Σχόλιο ‘Αντιπαγκοσμιοποίηση-Αυτοδυναμία-ΠΔ’: Σε αυτό του το άρθρο ο μαχητικός πρώην βουλευτής των Εργατικών, Τζορτζ Γκάλογουεϊ (George Galloway), εκφράζει με εύστοχο τρόπο την ανάγκη υποστήριξης του νέου κόμματος Brexit στο οποίο ηγείται ο Νάιτζελ Φαράζ (Nigel Farage) εν όψει των Ευρωεκλογών, απομυθοποιώντας πλήρως τις “ρατσιστικές” και “φασιστικές” συκοφαντίες της συστημικής παγκοσμιοποιητικής “αριστεράς”. Της “αριστεράς” αυτής που τόσα χρόνια αποπροσανατολίζει τους λαούς για τα πραγματικά αίτια της καταστροφής, που ταυτίζει την ΕΕ με την Ευρώπη, που αποκαλεί φασίστες όσους αντιτίθενται στα “ανοιχτά σύνορα” των Πολυεθνικών και που ένα τμήμα της (στην Ελλάδα) κατέληξε να γίνει η πιο πειθήνια κυβέρνηση της Υπερεθνικής Ελίτ. Ενάντια σε αυτή την “αριστερά” και στο υπόλοιπο παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο μάχονται τα λαϊκά στρώματα στην Βρετανία απαιτώντας να εφαρμοστεί η βούλησή τους όπως διατυπώθηκε στο δημοψήφισμα του 2016. Αυτό το άτυπο κίνημα εθνικής κυριαρχίας που επιχειρεί να εκπροσωπήσει ο Φαράζ συνενώνει ανθρώπους κάθε πολιτικού και ιδεολογικού υποβάθρου (από αριστερούς όπως ο Galloway μέχρι δεξιούς), οι οποίοι ορθά έχουν ταυτίσει στους θεσμούς της ΕΕ και, γενικότερα, της παγκοσμιοποίησης με την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι προβλέψεις διαγράφουν μία σαρωτική νίκη του κόμματος Brexit, κάτι που αναπόφευκτα θα επιφέρει αντιπαγκοσμιοποιητικά κύματα σε όλη την Ευρώπη και ευελπιστούμε και στην Ελλάδα. Το ΜΕΚΕΑ παλεύει για τον ίδιο ακριβώς σκοπό, για ένα πραγματικό Grexit, δηλαδή την άμεση και μονομερή έξοδο από την ΕΕ και από τους υπόλοιπους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης (ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ, Παγκόσμια Τράπεζα) για την οικονομική και εθνική κυριαρχία μέσω της οικονομικής αυτοδυναμίας που ωφελεί τα σημερινά θύματα της παγκοσμιοποίησης.
“Γιατί θα ψηφίσω το ‘κόμμα του Brexit’ του Φαράζ στις Ευρωεκλογές”
George Galloway, RT, (22.04.2019)
Για δύο ολόκληρες μέρες είχα γίνει “trend” (δημοφιλής «τάση») στο βρετανικό twitter λόγω της απλούστατης δήλωσης μου για το τι θα ψηφίσω στις Ευρωεκλογές της 23ης Μαΐου, οι οποίες τώρα μοιάζουν στη Βρετανία αναπόφευκτες. Μεγάλη αντίδραση υπήρξε και από αλλού.
Να έχετε υπόψη σας ότι ήταν μία αμφιλεγόμενη επιλογή.
Έχω ξοδέψει όλη μου τη ζωή στην αριστερά, εντασσόμενος στο Εργατικό Κόμμα στην ηλικία των 13 ετών και περνώντας σχεδόν 30 χρόνια στο κοινοβούλιο ως αριστερός βουλευτής. Και τώρα ψηφίζω το καινούργιο κόμμα του Νάιτζελ Φαράζ, το Brexit. Πώς κι έτσι;
Η οντολογία είναι σημαντική για εμένα. Έκανα ένα ντοκιμαντέρ για το RT με τίτλο Το Πατριωτικο Παιχνίδι (Patriot Game), το οποίο εξετάζει την ιστορία της ακροδεξιάς στη Βρετανία, την ιστορία του φασισμού. Η αριστερή τάση να αποκαλείς οποιονδήποτε στα δεξιά σου ως «ρατσιστή» ακόμα και «φασίστα» δεν είναι απλώς ανώριμη και κρετίνικη αλλά πλήρως αντι-παραγωγική, οδηγώντας μη αναστρέψιμα το υποκείμενο των προσβολών σου πέρα από την πολιτική σου εμβέλεια.
Ο Φαράζ δεν είναι φασίστας, είναι ένας λαϊκιστής. Περισσότερο ένας Huey Long (ΣτΜ: Αμερικάνος δημοκρατικός των αρχών του 20ου αι.) παρά ένας Χέρμαν Γκέρινγκ (ΣτΜ: Υψηλόβαθμο στρατιωτικό στέλεχος των Ναζί). Αναμφισβήτητα, είναι ενάντια στο «αυτόματο» δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης εργασίας μέσα στην ΕΕ, αλλά η ΕΕ βέβαια να είναι το πιο «λευκό» εμπορικό μπλοκ στον κόσμο. Το εργατικό δυναμικό της ΕΕ που έχει έρθει στην Βρετανία είναι συντριπτικά λευκό και ευρωπαϊκό, όπως ακριβώς η πλειοψηφία μας. Επομένως, ούτε η κατηγορία του ρατσισμού κολλάει, ιδιαιτέρως επειδή ο Φαράζ προτιμάει τη μετανάστευση εντός της Κοινοπολιτείας όποτε η βρετανική οικονομία το χρειάζεται, και η Κοινοπολιτεία είναι ως γνωστό συντριπτικά μαύρη.
Στις πολλές συζητήσεις που είχα μαζί του, δημόσιες και μη, ποτέ δεν ψέλλισε ένα θραύσμα ρατσιστικής σκέψης και (λάβετε υπόψη σας) ότι οι κεραίες μου είναι αρκετά ευαίσθητες. Έχω εκπροσωπήσει στη Βουλή τους περισσότερους ψηφοφόρους τόσο μαύρων όσο και εθνικών μειονοτήτων από τρεις μεγάλες πόλεις, από οποιονδήποτε βουλευτή στην ιστορία. Η γυναίκα μου είναι Ινδονήσια και έχω τέσσερα παιδιά-μιγάδες. Έχω ξοδέψει τη ζωή μου να αγωνίζομαι για ελευθερία σε όλον τον κόσμο και να την υπερασπίζομαι στην πατρίδα. Ξέρω καλά τι είναι ο φασισμός και ο Νάιτζελ Φαράζ δεν είναι φασίστας.
Σε κάθε περίπτωση, το να αντιστέκεσαι στη μαζική μετανάστευση δεν είναι (απαραίτητα) ρατσιστικό. Δεν υπάρχει τίποτα το αριστερό στη μαζική μετανάστευση. Το ότι οι φτωχοί άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις οικογένειές τους και τις χώρες τους, για να βρουν καλύτερα αμοιβόμενη δουλειά, δεν είναι κάτι αριστερό. Το ότι οι φτωχές χώρες χάνουν τους νεότερους, τους πιο δυνατούς και καλύτερους εργαζόμενούς τους, για να πάνε στις πλούσιες χώρες, δεν είναι κάτι αριστερό. Και (φυσικά) οι εργαζόμενοι στις πλουσιότερες χώρες βλέποντας την προσφορά εργασίας να πολλαπλασιάζεται, ενστικτωδώς γνωρίζουν ότι αυτό σημαίνει χαμηλότερους μισθούς γι’ αυτούς. Στην πραγματικότητα, ο καθένας το γνωρίζει αυτό – μόνο οι Τροτσκιστές και οι παγκοσμιοποιητές καπιταλιστές πραγματικά πιστεύουν στα «ανοιχτά σύνορα» — αλλά υπάρχει ένα ναρκισσιστικό στοιχείο στον τρόπο που εκφράζεται αυτό, και ο Φαράζ έχει συχνά πέσει θύμα αυτού του στοιχείου. Αλλά έχει έρθει οριστικά σε ρήξη με το UKIP (Βρετανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας), την αυξανόμενα ακροδεξιά ομάδα που κάποτε ηγούνταν, ακριβώς λόγω της ρητορείας μίσους ενάντια στους μετανάστες, τους Μουσουλμάνους και τους ξένους εν γένει.
Οι περισσότερες φωνές κατακραυγής σε σχέση με την πρόθεση ψήφου μου έρχονται από ανθρώπους που ψήφισαν Τόνυ Μπλέρ το 2005, τότε που (αυτός) έσταζε αίμα από την εισβολή στο Ιράκ – μία πράξη που θα οδηγούσε στον θάνατο ένα εκατομμύριο Ιρακινούς – ΑΥΤΟ είναι ρατσισμός! Ο Φαράζ, παρεμπιπτόντως, εναντιώθηκε στον πόλεμο στο Ιράκ, όπως και στη Λιβύη και στη Συρία – σε αντίθεση με την πλειοψηφία των βουλευτών του Εργατικού Κόμματος.
Όταν οι επικριτές μου ζορίζονται από αυτό το παράδοξο λένε ότι η ψήφος υπέρ του Μπλερ το 2005 ήταν μία ψήφος τακτικής για να αποκλειστούν οι Συντηρητικοί. Οπότε, ας υιοθετήσουμε τη δική μου πρόθεση ψήφου τακτικής υπέρ του Νάιτζελ Φαράζ στις 23ης Μαΐου.
Περισσότερο από τα τρία τέταρτα των υποψηφίων του Εργατικού Κόμματος σε αυτές τις εκλογές έχουν ανοιχτά απορρίψει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το Brexit, απαιτώντας να επανάληψη της ψήφου. Σχεδόν όλοι τους είναι υποστηρικτές του Τόνι Μπλέρ. Σχεδόν όλοι τους είναι αντίπαλοι του ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν (Jeremy Corbyn). Μία απ’ αυτούς (σκεπτόμενη ότι δεν θα κατέβει ξανά για τις Ευρωεκλογές) πρόσφατα είπε ότι «μόλις» που παραμένει Εργατική. Ο ηγετικός τους υποψήφιος, o αδόκιμα ονομαζόμενος Λόρδος Adonis, είπε ζωντανά σε ραδιοφωνική εκπομπή την προηγούμενη εβδομάδα ότι ελπίζει οι υποστηρικτές του Brexit να μην ψηφίσουν τους Εργατικούς. Ως μελετητής της ιστορίας του Εργατικού Κόμματος, μπορώ να σας πω ότι αυτό είναι το πρώτο καταγεγραμμένο παράδειγμα οποιουδήποτε υποψηφίου μεγάλου κόμματος που ζητάει από 17.4 εκατομμύρια ανθρώπους να μην ψηφίσουν το κόμμα του – παρόλο που πέντε εκατoμμύρια απ’ αυτούς είναι ψηφοφόροι των Εργατικών.
Το Brexit υφαρπάζεται από τους κατεστημένους πολιτικούς όλων των κομμάτων μπροστά στα μάτια των ψηφοφόρων που το κέρδισαν. Ένας πραγματικός θυμός έχει αναδυθεί σε αυτή τη χώρα μπροστά σε αυτή την τεράστια ληστεία. Το στρατόπεδο της «Παραμονής» [Remain] μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στο Εργατικό Κόμμα, το Συντηρητικό Κόμμα, τους Φιλελεύθερους, τους Δημοκρατικούς, τους Πράσινους, και το αποσχισθέν Change UK. Είναι μία τέλεια διχοτόμηση.
Αν η πλευρά της «Παραμονής» κερδίσει αυτές τις εκλογές, η κλοπή του Brexit θα ολοκληρωθεί με όλες τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν. Αν κερδίσει η πλευρά του Brexit με σαρωτικό τρόπο – όπως πιστεύω (και δείχνουν οι δημοσκοπήσεις) – τότε η χιονοστιβάδα της προδοσίας θα φτάσει σε ένα σεισμικό τέλος. Κυριως επειδή και τα δύο μεγάλα κόμματα θα ξέρουν ότι αν δεν την σταματήσουν ο Νάιτζελ Φαράζ θα συνεχίσει την άνοδό του μέχρι και τις γενικές εκλογές. Ούτε εγώ ούτε αυτοί θέλουν κάτι τέτοιο.
Επομένως, θα ψηφίσω Brexit, τίποτε περισσότερο τίποτα λιγότερο. Έκπληξη αποτελεί το ότι ορισμένοι σκέφτηκαν ότι θα έπραττα διαφορετικά…
