ΣΧΟΛΙΟ

Η μαζική «σφαγή των αμνών» στα ανοιχτά της Πύλου ήλθε να χαλάσει την ατμόσφαιρα «πανηγυριού» που αποτελούν οι περιοδικές, εντελώς ανούσιες, γενικές εκλογές, οι οποίες βέβαια απλώς καθορίζουν ποιο συγκεκριμένο «πολιτικό ασκέρι» θα παριστάνει ότι διαχειρίζεται την εξουσία. Και αυτό γιατί την πραγματική πολιτική εξουσία ασκούν φυσικά, είτε άμεσα είτε έμμεσα, τα ντόπια και ξένα συμφέροντα που διαχειρίζονται την Οικονομία και συνακόλουθα την Πολιτεία. Δηλαδή, η Υπερεθνική Ελίτ¹ και οι ντόπιοι τοποτηρητές της που παριστάνουν τους πρωθυπουργούς, υπουργούς κλπ., και οι οποίοι απλά διεκπεραιώνουν της αποφάσεις της.

Στο πολιτικό σκηνικό που έχει επιβάλλει η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) στους λαούς, στη Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ), υπάρχει φυσικά η πρόβλεψη –στο πλαίσιο της άσκησης της πολιτικής εξουσίας από την Υπερεθνική Ελίτ και τους κατά τόπους τοποτηρητές της– και για γενικές εκλογές σε τακτά χρονικά διαστήματα. Οι εκλογές αυτές, από τη μια μεριά στοχεύουν να δημιουργούν τη ψευδαίσθηση στο «πόπολο» μιας δήθεν πραγματικής πολιτικής επιλογής, ενώ από την άλλη να εξοστρακίζουν (επιφανειακά βέβαια) την κατηγορία της αποκλειστικής διαχείρισης της εξουσίας από μία ελίτ.

Στην πραγματικότητα, η ύπαρξη της ψευδαίσθησης αυτής είναι πολύ σημαντική στο θεατρικό έργο που ονομάζεται «Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» και χαρακτηρίζει την πολιτική διάσταση του σημερινού συστήματος, εκτός βέβαια από ελάχιστες εξαιρέσεις όπου οι λαοί έχουν καταφέρει να επιβάλουν εθνοκεντρικές κυβερνήσεις οι οποίες είναι σε διαρκή σύγκρουση με την Υ/Ε, ιδιαίτερα όταν είναι και μέλη, στην Ευρώπη, της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Γι’ αυτό και η «Δημοκρατία» του επικυρίαρχου, η αμερικανική, που έχει ήδη επιβληθεί σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο, φρόντισε να εξαφανίσει παντού «αναχρονιστικούς» θεσμούς, όπως τον βασιλικό, που δεν ήταν πάντα του απόλυτου ελέγχου της, εκτός από ιστορικές εξαιρέσεις όπως η Βρετανία, όπου παρεπιδημεί και τμήμα της Υ/Ε. Όταν λοιπόν στα Ιουλιανά βροντοφώναζε η φοιτητική νεολαία (με αιματηρό τίμημα) «πάρ’ τη μάνα σου και εμπρός» δεν διανοούνταν βέβαια την εσωτερική σύγκρουση στο ελληνικό πολιτικό σύστημα μεταξύ των «ανακτορικών» (που ακόμη υποστήριζε η παλιά, αγγλοτραφής άρχουσα τάξη) και των «ρεπουμπλικάνων», που υποστήριζε η νέα αμερικανοποιημένη άρχουσα τάξη, η οποία τελικά επέβαλε και τη θέληση της.

Και το ότι στην Πύλο έγινε μια σφαγή που απλά «περίμενε να γίνει» είναι βέβαια προφανές από το γεγονός ότι όταν υπερφορτώνεις ένα καράβι κατά τον τριτοκοσμικό τρόπο που έδειχναν οι φωτογραφίες, για να διασχίσει το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου, οι πιθανότητες της ομαδικής σφαγής γίνονται σχεδόν βεβαιότητα, εάν το σαπιοκάραβο αυτό με τους εκατοντάδες μελλοθάνατους αντιμετώπιζε οποιαδήποτε «ανωμαλία» στο δρόμο του…

Όμως αν πάρουμε δεδομένα όλα αυτά, όπως και το ότι κακοποιοί επιζούν και κάνουν και κέρδη εκμεταλλευόμενοι την απελπισία των άλλων, όπως στη περίπτωση αυτή, γιατί άραγε τόσες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο να διακινδυνεύουν την ίδια τη ζωή των ίδιων και των παιδιών τους με αυτό τον άθλιο τρόπο; Τι είδους κοινωνία είναι η σημερινή όταν παρόμοια φαινόμενα είναι συνήθη και κανένας δεν εκπλήσσεται πια με αυτά; Και φυσικά, τα «φαινόμενα» αυτά δεν είναι εξαιρετικά, ούτε γίνονται με πρωταγωνιστές λαούς που ζουν σε «υπανάπτυκτες» χώρες, γιατί στην πραγματικότητα ο μύθος της «ανάπτυξης» έχει ξεπεραστεί από καιρό. Σήμερα και οι πιο «αναπτυγμένες» χώρες έχουν και τον υπανάπτυκτο κόσμο μέσα τους, που δεν είναι καν μόνο «εισαγόμενος». Φτώχεια και αθλιότητα πάντα υπήρχε και στις πιο «αναπτυγμένες» χώρες και κάθε άλλο παρά μειώνονται τα ποσοστά φτώχειας και αθλιότητας διαχρονικά, παρά τις στατιστικές απάτες που χρησιμοποιούνται για να μειωθεί τεχνητά η φτώχεια και η ανισότητα, ιδιαίτερα όταν σε χώρες π,χ. σαν την Ινδία, οι πάμπτωχες οικογένειες γεννούν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, ώστε να υπάρχουν περισσότερα εισοδήματα στην οικογένεια!

Συμπερασματικά, η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής παραγωγής κάθε άλλο παρά έλυσε τα προβλήματα διαβίωσης του παγκόσμιου πληθυσμού. Αντίθετα, δημιουργεί παντού αυξανόμενες ανισότητες που αναπόφευκτα καταλήγουν σε αθλιότητες σαν της Καλαμάτας, αλλά και στις μικρές καθημερινές «Καλαμάτες» σε όλο τον κόσμο που βλέπουμε, είτε σε «αναπτυγμένες» είτε υποανάπτυκτες χώρες. Η μόνη, επομένως, ορθολογική λύση είναι οι ίδιοι οι λαοί κατά δημοκρατικό τρόπο να αναλάβουν τη διακυβέρνηση των χώρων τους (δεν εννοώ βέβαια τις ψευτο-δημοκρατίες του σήμερα, αλλά αμεσοδημοκρατικές Πολιτείες όπου οι ίδιοι οι λαοί θα έπαιρναν αμεσοδημοκρατικά τις κρίσιμες αποφάσεις για το τι, πώς και πόσο θα παραχθεί, και τις συνακόλουθες αποφάσεις της ορθολογικής διανομής).

Αυτό όμως είναι μόνο η αναγκαία συνθήκη για μια ορθολογική κατανομή των πόρων σε κάθε χώρα. Το μεγάλο πρόβλημα όμως που ανακύπτει μετά είναι ποια είναι η επαρκής συνθήκη, που είναι και η δυσκολότερη στις σημερινές συνθήκες, γιατί θέτει και γενικότερα προβλήματα ορθολογικής κατανομής των πόρων όχι μόνο μεταξύ των πολιτών μιας χώρας αλλά και μεταξύ λαών και χωρών. Η εύκολη «λύση» βέβαια στο πρόβλημα είναι η λύση της αγοράς, όπου ο κάθε πολίτης ανάλογα με το εισόδημα του, ανεξάρτητα πως το παρήγαγε κλπ., αποφασίζει τι, πώς και πόσο θα παραχθεί. Όμως, αυτή είναι, φυσικά, μια καθαρά πρωτόγονη λύση, που αναγκαστικά ωφελεί τους οικονομικά ισχυρότερους, ανεξάρτητα πως έγιναν οικονομικά ισχυροί, αρκεί να τήρησαν κάποιες δήθεν προϋποθέσεις (τις οποίες ορίζουν βέβαια οι ίδιοι οι οικονομικά ισχυροί που ελέγχουν την οικονομική και πολιτική εξουσία!).

Η δύσκολη αλλά σωστή λύση είναι επομένως η λύση της σχεδιασμένης κατανομής των πόρων μεταξύ των πολιτών κάθε χώρας (που αποφασίζουν βέβαια οι γενικές συνελεύσεις τους και όχι κάποιοι γραφειοκράτες κλπ.). Όμως και η λύση αυτή δεν λύνει το πρόβλημα της ορθολογικής κατανομής των πόρων μεταξύ λαών, πράγμα που θα απαιτήσει μια άλλη μορφή κοινωνίας στο μέλλον (όπως μια Περιεκτική Δημοκρατία²), με άλλες αξίες, πέρα από τον «μπεζαχτά», που είναι φυσικά ο σημερινός πρωτόγονος τρόπος κατανομής των οικονομικών πόρων…

Τάκης Φωτόπουλος, 20/6/2023