Ναι μεν Black Lives Matter, όμως είναι τα φτωχά λευκά παιδιά της εργατικής τάξης που βρίσκονται στην δυσμενέστερη θέση και όχι των δικηγόρων της μεσαίας τάξης των BAME (Black, Asian and Minority Ethnic, μτφρ. όρος για τις μη λευκές κοινότητες στο Ηνωμένο Βασίλειο).

Charlie Stone, RT, (06.10.2020)

Ο πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου ελπίζει ότι μέσα τα επόμενα έξι χρόνια ένας μη λευκός δικαστής θα αποκτήσει μια έδρα εκεί μέσα . Ένας αξιέπαινος στόχος. Αλλά ποιες είναι οι αντίστοιχες πιθανότητες για ένα λευκό παιδί της εργατικής τάξης; Μηδέν.  Αφού λιγότερα από το 10% αυτών των παιδιών πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο.

Ο παππούς μου ήταν ένας λευκός, που πέρασε όμως τις περισσότερες ώρες της ζωής του με ένα μαύρο πρόσωπο.

Τώρα, πριν οι ετοιμοπόλεμοι (woke), σκίσουν τα Twitter τους μπροστά σε αυτή τη δήλωση, υποθέτοντας ότι ήταν κάποιος διασκεδαστής σε σόου λευκών που βάφοταν μαύρος δείχνοντας το ρατσισμό του, ας δούμε πρώτα περί τίνος πρόκειται. Ήταν βλέπετε ανθρακωρύχος.

Έξι ημέρες την εβδομάδα, αυτός και οι φίλοι του ανέβαιναν σε ένα βαγόνι και ταρακουνιόντουσαν περίπου για μια ώρα στα υπόγεια προς τις φλέβες εξόρυξης άνθρακα, βαθιά κάτω από τη Βόρεια Θάλασσα. Μέχρι και το μεσημεριανό του έτρωγε εκεί κάτω. Και δώστου μια με τον κασμά και δώστου μετά σπάσιμο. Και δώστου με το τρυπάνι, και δώστου φτυαριές. Και ξανά από την αρχή. Κασμάς, σπάσιμο, τρυπάνι, φτυαριά. Και πάλι. Επί ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια…

Μόλις έβγαιναν από το βαγόνι το Σάββατο το απόγευμα, ο παππούς μου και οι περισσότεροι από τους συναδέλφους του συνωστίζονταν  στην παμπ και γινόντουσαν τελείως στουπί. Πολλοί δεν ασχολιόντουσαν καν να πλύνουν από το δέρμα τους τη σκόνη του άνθρακα πριν ρουφήξουν την πρώτη μπίρα. Τι σημασία είχε; Όλοι φαινόταν το ίδιο έτσι κι αλλιώς.

Οι Κυριακές ήταν για ανάρρωση από το μεθύσι. Α, και για να φτύνουν μαύρο φλέγμα. Τα χρόνια συνταξιοδότησης για πολλούς από αυτούς (αν την έβγαζαν μέχρι τότε) περνούσαν με ασθένειες όπως η πνευμονοκονίωση (ή απλά νόσος των ανθρακωρύχων), το εμφύσημα και η πυριτίαση. Υπήρχε επίσης μια ιδιαίτερη πάθηση, γνωστή μόνο στους βιομηχανικούς εργάτες, η οποία ονομάζονταν «δόνηση του άσπρου δαχτύλου» που εμφανιζόταν σε όσους κρατούσαν ένα τρυπάνι ολημερίς επί χρόνια, όπου τα χέρια τους συνέχιζαν να τρέμουν ή έμεναν μουδιασμένα. Ανοιχτά, κλειστά. Βασικά για πάντα.

Ο παππούς μου δεν ήταν ρατσιστής. Πιθανότατα δεν είχε δει ποτέ του κάποιον με διαφορετικό χρώμα δέρματος μέχρι τη δεκαετία του 1950. Παρόλα αυτά τον θυμάμαι να κάθεται στο μετρό του Νιούκαστλ (Newcastle), γύρω στο 1982, ελαφρώς μεθυσμένος φυσικά, με έναν μαύρο τύπο που μόλις είχε συναντήσει στην παμπ και ήταν καθοδόν για μία άλλη. Από την στιγμή που τον κερνούσε το ποτό του, δεν έδινε καμιά σημασία  στο τι χρώμα ήταν το δέρμα του.

Όταν ο Λόρδος Ριντ, ο πρόεδρος του 12μελούς Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου, ρωτήθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο από το BBC αν πίστευε ότι μπορεί να διοριστεί κάποιος από μαύρο, ασιατικό ή άλλης εθνοτικής μειονότητας υπόβαθρο, είπε: «Ελπίζω ότι θα γίνει πριν συνταξιοδοτηθώ, δηλαδή στα επόμενα έξι χρόνια». Άψογα, αλλά ωστόσο υπάρχουν μόνο δύο γυναίκες σε αυτό το Δικαστήριο, οπότε κρατήστε μικρό καλάθι – είναι ένα γηριατρικό όργανο.

Για μισό λεπτό όμως. Θα υπάρχει στα επόμενα έξι χρόνια και ένα λευκό μέλος από αυτούς που αποτελούσαν κάποτε τις βρετανικές εργατικές τάξεις; Μπα, κανείς δεν καταβάλλει καμιά προσπάθεια για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Και δεν φαίνεται είναι πολύ πιθανό, δεδομένου ότι μια έρευνα ενός νέου βιβλίου βρήκε ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο μόνο το 9% των λευκών παιδιών από μη προνομιούχες οικογένειες φτάνουν στο πανεπιστήμιο .

Μαντέψτε πόσα από τα 12 τρέχοντα ανώτατα μέλη πήγαν στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ή του Κέιμπριτζ; Δέκα! Τα μη προνομιούχα λευκά παιδιά δεν πηγαίνουν καν στο Πανεπιστήμιο, πόσο μάλλον της Οξφόρδης.

Και τα περισσότερα από τα ορυχεία έχουν πια κλείσει, φυσικά. Οπότε πού πάνε; Η εργασιακή «ευκαιρία» ως ανθρακωρύχος έχει πια χαθεί – ο πατέρας του παππού μου, όλα τα αδέρφια και τα ξαδέλφια του καθώς και οι περισσότεροι από τους φίλους του, έχουν πεθάνει. Από τα ορυχεία πλήρωναν τους λογαριασμούς τους, έβαζαν φαγητό στα τραπέζια τους και πλήρωναν ένα ή δύο γύρους στις παμπ των εργατών (ΟΧΙ σε κανένα… γκολφ κλαμπ).

Ήταν συχνά περιπλανώμενοι άνθρωποι, ακολουθώντας την δουλειά από ορυχείο σε ορυχείο. Όταν άνοιγε ένα νέο ορυχείο, πολλές νέες οικογένειες θα μετακόμιζαν στο μέρος εκείνο. Και δεν ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι.  Χρειάζονταν διαμονή και τα συναφή. Ακούγεται τίποτα από όλα αυτά οικείο;

Τα ναυπηγεία έπαιρναν δεκάδες χιλιάδες παιδιά σε κάποια θέση. Αλλά τώρα είναι σχεδόν όλα κλειστά. Ένας παλιός φίλος του παππού μου ήταν ο απόλυτος μάστορας με τον τόρνο. Μπορούσε να φτιάξει σχεδόν οτιδήποτε από ένα περιστρεφόμενο κομμάτι χάλυβα. Του χρειάστηκαν χρόνια για να το τελειοποιήσει, περίπου όπως ένας οδοντίατρος. Αλλά ο χάλυβας σταμάτησε να περιστρέφεται, και τελευταία φορά είδαμε τον φίλο του να γεμίζει ράφια σε ένα σούπερ μάρκετ και να πέφτει όλο και πιο πολύ στο ποτό.

Τα εγγόνια αυτής της παλιάς γενιάς που πήγαινε από αυτήν την ηλικία κατευθείαν είτε στα ναυπηγεία είτε στα ορυχεία – εργάζονται τώρα σε τηλεφωνικά κέντρα ή σε τεράστια κυβερνητικά συγκροτήματα τακτοποιώντας φορολογικές καταστάσεις και άλλα σχετικά. Αν και δεν είναι βέβαια χειρωνακτική εργασία, παραμένει εξίσου  απαίσια. Και μιλάμε, φυσικά, για όσους μπόρεσαν να βρουν μια δουλειά.

Βλέπετε που το πάω; Έχουμε μια κρίση ευκαιριών.

Όσον αφορά πάλι τον παππού μου, και την ενδεχόμενη υπόθεση ότι αυτό αποτελεί κάποιο είδος δεξιού λόγου που εύκολα απορρίπτεται. Δεν είναι έτσι.

Ήταν, ως άνθρωπος της εργατικής τάξης στη βόρεια Αγγλία τότε, φυσικά αποκλειστικά στην αριστερά και ψηφοφόρος του Εργατικού Κόμματος. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που ουσιαστικά δημιούργησαν πραγματικά το κίνημα που οδήγησε στο NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας), την καθολική εκπαίδευση, τις κρατικές συντάξεις …

Τολμώ να πω ότι θα είχε μια-δυο λέξεις να πει στο εξαγριωμένο πλήθος αυτή τη στιγμή, σε εκείνους που αποδοκιμάζουν οποιαδήποτε άποψη που δεν είναι σε απόλυτη αρμονία με τη δική τους. Μπορεί να είχε προσκαλέσει έναν δυο στο χώρο στάθμευσης του συλλόγου εργαζομένων για μια πιο ζωντανή αντιπαράθεση.