Ανακοίνωση Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ)

Η Ελλάδα μετατρέπεται σε αποθήκη λαθρομεταναστών για χάρη των αφεντικών της στην ΕΕ:

Καθοριστικές οι πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές συνέπειες

Ελληνικό Προτεκτοράτο, Μετανάστευση και οι Συνέπειές της

Η εκ νέου αύξηση των μεταναστευτικών ροών επαναφέρει για μια ακόμα φορά στην επικαιρότητα το ουσιαστικά άλυτο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης που ταλανίζει έντονα την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώματα τόσο των ακριτικών περιοχών όσο και της υπόλοιπης Ελλάδας, καθώς είναι αυτή η μερίδα του πληθυσμού που  έχει υποστεί τις συνέπειες του φαινομένου. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τους κατοίκους των διάφορων προαστίων ή εξοχικών θερέτρων οι οποίοι ως σωστοί υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης, υιοθετούν πλήρως την παγκοσμιοποιητική κουλτούρα και ιδεολογία εξασκώντας τον «ανθρωπισμό» τους και την «αλληλεγγύη» τους πάνω στα θύματα της ίδιας της παγκοσμιοποίησης, την οποία αποδέχονται.

Με τους κομισάριους της ΕΕ να προειδοποιούν πλέον για ένα «δεύτερο 2015», είναι φανερός  και αναπόφευκτος ο κίνδυνος, εάν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα,  να καθιερωθεί και επίσημα η Ελλάδα όχι απλά ως διαμετακομιστικό κέντρο μεταναστών, όπως ήταν το 2015, αλλά ως αποθήκη φτηνών εργατικών χεριών προς όφελος των αναγκών των Πολυεθνικών, οι οποίες μόνο ένα μικρό ποσοστό των μεταναστών είναι διατεθειμένες να απορροφήσουν, ιδιαίτερα μετά την επανάσταση των λαϊκών στρωμάτων ακόμη και στη Γερμανία όπου ανεβαίνει αλματωδώς το «λαϊκίστικο» αντιμεταναστευτικό  κόμμα AfD. Όπως έχουμε αναλύσει και αλλού, αυτός ακριβώς είναι ο σχεδιασμός της ΕΕ για την Ελλάδα στο εν λόγω θέμα. Και ο σχεδιασμός αυτός διαμορφώθηκε από την αλληλεπίδραση μεταξύ συστημικών παραγόντων και μίας σημαντικής υποκειμενικής εξέλιξης την οποία η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) δεν είχε προβλέψει. Έτσι, από τη μία μεριά έχουμε την ελευθερία κίνησης εργασίας (δηλαδή τα «ανοιχτά σύνορα», ως συνέπεια του ανοίγματος των συνόρων και της «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας) ως μία κεντρική και θεμελιώδη πολιτική της ΕΕ, που πηγάζει από οικονομικά και πολιτιστικά κίνητρα, ενώ, από την άλλη, έχουμε γίνει μάρτυρες της ανόδου των κινημάτων για εθνική και οικονομική κυριαρχία, όπως αυτά αναδύθηκαν στην μετά-Brexit εποχή, και τα οποία άσκησαν σημαντική πίεση «από τα κάτω» στην ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική αναγκάζοντας αρκετές χώρες της ΕΕ να κλείσουν τα σύνορά τους με σκοπό να περιορίσουν τις μεταναστευτικές ροές. Ήταν, δηλαδή, η αλληλεπίδραση ανάμεσα στους συστημικούς/αντικειμενικούς παράγοντες (δηλ. τα «ανοιχτά σύνορα» που απαιτούν οι Πολυεθνικές) και στην Κοινωνική Πάλη, που στην εποχή της παγκοσμιοποίησης λαμβάνει τη μορφή εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, σε συνδυασμό με την απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων να πάρουν μέτρα για τον περιορισμό της μετανάστευσης, που καθορίζουν εν τέλει τις εξελίξεις στην Ελλάδα.  Έτσι, η ελληνική επικράτεια μετατρέπεται σε σπουπιδοτενεκέ ανθρώπων, οι οποίοι όντας θύματα είτε στρατιωτικής είτε οικονομικής βίας από τους εγκληματίες της Υ/Ε πετιούνται στα απάνθρωπα hot spots, ειδάλλως καλούνται να επιβιώσουν στις εργασιακές συνθήκες γαλέρας της ελληνικής πραγματικότητας, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό και για τους ντόπιους εργαζόμενους—μολονότι βέβαια πολλοί από αυτούς έχουν την οικονομική ευρωστία να πληρώνουν τεράστια ποσά στους διακινητές τους για να τους προωθήσουν στην δυτική Ευρώπη, ενώ οι πραγματικοί προσφυγές πολέμου συνωστίζονται στα σύνορα των εμπόλεμων χωρών, από όπου ο Ερντογάν σχεδιάζει τώρα να τους μεταφέρει στη νεκρή ζώνη που σχεδιάζει στη Συρία. Στην Ελλάδα, δηλαδή, αποθηκεύεται κυρίως το λούμπεν προλεταριάτο από Πακιστάν, Ινδία, Αφρική κλπ., οι οποίοι  δεν υπάρχει περίπτωση να απορροφηθούν από τη δυτική Ευρώπη γιατί είναι ουσιαστικά άχρηστοι για την εξειδικευμένη παραγωγική εργασία π.χ. της Γερμανίας, ενώ συγχρόνως μεταφέρουν στη χώρα μας τις ακόμα πιο άθλιες οικονομικές και πολιτιστικές συνθήκες των χωρών προέλευσή τους.

Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, παρατηρούμε την πλήρη προτεκταριοποίηση της Ελλάδας, η οποία έχοντας απολέσει και τυπικά κάθε έννοια οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, εκτελεί πιστά τις εντολές των υπερεθνικών αφεντικών και στο ζήτημα της μετανάστευσης, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνθήκες που διαμορφώνονται για τους κατοίκους της ελληνικής μπανανίας. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί μία χώρα της οποίας διαδοχικές κυβερνήσεις, με προεξάρχουσα  την «Αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (που με τη βοήθεια ΚΚΕ «και λοιπών προοδευτικών δυνάμεων»  επιδόθηκε σε μαζική πλύση εγκεφάλου για τους ανθρωπιστικούς δήθεν λόγους που επιβάλλουν τη μετατροπή της χώρας μας σε σκουπιδότοπο της Ευρώπης), δεν δείχνουν καμία διάθεση να σταματήσουν τη μαζική είσοδο εξαθλιωμένων μεταναστών. Και αυτό,  ενώ θα μπορούσαν να εφαρμόσουν το απλό αποτελεσματικό μέτρο που εφάρμοσε η Ιταλία. Δηλαδή, οι κατά τόπους λιμενικές αρχές να μην επιτρέπουν στα καράβια και στις βάρκες των δουλέμπορων που μεταφέρουν τους μετανάστες να δένουν στα λιμάνια, απαιτώντας από την Frontex να τους στέλνει πίσω στην Τουρκία. Προφανώς αυτό το μέτρο από μόνο του δεν λύνει το πρόβλημα, καθώς απαιτείται συνολικότερη πολιτική,  αλλά τουλάχιστον λειτουργεί προς την κατεύθυνση άμβλυνσής του.

Με βάση τα παραπάνω, πρέπει να θεωρείται δεδομένη τόσο η περαιτέρω επιβάρυνση των ντόπιων εργαζομένων από τους πιο εξαθλιωμένους μετανάστες εργάτες σε μια διαδικασία εξίσωσης των μισθών προς τα κάτω, [1] όσο και η μακροπρόθεσμη στρατηγική προώθησης της πολιτιστικής ομογενοποίησης με όχημα τους μετανάστες, έτσι ώστε να μετατραπεί και η Ελλάδα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία ομογενοποιημένων καταναλωτών στο πλαίσιο μιας ΕΕ χωρίς σύνορα. Έτσι, όπως τονίζει ο Τάκης Φωτόπουλος:

“Το συνδετικό στοιχείο όλων αυτών των πληθυσμών σε πολυπολιτισμικές χώρες όπως οι ΗΠΑ κλπ. ήταν απλά το «Αμερικανικό όνειρο» δηλ. πώς να γίνουν καλύτεροι καταναλωτές των προϊόντων των πολυεθνικών, ιδιαίτερα μάλιστα όταν κάθε ιδεολογία που πρέσβευε τη σύνθεση αυτών των πληθυσμών σε μια ανώτερη μορφή κοινωνίας, όπως η σοσιαλιστική, εδιώκετο δια ροπάλου.”[2]

 

Μετανάστευση και Ιδεολογική Παγκοσμιοποίηση

Σημαντική διάσταση στο ζήτημα της μετανάστευσης είναι δίχως αμφιβολία η ιδεολογική, μέσα από την εξέταση της οποίας διαγράφονται οι βασικές πλευρές της ιδεολογίας και της κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης. Όπως έχουμε σημειώσει και αλλού, η δήθεν ανθρωπιστική ιδεολογία των «ανοιχτών συνόρων» βασίζεται αποπροσανατολιστικά στο παλιό ιδεώδες που μοιραζόταν τόσο η μαρξιστική όσο και η ελευθεριακή αριστερά για έναν κόσμο δίχως σύνορα. Ωστόσο, όπως σωστά εννοούσε το σύνθημα αυτό η παλιά αριστερά, τα ανοιχτά σύνορα υπό αυτή την έννοια έχουν νόημα μόνο σε έναν κόσμο κρατών-εθνών όπου η κομμουνιστική η αναρχική επανάσταση έχει κερδίσει, δηλαδή σε έναν κόσμο δίχως ανισότητα και εκμετάλλευση όπου οι ίδιοι οι άνθρωποι λαμβάνουν τις βασικές αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή τους. Αντίθετα, σε έναν κόσμο όπου τα κράτη-έθνη ουσιαστικά καταργούνται, όπως ήδη γίνεται μέσα στην ΕΕ με τις Πολυεθνικές κάνουν κουμάντο, τα «ανοιχτά σύνορα» ως συμπλήρωμα της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίου, εμπορευμάτων και υπηρεσιών αποτελούν απλώς το μέσο για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους και, προφανώς, δεν έχουν καμία σχέση με οποιουδήποτε είδους ανθρωπισμό.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να σημειώσει κανείς τις εξόφθαλμες αντιφάσεις στη βουτηγμένη στην υποκρισία επιχειρηματολογία των διάφορων υπερασπιστών των «ανοιχτών συνόρων» είτε αυτοί προέρχονται από τα «δεξιά» είτε από τα «αριστερά». Έτσι, από τα «δεξιά» ποζάρουν ως «φιλάνθρωποι» και υπερασπιστές των μεταναστών αυτοί που δεν διατηρούν κανέναν ενδοιασμό στον ισοπεδωτικό βομβαρδισμό χωρών προς όφελος των Πολυεθνικών τις οποίες υπηρετούν. Ομοίως, από την άλλη μεριά του παγκοσμιοποιητικού πολιτικού φάσματος,  οι ίδιοι που ζητάνε «ανοιχτά σύνορα» και καταδικάζουν γενικά και αόριστα τους βομβαρδισμούς και τους πολέμους, είναι οι ίδιοι που τασσόντουσαν υπέρ των πληρωμένων, μισθοφορικών «εξεγέρσεων» τόσο στη Λιβύη όσο και στη Συρία (όπως και στην Ουκρανία) για την ανατροπή των εθνικοαπελευθερωτικών καθεστώτων από τους «επαναστάτες» που ΝΑΤΟ! Συμπεραίνουμε, επομένως, ότι στο ζήτημα της παγκοσμιοποίησης οι παλιοί διαχωρισμοί μεταξύ δεξιάς και αριστεράς πάνε περίπατο, καθώς η στάση απέναντι στους θεσμούς της, όπως η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, ο ΠΟΕ κλπ, καθορίζει πλέον αν είσαι με τα λαϊκά στρώματα που μάχονται ενάντιά της ή είσαι με τις Πολυεθνικές. Γι’ αυτό και τα θύματα της παγκοσμιοποίησης έχουν γυρίσει την πλάτη στην αριστερά, η οποία παλαιότερα τα εκπροσωπούσε ενάντια στους καπιταλιστές, και έχουν στραφεί προς τα κινήματα για οικονομική και εθνική κυριαρχία. Μία επιλογή, όμως, που από τη σκοπιά της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» χαρακτηρίζεται ως φασιστική ή/και ρατσιστική απλά επειδή τα λαϊκά στρώματα αντιστέκονται στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας. Η «αριστερά» αυτή έχει καταντήσει να είναι dealer του κεφαλαίου και των ελίτ και, αναμφισβήτητα, αποτελεί εχθρό των λαϊκών κινημάτων

Η εξέλιξη αυτή και το ουσιαστικό ξεπούλημα της «αριστεράς», βέβαια, δεν πέφτει από τον ουρανό. Τουναντίον αποτελεί αποτέλεσμα της αδυναμίας της να αναπτύξει μία συνεπή ανάλυση για τα νέα φαινόμενα που έφερε η ανάδυση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και σε συνδυασμό με την γενική κατάρρευση των «μεγάλων αφηγήσεων», (π.χ. σοσιαλισμός, αναρχισμός κλπ) που πρέσβευαν την κοινωνική απελευθέρωση, έφτασε να υιοθετήσει την πλήρως φιλελεύθερη ατζέντα των πολιτικών ταυτότητας, οι οποίες συνιστούν την πεμπτουσία της ιδεολογικής παγκοσμιοποίησης και, ουσιαστικά, μιλούν για την απελευθέρωση στο ατομικό επίπεδο παραμερίζοντας το ταξικό στοιχείο.[3] Αναφέρονται, δηλαδή, στην κατάκτηση αμυντικών δικαιωμάτων από άτομα τα οποία έχουν ομαδοποιηθεί στο πλαίσιο μιας κοινής ταυτότητας όπως ο σεξουαλικός προσανατολισμός, το φύλο, η φυλή κλπ. Εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι υιοθέτηση αυτής της πολιτικής αντί να ενώνει τις καταπιεζόμενες μάζες ουσιαστικά τις διαχωρίζει ανάλογα με το σε ποια ομάδα ανήκουν. Στη θέση των παλιότερων ολικών μακρο-πολιτικών που στόχο είχαν τους ίδιους τους θεσμούς του συστήματος που αναγνώριζαν ως τη ρίζα του προβλήματος, σήμερα η «αριστερά» αυτή πρεσβεύει τη μικρο-πολιτική της φιλελεύθερης ατομικής απελευθέρωσης.

Όχι στην Παγκοσμιοποίηση!

Όπως έγινε αντιληπτό από τα παραπάνω, η μαζική μετανάστευση είναι αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης και μαζί με το γεγονός ότι ζούμε σε συνθήκες προτεκτοράτου προορισμένου να παίξει το ρόλο της αποθήκης μεταναστών, τότε η σοβαρότητα της κατάστασης μπορεί να συγκριθεί με το γενικό ξεπούλημα της κοινωνικής περιουσίας που εφαρμόζουν διαχρονικά οι δωσίλογες κυβερνήσεις, είτε «αριστερές», είτε δεξιές είτε κεντρώες! Συνεπώς, μόνο μία μονομερής έξοδος από τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης μπορεί να προσφέρει μια διέξοδο ώστε να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία και να μπορούμε να ασκήσουμε κυριαρχικό έλεγχο όχι μόνο των συνόρων μας, αλλά και της οικονομίας μας και της ίδιας της κουλτούρας μας. Έτσι, όπως έχουμε ήδη αναδείξει απαιτείται:

• Άμεση έξοδος από την ΕΕ και επομένως αποδέσμευση από τη Συνθήκη Σένγκεν, Δουβλίνου κλπ. και το ΝΑΤΟ
• Άμεσο κλείσιμο (δηλαδή κυριαρχικό έλεγχο) των συνόρων μας και επιστροφή των προσφύγων στην Τουρκία ή ακόμη και στις χώρες προέλευσης τους αν αυτή δεν τους δέχεται. Ειδικές ρυθμίσεις για τους πραγματικούς Σύριους πρόσφυγες πολέμου.
• Όχι στα ΣΤΑ HOT SPOTS και στα σχέδια των ελίτ για μετατροπή της Ελλάδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης
• Άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων με άλλες χώρες εκτός ΝΑΤΟ για νέες συμμαχίες που θα εξασφαλίζουν τη προστασία των συνόρων μας από τους γκάνγκστερς του ΝΑΤΟ

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 11/1ο/2019

[1] Βέβαια σε συνθήκες μαζικής ανεργίας, όπου η αγορά εργασίας αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες των ντόπιων εν δυνάμει εργαζομένων πόσο μάλλον για το πλεονάζον εργατικό δυναμικό αλλοδαπής προέλευσης,  αντιλαμβάνεται κανείς τι κατάσταση σχηματίζεται στο ελληνικό προτεκτοράτο.

[2]  Από το υπό έκδοση βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου  «Τα κινήματα για την Εθνική Κυριαρχία και ο ψευτο-διεθνισμός της Παγκοσμιοποιητικής “Αριστεράς”», (Εκδόσεις Κουκκίδα).

[3] «Ταξικό» όχι με την μαρξιστική έννοια, αλλά ως τη θέση που κατέχει το άτομο στη σχέσεις εξουσίας, όπως αυτές διαμορφώνονται σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή σε έναν συγκεκριμένο τόπο. Βλ. «Η προσέγγιση της Περιεκτικής Δημοκρατίας για τις ταξικές διαιρέσεις», Περιεκτική Δημοκρατία, Τεύχος 9 (Μάρτιος 2005).