(12/4/2018)
Τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων και ημερών που πολύ σύντομα, ίσως και τις προσεχείς ώρες, μπορεί να κορυφωθούν σε έναν νέο Αρμαγεδδώνα, δεν είναι ούτε τυχαία αλλά ούτε απλά το αποτέλεσμα κάποιων συνωμοσιών ή γεωστρατηγικών παιχνιδιών, όπως αναλύουν εμβριθείς «διεθνολόγοι» στα απόλυτα εξαρτημένα από τις ελίτ ‘βοθροκάναλα’–όπως τα έχει βαφτίσει η λαϊκή θυμοσοφία. Στην πραγματικότητα, τα γεγονότα αυτά απλά σηματοδοτούν το τελικό ίσως στάδιο μιας εξελικτικής διαδικασίας, η οποία τέθηκε σε εφαρμογή από τότε που ανδρώθηκαν οι πολυεθνικές, πριν περίπου ένα τέταρτο του αιώνα, που συνέπεσε και με την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Από τότε καθιερώθηκε η Νέα Διεθνής Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ), την οποία διαχειρίζεται το δίκτυο των διαπλεκόμενων οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών και ιδεολογικών ελίτ–αυτό που αποκαλέσαμε η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε)[1]– η οποία ενεργεί, άμεσα ή έμμεσα, σαν το εκτελεστικό όργανο των κυριότερων πολυεθνικών. Η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει τη χρήση τόσο οικονομικής όσο και στρατιωτικής βίας στην υπόταξη λαών και χωρών που δεν είχαν ακόμη πλήρως ενσωματωθεί στην ΝΔΤ και επέμεναν να διατηρούν ένα βαθμό Εθνικής και Οικονομικής κυριαρχίας, ο οποίος ήταν ασύμβατος με την οικονομική ισοπέδωση που επιβάλλουν οι «4 ελευθερίες». Δηλαδή, την οικονομική ισοπέδωση που επέβαλε το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών και η συνακόλουθη απώλεια οικονομικής και επομένως εθνικής κυριαρχίας. Το ίδιο γενικό άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών συνεπάγεται την ιδεολογική και πολιτιστική ισοπέδωση που είναι άμεσο αποτέλεσμα της μαζικής μετανάστευσης από το Νότο στον Βορρά και της καλλιέργειας των πολιτικών ταυτότητας και των ατομικών δικαιωμάτων. Δηλαδή, των πολιτικών που συνειδητά σκοπεύουν στη μετατροπή των πολιτών σε απλά ατομιστικά όντα (κατευθυνόμενα από τα ΜΜΕ) που ενδιαφέρονται μόνο για «την πάρτη τους» και προκαθορίζονται κυρίως με βάση το φύλο τους, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και αντίστοιχα κριτήρια.
Όσον αφορά, πρώτον, την οικονομική βία, αυτή είναι η μορφή βίας που χρησιμοποιεί κυρίως το πιο τυφλό όργανο της Υ/Ε, η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), η οποία αποτελεί συγχρόνως το πρότυπο για την πλήρη παγκοσμιοποίηση. Οι λαοί μέσα στην ΕΕ καταδικαστήκαν στην απώλεια κάθε οικονομικής και επομένως εθνικής κυριαρχίας, στο πλαίσιο ενός διαστρεβλωμένου «διεθνισμού», στον οποίο μετέχουν και πολιτικοί απατεώνες όπως αυτοί που απαρτίζουν τον κομματικό μηχανισμό και την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Διαστρεβλωμένο, γιατί βέβαια ο πραγματικός διεθνισμός θεμελιωνόταν στην εθνική και οικονομική κυριαρχία των λαών που ενωνόντουσαν με βάση τα ιδανικά της ειρήνης, της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης των λαών και όχι βέβαια στον ψευτο-διεθνισμό της ΕΕ, όπου μια γραφειοκρατία που ουσιαστικά διορίζει η Υ/Ε, απλά διεκπεραιώνει τις εντολές της, ενώ οι λαοί δεν ελέγχουν πια, σε οποιοδήποτε σημαντικό βαθμό, την οικονομία τους, τα σύνορά τους και την εθνική κυριαρχία τους, ακόμη και την ίδια την κουλτούρα τους. Κύριο παράδειγμα της διαδικασίας αυτής είναι βέβαια η ίδια η Ελλάδα που έχει γίνει ένα καθαρό προτεκτοράτο της Υ/Ε ήδη από την αρχή της κρίσης, όπως τόνιζα σε βιβλίο μου με τον ίδιο τίτλο το οποίο αγνόησε βέβαια η (άμεσα ή έμμεσα) ενσωματωμένη στην ΝΔΤ «Αριστερά».[2]
Όμως οι λαοί αυτοί δεν κάθισαν αδιάφοροι, αφήνοντας την τύχη τους στην Υ/Ε. Εκτός από την Ελλάδα, όπου για ειδικούς λόγους αποκλείεται σχεδόν η ανάπτυξη ισχυρών κινημάτων για εθνική και οικονομική κυριαρχία, στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, τα κινήματα αυτά ανθούν.[3] Οι ειδικοί λόγοι αφορούν τη συγκυρία, από τη μια μεριά, μιας άμεσα ή έμμεσα ενσωματωμένης στη ΝΔΤ «Αριστεράς» (ΣΥΡΙΖΑ και παρακλάδια του καθώς και ΚΚΕ, Τροτσκιστές διαφόρων αποχρώσεων κλπ που βλέπουν το «μέγιστο εχθρό» σήμερα στον ιστορικά ανύπαρκτο πια «Φασισμό» και μεταθέτουν το βασικό αίτημα για έξοδο από την ΕΕ στη Δευτέρα Παρουσία της εργατικής εξουσίας), και, από την άλλη, ενός εθνικιστικού κινήματος που η ηγεσία του είναι θαυμαστές των Γερμανοτσολιάδων (ΧΑ).
Έτσι, τα κινήματα αυτά έχουν ραγδαία ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια: Από τη Βρετανία, όπου με το Μπρέξιτ ξεκίνησε ένα πελώριο λαϊκό κίνημα που επεκτάθηκε στη Γαλλία (αλλά μποϋκοταρίστηκε από μια «Αριστερά» αντίστοιχη της Ελληνικής (Μελανσόν), μέχρι την Αυστρία, την Πολωνία και πρόσφατα την Ιταλία, αλλά και την Ουγγαρία, όπου χθες θριάμβευσε το αντίστοιχο κίνημα εκεί, αλλά ακόμη και στη μητρόπολη της ΕΕ, τη Γερμανία, όπου το αντίστοιχο κόμμα είναι σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση της Μέρκελ. Φυσικά, τα κόμματα αυτά (που η ενσωματωμένη «Αριστερά» αποκαλεί, «ακροδεξιά», «λαϊκιστικά», αν όχι «ρατσιστικά» και «φασιστικά») δεν εκφράζουν αναγκαστικά τα λαϊκά στρώματα που στρέφονται κατά της ΝΔΤ. Είναι πράγματι γεγονός ότι σε κάποια από αυτά έχουν διεισδύσει (ή από παλιά υπήρχαν) ακροδεξιές ή ακόμη και νέο-ναζιστικές τάσεις. Όμως, οι τάσεις αυτές είναι πάντα η έσχατη μειοψηφία των υποστηρικτών τους, ειδάλλως δεν εξηγείται βέβαια η μαζική άνοδός τους όταν άρχισε να θεριεύει η παγκοσμιοποίηση δημιουργώντας εκατομμύρια ανέργους και υποαπασχολουμένους, χωρίς κοινωνικά κράτη, τα οποία είναι σε αποσύνθεση μέσα στη ΝΔΤ κλπ.. Ήταν δηλαδή ο αδυσώπητος χωρισμός των πολιτών σε θύματα της παγκοσμιοποίησης και τους βολεμένους από αυτή (πάντα μια μειοψηφία), αυτός που έδωσε την πελώρια και απότομη μαζική ώθηση στα κινήματα και στα κόμματα αυτά.
Παράλληλα, για όσους λαούς αντιστεκόντουσαν στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και της απώλειας της Εθνικής και Οικονομικής κυριαρχίας τους η Υ/Ε επεφύλασσε την πιο ακραία μορφή εγκληματικής στρατιωτικής βίας, με κύριο παράδειγμα την εκατόμβη του ενός εκατομμυρίου νεκρών για να διαλυθεί το ένα σκέλος του Μπααθισμού, στο Ιράκ, με τη χρησιμοποίηση άθλιων ψευδών για τα δήθεν τρομακτικά όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Και αυτό, πέρα από την συνεχιζόμενη ολική καταστροφή του Αφγανιστάν και της Λιβύης (εκεί με στόχο να συντριβεί το πιο αναπτυγμένο κοινωνικό κράτος της Αφρικανικής ηπείρου!) και στη συνέχεια ο εγκληματικός πόλεμος της ίδιας ελίτ και των συμμάχων της στον Αραβικό κόσμο (δηλ. τα άθλια προτεκτοράτα Σαουδ. Αραβίας, Κατάρ κλπ.) με στόχο να συντριβεί και το άλλο σκέλος του Μπααθισμού, η Συρία, που όπως δείχνει ο πολύχρονος ηρωικός αγώνας του λαού της, κάθε άλλο παρά εναντίον του Άσσαντ που εκπροσωπούσε το Μπααθικό κίνημα είναι!
Σε όλες αυτές όμως τις περιπτώσεις, στη Μέση Ανατολή–αντίθετα π.χ. με τη Γιουγκοσλαβία με την οποία εγκαινίασε την εκστρατεία της η Υ/Ε πετυχαίνοντας απόλυτα τον διαμελισμό της– εκτός από την Υ/Ε, παίζει καθοριστικό ρόλο και η εγκληματική Σιωνιστική ελίτ. Μια ελίτ, που δεν διστάζει να δολοφονεί εν ψυχρώ ακόμα και παιδιά με σφεντόνες, επειδή τολμούν να επαναστατούν για την αρπαγή και κατοχή της γης τους, με τελευταία την αρπαγή της Ιερουσαλήμ[4], με την έγκριση βέβαια του ανεκδιήγητου πλανητάρχη τον οποίο για άλλους λόγους εξέλεξαν στην Αμερική τα λαϊκά στρώματα-θύματα της παγκοσμιοποίησης, για ν’ αποδειχτεί στην πράξη ένας αδίστακτος αρχολίπαρος που προκειμένου να μην χάσει την εξουσία (που τον άφησε η Υ/Ε να κατακτήσει) είναι ικανός σήμερα να αιματοκυλίσει όλο τον πλανήτη. Η Σιωνιστική αυτή ελίτ, πέρα από την ικανοποίηση των γενικών συμφερόντων της Υ/Ε που είναι βέβαια έμμεσα και στενά οικονομικά στη Μ. Ανατολή (πετρέλαια κλπ) έχει και ειδικά συμφέροντα που στοχεύουν κυρίως στη δημιουργία μιας σειράς προτεκτοράτων στη Μέση Ανατολή (ακόμη και στην Ελλάδα και την Κύπρο επειδή έχουμε την ατυχία να γειτονεύουμε με το Ισραήλ!) ώστε να εξασφαλιστεί όχι μόνο η παντοτινή αναπαραγωγή ενός σαφώς ρατσιστικού καθεστώτος όπως το Ισραήλ, αλλά και η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της περιοχής, που βασικά άρπαξαν από τους Άραβες…
Φυσικά, η Υ/Ε στρέφεται όχι μόνο εναντίον όλων των λαών και χωρών που ρητά μάχονται για την εθνική και οικονομική κυριαρχία τους, αλλά έμμεσα και κατά της Ρωσίας του Πούτιν. Και αυτό γιατί, μολονότι η Ρωσία με τη προσχώρησή της στον Παγκ. Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) ενσωματώθηκε στη ΝΔΤ, δεν δέχτηκε ποτέ τον ρόλο του υποτελούς μέλους της Υ/Ε (που σε κρατικό επίπεδο εκφράζεται κυρίως με την Ομάδα των 7) τον οποίο προόριζαν για αυτή τα άλλα μελή της Ομάδας αυτής, όπως για παράδειγμα δέχτηκε η ήδη υποτελής «κομμουνιστική» ελίτ της Κίνας, η οποία ασχολείται βασικά μόνο με ‘μπίζνες’ και δεν υποστηρίζει καν τη Ρωσία, όπως και σήμερα, όταν κινδυνεύουν με οποιοδήποτε τρόπο οι μπίζνες αυτές. Δεδομένου μάλιστα του υψηλού επιπέδου συνειδητοποίησης του Ρώσικου λαού για αυτοδύναμη ανάπτυξη και οικονομική και εθνική κυριαρχία είναι πολύ πιθανό η σημερινή κρίση, είτε καταλήξει σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Ρωσία είτε όχι, να οδηγήσει τη χώρα σε ουσιαστική αποκοπή των δεσμών της με την Υ/Ε και ανάπτυξη αντίθετα των δεσμών της με άλλες χώρες στην Ευρασιατική Ένωση που αποτελεί μια συνομοσπονδία εθνικά κυρίαρχων χωρών. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η σημερινή κρίση της Υ/Ε με τη Ρωσία που ξεκίνησε με έναν άγριο προπαγανδιστικό αλλά και οικονομικό πόλεμο κυρώσεων κατά της Ρωσίας, είχε αφορμή το ότι ο Πούτιν τόλμησε (και μάλιστα δειλά) ν’ αντισταθεί στο πραξικόπημα της Υ/Ε στην Ουκρανία με την αναγνώριση της Κριμαίας ως αναπόσπαστου τμήματος της Ρωσίας, όπως ζήτησε με πάνδημο δημοψήφισμα ο λαός της. Σήμερα ο πόλεμος αυτός κινδυνεύει να πάρει και στρατιωτική μορφή με απρόβλεπτες συνέπειες για την ανθρωπότητα, έχοντας ξεκινήσει με μια κλιμακούμενη εκστρατεία άθλιων ψεμάτων που άρχισε με τη δήθεν ρωσική απόπειρα δολοφονίας ενός Ρώσου κατασκόπου στη Βρετανία και κορυφώθηκε σήμερα με τα δήθεν χημικά όπλα του Άσσαντ (που είναι ακριβώς τόσο πραγματικά, όσο και τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ!).
Έτσι η Ρωσία βρίσκεται σήμερα σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι: Ή θα πρέπει να επιλέξει να αντιμετωπίσει ακόμα και στρατιωτικά τις επιθέσεις που στοχεύουν στην ανατροπή των εθνικοαπελευθερωτικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή που έχουν απομείνει (Συρία και Ιράν), όπως επιδιώκουν διακαώς τόσο η Υ/Ε όσο και η Σιωνιστική, ή θα αποστασιοποιηθεί, ουσιαστικά παραδίδοντας στην Υ/Ε τόσο τη Συρία όσο και το Ιράν. Για τη Συρία το σχέδιο της Υ/Ε προβλέπει τον διαμελισμό της ώστε να δημιουργηθεί το «2ο Ισραήλ», δηλαδή το Κουρδιστάν ανατολικά του Ευφράτη, όπου έχουν εγκατασταθεί οι Κούρδοι, οι οποίοι από αντι-ιμπεριαλιστές επαναστάτες τώρα έχουν μετατραπεί σε ορντινάντσες των Αμερικάνων, παίζοντας πολύ βρώμικο ρόλο στον σχεδιαζόμενο τεμαχισμό της Συρίας. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν εκμεταλλεύονται γι’ αυτό και την ελευθεριακή θεωρία του Μπούκτσιν για «συνομοσπονδιακό κοινοτισμό» (ώστε να έχουν και την υποστήριξη ανεγκέφαλων «αναρχικών» ανά τον κόσμο), τη στιγμή που όσοι έχουν μελετήσει την θεωρία αυτή ξέρουν βέβαια ότι δεν είναι νοητή παρόμοια ελευθεριακή μορφή κοινωνικής οργάνωσης που όχι μόνο θα επιβιώνει χάρη στις λόγχες των Αμερικανών σήμερα και των Ισραηλινών αύριο, αλλά και θα προϋποθέτει πλήρη ενσωμάτωση της στη ΝΔΤ με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές![5]
Σχετικά με τον ρόλο των Κούρδων σήμερα, μαρτυρεί πλήρη άγνοια (αν όχι παραποίηση) των γεγονότων αλλά και αρκετή κακοποίηση της λογικής ο «αριστερός» ισχυρισμός ότι «ανεξάρτητα από το πώς εκτιμά κανείς τη στάση των Κούρδων έναντι των ΗΠΑ, εκεί, σε αυτήν την περιοχή έχει θέση η συγκρότηση του κράτους του Κουρδιστάν που σφαγιάζει ο Ερντογάν έχοντας πάρει πράσινο φως και από τις ΗΠΑ και από την Ρωσία».[6] Φυσικά, είναι γνωστό και πλήθος στοιχείων επιβεβαιώνει ότι οι Αμερικανοί έχουν τουλάχιστον 8 στρατιωτικές βάσεις στη Ροζάβα (το άτυπο Κουρδιστάν), γι’ αυτό και απειλούν με στρατιωτική αντεπίθεση τους Τούρκους σε περίπτωση που προχωρήσουν ακόμη και μέχρι το Μανμπίτζ! Φυσικά οι Ρώσοι στηρίζουν έμμεσα τον Ερντογάν (επιτρέποντας ελεύθερη πτήση στην Τουρκική αεροπορία) και σωστά βέβαια πράττουν, γιατί είναι γνωστό πως ο σχεδιαζόμενος διαμελισμός της Συρίας από τους δυτικούς στηρίζεται ακριβώς στους «αντι-ιμπεριαλιστές» Κούρδους, που ο Τραμπ θεώρησε επίσημα τους καλύτερους συμμάχους του στη Συρία! Εάν μάλιστα ο Άσσαντ είχε απαιτήσει, όπως είχε κάθε δικαίωμα, τα καταλαμβανόμενα από τους Κούρδους εδάφη (με άπλετη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τους Αμερικανούς!) να επιστρέφονται αυτόματα στο Συριακό κράτος (που θα μπορούσε, όπως και στο παρελθόν, να τους δώσει τοπική αυτονομία) τότε οι Τούρκοι δεν θα είχαν καμιά δικαιολογία να παραμείνουν στο Αφρίν και σε όποιες άλλες περιοχές καταλάμβαναν. Όμως τόσο ο Άσσαντ όσο και ο Πούτιν, εντελώς καιροσκοπικά, και ελπίζοντας ότι οι Κούρδοι δεν θα προχωρήσουν τελικά στο κρατίδιο τους (που με τις σημερινές συνθήκες θα είναι ένα προτεκτοράτο της Υ/Ε και της Σιωνιστικής Ελίτ, όπως και η Ελλάδα) δεν απαίτησαν αυτό από τους Κούρδους, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να έχουν το θράσος ν’ απαιτούν ακόμη και τη βοήθεια της Συρίας στο Αφρίν, την οποία εντελώς συμβολικά, υποστηρίζοντας την εθνική κυριαρχία της χώρας, τους παραχώρησε ο Άσσαντ.
Συμπερασματικά, η σημερινή κρίση αποτελεί μια συστηματικά οργανωμένη απόπειρα να συντριβούν ή τουλάχιστον να υπονομευθούν σημαντικά όχι μόνο τα εναπομείναντα στη Μέση Ανατολή μη υποτελή στην Υ/Ε κράτη (Ιράν και Συρία), αλλά, έμμεσα, να υπονομευθεί ακόμη και η ίδια η Ρωσική ελίτ, που αρνήθηκε να παίξει τον ρόλο υποτελούς ελίτ στην Υ/Ε, όπως ήταν επί Γιέλτσιν. Επομένως, τυχόν επιτυχία της Υ/Ε στη σημερινή επίθεση στη Συρία να υπονομεύσει (η ακόμη περισσότερο ν’ ανατρέψει) τον Άσσαντ, θα υπονομεύσει άμεσα την ηγεμονία του Πούτιν με άμεσους αντικτύπους στα κινήματα για τη λαϊκή κυριαρχία που θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τα σχέδια της Υ/Ε για πλανητική παντοκρατορία…
[1] βλ. T. Fotopoulos, The New World Order in Action: Globalization, the Brexit Revolution and the Left (Progressive Press, Dec. 2016) ch. 2—υπό έκδοση από τις εκδόσεις Γόρδιος
και συνοπτικά βλ. «Η έννοια της Υπερεθνικής Ελίτ» και «Η Υπερεθνική Ελίτ ως Συνωμοσιολογία»
[2] βλ. Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, 2010). Να σημειωθεί ότι τώρα ακόμη και Αρεοπαγίτες τεκμηριώνουν τον χαρακτηρισμό της Ελλαδας ως προτεκτοράτου που η «Αριστερά» μας λοιδορούσε, βλ. Βασιλείου Νικόπουλου, «Αγαπημένο μου. Σύνταγμα ή αντισυνταγματικοί παραλογισμοί – Η αλήθεια για την σημερινή αντισυνταγματική κατάσταση της Ελλάδας» (ΑΡΜΟΣ, 2018)
[3] The New World Order in Action, ch. 3
[4] βλ. ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ, «Η Σιωνιστική Αρπαγή της Ιερουσαλήμ και η Παγκόσμια Καταδίκη της», 22/12/2017
[5] βλ ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ για το Κουρδικό «Οι άθλιοι Κούρδοι εγκαταλείπουν τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα για να κάνουν ένα αμερικανο-σιωνιστικό προτεκτοράτο», 25/1/2018
[6] Σπύρος Παναγιώτου, «Οι θέσεις της Αριστεράς μπροστά στην απειλή του πολέμου» (Β΄ μέρος) , Ο Δρόμος της Αριστεράς, 31/3/2018
