Σχόλιο: Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ (Jens Stoltenberg), σε σχέση με την αιτιολογία των εγκληματικών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας το 1999 ότι το έκαναν δήθεν για να… προστατεύσουν τους πολίτες, μεταφράσαμε το παρόν άρθρο του Νεμπόζα Μάλικ (Nebojsa Malic). Το άρθρο αυτό τοποθετεί στο ιστορικό της πλαίσιο μόνο την τελευταία πράξη της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, αφού είχαν προηγηθεί βέβαια οι δυτικές σκευωρίες για τη δημιουργία των εθνοτικών συγκρούσεων μεταξύ των συνιστωσών της Γιουγκοσλαβίας. Η πρώτη πράξη ήταν η απόσχιση της Κροατίας (η οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε ναζιστικό καθεστώς όταν οι παρτιζάνοι πολεμούσαν τους ναζί παντού!) που αναγνώρισε αμέσως η Γερμανία για να ακολουθήσουν οι πόλεμοι στη Βοσνία κλπ. και στη συνέχεια οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί για να “προστατεύσουν” το Κόσοβο. Μόνο σαν τελική πράξη, όταν η Υπερεθνική Ελίτ ήθελε να ξεφορτωθεί τον Μιλόσεβιτς, που δεν δεχόταν το ξεπούλημα της χώρας του όπως απαιτούσε η συμφωνία Ραμπουγιέ, οργάνωσαν και τη ροζ επανάσταση εναντίου του. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν, επομένως, το αποτέλεσμα της καλλιέργειας των αποσχιστικών τάσεων και σε συνδυασμό με τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς οδήγησε στην τελική πράξη, την ανατροπή της Γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς  που αποτελούσε ουσιαστικά το πρώτο χτύπημα της Υ/Ε για την κατάργηση των κρατών-εθνών (όπου αυτά δεν μπορούσαν να καταργηθούν μέσω οικονομικών μηχανισμών όπως ήδη είχε γίνει μέσα στην ΕΕ). Στο στόχο βρίσκονταν ιδιαίτερα όσα κράτη στηριζόντουσαν σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όπως στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και στο Ιράκ, Συρία, Λιβύη που ακολούθησαν. Διαχρονικά, ο πρωταρχικός στόχος της Υ/Ε ήταν και εξακολουθεί να είναι η κατάργηση εθνικά κυρίαρχων κρατών και η ενσωμάτωσή τους στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (δηλαδή των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών με σκοπό να ωφεληθούν οι Πολυεθνικές) είτε αυτό γίνει στο πλαίσιο οικονομικών ενώσεων όπως η ΕΕ, είτε μέσω στρατιωτικών επεμβάσεων (δήθεν για την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων  και ελευθεριών), είτε ‘ροζ επαναστάσεων’, είτε κάποιου συνδυασμού των μεθόδων αυτών.

5 Οκτωβρίου 2000:  Ιστορική αναδρομή στη Γιουγκοσλαβία, το πρώτο θύμα των «ροζ επαναστάσεων» της Δύσης

Nebosja Malic, RT, (05.10.2017)

Ενώ η Ουάσινγκτον κάνει ισχυρισμούς χωρίς αποδείξεις περί ρωσικής ανάμειξης στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ, αξίζει να θυμηθούμε μία επιδημία «ροζ επαναστάσεων» ανά τον κόσμο που ανοιχτά χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ και ξεκίνησαν στη Σερβία πριν 17 χρόνια. Αυτή τη στιγμή η 5^η Οκτώβρη του 2000 μοιάζει σχεδόν μία ζωή μακριά. Αξίζει, όμως, να μνημονεύσουμε την πρώτη «ροζ επανάσταση», μία τεχνική που αναπτύχθηκε για να ανατρέπει κυβερνήσεις οι οποίες δεν ήταν αρεστές στην Ουάσινγκτον και να τις αντικαθιστά με πιο ευνοϊκές και πιο συνεργάσιμες.

Σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση που κατασκευάστηκε από τα δυτικά ΜΜΕ και τα παραρτήματά τους στη Σερβία, ενάρετοι άνθρωποι εξεγέρθηκαν ενάντια στο διεφθαρμένο και δικτατορικό καθεστώς του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, βγήκαν στους δρόμους του Βελιγραδίου, επιτέθηκαν στον δημόσιο τηλεοπτικό σταθμό και στο κοινοβούλιο, και εγκατέστησαν την ελευθερία και τη δημοκρατία χωρίς καμία αιματοχυσία.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αλήθεια.

Οι ΗΠΑ προσπαθούσαν για πολύ καιρό να αντικαταστήσουν τον Μιλόσεβιτς με κάποιον πιο πρόθυμο να υπακούει χωρίς όρους και να ανακατασκευάσουν αυτό που τότε ακόμη ήταν η Γιουγκοσλαβία σε μία ακόμα ανατολική Ευρωπαϊκή χώρα που έκανε τη «μετάβαση» από τον Κομμουνισμό και λεηλατήθηκε κατά τη διαδικασία. Προηγούμενες προσπάθειες, από την επέμβαση το 1995 στη Βοσνία μέχρι την επίθεση του ΝΑΤΟ το 1999 και την κατοχή του Κόσοβου, είχαν αποτύχει.

Αφού ο Μιλόσεβιτς αντιστάθηκε στη συμμαχία για 78 μέρες και, εν τέλει, μετά από διαπραγματεύσεις σήμανε ανακωχή, πράκτορες του National Endowment for Democracy (NED: αμερικανική ΜΚΟ που χρηματοδοτείται απευθείας από το Κογκρέσο), το ίδρυμα Open Society του Σόρος, το USAID (US Agency for International Development: δήθεν ανεξάρτητη υπηρεσία που παρέχει βοήθεια σε ξένους πολίτες και λαμβάνει περισσότερο από το μισό της χρηματοδότησής της από την αμερικανική κυβέρνηση) και άλλες ΜΚΟ απαντούσαν στα απαιτητικά σχέδια της Ουάσινγκτον για αλλαγή καθεστώτος με άλλα μέσα.

Ο Αμερικανός Πρέσβης Ρίτσαρντ Μάιλς (Richard Miles) «δημιούργησε» τη «Δημοκρατική Αντιπολίτευση της Σερβίας» (DOS), ένα συνονθύλευμα μικρών κομμάτων που συγκεντρώνονταν στους Δημοκρατικούς. Ο αρχηγός του κόμματος, Ζόραν Ντίντιτς (Zoran Dindic), παρέμεινε στη σκιά, αφού δημοσκοπικά βρίσκονταν σε μονοψήφια ποσοστά. Αντ’ αυτού, το δημόσιο πρόσωπο της συμμαχίας ήταν ο Βόζισλαβ Κοστούνιτσα (Vojislav Kostunica), ένας ήπιων τόνων καθηγητής Νομικής χωρίς κανένα πολιτικό φορτίο, ο οποίος επιλέχτηκε ως ο καλύτερος υποψήφιος ενάντια στον Μιλόσεβιτς για τις εκλογές τις 24^ης Σεπτεμβρίου.

Εν τω μεταξύ, ακτιβιστές εκπαιδευμένοι από τις ΗΠΑ, όπως ο Σρντα Πόποβιτς (Srda Popovic), πήραν τα ηνία του φοιτητικού κινήματος ονόματι ‘Otpor’ (δηλ. Αντίσταση). Εκπαιδευτικές συναντήσεις έλαβαν χώρα στην Ουγγαρία υπ’ ευθύνη της NED  διδάσκοντας τους συμμετέχοντες πώς να να προκαλούν ταραχές, να γελοιοποιούν και να επιτίθενται στην κυβέρνηση μέσω πολιτικής ανυπακοής. «Βαλίτσες με λεφτά» εισήχθησαν λαθραία που κατευθύνονταν στην πληρωμή των εξόδων για αφίσες, πλακάτ, t-shirt, γκράφιτι κ.α, όλα με το χαρακτηριστικό σήμα της γροθιάς. Μία ακόμη ΜΚΟ-κλειδί που χρηματοδοτήθηκε από τη Δύση ήταν το Κέντρο για τις Ελεύθερες Εκλογές και τη Δημοκρατία (CESID), ένας αυτο-διοριζόμενος επιτηρητής των εκλογών, του οποίου οι ισχυρισμοί βρίσκονταν σε άμεση αντίφαση με την επίσημη επιτροπή των εκλογών.

Αφού η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι κανένας από τους υποψήφιους δεν έλαβε το 50% των ψήφων και ότι θα χρειαζόταν ένας επαναληπτικός γύρος, η DOS και η Otpor κάλεσαν σε γενική απεργία και μαζικές διαδηλώσεις για τις 5 του Οκτώβρη. Οι διαδηλωτές έκαναν έφοδο στο Γιουγκοσλαβικό Κοινοβούλιο και έκαψαν τις κάλπες, εξαφανίζοντας βολικά κάθε απόδειξη του ποιος είχε στην πραγματικότητα κερδίσει τις εκλογές.

Μετά από συνάντηση με τον Κοστούνιτσα, ο Μιλόσεβιτς συμφώνησε να αποσυρθεί ειρηνικά, στερώντας από τους διαδηλωτές λίγη από τη δυναμική τους. Ως αποτέλεσμα, ο Ντίντιτς ήταν ανίκανος να εφαρμόσει την πλήρη επαναστατική του ατζέντα, με τον Κοστούνιτσα να αντιτίθεται στο ποδοπάτημα των νόμων (που πρότεινε ο Ντίντιτς) στο όνομα μιας «ρεφορμιστικής» σκοπιμότητας.

Από τότε, παρόλα αυτά, το ποιος κυβερνάει στη Σερβία ποτέ δεν έχει αποφασιστεί στις κάλπες αλλά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ, είτε με προεκλογικές ή μετεκλογικές συμμαχίες είτε με κυνικές μηχανορραφίες με σκοπό να χειραγωγηθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Πιο πρόσφατα, το 2012, οι ηγέτες του Ριζοσπαστικού Κόμματος επονομάστηκαν ως «Οι Προοδευτικοί» ώστε να πάρουν την ευλογία των ΗΠΑ για να αναλάβουν (τη διακυβέρνηση) – και συνέχισαν με σκοπό να εκπληρώσουν τις περισσότερες από τις απαιτήσεις της Ουάσινγκτον, όπως το να παραδώσουν την κατειλημμένη περιοχή του Κοσόβου ανάμεσα σε άλλα πράγματα.

Εξάγοντας «Δημοκρατία»

Τίποτα από όλα αυτά δεν ένοιαζε τους υποστηρικτές της επανάστασης· το μόνο που ήθελαν ήταν ένα υποτακτικό καθεστώς στο Βελιγράδι και τo κράτος δικαίου, η δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Σερβία να πάνε στο διάολο. Αποφάσισαν, ακόμη, ότι το σχέδιο της 5^ης Οκτωβρίου ήταν πολύ καλό για να χρησιμοποιηθεί μόνο μία φορά και σχεδίασαν να το αξιοποιήσουν κι αλλού.

Ο Πρεσβευτής Μάιλς επέβλεπε την «Επανάσταση των Ρόδων» το 2003 στη Γεωργία, εγκαθιστώντας στην εξουσία τον σπουδαγμένο στις ΗΠΑ Μίκαϊλ Σαακασβίλι (Mikhail Saakashvilli). Αυτό, επίσης, αποδείχθηκε επιβλαβές για τους πραγματικούς κατοίκους της χώρας: ο Σαακασβίλι ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2008 πόλεμο με τη Ρωσία, έχασε τον πόλεμο και τις εκλογές το 2012, και έφυγε από τη χώρα πριν μπορέσει να συλληφθεί για διαφθορά. Αργότερα συμμετείχε στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ κυβέρνηση της Ουκρανίας, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Το 2004, η χρηματοδοτούμενη από τις ΗΠΑ «Πορτοκαλί Επανάσταση» του Κιέβου, στήριξε μία τύπου DOS συμμαχία της οποίας ηγείτο ο Βίκτορ Γιουσένκο (Viktor Yushchenko). Σε εκείνο το σημείο, η Ουάσιγκτον ούτε που προσποιούνταν ότι δεν ήταν αναμεμειγμένη.

«Η Αμερικανική εκστρατεία πίσω από τις ταραχές του Κιέβου», έγραφε η επικεφαλίδα της Guardian στις 26 Νοέμβρη του 2004, μιλώντας για το ρόλο του Μάιλς στη Γεωργία και του συναδέλφου Μάικλ Κόζακ (Michael Kozak) στη Λευκορωσία. «Η επιχείρηση – κατασκευάζοντας δημοκρατία μέσω της κάλπης και της πολιτικής ανυπακοής – είναι τώρα τόσο αβίαστη που οι μέθοδοι έχουν μετατραπεί σε υπόδειγμα για να κερδίζονται εκλογές άλλων λαών», έγραφε ο Ίαν Τρέινορ (Ian Traynor) της Guardian, σημειώνοντας ότι «η εκστρατεία χρησιμοποιήθηκε πρώτα στην Ευρώπη στην περίπτωση του Βελιγραδίου το 2000». Μία δεκαετία αργότερα, τεχνικές «έγχρωμης επανάστασης» θα χρησιμοποιούνταν ξανά στην Ουκρανία ολοκληρώνοντας τον Φεβρουάριο  του 2014 το πραξικόπημα ενάντια στον Πρόεδρο Βίκτορ Γιανούκοβιτς (Viktor Yanukovich) και με την ακόλουθη κρίση στην Κριμαία και στο Ντονμπάς.

Απαγωγείς συνειδήσεων

Το εγχειρίδιο για τέτοιου είδους πραξικοπήματα γράφτηκε από τον Αμερικανό ακαδημαϊκό Τζιν Σαρπ (Gene Sharp). Αλλά ήταν οι πρώην ακτιβιστές της Otpor που το διέδωσαν σε όλο τον κόσμο. Το 2004, ο Πόποβιτς (Popovic) ίδρυσε την CANVAS (Κέντρο Εφαρμοσμένης Μη-Βίαιης Δράσης και Στρατηγικής) και ξεκίνησε να ταξιδεύει στον κόσμο διαδίδοντας τις επαναστατικές του μεθόδους σε οποιονδήποτε ήταν ο επόμενος στόχος των ΗΠΑ. Ένα ντοκυμαντέρ του 2011 για τις «επαναστατικές» επιχειρήσεις ακολουθήθηκε από τις δραστηριότητες των Otpor/CANVAS στη Βόρεια Αφρική κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων της «Αραβικής Άνοιξης».

Όπου κι αν πηγαίνουν, αυτοί οι πράκτορες του χάους μολύνουν την πολιτική της χώρας-στόχου, χειραγωγούν αυθεντικούς ντόπιους ακτιβιστές μετατρέποντάς τους σε πράκτορες θανάτου του ίδιου τους του λαού. Ενώ κηρύττουν τη δημοκρατία, τα βρώμικα κόλπα τους ουσιαστικά καταστρέφουν μακροπρόθεσμα την αξιοπιστία της. Παρόλα αυτά, (αυτοί) δεν έχουν κανένα πρόβλημα με κάτι τέτοιο· ο στόχος δεν είναι η δημοκρατία αλλά η υπακοή. Εξάλλου, δεν θα παραμείνουν (στη χώρα) για να δουν τις συνέπειες – πάντα υπάρχει μία επόμενη επανάσταση για να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν.

Και πάντα κινητοποιούν τους νέους, γνωρίζοντας το συναισθηματικό τους πλεόνασμα και το έλλειμμα σοφίας τους. Τραγουδούν το δελεαστικό τραγούδι «ανατρέψτε το δικτάτορα» (υπάρχει μέχρι και ντοκυμαντέρ! Με έναν ‘celebrity’ για αφηγητή!) σε ανθρώπους που πιστεύουν ότι αυτοί θα τους λύσουν όλα τα προβλήματα.

Ωστόσο, πριν καθήσει η σκόνη από την «επανάσταση», οι σύμβουλοι της CANVAS έχουν μετακινηθεί στον επόμενο στόχο, αφήνοντας τους αφελείς μαθητές τους να παρακολουθούν με τρόμο καθώς οι χώρες τους ρίχνονται στον αλληλοσπαραγμό και στο χάος. Αν είναι υπερβολικά τυχεροί, καταλήγουν να αντικαθιστούν ένα διεφθαρμένο καθεστώς με ένα άλλο, μόνο που αυτή τη φορά είναι υπόχρεο σε ξένα αφεντικά.

Ενώ οι «έγχρωμες επαναστάσεις» δεν είναι πάντα επιτυχημένες, ακόμα και οι αποτυχημένες προκαλούν σοβαρή ζημιά στην πολιτική της χώρας-στόχο. Ακόμα, μία χώρα αφού έχει μολυνθεί μία φορά βρίσκεται πάντα σε κίνδυνο υποτροπής.

Ο Πόποβιτς εθεάθη πρόσφατα στην Ουγγαρία, στις αρχές Σεπτέμβρη, εν μέσω αυξανόμενων διαδηλώσεων ενάντια στην πεισματικά ανεξάρτητη κυβέρνηση της χώρας που πεισματικά μοιάζουν με το αποτύπωμα που καθιερώθηκε στη Σερβία πριν 17 χρόνια.