Η ενσωμάτωση της Μέσης Ανατολής στη Νέα Διεθνή Τάξη

Η σημασία της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ

ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Η Δύση (δηλαδή ΝΑΤΟ, ΕΕ και κoμπανία), όπως βέβαια αναμενόταν, ξέσπασε σε πανηγυρισμούς με την πτώση του «τυραννικού» καθεστώτος Άσαντ και τη δήθεν «δημοκρατικοποίηση» της Συρίας. Και, φυσικά, οι «ανεξάρτητες» δυτικές τηλεοράσεις (που έχουν σήμερα εργολαβικά αναλάβει- και πολύ αποτελεσματικά- τον ρόλο της μαζικής πλύσης εγκεφάλου των λαών!) έχουν επιδοθεί τώρα σε ένα όργιο «αποκαλύψεων» για το «τυραννικό» καθεστώς στη Συρία, σε αντίθεση βέβαια με τα «σουπερ-δημοκρατικά» δυτικά καθεστώτα! Όμως, τι σημαίνει στην πραγματικότητα η πτώση του καθεστώτος Άσαντ και οι αντίστοιχοι (όχι τυχαίοι!) δυτικοί πανηγυρισμοί;

H πτώση του καθεστώτος Άσαντ δεν ήταν βέβαια απλώς το αποτέλεσμα της άμεσης ή έμμεσης ΝΑΤΟϊκής επίθεσης κατά του καθεστώτος, αλλά -εξίσου σημαντικά- και της βαθμιαίας αποχώρησης από τη Μέση Ανατολή της Ρωσίας. Η αποχώρηση αυτή ήταν συνέπεια της ρωσικής οικονομικής κρίσης που οδήγησε στην αδυναμία της Ρωσίας να συνεχίσει να στηρίζει μαζικά τα αντι-δυτικά (εθνικο-απελευθερωτικά κ.λπ.) καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν, όπως θα προσπαθήσω να δείξω σύντομα, η μετατροπή ολόκληρης της Μεσογείου, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Β’ ΠΠ), σε μια Pax Americana, δηλαδή σε μια περιοχή απόλυτα ελεγχόμενη, πολιτικο-στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ, και οικονομικά από την παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, την οποία ελέγχουν οι μεγάλες καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία κ.λπ.).

H διαδικασία της Αμερικανοποίησης της Μεσογείου είναι βέβαια το τελικό στάδιο της «Αμερικανοποίησης» της Ευρώπης, που ξεκίνησε μεν με τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ολοκληρώθηκε μόνο στο τέλος του. Δηλαδή, όταν η μεν Δυτική Ευρώπη συνενώθηκε, μέσω της διαδικασίας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης (πολιτικής και οικονομικής στο πλαίσιο της ΕΕ), ενώ η Μέση Ανατολή αφέθηκε για ένα διάστημα (όπως αποδείχτηκε) έρμαιο των ορέξεων των Μεγάλων Δυνάμεων.

Έτσι, μια σειρά δήθεν ανεξάρτητων κρατών ιδρύθηκαν στην Αίγυπτο, τη Συρία, το Ιράν, το Ιράκ, την Ιορδανία, τον Λίβανο κ.λπ., τα οποία υποτίθεται ήταν ανεξάρτητα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν, στην πλειοψηφία τους, Δυτικά εξαρτήματα (αν όχι δυτικά προτεκτοράτα). Εκτός, φυσικά, από το Ισραήλ που δεν ήταν εξάρτημα κανενός, ούτε των Δυτικών, αλλά ούτε και των Ανατολικών, αποτελώντας τον αυθεντικό εκφραστή του διεθνούς Σιωνισμού και του Παγκόσμιου Σιωνιστικού κεφαλαίου. Με αυτή την έννοια, το Ισραήλ είναι σήμερα ο αυθεντικός εκφραστής των βουλήσεων της Υπερεθνικής Ελίτ στον Μεσανατολικό χώρο.

H κατάρρευση επομένως του καθεστώτος Άσαντ απλά σηματοδοτεί την ενσωμάτωση της Μέσης Ανατολής στη ΝΔΤ της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης στον 21ο αιώνα, όπως ακριβώς ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος σηματοδότησε την ενσωμάτωση της Ευρώπης στην ίδια ΝΔΤ.

Με άλλα λόγια, ο Β’ ΠΠ είχε στόχο την ενσωμάτωση καταρχήν της Ευρώπης στη Νέα αυτή Τάξη και η σύγκρουση μεταξύ του Άξονα και των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης αντιπροσώπευε στην πραγματικότητα τη σύγκρουση μεταξύ των κύριων μορφών του κεφαλαίου (Γερμανο-Ιταλικό κεφάλαιο έναντι του Αγγλοσαξονικού καπιταλισμού στην Ευρώπη —που ήταν το κύριο πεδίο της μάχης όπου κρίθηκε η τύχη του Β’ ΠΠ) ενώ η Γερμανο-Σοβιετική σύγκρουση αποτελούσε ουσιαστικά μια παρέκκλιση, αφού βέβαια όσο αντισοβιετικός ήταν ο Χίτλερ, ήταν αντίστοιχα αντισοβιετικός και ο Τσώρτσιλ! Επομένως, η «ανίερη συμμαχία» μεταξύ Σοβιετικής Ρωσίας και Αγγλίας ήταν μια αναγκαστική συμμαχία για να καταπολεμηθεί η παγκόσμια ηγεμονία του Άξονα! Γι’ αυτό, άλλωστε, η συμμαχία αυτή ήταν εντελώς βραχύβια και διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, αμέσως μετά τη συντριβή του…

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το βασικό ερώτημα είναι: Ποιες είναι οι προοπτικές για την ΝΔΤ;
–Δεδομένου ότι η Ρωσία αναγκάστηκε μεν σε υποχώρηση στην Μέση Ανατολή, αλλά ο αγώνας στην Ουκρανία συνεχίζεται, η τελική τύχη της Ρωσίας θα κριθεί από την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία.

Όμως, με δεδομένη την ολομέτωπη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, μετά την υποχώρηση στην Συρία ποια είναι τα πιθανά σενάρια;
Κατά τη γνώμη μου δυο είναι τα πιθανά σενάρια:
α) Συντριβή των φασιστών του Ζελένσκι, που είναι όμως πιθανή μόνο εάν οι Δυτικοί δεν συμφωνήσουν σε κάποιο συμβιβασμό με τη Ρωσία, διακινδυνεύοντας ακόμη και πυρηνικό πόλεμο.
β) συμβιβασμός με τη Δύση που μπορεί να μην περιλαμβάνει και τον Ζελένσκι.

Συμπερασματικά, η Νέα Διεθνής Τάξη εισέρχεται σε αχαρτογράφητα νερά διότι μπορεί μεν, όπως συνήθως, να καταλήξει στη εξεύρεση κάποιου modus vivendi για την ίδια την επιβίωση της Νέας Διεθνούς Τάξης, αλλά τίποτα βέβαια δεν αποκλείει και ένα νέο Αρμαγεδδώνα…

Τάκης Φωτόπουλος, 13/12/2024