Σχόλιο: Σε αυτό το άρθρο ο έντιμος παλιός φιλελεύθερος Neil Clark που δεν έχει διστάσει στο παρελθόν να υποστηρίξει τις θέσεις του Τάκη Φωτόπουλου (κάτι που οι σημερινοί «αριστεροί» δεν διανοούνται να κάνουν!) ξεσπαθώνει ενάντια στον μεταλλαγμένο παγκοσμιοποιητικό φιλελευθερισμό που υιοθετούν οι σημερινοί υπερασπιστές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αντιλαμβανόμενος ότι η παγκοσμιοποιητική ιδεολογία και κουλτούρα, την οποία ενστερνίζονται, διαφοροποιείται, πλέον, από τον κλασικό φιλελευθερισμό, του οποίου οι αξίες συμπυκνώνονταν στην αντίληψη της αστικής/φιλελεύθερης δημοκρατίας (δηλαδή «αρνητική» αντίληψη της ελευθερίας ως «ελευθερίας από», από την οποία πηγάζουν τα διάφορα αστικά δικαιώματα όπως π.χ. ελευθερία του λόγου κ.λπ.), δεν χάνει την ευκαιρία να εντοπίσει την μεταστροφή αυτή στην πιο σημαντική μάχη των τελευταίων ετών ανάμεσα στα θύματα της παγκοσμιοποίησης και στις ελίτ: Στο Brexit.

O Clark, έστω υποσυνείδητα, έχει συνειδητοποιήσει από πού προέρχονται οι διαφορές αυτές μεταξύ κλασικού και νέου μεταλλαγμένου φιλελευθερισμού: δηλαδή στο γεγονός ότι ο κλασικός φιλελευθερισμός είχε αναπτυχθεί στο περιβάλλον του έθνους-κράτους, ενώ ο μεταλλαγμένος φιλελευθερισμός στο παγκοσμιοποιητικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνει πολλές από τις αξίες του. Για παράδειγμα, κανένας από τους κλασικούς φιλελεύθερους δεν θα υποστήριζε το «δικαίωμα» αλλοεθνών να πηγαίνουν σε μια χώρα χωρίς κανένα έλεγχο, ενώ σήμερα η «ελεύθερη» μετανάστευση θεωρείται αναφαίρετο δικαίωμα από τους μεταλλαγμένους φιλελεύθερους (αλλά και τους μεταλλαγμένους «αριστερούς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ!). Οι σημερινοί αυτοί φιλελεύθεροι, τους οποίους κριτικάρει ο Clark, εξακολουθούν φυσικά να διατηρούν τα βασικά στοιχεία του φιλελευθερισμού, όπως είναι η «δικαιωματική» αντίληψη της ελευθερίας αδιαφορώντας για το ζωτικό συλλογικό περιεχόμενό της (ελευθερία ως ατομική και συλλογική αυτονομία), τα οποία, ακριβώς γιατί είναι πολιτικοί αντιπρόσωποι της Νέα Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τα μπολιάζουν με αυτό που ονομάζουμε παγκοσμιοποιητική κουλτούρα και ιδεολογία.

Όπως είχε τονίσει από σχεδόν 20 χρόνια πριν ο Τάκης Φωτόπουλος, «το πολιτικό πρόγραμμα του νεοφιλελεύθερου κινήματος […] εξέφραζε κυρίως τις νέες ανάγκες των οικονομικών ελίτ δεδομένων των αλλαγών στις αντικειμενικές συνθήκες. Σε αντίθεση με την Παλιά Φιλελεύθερη Δεξιά που είχε ιδρυθεί με βάση την παράδοση, την ιεραρχία και την πολιτική φιλοσοφία, η ιδεολογία της νεοφιλελεύθερης Νέας Δεξιάς βασιζόταν στην πίστη στην οικονομική “δημοκρατία” μέσω της αγοράς και του ανταγωνισμού, με την έννοια της απελευθέρωσης των πολιτών από την “εξάρτηση” του κράτους πρόνοιας».[1] Βέβαια, στην παραπάνω περιγραφή θα περιλαμβάναμε σήμερα δίχως δεύτερη σκέψη και την «Αριστερά», η οποία αδυνατώντας να αντιληφθεί τις δομικές αλλαγές που έφερε η παγκοσμιοποίηση, διαδραματίζει το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου προς όφελος του συστήματος, θέτοντας εαυτόν απέναντι στα λαϊκά στρώματα.

Ουσιαστικά, οι μεταλλαγμένοι φιλελεύθεροι δεν εκφράζουν τίποτα άλλο πέρα από το κυρίαρχο κοινωνικό (υπο)παράδειγμα στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, το οποίο είναι ένα μείγμα νεοφιλελευθερισμού (ο οποίος ενσωματώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αντιτίθεται στον έλεγχο της οικονομίας από το κράτος με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα επίπεδα ανισότητας) και μεταμοντερνισμού (του οποίου κύρια χαρακτηριστικά είναι ένα μεταμφιεσμένος φιλελευθερισμός με πολιτικές προεκτάσεις τις πολιτικές ταυτότητας ενάντια σε κάθε συνολικό πρόταγμα κοινωνικής αλλαγής, αποτελώντας ουσιαστικά ένα δήθεν εναλλακτικό και αντιπολιτευτικό παράδειγμα).

Έτσι, για τους σημερινούς μεταλλαγμένους φιλελεύθερους:

1. η προστασία των δικαιωμάτων αποτελεί μια καθολική αξία ανώτερη από τον συλλογικό αυτοκαθορισμό και την εθνική κυριαρχία, δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο τις ποικίλες εγκληματικές εισβολές των τελευταίων 20 χρόνων.
2. η πολυπολιτισμική κοινωνία προτιμάται έναντι της εθνικής κοινότητας, η οποία αποτελεί εν δυνάμει στοιχείο αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση
3. ο κρατισμός και το κράτος πρόνοιας που μέχρι πριν 30-40 χρόνια ήταν κυρίαρχο αποτελεί τη σύγχρονη κατάρα και εμπόδιο στη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα

Και φυσικά όποιος διαφωνεί με αυτά κατονομάζεται φασίστας!

Αντιλαμβανόμαστε, επομένως, ότι οι μεταλλαγμένοι φιλελεύθεροι αποτελούν το αποτέλεσμα της αλλαγής των συστημικών παραμέτρων που έφερε η άνοδος των Πολυεθνικών (δηλαδή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση) σε συνδυασμό με την επικράτηση της μεταμοντέρνας θεωρίας και κουλτούρας.

Ο αγώνας που δίνεται αυτή τη στιγμή στη Βρετανία φανερώνει τις διαφοροποιήσεις αυτές και αποδεικνύει τον βουτηγμένο στην υποκρισία μεταλλαγμένο φιλελευθερισμό των παγκοσμιοποιητών, στους οποίους δεν ανήκει ο Clark και γι’ αυτό ακριβώς έχει μια ξεκάθαρη ματιά στη θεώρηση του σημερινού κόσμου.

“Οι Ανελεύθεροι Αντιδημοκράτες λένε «στα αρχ…ια μας» ο λαός στο όνομα του «φιλελευθερισμού» και της «δημοκρατίας»”

Neil Clark, RT, (18.09.2019)

Το συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών στο Bournemouth (Μπόρνμαουθ) μας φανέρωσε πού βρίσκεται σήμερα ο «φιλελευθερισμός» και η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται σε ένα αρκετά σκοτεινό μέρος. Αν έχεις τις λάθος (αδιάβαστες) απόψεις, το κόμμα που κηρύσσει την «ανεκτικότητα» δεν θα σε ανεχτεί.  Η Βρετανία του 2019 παρουσιάζει ένα αναποδογυρισμένο πολιτικό τοπίο, λες και προέρχεται απευθείας από τις όπερες Savoy των Gilbert και Sullivan.[2] «Συντηρητικοί» που δεν συντηρούν τίποτα. «Κομμουνιστές του χαβιαριού» που αντιτίθενται στον κομμουνισμό. Και Φιλελεύθεροι Δημοκράτες που δεν είναι ούτε ιδιαίτερα φιλελεύθεροι ούτε ιδιαίτερα δημοκράτες.

Έπρεπε κάποιος να παρακολουθήσει το Συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών για να πιστέψει τι έγινε – αλλά ακόμα και τότε γινόταν μετά βίας πιστευτό.

Πρώτα απ’ όλα, ήταν η απόφαση του κόμματος για ακύρωση του Brexit, χωρίς καν ένα δεύτερο δημοψήφισμα.

Λέγοντας «στα αρχ…ια μας» το Brexit, και δεσμευόμενοι να εγκαταλείψουν το Άρθρο 50 από την «πρώτη μέρα που θα βρεθούν στην εξουσία» – αν γίνει ποτέ αυτό – οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες λένε στην ουσία «στα αρχ…ια μας» οι 17.4 εκατομμύρια άνθρωποι που, λανθασμένα ή όχι, ψήφισαν το 2016 να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς να ήταν είτε κομμάτι της εργατικής τάξης ή/και να ήταν ηλικιωμένοι.

Η πολιτική αυτή θα μπορούσε ίσως να είχε αμβλυνθεί από μία σαφή δήλωση ότι το κόμμα αντιλαμβάνεται τον λόγο για τον οποίο ο λαός ψήφισε υπέρ του Brexit. Αλλά όχι. Πηγές από το κόμμα επιβεβαίωσαν στην Daily Mirror ότι οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες θα αγνοούσαν το αποτέλεσμα ενός δεύτερου δημοψηφίσματος σε περίπτωση που κέρδιζε ξανά το Brexit. Επομένως, στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία πόσες φορές οι Βρετανοί θα εκφράσουν την επιθυμία τους να αποχωρήσουν από την ΕΕ, γιατί οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες θα το αγνοήσουν ούτως ή άλλως. Όλα στο όνομα του «φιλελευθερισμού» και της «δημοκρατίας».

Βλέπετε, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες γνωρίζουν πολύ καλύτερα από το 70 τοις εκατό των εργαζομένων και άνεργων που είναι πάνω από 55 ετών όπως και από το 60 τοις εκατό των άνεργων που ψήφισαν Brexit. Είναι τρομερά ανώτεροί τους. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με τον σύγχρονο «φιλελευθερισμό». Επιμένει ότι πρέπει να έχεις τη σωστή στάση, διαφορετικά δεν θα πρέπει να έχεις λόγο. Είτε έχει να κάνει με τον ισοπεδωτικό βομβαρδισμό της Λιβύης είτε με την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας και την προσπάθεια να επιβληθεί ένας «πολιτικά ορθός» και απίστευτα πληκτικός πολιτιστικός κομφορμισμός, ο μαχητικός φιλελευθερισμός (και σε αυτό το σημείο δεν αναφέρομαι μόνο στους Φιλελεύθερους Δημοκράτες) έχει μετατραπεί σε μία τόσο ακραία ιδεολογία σαν αυτές που συνήθως επιτίθεται. Επαναλάβετε μετά από εμένα: Στο όνομα της «ανεκτικότητας» ό,τι δεν εγκρίνουμε δεν θα γίνεται ανεκτό. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες έχουν καλωσορίσει μέσα στο μαντρί τους αρκετούς δεξιούς αποστάτες από τους Τόριδες και τους Εργατικούς με τους οποίους μοιράζονται τον ίδιο ψηλομύτικο τρόπο σκέψης. Στο συνέδριο εμφανίστηκε στο βήμα ένας Chuka Umunna, ένας άνθρωπος που έχει γυρίσει σε έναν ημερολογιακό χρόνο περισσότερα κόμματα και από την Kate Moss. Ο Chuka στις αρχές του (ημερολογιακού) χρόνου ήταν ένας ημι-αποστασιοποιημένος, υπερ-Μπλερικός βουλευτής των Εργατικών. Τον Φεβρουάριο παραιτήθηκε για να σχηματίσει την «Ανεξάρτητη Ομάδα», η οποία μετονομάστηκε σε «Αλλάξτε το Ηνωμένο Βασίλειο». Ωστόσο, τον Ιούνιο άλλη μία αλλαγή έλαβε χώρα με τον Chuka να αποχωρεί από το «Αλλάξτε το Ηνωμένο Βασίλειο» για να γίνει ξανά ανεξάρτητος. Έπειτα άλλαξε για άλλη μία φορά, συμπράττοντας με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Και είναι μόνο Σεπτέμβρης!

Αυτή τη βδομάδα στο Συνέδριο, ο Umunna έβγαλε έναν λόγο για την εξωτερική πολιτική που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από το πολεμοχαρές γεράκι, τον νεοσυντηρητικό Τζον Μπόλτον. Σε αυτόν τον λόγο ο ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, καταγγέλθηκε ως «απολογητής» της ρωσικής κυβέρνησης. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες είναι τρομερά αντι-ρατσιστές, αλλά το να επιτίθενται στη Ρωσία δεν είναι απλώς αποδεκτό, είναι αναμενόμενο.

Ο Umunna, ένας πρώην «Εργατικός φίλος του Ισραήλ», ακόμα υποστήριξε – χωρίς καμία δόση ειρωνείας – ότι ο Κόρμπιν «δεν μπορεί να προασπίζεται τον φιλελευθερισμό». Αν θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει, τότε ακόμα καλύτερα για τον Κόρμπιν, καθώς ποιο τίμιο άτομο θα ήθελε να αποκαλείται «προασπιστής του φιλελευθερισμού» το 2019, παρατηρώντας τι σημαίνει σήμερα ο φιλελευθερισμός;

Δεν είναι μόνο στη Βρετανία που οι «φιλελεύθεροι» δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καλό. To Βέλγιο, επίσης, φαίνεται να έχει επηρεαστεί εξίσου σοβαρά. Το Συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών στο Bournemouth καλωσόρισε τον Γκι Φέρχοφσταντ, τον ευρωβουλευτή που νωρίτερα αυτή τη χρονιά αναγνώρισε μαζί με τον Ντόναλντ Τράμπ (στον οποίο προηγουμένως ασκούσε κριτική) τον Χουάν Γουαϊδό ως τον μόνο «νόμιμα εκλεγμένο εκπρόσωπο του λαού της Βενεζουέλας» και με σωστό σύγχρονο «φιλελεύθερο» και συμβολικό τρόπο, πόζαρε στο Twitter με μια σημαία ανακηρύσσοντας τον Γουαϊδό ως Πρόεδρο. Ίσως δεν διανοήθηκε ποτέ ότι ως Βέλγος δεν έχει κανένα δικαίωμα να ανακηρύσσει ποιος είναι και ποιος δεν είναι ο νόμιμος κυβερνήτης της Βενεζουέλας – κατά τον ίδιο τρόπο που ένας πολιτικός της Βενεζουέλας δεν έχει κανένα δικαίωμα να ανακηρύσσει ποιος είναι και ποιος δεν είναι ο νόμιμος κυβερνήτης του Βελγίου. Ωστόσο, οι Βέλγοι «φιλελεύθεροι» νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να χρήζουν ηγέτες ανά τον κόσμο. Η αλαζονεία της πεποίθησης αυτής δεν λέγεται. Αυτή τη βδομάδα στο Bournemouth, o Φέρχοφσταντ έκανε λόγο για αυτοκρατορίες. «Ο κόσμος του αύριο είναι ένας κόσμος αυτοκρατοριών, στον οποίο οι Ευρωπαίοι και εσείς οι Βρετανοί μπορείτε να υπερασπίζετε τα συμφέροντά σας, τον τρόπο ζωής σας μόνο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση», τόνισε με ενθουσιασμό.

Όλα αυτά μοιάζουν αρκετά ειρωνικά καθώς επανειλημμένως μας έχουν πει ότι οι υποστηρικτές του Brexit είναι νοσταλγοί της αυτοκρατορίας. Εν τέλει αποδεικνύεται ότι ο βασικός Ευρωπαίος υποστηρικτής της παραμονής είναι κι αυτός λάτρης της αυτοκρατορίας. Αλλά στην περίπτωσή του δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αφού επιθυμεί μία «αυτοκρατορία του καλού», που δίχως αμφιβολία θα την διαχειρίζονται άνθρωποι που φοράνε μπλουζάκια που θα λένε «στα αρχ…ια μας» αυτά που δεν μας αρέσουν. Και τη στιγμή που νομίζατε ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν περισσότερο οργουελιανά, η ηγέτης των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, Jo Swinson, έχοντας εξοργίσει εκατομμύρια Βρετανούς, αφού το κόμμα της ουσιαστικά λέει ότι σας έχουμε γραμμένους «στα αρχι…ια μας», δεσμευόμενο, ταυτόχρονα, να συντρίψει τον «λαϊκισμό» (δηλαδή τη δημοκρατία), δήλωσε ότι θα βάλει στην καρδιά της ημερήσιας διάταξης του κόμματός της την «ευτυχία» σκοπεύοντας ακόμα να διορίσει «Υπουργό Ευτυχίας».

Κυρία Swinson, αν υπήρχε ένα πράγμα που θα μας έκανε ευτυχισμένους αυτό θα ήταν η κατά κράτος ήττα του ανελεύθερου, αντιδημοκρατικού και καθ’ όλα υποκριτικού σύγχρονου «φιλελευθερισμού».

[1] Takis Fotopoulos, “The Myth of Postmodernity”, Democracy & Nature, Vol. 7, No. 1 (2001).

[2] Είδος κωμικής όπερας του ύστερου 19^ου αιώνα, δημιούργημα των W.S. Gilbert και Arthur Sullivan.