ΑΡΘΡΟ – ΑΝΑΛΥΣΗ

Η κηδεία του Κωνσταντίνου έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς διανοουμένους κ.λπ. να πάρουν θέση κατά του αναχρονιστικού θεσμού της βασιλείας. Καθυστερημένα βέβαια, όταν τον καιρό που ο λαός είχε κατέβει στους δρόμους και μάτωνε στα περίφημα Ιουλιανά, με το σύνθημα «Πάρ’τη μάνα σου και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός», αυτοί με άλλα ασχολούνταν! Είτε δηλαδή ποιούσαν τη νήσσαν, μέχρι να δουν ποιος τελικά θα επικρατούσε, είτε απλά τάσσονταν άμεσα ή έμμεσα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν η φανερά ανερχόμενη νέα (καθεστωτική) δύναμη.

Όμως τι πραγματικά κρινόταν το 1965, που ουσιαστικά καθόρισε την τύχη του Ελληνικού λαού μέχρι σήμερα, όπου τα καθεστωτικά όργανα προσπαθούν με κάθε τρόπο τώρα να πείσουν τον λαό ότι «ενίκησε», με το να ξεφορτωθεί τον βασιλικό θεσμό; Και πώς εξηγείται αυτό, όταν ήταν βέβαια πάλι οι ξένοι που επέβαλαν τη βασιλεία στον Ελληνικό λαό, όταν εξεγέρθηκε να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό διακόσια χρόνια πριν; Και γιατί άραγε οι ξένοι «προστάτες» μας που «σκιζόντουσαν» άλλοτε να μας φέρουν τη βασιλεία, σήμερα —όπως έγινε φανερό από τα Ιουλιανά και μετά— έκαναν το παν για να καταργήσουν τον θεσμό, σε μια εκστρατεία που κορυφώθηκε (όχι τυχαία!) με την παράλληλη άνοδο της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης; Είναι άσχετα άραγε τα δύο γεγονότα, δηλαδή η κατάργηση του βασιλικού θεσμού και η άνοδος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης;

Δεν ήταν λοιπόν περίεργο (παρόλο που πολλοί εξεπλάγησαν όταν είδαν ακόμη και τη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να το κάνει, η οποία άλλοτε δεν θα διανοούνταν να μην πρωτοστατεί στην κηδεία του Άνακτος) ότι, σήμερα, το καθεστώς κάνει το παν να υποβιβάσει τη σημασία της! Είναι μάλιστα πιθανό και κάποιοι από εμάς τους παλιότερους, που είχαμε αγωνιστεί άμεσα ή έμμεσα κατά του βασιλικού θεσμού στα Ιουλιανά, θεωρώντας τον σαν ένα από τους κύριους θεσμούς που στήριζαν ένα από τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα στην Ευρώπη, να έχουν σήμερα μπερδευτεί με τη στάση όλου του κατεστημένου και ιδιαίτερα της παλιάς «επάρατης Δεξιάς» που σκιζόταν υπέρ του βασιλικού θεσμού. Κάποιοι ίσως και να διερωτώνται μήπως τελικά νικήσαμε (έστω και αν δεν καταφέραμε να διώξουμε τότε τον βασιλιά άλλα μερικά χρόνια αργότερα) και δεν το…καταλάβαμε. Και έστω βέβαια εάν ήταν ο αρχηγός της στρατιωτικής Χούντας, που εκπροσωπούσε την επάρατη Δεξιά, αυτός που το έκανε, πριν την καθαίρεση και του δικού του καθεστώτος του από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις»!

Το ερώτημα δηλαδή, το οποίο έγινε πια φανερό, ήταν γιατί άραγε το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 ήταν εκείνο που (τελικά) έδιωξε τον βασιλιά, λίγο πριν παραχωρήσει τη θέση του στη «Νέα Δημοκρατία» (όνομα και πράγμα), η οποία μαζί με τα υποτιθέμενα «αριστερά» κόμματα (ΠΑΣΟΚ και κυρίως τη νέα «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) αποτέλεσαν τη βάση που στήριξε από τότε το νέο καθεστώς της αβασίλευτης δημοκρατίας;

Δεν πρόκειται βέβαια να υιοθετήσω κάποια ακραία άποψη που, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, θα υπέθετε ότι ο σκοπός του ίδιου του πραξικοπήματος ήταν η εκδίωξη των βασιλιάδων, παρόλο που, θεσμικά, οι Αμερικανοί (οι οποίοι κυρίως υποκίνησαν και στήριξαν το πραξικόπημα του ’67) δεν θα είχαν καμία αντίρρηση γι’ αυτό. Και αυτό γιατί ο λόγος που στήριξαν με κάθε τρόπο το πραξικόπημα ήταν να τιθασεύσουν το μεγάλο λαϊκό κίνημα που γεννήθηκε κυρίως στα Ιουλιανά (μολονότι βέβαια υπογείως δεν έπαψε να υπάρχει και να ανδρώνεται σε ολόκληρη τη μετεμφυλιακή περίοδο μέχρι τότε). Όσοι είχαμε τη τύχη να μετέχουμε στις ιστορικές παλλαϊκές καθημερινές διαδηλώσεις των Ιουλιανών ξέραμε πολύ καλά τι θέλαμε, και αυτό δεν αφορούσε βέβαια μόνο τη βασιλεία, ούτε καν μόνο το καταπιεστικό μετεμφυλιακό καθεστώς. Κατά τη γνώμη μου, τα Ιουλιανά ήταν ο προπομπός του Μάη του ΄68 που συντάραξε το καταπιεστικό αστικό καθεστώς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Γι’ αυτό και το κίνημα αυτό έπρεπε να συντριβεί εν τη γενέσει του, πριν εξαπλωθεί αλλού.

Και φυσικά η ανίερη συμμαχία των προστατών μας δεν είχε παρά να επιλέξει ποια από τις επίδοξες Χούντες της εποχής (αυτή των στρατηγών, έναντι αυτής των συνταγματαρχών κ.λπ.) θα επιλέξει να κάνει τη «βρομοδουλειά», ενώ το θέμα της συνέχισης ή μη του βασιλικού θεσμού δεν νομίζω ήταν το κύριο θέμα των σχετικών διαβουλεύσεων. Ο στόχος της Διεθνούς (αργότερα Υπερεθνικής) Αστικής Ελίτ που είχε αρχίσει να σχηματίζεται από τότε ήταν απλά η συντριβή του μαζικού λαϊκού κινήματος, το οποίο θα μπορούσε ν’ αποτελέσει παράδειγμα και για τα αναπτυσσόμενα λαϊκά κινήματα παντού. Και αυτό μεν το επέτυχαν με τη Χούντα η οποία «έβαλε κυριολεκτικά στον γύψο» το κίνημα αυτό και –το κυριότερο– έβαλε τα θεμέλια για το μετα-χουντικό καθεστώς. Καθορίζοντας ακόμη ότι όχι μόνο το μελλοντικό κίνημα δεν θα έχει ριζοσπαστικά (αντισυστημικά) αιτήματα αλλά απλώς ρεφορμιστικά αιτήματα τα οποία εξέφραζε βέβαια πλήρως ο Ανδρέας Παπανδρέου και το «κίνημά του», αλλά και έμμεσα καθορίζοντας την πολιτική ατζέντα του μέλλοντος.

Έτσι, τη δάδα των Ιουλιανών δεν την πήρε βέβαια το ρεφορμιστικό κίνημα του Πολυτεχνείου, το οποίο έγινε ο πολιτικός κορμός ολόκληρης της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εκφράζει την «αριστερή», δήθεν, συνέχεια του. Το κίνημα δηλαδή του Πολυτεχνείου δεν είχε καμία σχέση με το κίνημα των Ιουλιανών, και ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα είναι πολύ συντηρητικότερος (από την άποψη των προθέσεων των μελών του) ακόμη και από τη μετεμφυλιακή ΕΔΑ!

Ο Γαλλικός Μάης του ’68 επομένως ήταν ουσιαστικά η συνέχεια και ολοκλήρωση των Ιουλιανών (για την κατάπνιξη των οποίων μπήκε η Ελλάδα σε γύψο για μια 7ετία) ενώ η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν αυτή που έβαλε τις βάσεις της Μεταπολίτευσης, όπου τα μεν ριζοσπαστικά στοιχεία αποσύρθηκαν ουσιαστικά από τη πολιτική δράση, ενώ η πλειοψηφία ενσωματώθηκε στις δομές που έστησε ουσιαστικά η Υπερεθνική (πλέον) Ελίτ (Υ/Ε) για την Ελλάδα, με όργανο της τον Ανδρέα Παπανδρέου, και με στόχο την ίδρυση ενός δυτικότροπου «κοινωνικού κράτους-πρόνοιας».

Φυσικά, η Ελλάδα μπήκε κανονικά «στον γύψο», για να επιβληθεί ένα δυτικότροπο Κράτος-Πρόνοιας (α-λα-ελληνικά!). Όμως, παρόμοια απόπειρα να συντριβεί το διεθνές απελευθερωτικό κίνημα, όπως εκδηλώθηκε με τον «Μάη του ‘68», έγινε και παγκόσμια, και η συνέπεια είναι η παγκόσμια νεολαία να μην ασχολείται πια με αντισυστημικούς αγώνες ανατροπής της Υπερεθνικής Ελίτ και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά με ρεφορμιστικούς αγώνες βελτίωσης του υπάρχοντος συστήματος, με «Πράσινα» αιτήματα ή αιτήματα δήθεν ισότητας (φύλων κ.λπ.). Όχι βέβαια ισότητας μεταξύ όλων των πολιτών που ανήκουν σε συγκεκριμένο έθνος, αλλά δήθεν μεταξύ των κατηγοριοποιημένων ομάδων πολιτών, με βάση κριτήρια και διαιρέσεις που καλλιεργεί το ίδιο το σύστημα, ανάλογα με το φύλο, τη φυλή κ.λπ…

Τάκης Φωτόπουλος,

20/01/2ο23

Διαβάστε επίσης:

Βασιλιάδες, Πρόεδροι Δημοκρατίας και Περιεκτική Δημοκρατία (με αφορμή και την επίμαχη περίπτωση Χάρι – Μέγκαν)

Δημοκρατία και Εθνική Κυριαρχία – Με αφορμή τον θάνατο της Ελισάβετ