1. Τα κωμικοτραγικά γεγονότα που εκτυλίχτηκαν στο αμερικανικό Καπιτώλιο πριν λίγες μέρες σημαδεύουν το τέλος της απόπειρας των Αμερικανών αντι-παγκοσμιοποιητών να οδηγήσουν τις ΗΠΑ σε ένα είδος αμερικάνικου Brexit, δηλαδή εξόδου από τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σε μια πορεία τόνωσης της εθνικής κυριαρχίας, χωρίς βέβαια ριζικές αλλαγές στην ίδια την παγκοσμιοποίηση (αυτό που ονομάστηκε στη σχετική φιλολογία «Παγκοσμιοποίηση 2»). Ενώ όμως το κίνημα του Brexit είχε συνειδητοποιημένα εργατικά στρώματα από πίσω του που πίεζαν για ριζικές αλλαγές σε σχέση με την εθνική κυριαρχία, το Αμερικανικό κίνημα για τόνωση της εθνικής κυριαρχίας, μέσα από τον εξαναγκασμό των αμερικανικών Πολυεθνικών να γυρίσουν στις ΗΠΑ από τα οικονομικά «θαύματα» που οι ίδιες δημιούργησαν (Κίνα, Ινδία κ.λπ.), δεν στηριζόταν σε ανάλογα συνειδητοποιημένα εργατικά στρώματα που θα καθοδηγούσαν σε ένα βαθμό την αστική πολιτική ηγεσία, όπως στη Βρετανία, φέρνοντας στην εξουσία του Συντηρητικού Κόμματος τα πιο προχωρημένα σχετικά πολιτικά στελέχη. Στις ΗΠΑ απλώς ανέλαβε εργολαβικά και αυτοβούλως να εκπροσωπήσει τα αγανακτισμένα εργατικά στρώματα, που πλήρωσαν την παγκοσμιοποίηση κυρίως στις Κεντρικές και Νότιες Ην. Πολιτείες, ένας μεγαλοαστός πολιτικός ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος υποσχόταν ότι θα εξαναγκάσει τις Πολυεθνικές να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για να μειώσει την αυξανόμενη ανεργία και φτώχεια, χωρίς βέβαια –σαν γνήσιος φιλελεύθερος– να διανοηθεί να ενισχύσει τον δημόσιο τομέα για να δημιουργήσει περισσότερες δουλειές κ.λπ.
2. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν όλες οι πολιτικές αντιφάσεις της Προεδρίας του, η οποία ενώ τόλμησε (βασικά δια της αδράνειας) να τροχοπεδήσει την πορεία της παγκοσμιοποίησης (π.χ. φρενάρισμα NAFTA και του αντίστοιχου απωανατολικού σχήματος, ψυχρές σχέσεις με τους παγκοσμιοποιητές της ΕΕ με αντίστοιχη ενίσχυση των σχέσεών του με την αστική ηγεσία του Brexit –βλ. Διακήρυξη του ΜΕΚΕΑ σχετικά με τη συμφωνία του Brexit) και παράλληλα να λάβει μέτρα ενίσχυσης της αμερικανικής βιομηχανίας στον βαθμό που δεν θα μετακόμιζε σε φτηνούς εργατικούς παραδείσους στο εξωτερικό, δεν τόλμησε βέβαια ποτέ να έλθει σε ανοικτή σύγκρουση με τις αμερικανικές Πολυεθνικές, οι οποίες φυσικά δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή τον ανηλεή αγώνα εναντίον του μέσα από τα πανίσχυρα αμερικανικά ΜΜΕ που έλεγχαν απόλυτα. Παράλληλα, η εξωτερική πολιτική του ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλη, γιατί ενώ προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τονώσει το σιωνιστικό Ισραήλ (ελπίζοντας βλακωδώς ότι έτσι η άρχουσα τάξη στις ΗΠΑ δεν θα τολμούσε τελικά ν’ αμφισβητήσει την εξουσία του), ταυτόχρονα προσπαθούσε να δημιουργήσει καταστάσεις που δεν θα οδηγούσαν σε νέους πολέμους στη Μέση Ανατολή. Πράγμα που το πέτυχε και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόλις οι εγκληματίες Δημοκρατικοί τύπου Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον θα επανέλθουν στην εξουσία, θα διαπρέψουν σε νέους εγκληματικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή και αλλού με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια ειρήνη. Και φυσικά οι Σιωνιστές στενοί του φίλοι στο Ισραήλ τον πέταξαν σαν στημένο λεμόνι σήμερα που τους είχε απόλυτη ανάγκη για να επιβιώσει…
3. Όσον αφορά την ίδια την «εξέγερση», ήταν φυσικά ανάλογη με τον εμπνευστή της. Πρώτον, διότι δεν νοείται βέβαια λαϊκή εξέγερση «από πάνω», από τον ίδιο τον Πρόεδρο, εκτός βέβαια εάν οι αντίπαλοί του επιχειρούσαν να τον βγάλουν διά της βίας από την εξουσία, οπότε φυσικά είχε δικαίωμα και καθήκον να καλέσει τα λαϊκά στρώματα να τον στηρίξουν. Αλλά να καλεί ο Πρόεδρος τον λαό να κατέβει στους δρόμους με το επιχείρημα ότι οι αντίπαλοί του του στέρησαν με τη νοθεία την επάνοδό του στην εξουσία είναι βέβαια ανακόλουθο αλλά και ηλίθιο. Ανακόλουθο, γιατί θα έπρεπε πρώτα να δώσει λεπτομερή και πειστικά στοιχεία της νοθείας, που δεν έδωσε, όχι βέβαια γιατί δεν έγινε μαζική νοθεία που είναι πολύ πιθανή με τον έλεγχο πολύ μεγάλου τμήματος της κρατικής μηχανής από την Υπερεθνική Ελίτ (δηλ. όχι μόνο από την «Αριστερά», τους Δημοκρατικούς κ.λπ., αλλά ακόμα και πολύ μεγάλο τμήμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που ποτέ δεν αποπειράθηκε ν’ ανανεώσει). Ηλίθιο, γιατί ακόμα και αν δεν είχε όλα τα στοιχεία της μαζικής νοθείας στα χέρια του, τότε θα έπρεπε να κάνει μια άμεση προσφυγή στο λαό και ιδιαίτερα στα εργατικά στρώματα που τον ψήφισαν να παραλύσουν την οικονομική και πολιτική ζωή των ΗΠΑ, σε κάθε γωνιά της χώρας όπου νομίζουν ότι είχαν την πλειοψηφία της οποίας έγινε υφαρπαγή από τον κρατικό μηχανισμό και τα ΜΜΕ. Τότε, σαν κατακλείδα του αγώνα αυτού, θα μπορούσε να οργανωθεί μια παλλαϊκή συγκέντρωση που θα απαιτούσε την πραγματική επανακαταμέτρηση των ψήφων, ενώ συγχρόνως θα έπρεπε βέβαια να διώξει από τη κυβέρνησή του ανθρώπους σαν τον Aντιπρόεδρό του που σήμερα έδειξε καθαρά τι ρόλο έπαιζε αλλά και να επαναφέρει όλους εκείνους που αγωνιζόντουσαν πραγματικά για την εθνική κυριαρχία (Μπάνον κ.λπ.), που τους είχε διώξει.
4. Αντιθέτως, ο Τραμπ, με τη στάση του και τις ενέργειές του, οδηγήθηκε στην παγίδα που του είχε στήσει η Υπερεθνική Ελίτ και το πολιτικό κατεστημένο περιμένοντάς τον να κάνει το πραξικόπημα-οπερέτα στο οποίο τον εξώθησαν, για να κάνουν αυτοί το από μακρά προετοιμαζόμενο δικό τους πραγματικό πραξικόπημα, έχοντας πάρει με το μέρος τους, πέρα από τα σώματα ασφαλείας και τα ΜΜΕ που δεν έπαψαν ποτέ να ελέγχουν, ακόμη και τον Αντιπρόεδρό του και σχεδόν όλο το κόμμα του. Όταν λοιπόν κάλεσε ο Τραμπ τον λαό να κατέβει στο Καπιτώλιο, αυτοί όλοι πάνοπλοι τον περίμεναν, αφήνοντας στην αρχή ελεύθερα κάποιους από τους πιο μαχητικούς διαδηλωτές να μπουν ανενόχλητοι στο Καπιτώλιο, για να δημιουργήσουν στη συνέχεια το άλλοθι της μαζικής επίθεσης που επακολούθησε και συνεχίζεται… Φυσικά, η ουσία είναι ότι θα την πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα που τον υποστηρίζουν, ενώ τώρα το κίνημα για την εθνική κυριαρχία ειδικά στις ΗΠΑ υπονομεύεται αποφασιστικά, με σοβαρές συνέπειες για τα κινήματα εθνικής κυριαρχίας σε όλον τον κόσμο. Ήδη έσπευσαν παντού τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ, αλλά και της «αριστεράς», να χύσουν το άθλιο προπαγανδιστικό δηλητήριό τους για τις «ρατσιστικές και φασιστικές ορδές του Τραμπ» και τον «αντιδημοκρατισμό» τους…
5. Συμπερασματικά, η στήριξη ενός πραγματικού κινήματος για την εθνική κυριαρχία, ιδιαίτερα σε μια χώρα σαν τις ΗΠΑ που ιστορικά έπαιξε τον ρόλο της «μητέρας της παγκοσμιοποίησης» και όπου επομένως τα ΜΜΕ καθώς και κάθε μορφή εξουσίας στη χώρα είναι απόλυτα διαβρωμένη από την Υπερεθνική Ελίτ, απαιτούσε τεράστια κινητοποίηση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στα εργατικά στρώματα που ήταν τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας και όχι απλώς συγκεντρώσεις όπου τους μιλούσε ο «Αρχηγός» από καθέδρας. Προσωπικά κόμματα είναι βέβαια εντελώς αντιφατικά με τον αγώνα για την εθνική κυριαρχία, που χωρίς μαζική λαϊκή συμμέτοχη είναι καταδικασμένος σε αποτυχία…
ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 8/1/2021
