Κίτρινα Γιλέκα 2019: Γαλλική Δημοκρατία. Νεκρή ή Ζωντανή;

Diana Johnstone, Global Research, (12.01.2019)

Ή μήπως πρέπει κάποιος να πει: Θαμμένη ή αναγεννημένη;  Διότι για τη μάζα των απλών ανθρώπων που είναι μακριά από τα πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά κέντρα εξουσίας του Παρισιού, η Δημοκρατία είναι ήδη ετοιμοθάνατη και το κίνημα αυτό είναι μια προσπάθεια να τη σώσουν.  Από τότε που η Θάτσερ δήλωσε πώς “δεν υπάρχει εναλλακτική”, οι οικονομικές πολιτικές της Δύσης δημιουργήθηκαν από τεχνοκράτες προς όφελος των αγορών, υποστηρίζοντας πως αυτά τα οφέλη θα μετακυλούνταν προς το λαό. Η “μετακύλιση” τελικά δεν  ήρθε ποτέ και ο κόσμος κουράστηκε να βλέπει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του να αγνοούνται πλήρως από την ελίτ που «ξέρει καλύτερα».

Το Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του προέδρου Μακρόν κατέστησε απολύτως σαφές στο λαό ότι είναι αποφασισμένος να σκληρύνει τη στάση του, αφού πρώτα πέταξε και μερικά ψίχουλα στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων.

Η Γαλλία εισέρχεται σε περίοδο αναταραχής. Η κατάσταση είναι αρκετά περίπλοκη, αλλά παρακάτω παραθέτονται ορισμένα σημεία, ώστε να γίνει αντιληπτό περί τίνος πρόκειται.

Οι Τακτικές

Τα Κίτρινα Γιλέκα συγκεντρώνονται σε κεντρικά σημεία ώστε να είναι εμφανή:  στα Ηλύσια Πεδία στο Παρίσι, σε κεντρικές πλατείες άλλων πόλεων και σε πολλούς κυκλοφοριακούς κόμβους στις άκρες μικρών πόλεων.  Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές διαμαρτυρίες, οι πορείες του Παρισιού ήταν πολύ χαλαρές και αυθόρμητες και οι άνθρωποι περιπλανιόνταν στους δρόμους και μιλούσαν μεταξύ τους, χωρίς ηγέτες και ομιλίες.

Η απουσία ηγετών στο κίνημα είναι κάτι εγγενές. Όλους τους πολιτικούς, ακόμα και τους πιο φιλικούς, δεν τους εμπιστεύονται και κανείς δεν αναζητά νέο ηγέτη. Οι άνθρωποι διοργανώνουν τις δικές τους συναντήσεις για να αναπτύξουν λίστες των παραπόνων και αιτημάτων τους.

Στο χωριό Κομερσί (Commercy) της Λορένης που απέχει μισή ώρα οδικώς από το Ντόμρεμι (Domrémy) και όπου γεννήθηκε η Ιωάννα της Λορένης (Jeanne d’Arc) , οι κάτοικοι συγκεντρώνονται για να διαβάσουν τη διακήρυξη τους. Έξι από αυτούς διαβάζουν με τη σειρά από μια παράγραφο ο καθένας, όπου καθίσταται σαφές πως δεν θέλουν ηγέτες και ομιλητές.  Μερικές φορές κομπιάζουν σε κάποιες λέξεις, αφού δεν είναι συνηθισμένοι να μιλούν στο κοινό όπως οι τηλεπερσόνες. Η δεύτερη έκκληση των Κίτρινων Γιλέκων του Commercy τους καλεί όλους να έρθουν στο Commercy στις 26-27 Ιανουαρίου για μια “συνέλευση των συνελεύσεων”.

Οι απαιτήσεις

Οι πρώτοι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους φορώντας Κίτρινα Γιλέκα τον περασμένο Νοέμβριο του 2018, διαμαρτυρόντουσαν για την αύξηση των φόρων βενζίνης και του πετρελαίου, που θα έπλητταν φοβερά τους ανθρώπους στην αγροτική Γαλλία. Η Γαλλική κυβέρνηση, εθισμένη στο να ευνοεί τις «μητροπόλεις», έλαβε το ένα μέτρο μετά το άλλο σε βάρος των μικρών πόλεων, των χωριών και των ανθρώπων που ζουν εκεί. Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.  Το κίνημα προχώρησε αμέσως στο βασικό ζήτημα: το δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν λόγο σε μέτρα που έχουν επιπτώσεις στις ζωές τους. Στο ζήτημα της Δημοκρατίας, με μια λέξη.

Για δεκαετίες, μέρη της αριστεράς και της δεξιάς, ανεξάρτητα από τις ομιλίες της εκστρατείας τους, μόλις έπαιρναν την εξουσία, ακολουθούσαν πολιτικές υπαγορευμένες από “τις αγορές”. Γι’ αυτόν το λόγο, οι άνθρωποι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους σε όλα τα κόμματα και όλους τους πολιτικούς και απαιτούν νέους τρόπους ώστε να ακουστούν οι επιθυμίες τους.

Ο φόρος καυσίμων ξεχάστηκε σύντομα καθώς ο κατάλογος των αιτημάτων αυξανόταν. Οι επικριτές του κινήματος σημειώνουν ότι η επίτευξη τόσων πολλών απαιτήσεων είναι τελείως αδύνατη. Δεν υπάρχει λόγος να δίνεις σημασία στα λαϊκά αιτήματα γιατί αυτοί οι κουτοί άνθρωποι ζητάνε τα πάντα και τίποτα.

Αυτή η ένσταση απαντήθηκε από ένα αίτημα που αναδύθηκε γρήγορα ως κυρίαρχο μέσα στο κίνημα: Την Πρωτοβουλία Πολιτών για Δημοψήφισμα (CIR).

Το Δημοψήφισμα

Αυτό το αίτημα αντικατοπτρίζει το καλό πνεύμα του κινήματος.  Αντί τα Κίτρινα Γιλέκα να φτιάξουν μια λίστα με όλα τα «πρέπει», απλώς ζητούν να δοθεί το δικαίωμα της επιλογής στο κόσμο και το δημοψήφισμα είναι τρόπος επιλογής. Η απαίτηση αυτή αφορά σε έναν συγκεκριμένο αριθμό υπογραφόντων – ίσως 700,000, ίσως περισσότερων– για να κερδίσουν το δικαίωμα να ζητήσουν Δημοψήφισμα για ένα ζήτημα της επιλογής τους. Το δικαίωμα για την Πρωτοβουλία Πολιτών για Δημοψήφισμα (CIR) υπάρχει στην Ελβετία, στην Ιταλία και την Καλιφόρνια.  Η ιδέα αυτή τρομοκρατεί όλους εκείνους των οποίων το επάγγελμα είναι να «ξέρουν καλύτερα». Εάν ο κόσμος ψηφίσει, θα ψηφίσει για όλα τα παράλογα πράγματα που αυτοί που «ξέρουν καλύτερα» παρατηρούν τρεμάμενοι.

Ένας δάσκαλος σε μικρό κολέγιο στη Μασσαλία, ο Ετιέν Σουάρ (Etienne Chouard), δεκαετίες τώρα, αναπτύσσει ιδέες για το πως να οργανωθεί άμεση δημοκρατία, θέτοντας το Δημοψήφισμα ως κεντρικό πυλώνα.  Ήρθε τώρα η στιγμή αυτού του δασκάλου με τα Κίτρινα Γιλέκα.  Επιμένει πως το δημοψήφισμα πρέπει πάντα να διεξάγεται μετά από μια μακρά συζήτηση και χρόνο για προβληματισμό, ώστε να αποφευχθούν εν βρασμώ συναισθηματικές αποφάσεις.  Ένα τέτοιο δημοψήφισμα απαιτεί ειλικρινή και ανεξάρτητα μέσα που δεν ανήκουν όλα σε ειδικά συμφέροντα.  Απαιτείται να διασφαλιστεί πως οι πολιτικοί που δημιουργούν τους νόμους ακολουθούν,  τη λαϊκή βούληση που εκφράζεται στο δημοψήφισμα.  Όλα αυτά φανερώνουν την ανάγκη για τη συνταγματική συνέλευση ενός λαού.

Το δημοψήφισμα είναι ένα πικρό σημείο στη Γαλλία, η κυρίαρχη, σιωπηλή και υποβόσκουσα αιτία του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων. Το 2005, ο Πρόεδρος Σιράκ (Chirac) ζήτησε δημόσιο Δημοψήφισμα σχετικά με την επικύρωση του προτεινόμενου Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όντας σίγουρος πως θα γίνει αποδεκτό. Η πολιτική τάξη, με λίγες εξαιρέσεις, έγινε πλήρως ρητορική, υποστηρίζοντας πως υπό το νέο Σύνταγμα προβλέπεται ένα ευημερούν μέλλον για τη Γαλλία ως μια νέα παγκόσμια δύναμη και προειδοποιώντας πως σε διαφορετική περίπτωση η Ευρώπη ίσως οδηγηθεί πίσω σε εποχές Α’ και Β΄Παγκόσμιου Πολέμου.  Ωστόσο, οι απλοί πολίτες οργάνωσαν μια εξαιρετική κίνηση λαϊκής αυτοδιδασκαλίας, καθώς ομάδες συναντιόντουσαν ώστε να βγάλουν άκρη μέσα από τα αποθαρρυντικά νομικά έγγραφα, διευκρινίζοντας τι εννοούσαν και τι υπονοούσαν. Στις 29 Μαΐου 2005, με συμμετοχή 68%, οι Γάλλοι ψήφισαν 55% κατά του Συντάγματος. Μόνο το Παρίσι ψήφισε έντονα υπέρ.

Τρία χρόνια αργότερα, η Εθνική Συνέλευση – δηλαδή οι πολιτικοί από όλα τα κόμματα – ψήφισαν ώστε να υιοθετήσουν ουσιαστικά το ίδιο κείμενο, το οποίο το 2009 συνέθεσε τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.

Αυτό το χτύπημα στη σαφέστατη εκφρασμένη λαϊκή βούληση, προκάλεσε τόσο μεγάλη απογοήτευση που πολλοί αποτραβήχτηκαν από την πολιτική. Τώρα όμως επιστρέφουν.

Η Βία

Από την αρχή η Κυβέρνηση αντέδρασε με βία, σε μια φαινομενική της επιθυμία να προκαλέσει απαντώντας στη βία, ώστε να καταδικάσει το κίνημα ως βίαιο.

Μια στρατιά αστυνομικών, ντυμένοι σαν ρομπότ, περικύκλωσαν και μπλόκαραν τις ομάδες των Κίτρινων Γιλέκων, τους έπνιξαν σε σύννεφα από δακρυγόνα και πυροβολούσαν τους διαδηλωτές απευθείας με πλαστικές σφαίρες τραυματίζοντας σοβαρά εκατοντάδες από αυτούς (ανεπίσημα στοιχεία).  Κάποιοι άνθρωποι έχασαν ένα μάτι ή χέρι τους.  Η Κυβέρνηση δεν έχει να πει τίποτα επ΄αυτού.

Το τρίτο Σάββατο της διαμαρτυρίας, αυτός ο στρατός της αστυνομίας ήταν ανίκανος να σταματήσει – ή σύμφωνα με άλλους να επιτρέψει – έναν μεγάλο αριθμό κακοποιών και χούλιγκανς (ποιος ξέρει;) να διεισδύσουν στο κίνημα και να καταστρέψουν περιουσίες και καταστήματα, να πυρπολήσουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα και σκουπιδοτενεκέδες, δίνοντας στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης εικόνες που αποδεικνύουν πως τα Κίτρινα Γιλέκα είναι επικίνδυνα βίαια.

Παρ’ όλη την προβοκάτσια, τα Κίτρινα Γιλέκα παρέμειναν ήρεμοι και αποφασισμένοι. Υπάρχουν όμως μερικοί άνθρωποι που χάνουν την ψυχραιμία τους και προσπαθούν να πολεμήσουν.

Ο Πυγμάχος

Το όγδοο Σάββατο, 5 Ιανουαρίου, μια ομάδα ΜΑΤ της αστυνομίας επιτέθηκε ενάντια των Κίτρινων Γιλέκων σε μια γέφυρα πάνω από τον Σηκουάνα, όταν ένας μεγαλόσωμος άντρας έχασε την ψυχραιμία του, ξεπρόβαλε από το πλήθος και επιτέθηκε. Με τις γροθιές του, χτύπησε έναν αστυνομικό και έκανε τους άλλους να υποχωρήσουν.  Αυτή η φοβερή σκηνή βιντεοσκοπήθηκε.  Μπορούσες να δεις τα Κίτρινα Γιλέκα να προσπαθούν να τον συγκρατήσουν, αλλά ο Ράμπο ήταν ασταμάτητος.

Διαπιστώθηκε πως ήταν ο Κριστόφ Ντετανζέ (Christophe Dettinger), Γάλλος Ρομά, πρώην πρωταθλητής πυγμαχίας της Γαλλίας.  Το ψευδώνυμό του είναι “Ο Τσιγγάνος της Μάζης” (the Gypsy of Massy).  Απομακρύνθηκε από το συμβάν, αλλά έκανε ένα βίντεο πριν επιστρέψει.  “Αντέδρασα άσχημα”, είπε, όταν είδε την αστυνομία να επιτίθεται σε γυναίκες και ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Παρακίνησε το κίνημα να συνεχίσει ειρηνικά.

Ο Ντετανζέ αντιμετωπίζει 7 χρόνια φυλάκισης. Μέσα σε μια ημέρα, το ποσό υπεράσπισής του που συγκεντρώθηκε στο ταμείο ήταν 116.433 ευρώ.  Η Κυβέρνηση το έκλεισε – με κάποιο νομικό πρόσχημα. Τώρα μαζεύονται υπογραφές για λογαριασμό του.

Η συκοφαντία

Στο Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του, ο Πρόεδρος Μακρόν επέπληξε επιτηδευμένα το λαό λέγοντάς του ότι  “δεν μπορείς να δουλεύεις λιγότερο και να βγάζεις περισσότερα” – λες και επιδιώκουν όλοι να περνάνε τη ζωή τους σε ένα γιοτ και να βλέπουν τις τιμές των μετοχών να ανεβαίνουν και να πέφτουν.

Στη συνέχεια ο Μακρόν κήρυξε τον πόλεμο: “Αυτές τις ημέρες είδα αδιανόητα πράγματα και άκουσα τα πιο απαράδεκτα.” Προφανώς αναφερόμενος στους λίγους πολιτικούς της αντιπολίτευσης που τόλμησαν να υποστηρίξουν τους διαδηλωτές και τιμώρησε αυτούς που προσποιούνται πως “μιλάνε για το λαό”, οι οποίοι δεν είναι τίποτα από “εκπρόσωποι ενός όχλου μίσους που κυνηγά εκλεγμένους αντιπροσώπους, αστυνομικούς, δημοσιογράφους, Εβραίους, ξένους και ομοφυλόφιλους. Είναι το αντίθετο από αυτό που πρεσβεύει η Γαλλία.”

Τα Κίτρινα Γιλέκα δεν κυνήγησαν κανέναν.  Η αστυνομία τους κυνήγησε. Ο κόσμος πράγματι μίλησε με σθένος κατά των καναλιών που συστηματικά στρεβλώνουν το κίνημα. Δεν έχει ακουστεί καμία λέξη από το κίνημα εναντίον αλλοδαπών ή ομοφυλοφίλων. 

Η λέξη κλειδί είναι οι Εβραίοι

“Qui veut noyer son chien l’accuse de la rage”. (Αυτός που θέλει να πνίξει το σκυλί του, το κατηγορεί για λύσσα – γαλλική παροιμία).

Όπως λέει η γαλλική παροιμία, όποιος θέλει να σκοτώσει το σκυλί του, ισχυρίζεται ότι έχει λύσσα. Σήμερα όποιος θέλει να καταστρέψει μια καριέρα, να πάρει εκδίκηση από έναν αντίπαλο, να ντροπιάσει κάποιον ή να καταστρέψει ένα κίνημα, τον/την ή το κατηγορεί για αντισημιτισμό.

Ήταν αναπόφευκτο λοιπόν το δημοκρατικό κίνημα, να αντιμετωπιστεί με την ταμπέλα του «αντισημιτισμού».  Ήταν σχεδόν σίγουρο στατιστικά.  Σε ένα τυχαίο δείγμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, μπορεί να βρει κανείς έναν-δύο που έχουν να πουν κάτι αρνητικό για έναν Εβραίο. Αυτό ήταν αρκετό.  Τα γεράκια των μίντια βγήκαν για κυνήγι.  Το παραμικρό συμβάν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υποδείξει ότι το πραγματικό κίνητρο του κινήματος είναι να αναβιώσει το Ολοκαύτωμα.

Αυτό το ελαφρώς ειρωνικό μικρό τραγούδι, που ακούστηκε σε μια πλατεία της Γαλλίας, φέρνει σε αντίθεση την “καλή” εξουσία με τον “κακό” απλό λαό. Είναι τεράστιο χιτ στο YouTube.  Δείχνει τη χροιά του κινήματος. “Οι καλοί και οι κακοί” (Les Gentils et les Méchants).

Δε χρειάστηκε και πολύ χρόνο αυτό το τραγούδι να κατηγορηθεί για αντισημιτισμό. Γιατί;  Διότι αφιερώθηκε ειρωνικά στους δύο από τους πιο επιθετικούς επικριτές των Κίτρινων Γιλέκων: τον σταρ του Μάη τ0υ ‘68 Νταντιέλ Κον Μπεντί (Daniel Cohn-Bendit) και τον παλιό  “νέο φιλόσοφο” Μπερνάρ-Ανρί Λεβί (Bernard-Henri Lévy). Η νέα γενιά δεν τους αντέχει. Μα, τυχαίνει να είναι Εβραίοι. Βέβαια! Αντι-Σημιτισμός!

H καταστολή

Αντιμέτωπος με τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Μπενζαμίν Γκριβό (Benjamin Griveaux) που χαρακτήρισε τα Κίτρινα Γιλέκα ως “ταραξίες” και “αντάρτες” που θέλουν να “ανατρέψουν την κυβέρνηση”, ο Πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ (Edouard Philippe) ανακοίνωσε ένα νέο “νόμο για να προστατέψει καλύτερα το δικαίωμα της διαμαρτυρίας”.  Το κύριο μέτρο του: να τιμωρεί σκληρά τους διοργανωτές μιας διαδήλωσης της οποίας η ώρα και το μέρος δεν είχαν επίσημα έγκριση.

Στην πραγματικότητα, η αστυνομία έχει ήδη συλλάβει τον 33χρονο οδηγό φορτηγού Ερίκ Ντρουέ (Eric Drouet) επειδή διοργάνωσε μια μικρή τελετή με κεριά προς τιμήν των θυμάτων του κινήματος.  Υπήρξαν πολλές ακόμα συλλήψεις, χωρίς όμως πληροφορίες για αυτές. (Παρεμπιπτόντως, κατά τη διάρκεια των διακοπών, η πυρπόληση σταθμευμένων αυτοκινήτων από ομάδες κακοποιών διαφόρων πόλεων δεν πήρε ιδιαίτερη δημοσιότητα. Ήταν αυτοκίνητα της εργατικής τάξης, ανθρώπων δηλαδή που τα χρειαζόντουσαν καθημερινά ώστε να πάνε στη δουλειά τους και όχι πολυτελή αυτοκίνητα στο πλούσιο κομμάτι του Παρισιού, των οποίων η καταστροφή προκάλεσε τεράστιο σκάνδαλο.)

Στις 7 Ιανουαρίου, ο “φιλόσοφος” και πρώην Υπουργός Νεολαίας, Παιδείας και Έρευνας, Λικ Φερί (Luc Ferry), έδωσε ραδιοφωνική συνέντευξη στο πολύ αξιόλογο Radio Classique κατά την οποία δήλωσε: “Η αστυνομία δεν έχει τα μέσα να τερματίσει αυτή τη βία. Είναι αδύναμη. Ακούστε, ειλικρινά, όταν βλέπεις παιδιά να κλωτσούν ένα καημένο αστυνομικό όταν είναι κάτω, αρκεί! Αφήστε τους να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους μια για πάντα, ως εδώ! […] Όπως θυμάμαι, έχουμε τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό του κόσμου, που είναι ικανός να βάλει τέλος σε αυτά τα σκουπίδια.”

Ο Φερί κάλεσε τον Μακρόν να συνασπιστεί με τους Ρεπουμπλικανούς ώστε να προωθήσει τις «μεταρρυθμίσεις» του. Τον περασμένο μήνα, σε μια στήλη ενάντια στο στην Πρωτοβουλία Πολιτών για το Δημοψήφισμα, ο Φερί έγραψε ότι “η τωρινή δυσφήμιση των ειδικών και η κριτική προς τις ελίτ είναι η χειρότερη καταστροφή της εποχής μας.”

Η Αντίφα

Οπουδήποτε συγκεντρώνεται κόσμος, ομάδες της Αντίφα συνεχίζουν την αδιάκριτη αναζήτησή τους να ξεριζώσουν τους “φασίστες”. Το προηγούμενο Σάββατο στο Bordeaux, τα Κίτρινα Γιλέκα αναγκάστηκαν να  αντιμετωπίσουν επίθεση από την Αντίφα.

Είναι τελείως ξεκάθαρο πλέον (όπως ήταν πάντα) ότι οι υποτιθέμενοι “Αντιφασίστες” είναι οι αυτόκλητοι προστάτες του συστήματος.  Στην αδιάκοπη αναζήτησή τους για «φασίστες», οι Αντίφα επιτίθενται σε ό,τι κινείται. Στην πραγματικότητα, προστατεύουν τη στασιμότητα. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, το ίδιο το Κράτος και η ίδια η αστυνομία που προσβάλει, επιτίθεται και συλλαμβάνει ειρηνικούς διαδηλωτές, ενώ ανέχεται τη βία των Αντίφα. Εν ολίγοις, οι Αντίφα είναι οι πραιτοριανοί του σημερινού συστήματος.

Τα ΜΜΕ

Να είστε δύσπιστοι. Τουλάχιστον στη Γαλλία, τα κύρια μέσα ενημέρωσης είναι σταθερά στην πλευρά της “τάξης”, που σημαίνει πως ο Μακρόν και τα ξένα μέσα τείνουν να μεταδίδουν αυτά που γράφουν και λένε τα εθνικά (γαλλικά) ΜΜΕ.  Επίσης, σαν γενικό κανόνα, όταν πρόκειται για τη Γαλλία, τα αγγλόφωνα ΜΜΕ συχνά τα παρερμηνεύουν.

Το τέλος

Δεν είναι εμφανές. Μπορεί να μην πρόκειται για επανάσταση, αλλά είναι μια αποκάλυψη της αληθινής φύσης του «συστήματος».  Η δύναμη έγκειται τεχνοκρατικά στην υπηρεσία «των αγορών», εννοώντας τη δύναμη των οικονομικών κεφαλαίων.  Αυτή η τεχνοκρατία φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει την ανθρώπινη κοινωνία, τις δικές μας κοινωνίες και ολόκληρο τον πλανήτη, προς το συμφέρον του καπιταλισμού. Χρησιμοποιεί οικονομικές κυρώσεις, συντριπτική προπαγάνδα και στρατιωτική δύναμη (ΝΑΤΟ) σε ένα έργο «παγκοσμιοποίησης» που διαμορφώνει τις ζωές των ανθρώπων χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Ο Μακρόν είναι πλήρως ενσωματωμένος σε αυτό το σύστημα.  Επελέγη από τη διάσημη ελίτ ώστε να ακολουθήσει τα μέτρα που υπαγόρευσαν οι “αγορές”, επιβαλλόμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Δε μπορεί να τα παρατήσει. Βέβαια τώρα που και ο κόσμος αντιλήφθηκε το τι συμβαίνει, ούτε αυτοί θα τα παρατήσουν.  Παρ’ όλη την παρακμή στο εκπαιδευτικό σύστημα, οι Γάλλοι είναι ίσως ο πιο μορφωμένος και λογικός λαός.  Αν και αυτοί είναι ανίκανοι για την δημοκρατία, τότε η δημοκρατία είναι ανέφικτη.

Συνεχίζεται….