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), πιστεύουμε ότι οι τοποθετήσεις των πέντε ομιλητών έχουν ξεχωριστή ενημερωτική σημασία. Και αυτό διότι, αν και απέχουν από οποιαδήποτε αντι-συστημική θεώρηση, έχουν την ειλικρίνεια να θίξουν τα αυτονόητα ζητήματα που εγείρονται από την επέλαση της Νέα Διεθνούς Τάξης, έστω κι αν δεν την κατονομάζουν ρητώς. Μία επέλαση που αποτελείται όχι μόνο από οικονομικούς (Ελλάδα) και στρατιωτικούς πολέμους (Λιβύη, Συρία κλπ) αλλά και ιδεολογικούς, με σκοπό την επιβολή της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας σε όλα τα επίπεδα. Έτσι, μέσα σε αυτό το πλαίσιο π.χ. η κατοχή πυρηνικών όπλων από τη Β.Κορέα αποτελεί ολέθριο κίνδυνο για την ανθρωπότητα αλλά ο αντίστοιχος εξοπλισμός του ρατσιστικού κράτους του Ισραήλ είναι δείγμα «σταθερότητας στην περιοχή», δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο τα εγκλήματα της Υπερεθνικής Ελίτ σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός δικάζεται και βρίσκεται ένοχος
Neil Clark, RT
03/02/2018
Ο ιμπεριαλισμός – ο οποίος σήμερα συνήθως αναφέρεται με τον ευφημισμό «φιλελεύθερη παρεμβατικότητα» – δικάστηκε αυτή τη βδομάδα στο Θέατρο Waterside στο Derry της Βόρειας Ιρλανδίας.
Πέντε ενθουσιώδεις και καλά πληροφορημένοι ομιλητές, συμπεριλαμβανομένου και του πρώην Βρετανού Πρέσβη της Συρίας Peter Ford, περιέγραψαν λεπτομερώς το μακελειό και το χάος που έχει εξαπολυθεί σε ολόκληρο τον κόσμο από τις επιθετικές και πολεμοχαρείς πολιτικές των ΗΠΑ και των στενότερων συμμάχων τους.
Η εκδήλωση θα μπορούσε να λέγεται «O Πόλεμος σε Δίκη». Θα μπορούσε να λέγεται «Η Αλλαγή Καθεστώτων σε Δίκη» ή «Οι Οικονομικές Κυρώσεις σε Δίκη». Αλλά χάρη στον διοργανωτή Gregory Sharkley ονομάστηκε «Ο Ιμπεριαλισμός σε Δίκη» και ως ο πρώτος ομιλητής, ο συγγραφέας και εκφωνητής John Wight δήλωσε ότι ήταν κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.
Στην πραγματικότητα η λέξη “Ι” αποτελεί τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο όσον αφορά τη σύγχρονη δημόσια συζήτηση. Υποτίθεται ότι δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε την ύπαρξή του. Ο ιμπεριαλισμός, σύμφωνα με την κυρίαρχη Κατεστημένη αφήγηση, τελείωσε όταν οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες χάρισαν την ανεξαρτησία στις αποικίες τους κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Ουσιαστικά, ο «παλιός» ιμπεριαλισμός απλά αντικαταστάθηκε από μία νέα εκδοχή η οποία είναι ακόμα πιο καταστροφική και σίγουρα περισσότερο δόλια. Τουλάχιστον η Βρετανική Αυτοκρατορία παραδεχόταν (τότε) ότι ήταν μία αυτοκρατορία. Η σημερινή νεοφιλελεύθερη αυτοκρατορία, που έχει την Βρετανία ως κατώτερο συνέταιρό της, δεν κάνει τέτοιο πράγμα. Ολόκληρες χώρες έχουν καταστραφεί, με εκατομμύρια να έχουν σκοτωθεί, και αυτό έχει γίνει κάτω από «προοδευτική» σημαία διατυμπανίζοντας την ανησυχία για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και τις «ελευθερίες».
Σε μία ξεσηκωτική απεύθυνση, ο Wight τα έχωσε στην φιλο-ιμπεριαλιστική προπαγάνδα η οποία μας υποβάλλεται αδιάκοπα στη Δύση. Πόσο παράλογο είναι, αναρωτήθηκε, τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να βρίσκονται στα σύνορα της Ρωσίας, ενώ τα ρωσικά στρατεύματα να μάχονται στη Συρία τις ίδιες τρομοκρατικές οργανώσεις Αλ Κάιντα/ISIS που σκοτώνουν Βρετανούς πολίτες πίσω στην πατρίδα; Παραθέτοντας τον Μαρξ, ο Wight υπενθύμισε στο ακροατήριο πώς οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης γίνονται οι κυρίαρχες ιδέες και η δαιμονοποίηση της Ρωσίας είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Συνηθισμένοι Βρετανοί δεν θεωρούν τον Πούτιν ως «απειλή» καθώς πηγαίνουν στις καθημερινές τους δουλειές, αλλά – σωστά – θεωρούν ως επικίνδυνες τις τρομοκρατικές οργανώσεις που η Ρωσία πολεμάει. Αλλά η η κυρίαρχη τάξη μισεί τη Ρωσία επειδή έχει εμποδίσει τις ιμπεριαλιστικές της φιλοδοξίες.
O Wight είπε ότι οι αντίπαλοι του ιμπεριαλισμού ποτέ δεν πρέπει να έχουν αμυντική στάση όταν έρχονται αντιμέτωποι με υποστηρικτές των εγκληματικών πολέμων επιθετικότητας, όπως ο Πόλεμος στο Ιράκ – που οδήγησε περίπου 1 εκατομμύριο ανθρώπους στο θάνατο και στην άνοδο του ISIS. Ανέφερε ότι αυτοί οι άνθρωποι απεχθάνονται το γεγονός ότι τώρα υπάρχουν εναλλακτικά μίντια όπως το RT, το οποίο αμφισβητεί την κυρίαρχη νεοσυντηρητική/νεοφιλελεύθερη αφήγηση.
«Τα εναλλακτικά μίντια και εκείνοι που τα χρησιμοποιούν βρίσκονται υπό επίθεση επειδή έχουν το θράσος να θέσουν την πιο ανατρεπτική ερώτηση η οποία είναι: Γιατί ; Γιατί πήγαμε να πολεμήσουμε στο Ιράκ; Γιατί έχουν επιβληθεί κυρώσεις στην Κούβα; Γιατί καταδιώκουμε το Ιράν αλλά είμαστε κοντινοί φίλοι με τους Σαουδάραβες; Αυτή είναι μία πολύ σωστή ερώτηση. Μας επιτίθενται επειδή κάνουμε την ερώτηση, γιατί; Υπενθυμίζω την αφρικανική παροιμία ότι μέχρι τα λιοντάρια να έχουν τους δικούς τους ιστορικούς, οι ιστορίες του κυνηγιού θα εκθειάζουν πάντα τον κυνηγό. Τώρα με τα εναλλακτικά μίντια, τα λιοντάρια έχουν τους ιστορικούς τους. Μπορούμε υποστηρίξουμε τον Συριακό λαό· μπορούμε να υποστηρίξουμε το λαό της Βενεζουέλας· μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε γιατί η Ρωσία δεν πρέπει να είναι εχθρός μας.»
Μιλώντας στη συνέχεια, ο πρώην Βρετανός Πρέσβης στη Συρία και στο Μπαχρέιν, Peter Ford, χρησιμοποίησε την εμπειρία που είχε τόσο χρόνια από πρώτο χέρι ως διπλωμάτης και στέλεχος του ΟΗΕ με έδρα τη Μέση Ανατολή, για να εξηγήσει την τρέχουσα γεωπολιτική κατάσταση.
«Άνθρωποι που δεν είναι τακτικοί αναγνώστες της Morning Star μπορούν ίσως να συγχωρεθούν επειδή πίστεψαν ότι ο ιμπεριαλισμός τελείωσε όταν οι αποικίες ελευθερώθηκαν. Τίποτε δεν μπορεί να είναι περισσότερο αλήθεια. Τώρα έχουμε μία νέα πιο ύπουλη αλλά και πιο ισχυρή μορφή ιμπεριαλισμού – μία (μορφή) που κρύβεται πίσω από λέξεις για να επεκτείνει την ηγεμονία της. Εκφράσεις όπως «προστατεύουμε τους συμμάχους μας», «καταπολεμάμε τα όπλα μαζικής καταστροφής» ή «προστατεύουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα» – και αυτό μπορεί να βρει εφαρμογή τόσο στην αριστερά όσο και στη δεξιά.»
«Εμείς στην αριστερά ειδικά πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση μπροστά στον «φιλελεύθερο παρεμβατισμό»: που στην πραγματικότητα είναι η νέα εκδοχή του “κουβαλάω το βάρος του λευκού ανθρώπου” (Σ.τ.Μ.: «carrying the white man’s burden», αναφορά στο ποίημα του Rudyard Kipling για τον αμερικανικο-φιλιππινέζικο πόλεμο 1899-1902, ουσιαστικά σημαίνει το υποτιθέμενο καθήκον των λευκών αποικιοκρατών να νοιάζονται για τους μη-λευκούς ιθαγενείς που είχαν υπό την κατοχή τους)», συνέχισε ο Ford. «Σε κάθε περίπτωση παρεμβαίνουμε στις λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές του κόσμου, οι οποίες κατά γενική ομολογία δεν έχουν τη δυνατότητα να αντεπιτεθούν. Σκεφτείτε τον φρικτό πόλεμο στην Υεμένη – μία από τις πιο φτωχές και αδύναμες χώρες στον κόσμο. Κάποτε ήταν βρετανική αποικία αλλά (ακόμα) και η ανεξαρτησία δεν της έφερε ελευθερία. Όταν οι Υεμένοι τόλμησαν να απαλλαχθούν από την φιλο-Σαουδική κυβέρνησή τους, οι Σαουδάραβες, με βρετανική και αμερικανική υποστήριξη, άρχισαν να βομβαρδίζουν και να εφαρμόζουν αποκλεισμό στην Υεμένη. Αυτές οι συνθήκες κατοχής και βομβαρδισμού έχουν οδηγήσει σε μία τρομερή επιδημία χολέρας.»
Κάθε αυθεντικός ανθρωπιστής θα ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος με την φρικτή κατάσταση στην Υεμένη, αλλά μαντέψτε. Οι «φιλελεύθεροι παρεμβατιστές», που παρακινούν για «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» σε άλλη μέρη, παραμένουν σιωπηλοί. Κοιτάζοντας την παγκόσμια εικόνα, ο Ford περιέγραψε πώς λειτουργεί η αμερικάνικη Αυτοκρατορία.
«Οι Αμερικανοί έχουν σχεδόν 800 βάσεις σε όλο τον κόσμο, διασκορπισμένες σε πάνω από 70 χώρες και περιοχές. Δείξτε μου μία χώρα με αμερικανική βάση και θα σας δείξω μία de facto αποικία ή ένα υποτελές κράτος. Είναι σχεδόν μεσαιωνικό: Πρέπει να πληρώνεις φόρο τιμής στην κυρίαρχη Αμερική. Αυτή είναι η κατάσταση της Βρετανίας σήμερα. Είμαστε ισοδύναμοι με ένα υποτελές κράτος», είπε.
Στην δική μου απεύθυνση, σημείωσα πόσο σημαντικό ήταν να βλέπει κανείς τις επιθέσεις στις οποίες ηγούνται οι ΗΠΑ, τις παρεμβάσεις και τις εκστρατείες αποσταθεροποίησης ενάντια σε κυρίαρχα κράτη κατά τα τελευταία 20 χρόνια ως κομμάτι του ίδιου πολέμου, αυτού που διεξάγεται με σκοπό την παγκόσμια κυριαρχία. Ανεξάρτητες χώρες, πλούσιες σε φυσικούς πόρους συνήθως με σοσιαλιστικές/σοσιαλίζουσες κυβερνήσεις και οικονομίες που δεν ελέγχονται από τις παγκόσμιες επιχειρήσεις, έχουν στοχοποιηθεί μία προς μία. Σε κάθε περίπτωση, οι ηγέτες αυτών των χωρών δαιμονοποιήθηκαν αδυσώπητα. Τους αποκάλεσαν δικτάτορες, ακόμα και στην περίπτωση του Ούγκο Τσάβες και του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς που είχαν νικήσει αναρίθμητες δημοκρατικές εκλογές και κόμματα τις αντιπολίτευσης λειτουργούσαν ελεύθερα στις χώρες αυτές.
Τα «κράτη-στόχοι» υποβλήθηκαν σε δρακόντιες κυρώσεις δημιουργώντας οικονομικές δυσκολίες και ένα πιεστικό περιβάλλον, το οποίο προκάλεσε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, που ενθαρρύνθηκαν από τις ΗΠΑ. Τότε είπαν στις κυβερνήσεις ότι «ο κόσμος σας παρακολουθεί» και τους διέταξαν να μην απαντήσουν ακόμα και όταν χρησιμοποιούνταν βία από τους διαδηλωτές. Η ίδια στρατηγική χρησιμοποιήθηκε στη Γιουγκοσλαβία το 2000, στην Ουκρανία το 2014 και στη Βενεζουέλα το 2017. Στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ είχαμε μία εισβολή σε πλήρη κλίμακα (βασισμένη στα “fake news” ότι ο Σαντάμ είχε στην κατοχή του όπλα μαζικής καταστροφής) ενώ στη Λιβύη (όπως και στη Γιουγκοσλαβία) μία εκστρατεία βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ.
Υπήρξαν ατελείωτοι πόλεμοι κατά τα τελευταία 20 χρόνια και δεν θα τελειώσουν μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει και να απαιτήσουμε μία νέα εξωτερική πολιτική στη θέση της σημερινής ρατσιστικής (πολιτικής), η οποία θεωρεί ότι οι ΗΠΑ και οι πιο στενοί σύμμαχοί τους έχουν το δικαίωμα να λένε ποιος πρέπει να είναι ή να μην είναι επικεφαλής σε άλλες χώρες, αλλά αρνείται το ίδιο δικαίωμα σε «κατώτερες» χώρες που αποτελούν στόχοι.
Η τολμηρή δημοσιογράφος Eva Bartlett, που ταξίδεψε από τον Καναδά, ήταν η επόμενη που μίλησε και άρχισε με μια περιγραφή των εμπειριών της από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (Democratic People’s Republic of Korea = DPRK), μία ακόμα χώρα που βρίσκεται υπό επίθεση από τις ΗΠΑ.
«Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό που συμβαίνει στη Βόρεια Κορέα αφορά ένα τρελό τύπο με κακό κούρεμα και ένα νευρικό δάχτυλο πάνω από ένα πυρηνικό κουμπί. Αλλά όχι, δεν έχει να κάνει με τον Τραμπ», είπε προκαλώντας γέλιο στην αίθουσα.
Η Bartlett τόνισε πώς μας προτρέπουν να αντιμετωπίζουμε τη Βόρεια Κορέα ως απειλή χωρίς να δίνεται συνήθως κανένα πλαίσιο γι’ αυτό, ούτε υπάρχει κάποια αναφορά στην απόλυτη καταστροφή που υπέστη από τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στη δεκαετία του 1950. Στο πέρασμα των δεκαετιών, έχουν υπάρξει τακτικές απειλές από ηγεμονούσες φιγούρες των ΗΠΑ για την εξολόθρευση της Βόρειας Κορέας.
«Αυτό που κάνουν οι Βορειοκορεάτες είναι να υπερασπίζουν τον ευατό τους», είπε η Bartlett. Έχοντας δει (οι Βορειοκορεάτες) τι συνέβη στο Ιράκ, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και σε άλλες χώρες που στοχοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, ποιος θα τους κατηγορούσε;
H Bartlett, πέρα από την επίσκεψή της στην DPRK το 2017, έχει πάει επίσης 7 φορές στη Συρία από τότε που η διαμάχη ξεκίνησε το 2011. Περιέγραψε τις εμπειρίες που είχε στη χώρα και εξήγησε πώς η κατάσταση στο έδαφος ήταν συχνά πολύ διαφορετική από την κυρίαρχη ιμπεριαλιστική αφήγηση η οποία θεωρεί τη συριακή κυβέρνηση και των Πρόεδρο Άσσαντ υπεύθυνο για κάθε κακό. Έδωσε ως παράδειγμα την απελευθέρωση του ανατολικού Χαλεπίου από τους τρομοκράτες το Δεκέμβρη του 2016, η οποία απεικονίστηκε ως κάτι τρομερό τόσο από τα δυτικά ΜΜΕ όσο και από το πολιτικό κατεστημένο.
«Τα εταιρικά ΜΜΕ περιέγραψαν την κατάσταση στο Χαλέπι ως άλωση, ενώ στην πραγματικότητα οι Σύριοι πανηγύριζαν την πλήρη απελευθέρωση της πόλης και οι Χριστιανοί ήταν σε θέση να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα για πρώτη φορά μετά από χρόνια,» είπε.
Ο τελευταίος ομιλητής της βραδιάς ήταν ο θρυλικός George Galloway που έλαμψε με την αγόρευσή του, το χιούμορ του και την αστείρευτη ευφυΐα του. Παραθέτοντας τον Dr. Samuel Johnson o Galloway είπε ότι «η πιο απαίσια δικτατορία από όλες είναι η δικτατορία της κυρίαρχης ορθοδοξίας. Και αυτή είναι η δικτατορία στην οποία ζούμε. Μπορούμε να διαφωνήσουμε για το χρώμα στους τοίχους του Westminster, αλλά για τα ζητήμα που έχουν πραγματική σημασία οι παράμετροι είναι πολύ περιορισμένες. Τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά και οι νεοσυντηρητική ιμπεριαλιστική πολιτική στο εξωτερικό – αυτή είναι η κυρίαρχη ορθοδοξία. Οπότε όποιος την αμφισβητεί πρέπει κατ’ ορισμό να απεικονιστεί – και να μετατραπεί – σε εγκληματία. Έτσι δεν είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε;»
Υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους τον καθοριστικό ρόλο του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού στην ήττα των Ναζί, δήλωσε ότι «ζούμε σε μία εποχή όπου μας παρακινούν να μισούμε και να φοβόμαστε τη Ρωσία. Αλλά εγώ ποτέ μα ποτέ δεν θα μισήσω τη Ρωσία και δεν θα μείνω ποτέ σιωπηλός ενώ άλλοι παράγουν μίσος εναντίον της.»
Τη στιγμή που έγραφα (αυτό το άρθρο) το βίντεο Imperialism on Trial είχε 35 χιλιάδες επισκέψεις. Η εκδήλωση είχε τόση επιτυχία που κανονίζεται ήδη περιοδεία. Η λέξη “Ι” πρέπει να συζητηθεί ανοιχτά. Γιατί αν δεν εκφράσουμε τη γνώμη μας ενάντια στον σύγχρονο ιμπεριαλισμό σθεναρά και χωρίς φόβο, και δεν τον χαρακτηρίσουμε για αυτό που είναι, μπορεί κάλλιστα να οδηγηθούμε σε έναν Αρμαγεδώνα.
ΠΗΓΗ: Modern imperialism goes on trial, and is found guilty, RT.com
