Το σκηνικό που έχει στηθεί για άλλη μια φορά από τους ντόπιους και ξένους δημοσιο-κάφρους είναι αρκετά σύνηθες. Η ξεδιάντροπη υποκρισία των υποστηρικτών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (δηλαδή των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών), όπως και τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και ιδιαίτερα του μιντιακού της τμήματος, έκαναν την εμφάνισή τους για άλλη μία φορά. Τώρα σειρά είχε η Γαλλία και η Βενεζουέλα.

Έτσι, από τη μία μεριά έχουμε τις πολύμηνες, μαζικές και αιματηρές (εξαιτίας της συγνής κρατικής βίας) διαδηλώσεις των «Κίτρινων Γιλέκων» κατά του κύριου πολιτικού εκπροσώπου της Υ/Ε, του πρότερα πολιτικά άγνωστου Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος επιλέχτηκε από τις ίδιες ελίτ ανάμεσα στους τραπεζίτες της Ρόθτσαϊλντ (Rothschil) και επιβλήθηκε ενάντια στο μαζικό ρεύμα που εκπροσωπούσε το λαϊκό κίνημα για εθνική και οικονομική κυριαρχία στη Γαλλία. Η ουσιαστική αιτία για την εκλογική επιβολή του Μακρόν ήταν ότι το λαϊκό αυτό κίνημα προδόθηκε από τους πολιτικάντηδες Λεπέν και Μελανσόν που προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν κομματικά, με αποτέλεσμα τη διάσπαση της λαϊκής ψήφου προς τέρψιν του εκλεκτού της Υ/Ε. Αντί δηλαδή οι δυνάμεις κατά της παγκοσμιοποίησης, της ΕΕ και της Ευρωχούντας των Βρυξελλών που εκπροσωπεί την παγκοσμιοποίηση στον  ευρωπαϊκό χώρο, να συνενωθούν σε ευρύ Λαϊκό Μέτωπο κατά της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) και της  Υπερεθνικής Ελίτ, έπαιζαν τις  ξεπερασμένες πια πολιτικές μάχες για το ποιος είναι πιο «αριστερός» ή πιο «δεξιός» αντίστοιχα, παρόλο που οι όροι Δεξιά και Αριστερά δεν έχουν πια κανένα νόημα όταν προσπερνούν το κρίσιμο θέμα της εποχής μας: τη Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και την οργάνωση του αγώνα εναντίον της Υ/Ε. Εντούτοις, σήμερα φαίνεται ότι το μάθημα αυτό αφομοιώθηκε από τα λαϊκά στρώματα στη Γαλλία, που κατεβαίνουν στους δρόμους με αίτημα την αυτο-οργάνωση μακριά από τους πολιτικάντηδες των παλαιο-κομματικών σχηματισμών «Δεξιά – Αριστερά». Γι’ αυτό και οι διαδηλωτές αυτοί είναι άκρως επικίνδυνοι για το σύστημα και έπρεπε να συντριβούν, τόσο με φυσική βία όσο και με ιδεολογική. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι τα ΜΜΕ της Ευρωχούντας και της Υ/Ε γενικότερα είτε αγνοούν το κίνημα αυτό είτε το κατηγορούν σαν λαϊκιστικό , αν όχι… ακροδεξιό, φασιστικό και ρατσιστικό, ακολουθώντας τη συνήθη πρακτική για την αντιμετώπιση κάθε λαϊκού κινήματος για την εθνική κυριαρχία. Δηλαδή, όσοι αντιστέκονται στη Νέα Διεθνή Τάξη να χαρακτηρίζονται ως «διασάλευση της τάξης» με τα Κίτρινα Γιλέκα να στιγματίζονται ως «φασίστες» και «ρατσιστές», ακολουθώντας τη συνήθη πρακτική εναντίον όσων αντιστέκονται στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), ενώ παράλληλα η κρατική βία που χρησιμοποιείται εναντίον τους χαρακτηρίζει τόσο το Γαλλικό κράτος όσο και το Ευρωκράτος που στηρίζει τις κοινοβουλευτικές Χούντες

Στη Βενεζουέλα, παρά το γεγονός ότι οι διαδηλώσεις μπορεί να παρέσυραν και λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα αυτά που υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες των πολιτικών της Υ/Ε κατά του καθεστώτος Τσάβες/Μαδούρο, που έμειναν απροστάτευτα ως συνέπεια  της έλλειψης οικονομικής στρατηγικής για αυτοδυναμία του καθεστώτος, (το οποίο έχει προφανώς μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, αφού δεν οχύρωσε ποτέ την πολιτική αυτονομία του με αντίστοιχη οικονομική αυτονομία από τις Πολυεθνικές), δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κύριος όγκος των διαδηλωτών αποτελείται από τους «βολεμένους» της Βενεζουέλας. Δηλαδή όλους αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια λυσσομανούσαν όταν το καθεστώς έκανε ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, χρησιμοποιώντας τα εθνικοποιημένα κοιτάσματα πετρελαίου για την κάλυψη των βασικών αναγκών των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, που προηγούμενα κυριολεκτικά πεινούσαν μέσα στη χλιδή της κυρίαρχης ελίτ και την υπερκατανάλωση των μεσαίων στρωμάτων. Η μεγάλη όμως μάζα των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στη Βενεζουέλα στηρίζουν τον Μαδούρο, ακριβώς γιατί εκφράζει το αίτημα για εθνική κυριαρχία και η ελπίδα τους είναι ότι, αν δεν επιτύχουν τα σχέδια της Υ/Ε να επιβάλλει και εκεί κάποιο προτεκτοράτο τύπου Τσίπρα (που υποτίθεται ως «αριστερός» δεν καταδικάζει τον Μαδούρο, αλλά δεν τολμά φυσικά να βάλει και βέτο, όπως κάνουν οι εθνικά κυρίαρχες κυβερνήσεις), ο δρόμος θ’ ανοίξει για την οικονομική αυτοδυναμία έξω από την ΝΔΤ που θα οδηγήσει και στην κάλυψη των αναγκών των πολιτών.

Αυτό επομένως που γίνεται ολοφάνερο είναι ότι η συζήτηση για τον αν είναι ή όχι αυταρχικό το καθεστώς του Μαδούρο δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αλλά αποτελεί απλώς την κατασκευασμένη ιδεολογική νομιμοποίηση (το προπέτασμα καπνού) είτε για ένα ακόμη πραξικόπημα «από τα κάτω» τύπου Ουκρανίας, είτε ακόμα και για την ανοικτή επέμβαση της στρατιωτικής μηχανής του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ με την υποστήριξη της ΕΕ, όπως ακριβώς συνέβη στη Λιβύη. Πρέπει επομένως να αντιληφθούμε ότι ο αγώνας που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στη Βενεζουέλα από το μπολιβαριανό καθεστώς, στη Γαλλία από τα Κίτρινα Γιλέκα, στη Συρία από το εθνικο-απελευθερωτικό Μπααθικό καθεστώς, στη Βρετανία με το Brexit κ.λπ., είναι αυτός για την εθνική και οικονομική κυριαρχία, είναι ο αντι-παγκοσμιοποιητικός αγώνας. Με άλλα λόγια, είναι ο ταξικός αγώνας της εποχής μας.

Σήμερα είναι πια ολοφάνερο το κρίσιμο διακύβευμα: εάν οι λαοί θα αποκτήσουν πραγματική εθνική κυριαρχία που είναι προϋπόθεση και για οποιαδήποτε ριζική κοινωνική αλλαγή στο μέλλον ή εάν θα πέσουν στη στημένη παγίδα από τις ελίτ που, με την υποστήριξη της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» προσπαθεί με κάθε τρόπο να διασπάσει τα λαϊκά κινήματα, ακόμα και με την παραχάραξη της Ιστορίας ότι δήθεν βρισκόμαστε στη …δεκαετία του 1930 όπου κάπου κρυμμένοι οι νέοι Χίτλερ και Μουσολίνι παραμονεύουν για να κατακτήσουν τον κόσμο! Οι λαοί όμως σήμερα όλο και περισσότερο ξυπνούν και αντιλαμβάνονται ότι σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης παρόμοια φαινόμενα είναι αδιανόητα (εκτός βέβαια εάν η ίδια η υπερεθνική ελίτ αποφασίσει να πάρει φασιστικό χαρακτήρα!). Έτσι, σήμερα, από τον Βρετανικό λαό που άνοιξε τον δρόμο με το πανηγυρικό «ναι» στο Μπρέξιτ (το οποίο οι ελίτ σήμερα προσπαθούν με κάθε τρόπο να το «ξεδοντιάσουν» ώστε να γίνει ακίνδυνο για τις ελίτ ή ακόμα και να το ανατρέψουν, με τη βοήθεια «αριστερών» τύπου Κόρμπιν, Βαρουφάκη κ.λπ.) μέχρι τον Ιταλικό λαό και άλλους λαούς μάχονται σήμερα για την εθνική κυριαρχία τους. Δηλαδή την κυριαρχία που, στον ευρωπαϊκό χώρο, απαλλοτρίωσε πλήρως η ΕΕ, για χάρη όχι βέβαια της ένωσης των ευρωπαϊκών λαών και άλλα παραμύθια, αλλά της ένωσης των ευρωπαϊκών ελίτ μέσα στην Υ/Ε! Γι αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος σήμερα υποστηρικτής της ΕΕ είναι ο δισεκατομμυριούχος Σόρος, πασίγνωστος για τις ροζ επαναστάσεις που διοργάνωνε παντού και του οποίου ο κρίσιμος ρόλος («μακεδονικό», μεταναστευτικό κλπ.) στην κυβέρνηση των «αριστερών» απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ μόλις βγαίνει στη φόρα…

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 16/2/2019