1. Αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται το έγκλημα της Υπερεθνικής Ελίτ (δηλ. της ελίτ που ελέγχει τη παγκόσμια οικονομία μέσω μιας δράκας Πολυεθνικών που διαπλέκονται με τις πολιτικές και πολιτιστικές ελίτ των χωρών όπου εδράζονται αυτές οι Πολυεθνικές). Το έγκλημα είχε αρχίσει να σχεδιάζεται και να εφαρμόζεται πολύ πιο πριν από την έκρηξη της οικονομικής κρίσης στη Βενεζουέλα που υποτίθεται αποτελεί το κίνητρο των πολιτισμένων δυτικών ελίτ, οι οποίες δεν μπορούν βέβαια να βλέπουν συνανθρώπους τους να υποφέρουν —όχι βέβαια στις χώρες τους αλλά σε άλλες χώρες που τυχαίνει να μην ελέγχονται πλήρως από τις ελίτ αυτές! Με την άνοδο του Τσάβες στην εξουσία που σήμαινε ότι μια σημαντική–λόγω των αποθεμάτων πετρελαίου, των μεγαλύτερων στον κόσμο— τέως απόλυτα ενσωματωμένη στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης χώρα κινδύνευε να αποκτήσει την εθνική κυριαρχία της, ξεκίνησε μια συστηματική εκστρατεία της Υ/Ε να γονατίσει τον λαό αυτόν. Το έγκλημά του ήταν ότι, αντί να συνεχίσει την υποταγή του, (όπως κάνει για παράδειγμα ο Ελληνικός λαός αφήνοντας την τύχη του σε απατεώνες επαγγελματίες πολιτικούς, όργανα της Υ/Ε, είτε λέγονται δεξιοί, είτε «αριστεροί» κλπ), τολμούσε να «σηκώσει κεφάλι». Έγκλημα που αν δεν τιμωρηθεί από την Υ/Ε όσο πιο άμεσα είναι δυνατό, βάζει σε κίνδυνο την ίδια την ΝΔΤ.
2. Έτσι άρχισε μια ανελέητη οικονομική εκστρατεία κυρίως μέσω οικονομικών κυρώσεων που θα γονάτιζε οικονομικά τον λαό της Βενεζουέλας. Στην εκστρατεία αυτή, άθελά του, συμμετείχε και το καθεστώς Τσάβες καθώς και το διάδοχο καθεστώς Μαδούρο. Και αυτό γιατί όχι μόνο δεν έκαναν το παραμικρό για να θωρακίσουν την πολιτική ανεξαρτησία της χώρας με αντίστοιχη οικονομική κυριαρχία, με στόχο τη δημιουργία μιας αυτοδύναμης οικονομίας που θα διέθετε το βασικό της αγαθό, το πετρέλαιο, σε χώρες που σεβόντουσαν την εθνική κυριαρχία της, ώστε να καλύπτει τις ανάγκες σε αγαθά που δεν μπορούσε να παράγει η ίδια. Αλλά και γιατί, αντίθετα, διέθετε τα πλούσια έσοδα από την εξαγωγή του μόνο για την κάλυψη των άμεσων (καταναλωτικών) αναγκών ιδιαίτερα των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Φυσικά, αυτή ήταν μια λύση του τύπου «δος ημίν σήμερον» που ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, ιδιαίτερα σε περιόδους που η τιμή του πετρελαίου έπαιρνε την κατιούσα —πάλι χάρη στις ενέργειες των Πολυεθνικών για να γονατίσουν και άλλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες που έδειχναν τάσεις ανεξαρτησίας (Ρωσία και Ιράν), όπου δεν μπορούσε η Υ/Ε να ξεμπερδεύει γρήγορα με αυτές, όπως συνέβη για παράδειγμα με τη Λιβύη που ισοπεδώθηκε στρατιωτικά .
3. Με δεδομένο επομένως ότι η Βενεζουέλα, χάρη στις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές της, ήταν απόλυτα ευάλωτη στις πολυεθνικές και την Υ/Ε, η πολιτική των Τσάβες και Μαδούρο των καταναλωτικών δαπανών (όπως ήταν οι απόλυτα βέβαια δικαιολογημένες κοινωνικές δαπάνες, εφόσον όμως συνοδευόντουσαν και από συστηματική προσπάθεια για τη δημιουργία μιας αυτοδύναμης οικονομικής δομής) ήταν θέμα χρόνου να οδηγήσει σε οικονομικό αδιέξοδο. Με την απότομη πτώση της τιμής του πετρελαίου πριν λίγα χρόνια το καθεστώς, για να διατηρήσει το ίδιο ύψος κοινωνικών δαπανών, κατέφυγε στην πληθωρική έκδοση χρήματος που αναγκαστικά οδήγησε σε υπερπληθωρισμό, με τη βοήθεια και των κυρώσεων της Υ/Ε. Αυτό όμως ήταν και το σχέδιο της Υ/Ε για να γονατίσει τον λαό της Βενεζουέλας. Παρόλα αυτά όμως η πλειοψηφία του λαού δεν γονάτισε ακόμη, αλλά τώρα η Υ/Ε ελπίζει ότι ο συνδυασμός της στρατιωτικής βίας που δεν είναι ανάγκη να πάρει τη μορφή στρατιωτικής επέμβασης από την ίδια την Υ/Ε, παρόλο που όλα τα μέλη της είναι στη «συμμαχία» που αναγνώρισε το ουσιαστικό πραξικόπημα του οργάνου της Γκουαϊντό (που είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος από το ΔΝΤ κλπ για τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμόσει μόλις έλθει στην εξουσία), σε συνδυασμό με την εντεινόμενη οικονομική βία, θα πετύχει το ποθητό αποτέλεσμα.
4. Περιττό να προστεθεί ότι η πλήρως ενσωματωμένη στην ΝΔΤ παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» απλά διαμαρτύρεται «για την τιμή των όπλων» μόνο στο συντελούμενο έγκλημα. Παράδειγμα, ο αυτοχαρακτηρισμένος Μαρξιστής φιλόσοφος της συμφοράς Σλαβόι Ζιζέκ[1] (πριν μόλις λίγα χρόνια τον είχε υποδεχτεί η Αριστερά μας μετά φανών και λαμπάδων) δεν διστάζει να εξισώσει τον Μαδούρο με τον Γκουαϊντό, ή τους οπαδούς του Μπρέξιτ με τους θιασώτες της ΕΕ –για την οποία υποστηρίζει ότι πρέπει να αλλάξει «από τα μέσα» ώστε  να προκύψει μια «καλή» Ευρώπη (λύση που συμπτωματικά στηρίζει και ο φίλος του Βαρουφάκης, βασικό όργανο της Υ/Ε στην Ελλάδα) — ως δυο «εξίσου κακά»!
5. Το συμπέρασμα είναι ότι μόνο όταν οι λαοί θα αυτό-οργανωθούν σε κινήματα για την εθνική κυριαρχία, όπως προσπαθούν σήμερα πολλοί λαοί στην Ευρώπη με επικεφαλής τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία, και κόψουν τους δεσμούς τους με την ΝΔΤ, θα μπορέσουν να υιοθετήσουν το κοινωνικό σύστημα που επιθυμούν, χωρίς να κινδυνεύουν κάθε στιγμή ν’ ανατραπούν από την Υ/Ε…

[1] S. Zizek, “Trump or Clinton, Brexit or Remain, Maduro or Guaido? They are both worse!”, RT, 22/2/2019