Φωτογραφία (20/11/1962): Η βασίλισσα Ελισάβετ χορεύει με τον Πρόεδρο Κβάμε Νκρούμαχ, που ηγήθηκε της ανεξαρτησίας της Γκάνας από τη Βρετανία (1957) και αποτέλεσε ιστορική μορφή του Παναφρικανικού Κινήματος

Ανακοίνωση του Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση – 16/03/2021

1. Το δήθεν «σκάνδαλο» που προέκυψε από τις «αποκαλύψεις» μιας αποτυχημένης στάρλετ του Χόλιγουντ, που «τύλιξε» τον αφελή γιο της αδικοχαμένης Νταϊάνας (η οποία πράγματι μπορεί να ήταν θύμα βασιλικής συνωμοσίας), με προφανή στόχο την κοινωνική αναρρίχησή της που δεν κατάφερε να επιτύχει επαγγελματικά, έχει στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη κοινωνική σημασία. Αυτή ξεπερνά κατά πολύ τη συνήθη σκανδαλολογία στην οποία συνήθως εμπλέκονται παρόμοια δημόσια πρόσωπα. Άλλωστε και τα ίδια τα ΜΜΕ καθώς και τα κοινωνικά μίντια που σήμερα, μαζί, συνδιαμορφώνουν την Κοινή Γνώμη σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της Υπερεθνικής Ελίτ (δηλαδή των βασικών πολυεθνικών που ελέγχουν άμεσα την παγκόσμια οικονομία και έμμεσα την πολιτική, πολιτιστική  και γενικότερα κοινωνική ζωή), έδωσαν από την αρχή τον «τόνο», έστω έμμεσα, για να τηρούνται και τα διπλωματικά τερτίπια. Ο προφανής στόχος ήταν η βρετανική βασιλική οικογένεια και στην πραγματικότητα ο ίδιος ο βασιλικός θεσμός!

2. Ο στόχος αυτός έγινε φανερός από το γεγονός της ευρύτατης δημοσιότητας που προσέφεραν τα κυριότερα αμερικανικά ΜΜΕ (και κατά συνέπεια και τα διεθνή ΜΜΕ που συνήθως «παίρνουν γραμμή» από αυτά, και φυσικά και τα «επαρχιακά» Ελληνικά) στα φληναφήματα της στάρλετ και του δήθεν «προοδευτικού» πρίγκιπα, που κατηγόρησαν ευθέως το Βρετανικό Παλάτι για ρατσισμό όσον αφορά τη συμπεριφορά της βασιλικής οικογένειας (και έμμεσα της ιδίας της βασίλισσας) απέναντι σε μια νέα πριγκίπισσα η οποία δεν ήταν αρκούντως «λευκή»! Φυσικά, και ο τελευταίος αφελής καταλαβαίνει την ανοησία του επιχειρήματoς αυτού γιατί, εάν πράγματι η βασιλική οικογένεια είχε αντιρρήσεις για το χρώμα της νέας πριγκίπισσας, θα μπορούσαν απλούστατα να είχαν προειδοποιήσει τον πρίγκιπα για τις συνέπειες του δεσμού του —και το Παλάτι είχε πολλά μέσα στη διάθεσή του για να σταματήσει παρόμοιο γάμο αντί να τον ευλογήσει με παράτες και μεγαλεία… Και, βέβαια, η ίδια η μωροφιλόδοξη στάρλετ θα ήταν πιο ανόητη από ότι φαίνεται, εάν κατάλαβε τον «ρατσισμό» του Παλατιού κατόπιν εορτής.

3. Με αλλά λόγια, η «ρετσινιά» κατά του Παλατιού άλλο στόχο είχε και δεδομένης της άμεσης και ευρύτατης δημοσιότητας την οποία προσέλκυσε από σύμπαντα τα ελεγχόμενα από την Υπερεθνική Ελίτ ΜΜΕ, όπως και την άμεση υποστήριξη της κατηγορίας ακόμα και από τον Λευκό Οίκο του γνωστού άθλιου οργάνου της δήθεν «Αριστεράς», δηλαδή του Δημοκρατικού Προέδρου Μπάιντεν που «διαδέχτηκε», με τον γνωστό τρόπο, τον Τραμπ, είναι φανερό ότι η επίθεση αυτή κατά του Παλατιού είχε πολύ ευρύτερο στόχο. Δεδομένου, δηλαδή, ότι η Υπερεθνική Ελίτ δεν μπορούσε να θέσει έτσι ξαφνικά θέμα καθεστωτικό για τη Βρετανία και ιδιαίτερα για ένα θεσμό που δεν είναι εισαγόμενος (όπως π.χ. ήταν το «Ελληνικό Παλάτι»), αλλά έχει ιστορία πολλών αιώνων πίσω του, είναι φανερό ότι άλλοι ήταν οι στόχοι της, όπως φάνηκε και στη συνέχεια.

4. Bραχυπρόθεσμα, αυτό που επιδίωκε και ήδη πέτυχε η Υπερεθνική Ελίτ ήταν να εξαναγκάσει το Βρετανικό Παλάτι να επαναδηλώσει την πίστη του (και υποταγή) στην ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης για την οποία, πάνω από όλα, δεν είναι καν η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων γενικά αλλά, κυρίως, η προστασία και –έμμεσα, βέβαια– ο τονισμός κάθε ‘διαφορετικότητας’ (φύλου, φυλής, σεξουαλικών προτιμήσεων κ.λπ.). Και αυτό διότι, βέβαια, η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) και η παγκοσμιοποιητική ιδεολογία στην οποία βασίζεται, μπορεί να θεμελιωθεί μόνο πάνω στις «διαφορετικότητες» των πληθυσμών, οι οποίες αποκλείουν τη λαϊκή ενότητα, που ιστορικά ήταν το θεμέλιο των επαναστατικών αλλαγών, ιδιαίτερα στην εποχή μετά την ανάδυση των κρατών-εθνών. Η κατάργηση των κρατών-εθνών που επιφέρει η παγκοσμιοποίηση μπορεί να στηριχτεί μόνο σε παρόμοιες «διαφορετικότητες» τις οποίες συνενώνει  η ιδεολογία του καταναλωτισμού. Δεν είναι περίεργο ότι οι ΗΠΑ ήταν το πρότυπο της νέας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, εφόσον διαθέτει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, και στον ΟΗΕ, ήδη από το 2014, συζητούσαν γιατί το πρότυπο μιας «νέας Ευρώπης» σαν αυτή που ανατέλλει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να είναι οι ΗΠΑ. Όπως είναι φυσικό, ο βασιλικός θεσμός είναι μια παραφωνία σε μια παρόμοια Διεθνή Τάξη, ένας αναχρονισμός που πρέπει να εκλείψει, ιδιαίτερα όταν σε χώρες σαν τη Βρετανία καταφέρνει να ενώσει τον λαό σε μια ιστορική μεν και, επομένως, αναχρονιστική εθνική κυριαρχία που δεν παύει όμως να θεμελιώνεται σε αρχές κάποιας εθνικής κυριαρχίας οι οποίες είναι ασύμβατες με τη ΝΔΤ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η Ελισάβετ είχε εκδηλωθεί ανεπίσημα υπέρ του Brexit, κάτι που η Υπερεθνική Ελίτ «εκτίμησε» ανάλογα! Και μόνο λοιπόν που ήδη αναγκάστηκε το Βρετανικό Παλάτι να επαναλάβει τη στήριξή του στις αρχές της «διαφορετικότητας» και, επομένως, να δεχτεί άμεσα ή έμμεσα την πολυ-εθνική, πολυ-φυλετική κ.λπ. κοινωνία, ουσιαστικά υποσκάπτει το ιστορικό θεμέλιο του Θρόνου — γι’ αυτό και η οργισμένη αντίδρασή του.

5. Μακροπρόθεσμα, όμως, αυτό που επιδιώκει η Υπερεθνική Ελίτ είναι οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», όπου ο «Λαός» θα είναι μια σούπα εθνών, εθνοτήτων κ.λπ. τις οποίες θα τις ενώνει όλες η προαναφερθείσα παγκοσμιοποιητική ιδεολογία, και όπου αναχρονιστικοί θεσμοί που θυμίζουν την εθνική υπόσταση των λαών θα έχουν καταργηθεί. Τότε, οι βασιλιάδες θα έχουν γίνει περιττοί και θα έχουν αντικατασταθεί από «Προέδρους Δημοκρατίας» και παρόμοιους θεσμούς οι οποίοι, βέβαια, ως μη κληρονομικοί θεσμοί, θα είναι πολύ πιο εύκολα χειραγωγήσιμοι από τους πραγματικούς ηγέτες της ΝΔΤ: την Υπερεθνική Ελίτ. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι λαοί πρέπει να επανέλθουν σε αναχρονιστικούς θεσμούς, όπως η βασιλεία, αλλά να πάνε ακόμα πιο πίσω στην Ιστορία, στις συνελεύσεις των πολιτών της κλασικής Αθήνας, όπου όλες οι εξουσίες θα πηγάζουν και θα εξασκούνται από άμεσα ανακλητούς πληρεξούσιους των συνελεύσεων. Στην πραγματικότητα, επομένως, κάθε άλλο παρά αναχρονιστική λύση θα ήταν η νέα αυτή δημοκρατία που θα βασιζόταν στις λαϊκές συνελεύσεις, αφού δεν θα ήταν απλώς μια πολιτική δημοκρατία, όπως στην κλασική Αθήνα, αλλά και οικονομική δημοκρατία που θα εξασφάλιζε την ισοκατανομή και της οικονομικής εξουσίας, καθώς και κοινωνική δημοκρατία, η οποία θα συνένωνε την κλασική δημοκρατική παράδοση με τη σοσιαλιστική, σε αυτό που ονομάσαμε «Περιεκτική Δημοκρατία» [θεμελίωση του προτάγματος][μια συνοπτική περιγραφή]. Με άλλα λόγια, οι σημερινοί αγώνες για την εθνική κυριαρχία, στους οποίους μετέχουμε και εμείς σαν ΜΕΚΕΑ, τελικά αποσκοπούν σε μια Περιεκτική Δημοκρατία, η οποία, στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι πια ένα απλό Ιδανικό, αλλά ο μόνος τρόπος διεξόδου από τη σημερινή πολιτική, οικονομική και πολιτιστική βαρβαρότητα.  

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 16/03/2021