Μέσα στον κυκεώνα των ραγδαίων εξελίξεων που συμβαίνει στην υφήλιο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού και των συνεπειών της που προβλέπονται να είναι πρωτόγνωρες και πολυεπίπεδες σε παγκόσμια κλίμακα, έχουν ενταθεί όπως ήταν φυσικό και οι διαμάχες των πολυεθνικών και κρατών για τα ζητήματα ενέργειας. Η Ανατολική Μεσόγειος και η Ελλάδα βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της διαμάχης, λόγω της πιθανής ύπαρξης σημαντικών ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, και είμαστε εδώ και μήνες σε διαρκή, καλλιεργημένη από τα πάνω, «σύγκρουση» με την Τουρκία.
Και βέβαια τα ΜΜΕ και τα κανάλια μιλούν στο κεντρικό τους θέμα για τον «κίνδυνο» εξ ανατολών σε μία ανακύκλωση εδώ και τόσους μήνες που στόχο έχει να τρομοκρατήσει το λαό και να τον απομακρύνει από την αλήθεια, αλλά και να τον κάνουν να αποδεχτεί τη μοίρα του, δηλαδή να είμαστε περήφανοι υποτακτικοί της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και των οργάνων της τύπου Μακρόν κ.λπ. Καθημερινά, για παράδειγμα, παρουσιάζονται σαν σωτήρες γαλλικά πλοία και αεροπλάνα (αλλά και αραβικά από τα …Εμιράτα κ.λπ.!) που καταφθάνουν στις ελληνικές θάλασσες ή έρχονται δηλώσεις «αλληλεγγύης» από το Ισραήλ πράγμα που αποδεικνύει το έσχατο σημείο προπαγάνδας που χρησιμοποιούν ώστε να πείσουν το λαό ότι έχουμε τους δυνατότερους «σύμμαχους» που θα μας βοηθήσουν ακόμη και με τα όπλα κατά του «κακού» Ερντογάν. Φυσικά όλα αυτά λίγη σχέση έχουν με την πραγματικότητα και αρκεί μια ματιά στην ιστορία για να θυμηθούμε τον κανόνα που ισχύει για τους φίλους και συμμάχους μας που μας άφηναν μόνους και έρημους απέναντι στους Τούρκους (βλέπε Κύπρο ’74, για να μην πάμε και πιο πριν). Οι Αμερικάνοι όμως που άλλοτε πράγματι «επέβαλλαν την τάξη» στη Μεσόγειο, σήμερα λάμπουν δια της απουσίας τους, στο πλαίσιο του γενικού σχεδίου του Τραμπ σχετικής απόσυρσης από τη Μέση Ανατολή, και έτσι βρίσκει την ευκαιρία το πιο πιστό όργανο της Υπερεθνικής Ελίτ, ο Μακρόν, να προσπαθεί να τους υποκαταστήσει. Πράγμα που σημαίνει πως ό,τι γίνεται (ή δεν γίνεται) σήμερα στο Αιγαίο είναι της απόλυτης έγκρισης και επιδοκιμασίας της Υπερεθνικής Ελίτ και των πολυεθνικών και όχι απλά του «προαιώνιου εχθρού» μας, των Τούρκων του Ερντογάν. Δηλαδή, ενός καθεστώτος που, από απόλυτα φιλοδυτικό, εξελίχθηκε επί Ερντογάν, μετά το αποτυχόν πραξικόπημα της Υ/Ε εναντίον του όταν διείδε τις τάσεις ανεξαρτητοποίησής του από τη Δύση, σε ένα καθεστώς που προσπαθεί να το παίξει «ανεξάρτητο» στη διεθνή σκακιέρα, υποστηρίζοντας πότε την Υ/Ε και πότε τους κύριους εχθρούς της στη Μέση Ανατολή (ισλαμιστικά καθεστώτα), ακόμη κάποτε και τη Ρωσία.
Η «σύγκρουση» αυτή, για την οποία μιλάμε, έχει βέβαια πολλές μεταβλητές και καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την Υ/Ε η οποία ελέγχει απόλυτα την Ελλάδα και είναι σε ανοιχτή ρήξη με τον Ερντογάν (που μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της CIA το 2015 εκφράζει όπως έχουμε πει εθνικά συμφέροντα) με συνέπεια να περιχαρακώνει κάθε κίνηση της Τουρκίας στις ακτές της. Με βάση αυτό το σκεπτικό η αντίδραση της Τουρκίας ήταν αναμενόμενη όπως θα έκανε κάθε χώρα που δεν είναι προτεκτοράτο όπως η δική μας.
Να σημειώσουμε εδώ ότι η Τουρκία του Ερντογάν μάχεται για μια «διαστρεβλωμένη», όπως θα την αποκαλούσαμε, εθνική κυριαρχία που μοιάζει περισσότερο με εκείνη του 19ου/20ου αιώνα παρά με τα σημερινά κινήματα εθνικής κυριαρχίας της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου. Και βέβαια χρησιμοποιεί για να το πετύχει αυτό την ισλαμική ιδεολογία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μετατρέπεται με μαθηματική ακρίβεια σε θεοκρατική κοινωνία τύπου Αραβίας.
Όπως έχουμε εξηγήσει και σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας η διένεξη μεταξύ Ελλάδας με την Τουρκία δεν αφορά κατά κύριο λόγο εδαφικές διεκδικήσεις (που αποτελούν μάλλον τμήμα της Ιδεολογίας του σημερινού Τουρκικού καθεστώτος παρά πολιτικό στόχο –κάτι δηλαδή αντίστοιχο της ελληνικής αλυτρωτικής ιδεολογίας τη στιγμή μάλιστα που είμαστε ένα από τα πιο πιστά προτεκτοράτα της Υ/Ε!), αλλά την κατανομή θαλάσσιων ζωνών εκμετάλλευσης φυσικού αερίου που θα μεταφέρεται με αγωγούς στην Ευρώπη αλλά και κοιτάσματα που ίσως βρεθούν στο μέλλον στις επίμαχες θαλάσσιες περιοχές. Αυτό ακριβώς τονίζει και πρόσφατο άρθρο των FT (3/9), ότι η Τoυρκία απλώς ενδιαφέρεται για πλιάτσικο στο Αιγαίο και αν δεν είχε παρουσιαστεί η περίπτωση κοιτασμάτων θα ήμασταν στην ίδια σχέση με την Τουρκία όπως και πριν, δηλαδή, ιδεολογικά, εμείς θα είχαμε αλυτρωτισμό για χαμένες πατρίδες και αυτοί τα δικά τους για Αιγαίο και Οθωμανισμό. Όμως δεν είναι μόνο η πιθανή ύπαρξη κοιτασμάτων που άλλαξε την κατάσταση, αλλά και το γεγονός ότι οι ΗΠΑ, όπως τονίζει και το άρθρο αυτό, αποσύρθηκαν ουσιαστικά από τη Μεσόγειο, ειδάλλως θα αρκούσε η αποστολή ενός αεροπλανοφόρου αμερικανικού στην περιοχή που θα “έλυνε” όλες τις διαφορές όπως και στο παρελθόν (σε αντίθεση με το γαλλικό αεροπλανοφόρο που ούτε οι Τούρκοι δεν το λογαριάζουν!).
Αλλά, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι στην τουρκική ατζέντα υπάρχουν κρυφά ζητήματα εδαφικών διεκδικήσεων ή θαλάσσιων περιοχών, το θέμα είναι ποιος και με τι σκοπό θα τα λύσει στη διαπραγμάτευση όπου μας οδηγεί η Υ/Ε (μέσω του Μακρόν και της Μέρκελ) με τους Τούρκους. Γιατί φυσικά αν η Ελλάδα είχε ανακτήσει την εθνική κυριαρχία της θα μπορούσε από μόνη της και με βάση δικές της επιδιώξεις να λύσει ειρηνικά τις διαφορές με την Τουρκία χωρίς να χαθεί ίχνος «πατρίδας», ενώ τώρα που την Ελλάδα την ελέγχει το ΝΑΤΟ και η Υπερεθνική Ελίτ, είναι απόλυτα αναμενόμενο, όπως έγινε και το ‘74 στην Κύπρο, να διαπραγματευτούμε άνευ όρων τις όποιες Τουρκικές διεκδικήσεις ανάλογα με το τι θα συμφωνήσουν με την ΕΕ και τις ΗΠΑ οι Τούρκοι για να ικανοποιηθούν καλύτερα τα συμφέροντα των πολυεθνικών της Υ/Ε και δευτερευόντως των Τούρκων –και ό,τι ψίχουλο απομείνει και για το Ελληνικό προτεκτοράτο!
Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν πως ο Ερντογάν επιθυμεί πόλεμο με την Ελλάδα κι άλλα παραμύθια τύπου νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας κ.λπ. που ακούγονται καθημερινά στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και από διάφορους «διανοούμενους» της συμφοράς. Αυτό που θέλει ο Ερντογάν είναι απλά να τρομοκρατήσει τους βολεψάκηδες πολιτικούς και τον λαό που τους ακολουθεί ώστε να κάνουν διαπραγματεύσεις με παραχωρήσεις, ιδιαίτερα όσον αφορά τις φυσικές πηγές ενέργειας, όπου βέβαια οι Τούρκοι δεν είναι Έλληνες να δεχτούν τα… ψίχουλα που θα τους πετάξουν οι πολυεθνικές, αλλά απαιτούν κανονικό μερίδιο όπως έχουν κάθε δικαίωμα.
Από την άλλη μεριά έχουμε και τις διάφορες τάσεις της αναχρονιστικής «αριστεράς» μας, οι οποίες δεν συλλαμβάνουν επ’ ουδενί ότι ήδη εδώ και πολλά χρόνια δεν ζούμε πια στην εποχή των «ιμπεριαλισμών», αλλά στην εποχή της Νέας Διεθνούς Τάξης της Παγκοσμιοποίησης. Έτσι, αυτή η «αριστερά» ακόμα κι αν μιλά για την αναγκαία έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ (ενώ ένα σημαντικό τμήμα της τα «μασάει» επ’ αυτού και το κόμμα της «αριστερής» ρεμούλας και καθαρής απάτης ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει δεδομένη όλη τη ΝΔΤ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ), εντοπίζει το πρόβλημα της πατρίδας μας μεν στους κακούς δυτικούς πάτρωνες μας, αλλά και στους εξίσου «κακούς» Τούρκους που, υπό την ηγεσία Ερντογάν, είναι δήθεν μια «μικρο-ιμπεριαλιστική» δύναμη η οποία, εκτός από τον δικό της επεκτατισμό, υπηρετεί άψογα και τα συμφέροντα των δυτικών «ιμπεριαλιστών». Από δω συνάγουν τη θέση ότι ο ελληνικός λαός είναι το θύμα των δυτικών πατρώνων μας, από τη μια, αλλά και μιας «ιμπεριαλιστικής» Τουρκίας από την άλλη, συσκοτίζοντας την ξεκάθαρη άποψη και θέση που πρέπει να αναπτύξουν τα λαϊκά στρώματα στην πατρίδα μας, όπως ήδη κάνουν τα λαϊκά στρώματα στην Ευρώπη που παλεύουν για την εθνική κυριαρχία (Μπρέξιτ, Κίτρινα Γιλέκα, Ιταλοί κ.α.). Και γινόμαστε σαφείς:
Η Τουρκία ανάλογα με το μέγεθός της, τη στρατιωτική της δύναμη και τον πληθυσμό της φυσικά και διεκδικεί σήμερα θέση και ρόλο στη Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή, άλλο τώρα με ποιο τρόπο το κάνει αυτό σήμερα ο Ερντογάν και η τουρκική διπλωματία. Η Τουρκία έδειξε πρόσφατα ότι είναι μια σχετικά αυτόνομη δύναμη προσεγγίζοντας- ως ένα βαθμό πάντα- τον άξονα Ρωσίας-Συρίας-Ιράν και συνάπτοντας σχέσεις με όλα τα αντι-ιμπεριαλιστικά καθεστώτα όπως τη Βενεζουέλα, τη Λευκορωσία κ.λπ., συσφίγγοντας τους δεσμούς με την παλαιστινιακή Χαμάς και ερχόμενη σε ρήξη με την ηγεμονία του σιωνιστικού Ισραήλ και τη νεότευκτη συμμαχία Ισραήλ-Αιγύπτου-Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων-Σαουδικής Αραβίας και Ελλάδας στην Μέση Ανατολή, και άρα έμμεσα με την ίδια την Υ/Ε στην περιοχή. Άλλωστε ήρθε σε άμεση σύγκρουση με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ενάντια στη δημιουργία ενός Κουρδικού προτεκτοράτου της Υ/Ε στα νότια σύνορά της, γιατί αυτό υπονομεύει ευθέως την εθνική της κυριαρχία. Για τον ίδιο λόγο, ήρθε επίσης και σε σύγκρουση με τη σύμμαχό της Ρωσία και τον Άσαντ. Βλέπουμε λοιπόν ότι παρόλο που «το ‘χει δίπορτο», με την Υ/Ε από τη μία και τη Ρωσία βασικά από την άλλη, δείχνει σαν τάση, αλλά και στην πράξη, ότι έχει ψήγματα χώρας στο δρόμο της εθνικής της κυριαρχίας. Δεν δίστασε να σηκώσει κεφάλι ούτε στις ΗΠΑ ούτε στη Ρωσία, αλλά ούτε και στο Ισραήλ! Γι’ αυτό στην πρόσφατη συνάντηση που είχαν οι εκπρόσωποι της συμμαχίας Ισραήλ, ΗΑΕ, Σ. Αραβίας κ.λπ., ο αρχηγός της ισραηλινής Μοσάντ τόνισε τον «επικίνδυνο και ανεξέλεγκτο ρόλο της Τουρκίας η οποία συνιστά απειλή για τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο. Και περισσότερο συνιστά απειλή για το ίδιο το Ισραήλ, μεγαλύτερη και από την απειλή του Ιράν»! (βλ. το σχετικό άρθρο εδώ).
Μπορούμε αλήθεια, εδώ και 200 χρόνια, να σκεφτούμε διαχρονικά μια ελληνική κυβέρνηση, όχι να σηκώσει κεφάλι, αλλά απλώς να διαφωνήσει με τα δυτικά αφεντικά μας; Πόσο μάλιστα σήμερα στην Ελλάδα που «κυβερνούν» τα υποχείρια της Υ/Ε, Μητσοτάκηδες και Τσιπραίοι (εκτός βέβαια από κάποιες αναλαμπές του Α. Παπανδρέου σε μια άλλη εποχή όμως προ παγκοσμιοποίησης, με την ΕΣΣΔ και τα κινήματα Αδεσμεύτων στο προσκήνιο, μέχρι να γυρίσει και ο ίδιος αλλά και το ΠΑΣΟΚ και τα διάδοχα σχήματα σε μια πλήρη ενσωμάτωση στη ΝΔΤ…).
Αν ήταν όμως και η Ελλάδα σαν την Τουρκία, θα έπαιζε και αυτή αυτόνομο ρόλο σαν ανεξάρτητη χώρα, αν βέβαια δεν ήταν ο μόνιμος καρπαζοεισπράκτορας και δεν περίμενε πάντα τη λύση όλων των προβλημάτων της από τους “συμμάχους” μας… Έτσι λοιπόν η «αριστερά» αυτή αγνοεί σήμερα τόσο την ίδια τη βασική δομική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος που συντελέστηκε με την έλευση της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης όσο και τις νέες σχέσεις που διαμορφώνονται μέσα σε αυτή με τη διαμόρφωση δύο βασικά αντίπαλων στρατοπέδων: της Υπερεθνικής Ελίτ από τη μία, και της Ρωσίας και άλλων χωρών που αγωνίζονται για την εθνική και οικονομική τους κυριαρχία από την άλλη. Αυτό δεν συμβαίνει βέβαια απόλυτα σε όλες τις τάσεις της αριστεράς, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ΚΚΕ που τοποθετεί τη Ρωσία ή την Κίνα μεταξύ των «ιμπεριαλιστικών δυνάμεων»! Αν όμως οι «συμπάθειες» προς την Ρωσία ή τα αντι-ιμπεριαλιστικά προοδευτικά καθεστώτα (που το σωστό σήμερα είναι να τα αποκαλούμε «αντιπαγκοσμιοποιητικά») είναι έστω συγκεχυμένες στα τμήματα της αριστεράς, το απόλυτο χάος επικρατεί στο θέμα της δυναμικής ανόδου των κινημάτων εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ, αγνοώντας όμως συνήθως ακόμη και σε αυτή την αριστερά την εργατική προέλευση και τα αντίστοιχα αντιπαγκοσμιοποιητικά αιτήματα αυτών των κινημάτων, συκοφαντώντας τα ως περίπου «ακροδεξιά» ή «ρατσιστικά» όπως έγινε ακόμα και με το ιστορικό Brexit, που αποτέλεσε την απαρχή αυτών των κινημάτων.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι μια τέτοια αναχρονιστική οπτική της αριστεράς συνολικά, για το ποιες είναι σήμερα οι νέες συνθήκες και οι δυνάμεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και ποιο το διακύβευμα, την έχει ήδη οδηγήσει σε πλήρη περιθωριοποίηση, ενώ το χειρότερο είναι ότι αποπροσανατολίζει πλήρως τους λαούς.
Συνοψίζοντας, το πρόβλημα του ελληνικού λαού δεν είναι σήμερα η Τουρκία ούτε ο «επεκτατισμός» της και δεν θα βγούμε στον δρόμο για αυτό! Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε το απόλυτο προτεκτοράτο της Υ/Ε στην ανατολική Μεσόγειο (τώρα μάλιστα τα άθλια ΜΜΕ μας είναι και περήφανα γι αυτό, σαν τα ΜΜΕ της τελευταίας Μπανανίας στην Λατινική Αμερική!) και ο μόνος δρόμος για το λαό μας είναι να κατακτήσουμε την εθνική, οικονομική και πολιτιστική κυριαρχία μας φεύγοντας από το άρμα της Υ/Ε και προχωρώντας σε συμμαχία τόσο με τα κράτη όσο και τα λαϊκά κινήματα (όπως το Μπρέξιτ, τα κίτρινα γιλέκα, το κίνημα στη Ιταλία κ.λπ.) που αγωνίζονται για σύγχρονη εθνική κυριαρχία ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση. Τα υπόλοιπα, όπως οι αναχρονιστικοί εθνικισμοί και τα κάθε είδους φοβικά σύνδρομα που καλλιεργούνται απ’ όλες τις μεριές στον λαό μας είναι, στην καλύτερη περίπτωση, περιττά και στη χειρότερη, ύποπτα…
Υ.Γ. Όπως φαίνεται με τις σημερινές “αποκαλύψεις” ότι δήθεν ο Πούτιν αποπειράθηκε να δηλητηριάσει τον ουσιαστικό αρχηγό των δυτικόφιλων Ρώσων, σε συνδυασμό με τη Λευκορωσία, που φαίνεται σύντομα θα “εκραγεί” με απρόβλεπτες συνέπειες, πάμε για μεγάλη σύγκρουση Δύσης (δηλ. της Υ/Ε) με τη Ρωσία, οπότε ο Ερντογάν θα υποχρεωθεί να διαλέξει στρατόπεδο και δεν θα μπορεί να συνεχίσει να το παίζει δίπορτο, όπως μέχρι τώρα. Είτε δηλαδή θα πάει με τον Πούτιν (μάλλον αμφίβολο) και θα γίνει και αυτός στόχος της Δύσης είτε θα πάει με τους Δυτικούς, που θα υποχρεώσουν στη συνέχεια …την Ελλάδα να κατεβάσει ακόμη περισσότερο το βρακί της σε διαπραγματεύσεις με τον Ερντογάν. Έτσι, η Ελληνο-τουρκική διένεξη, που έτσι και αλλιώς ήταν παρωνυχίδα για τους Δυτικούς και την Υ/Ε, τώρα θα γίνει εντελώς αμελητέα και ο Ερντογάν θα υποχρεωθεί να μαζέψει ό,τι κόκκαλο του πετάξουν και να το βουλώσει και εμείς θα πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι που δεν χάσαμε την μισή Ελλάδα (που δεν κινδύνευε έτσι και αλλιώς!) και με τα ψίχουλα που θα μας δώσουν οι πολυεθνικές από τα τυχόν αποθέματα ενέργειας που θα βρουν να συνεχίζουμε ν’ αγοράζουμε τα προϊόντα τους…
ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 5/9/2020
