Σχόλιο: Τα «πρόσφατα γεγονότα» στα οποία αναφέρεται ο Atzmon στο άρθρο του δεν είναι οι τρομοκρατικοί κτηνώδεις βομβαρδισμοί της λωρίδας της Γάζα και η εισβολή από τους σιω-ναζί του Ισραήλ.
Το άρθρο είναι αφιερωμένο στα αριστερά παραρτήματα της εν λόγω «αριστεράς» και «αναρχίας» στην Ελλάδα (βλέπε Αντιεξουσιαστική Κίνηση και τα «κακόφημα» φεστιβάλ της B-FEST όπου προωθούσε τους Τσόμσκυ, Άλμπερτ, Ζιν και το κακό συναπάντημα, πριν ξεκινήσει με τον επόμενο μεγάλο στόχο, δηλαδή την αποδόμηση της άμεσης δημοκρατίας με τα αντίστοιχα φεστιβάλ της), που κάνουν καλή hasbara-δουλειά, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δλδ. παρουσιάζοντας μεταξύ άλλων τον Τσόμσκυ σαν μεγάλο φιλόσοφο και αναρχικό. Το ίδιο ισχύει για τα «μαγαζάκια» της εν λόγω αριστεράς στην Ελλάδα, δλδ. τους «ελεύθερους κοινωνικούς χώρους» Nosotros και Μικροπολις που ασχολούνται με πάρτυ, συντροφικές κουζίνες και άλλα αποπροσανατολιστικά, ενώ βάσει του προγράμματος και των θεμάτων με τα οποία ασχολούνται έχουμε σοβαρές ενδείξεις ότι συνιστούν τμήμα αυτού που ο Ατζμον ονομάζει «ελεγχόμενη αντιπολίτευση».
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που δείχνουν τι ακριβώς αντιπροσωπεύει ο Τσόμσκυ (δες λίστα ανάγνωσης στο τέλος της σελίδας) ο οποίος είναι ένας συστημικός, ψευτο-αριστερός, σιωνιστής ψευτο-φιλόσοφος που δεν έχει απολύτως καμιά σχέση ούτε με την αναρχία ούτε με κανένα απελευθερωτικό πρόταγμα, αλλά προωθήθηκε πανοιοτρόπως όλα αυτά τα χρόνια για να ελέγχει το «πλαίσιο της συζήτησης» η εν λόγω «ελεγχόμενη αντιπολίτευση». Η σχέση του Τσόμσκυ με τον σιωνισμό (light ή heavy μικρή σημασία έχει) αποκαλύπτεται στην στάση που πήρε πρόσφατα ως προς το BDS (Boycott, Divestment and Sanctions) κίνημα (μποϋκοτάρισμα του Ισραήλ) και την οποία ο Ατζμον περιγράφει εξαιρετικά.
Όπως θα έχετε προσέξει έχουμε ξεκινήσει να μεταφράζουμε σε συστηματική βάση άρθρα του Άτζμον. Δεν είναι περίεργο ότι τα εν ελλάδι παραμάγαζα, που δεν ανέχονται καμιά κριτική παρά μόνο αν είναι μέσα σε «πολιτικά ορθά» πλαίσια (σύμφωνα βέβαια με ότι αυτοί οι ίδιοι ορίζουν σαν «πολιτικά ορθό») «διαμαρτυρήθηκαν» στο Facebook γιατί τον μεταφράζουμε. Προφανώς θα ήθελαν πολύ να μεταφράζουμε τον «αναρχικό» σιωνιστή Τσόμσκυ και λοιπούς προβεβλημένους από τα ΜΜΕ (συστημικά και μη) ασήμαντους σιωνιστές ψευτο-φιλόσοφους. Δεν θα τους κάνουμε την χάρη.
Παρά την εν εξελίξει σιω-ναζιστική εθνοκάθαρση στην Γάζα, που δείχνει ότι οι σιω-ναζί δεν βρίσκουν σοβαρή αντίσταση και έτσι δεν δείχνουν και κανένα δισταγμό να προχωρήσουν στη μια βαρβαρότητα μετά την άλλη, έχουμε μια ελπίδα ότι τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς φαίνονται και η απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι τα κρυμμένα «αριστερά» χαρτιά του Ισραήλ (πέρα βέβαια από το κλασσικό σιωνιστικό λόμπυ) βγαίνουν τώρα ανοιχτά προς υπεράσπιση του και στην πορεία «καίγονται» (βλέπε σχετικά τον coca-cola «φιλόσοφο» Ζιζεκ). Εκτός αν έχουμε φτάσει στο σημείο της παγκόσμιας δικτατορίας των σιωνιστών και τον αγορών όπως τη περιέγραψε (με λίγο διαφορετικά λόγια βέβαια) πρόσφατα ο (μεγάλος αδελφός) Πέρεζ στην Ευρωβουλή.
Ο Τσόμσκι, το BDS και το «παράδειγμα» της Εβραϊκής Αριστεράς
Chomsky, BDS And The Jewish Left Paradigm (Tuesday, July 8, 2014 at 7:58AM)
By Gilad Atzmon
Σε πρόσφατο άρθρο του στο The Nation, ο Νόαμ Τσόμσκι επιλέγει επιλεκτικά τα γεγονότα που ταιριάζουν στην προτιμώμενη αφήγηση του, αγνοώντας και συγκαλύπτοντας σχετικές λεπτομέρειες, που έρχονται σε αντίθεση με τη θέση του. Θα περίμενε κανείς από έναν ακαδημαϊκό με το ανάστημα του Τσόμσκι να λειτουργεί σε ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο πνευματικής ακεραιότητας.
Η επανεξέταση των τελευταίων επικρίσεων του Τσόμσκι για το BDS αποκαλύπτει ότι ο γλωσσολόγος του MIT συνορεύει με την εξαπάτηση. Είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό να εξετάσεις την τακτική του Chomsky υπό το φως των σημερινών βίαιων γεγονότων στο Ισραήλ / Παλαιστίνη.
Ο Τσόμσκι γράφει, «Η έκκληση της έναρξης του κινήματος BDS, από μια ομάδα Παλαιστινίων διανοουμένων το 2005, απαιτούσε από το Ισραήλ να συμμορφωθεί πλήρως με το διεθνές δίκαιο «(1) Τερματισμός της κατοχής και του εποικισμό όλων των αραβικών εδαφών που καταλήφθηκαν τον Ιούνιο του 1967, και τη διάλυση του τείχους.»
Αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Τον Ιούλιο του 2005 ο πρώτος στόχος του BDS ήταν διατυπωμένος κάπως διαφορετικά – «(1). Τερματισμός της κατοχής και του εποικισμού όλων των αραβικών εδαφών και τη διάλυση του τείχους.»
Το 2005, ο πρώτος στόχος του BDS δεν περιλαμβάνε καμία αναφορά στο 1967, όπως προτείνει ο Νόαμ Τσόμσκι. Εξέφράζε αντίθεση στην ισραηλινή κατοχή ολόκληρης της γης της ιστορικής Παλαιστίνης. Ο στόχος αυτός ήταν πολύ ενοχλητικός για τους Εβραίους και προκαλούσε δυσφορία ειδικά σε μέλη της εβραϊκής Αριστεράς. Γι ‘αυτούς, το νόημα ήταν προφανές. Σημαίνε ότι το σιωνιστικό σχέδιο ήταν μια καθαρή αρπαγή γης. Στη συνέχεια, σε κάποια άγνωστη ημερομηνία γύρω στο 2010 και χωρίς κανένα πρωτόκολλο που να δείχνει μια επίσημη απόφαση, ο στόχος άλλαξε ως δια «μαγείας» και προστέθηκαν οι λέξεις «καταλήφθηκαν τον Ιούνιο του 1967».
Οι προσπάθειες για να ανακαλυφθεί ποιοι, μέσα στο κίνημα BDS, έκαναν την αλλαγή, δεν αποκάλυψε καμία απάντηση. Γνωρίζουμε, όμως, ότι η αλλαγή προήλθε μετά από αυξανόμενη πίεση από εβραίους αντι-Σιωνιστές μέσα στο κίνημα BDS. Γνωρίζουμε επίσης ότι η μεταβολή επήλθε, όταν το BDS διαμόρφωσε εξάρτηση από τα χρήματα της ΕΕ και κεφαλαιούχους της Wall Street όπως ο George Soros. Θα ήθελα να πιστεύω ότι ο Τσόμσκι, ο οποίος είναι ένας σχολαστικός ερευνητής ο οποίος δεν του ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες, γνωρίζει πολύ καλά αυτή την αλλαγή στη δήλωση στόχων του BDS. Ωστόσο, είναι επίσης δυνατό να κάνω εντελώς λάθος και ο Τσόμσκι δεν γνώριζε αυτό το έπος (saga) του BDS όταν έγραψε το άρθρο του.
Αλλά ποια είναι πραγματικά η διαφορά μεταξύ του αρχικού στόχου του 2005 του BDS που έκανε έκκληση για τον τερματισμό της κατοχής «όλων των αραβικών εδαφών» και την τροποποιημένη έκκληση που προσδιορίζει αντιπολίτευση μόνο στις εκτάσεις που καταλήφθηκαν το 1967;
Η απάντηση είναι σαφής. Αρχικά το BDS ήταν ένα ισχυρό πολιτικό εργαλείο που στοχευε στην απονομιμοποίηση του Ισραήλ, αλλά τώρα έχει γίνει ένα όργανο της Εβραϊκής Αριστεράς που χρησιμοποιείται για να νομιμοποιήσει την ύπαρξη του κράτους-μόνο-για-τους-Εβραίους. Η πρόσφατη σημαντική επιτυχία του BDS στη οργάνωση μποϊκοτάζ των προϊόντων από τους οικισμούς αποδεικνύει αυτό το σημείο. Στοχεύοντας τους οικισμούς, νομιμοποιεί έμμεσα το προ του 1967 εβραϊκό κράτος σε συμφωνία με την Αριστερή Σιωνιστική αντίληψη ότι η ουσία του Αραβικού/Ισραηλινού πρόβληματος πηγάζει από τη «κατοχή». Το μήνυμα της Ισραηλινής Αριστεράς είναι τόσο απλό όσο είναι και λάθος: τη στιγμή που θα τελειώσει η κατοχή, η ειρήνη θα επικρατήσει. Αλλά ισχύει πραγματικά αυτό; Όπως δείχνεται παρακάτω, τα πρόσφατα γεγονότα στο Ισραήλ/Παλαιστίνη αποδεικνύουν το αντίθετο. Οι βίαιες συγκρούσεις μεταξύ της IDF και των Αράβων Ισραηλινών πολιτών αυτή την εβδομάδα είναι εντός των συνόρων του προ-του-1967 Ισραήλ.
Φαίνεται ότι η επιτυχία των Εβραίων «αντι» Σιωνιστών να υποτάξουν το BDS χρησίμευσε για να αυξηθεί η όρεξη ομάδων-μόνο-για-Εβραίους. Ήταν μόνο θέμα χρόνου μέχρι να ζητήσουν περισσότερες παραχωρήσεις από τους Παλαιστίνιους. Σε άρθρο του στο The Nation, ο Τσόμσκι απευθύνει ακριβώς μια τέτοια πρόσκληση. Επέκρινε το τρίτο στόχο του BDS, «(3) Ο σεβασμός, η προστασία και η προώθηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους, όπως ορίζεται στο ψήφισμα 194 του ΟΗΕ.»
Ομολογουμένως, ο τρίτος στόχος του BDS είναι εξαιρετικά αδύναμος. «Σέβεται», «προστατεύει» και «προωθεί» τα δικαιώματα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Αν ήμουν Παλαιστίνιος πρόσφυγας που ζει σε καταυλισμό για περισσότερο από έξι δεκαετίες, θα περίμενα το δικό μου λαϊκό κίνημα BDS να απαιτεί το απόλυτα ηθικό μου «δικαίωμα επιστροφής» στη χώρα μου, αντί του ασθενούς «σεβασμού» ή «προώθησης» του.
Ο Τσόμσκι ωστόσο, υποστηρίζει τον αντίθετο στόχο. Λέει τους Παλαιστίνιους – ξεχάστε την επιστροφή σας, απλά προχωρήστε. Σε αυτό το άρθο στο The Nation ο Τσόμσκι συνιστά στο BDS να καταργήσει το τρίτο στόχο. «Η επιμονή στο στόχο (3) είναι μια εικονική εγγύηση αποτυχίας (….) αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια «όχι-κράτος λύση» ― η βέλτιστη, κατά την άποψή μου, και στον πραγματικό κόσμο όχι λιγότερο πειστική από τη «λύση του ενός κράτους» που συχνά, αλλά λανθασμένα, συζητιέται ως εναλλακτική λύση στη διεθνή συναίνεση.» Για να διευκρινίσει τη σκόπιμη ασάφεια, ο Νόαμ Τσόμσκι συμβουλεύει τους Παλαιστινίους να απορρίψουν τον πυρήνα του σκοπού τους. Και γιατί; Λόγω της υποτιθέμενης «διεθνούς συναίνεσης».
Αυτή η εμμονή με το «νομικισμό», το «διεθνές δίκαιο» και τη «συναίνεση» αγνοώντας την ηθική, την ηθικότητα και τη δικαιοσύνη είναι χαρακτηριστικά της υλιστικής σκέψης που είναι συνυφασμένη με τις αριστερές και προοδευτικές σχολές σκέψης. Είναι, για άλλη μια φορά, ο κομισάριος που υποστηρίζει την «ορθή» πολιτική «δράση», αντί της υιοθέτησης μια ανθρωπιστικής συζήτησης που καθοδηγείται από μια αυθεντική αίσθηση της δικαιοσύνης και της αλήθειας.
Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στο Τσόμσκι, την αυθεντία της λεπτομέρειας, ότι το Ισραήλ κατέχει πράγματι το παγκόσμιο ρεκόρ στην αγνοήση του διεθνούςς δίκαιου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την απαξίωση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών. Το Ισραήλ επιλέγει αντ’ αυτού να επενδύσει την ενέργεια του αγοράζοντας πολιτική επιρροή στη Δύση μέσω των ισχυρών λόμπι του. Και δεν αποτελεί έκπληξη, ότι ο ίδιος ο Τσόμσκι, που συνιστά, πλέον, στους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τις φιλοδοξίες τους να επιστρέψουν, ήταν επίσης ο πρώτος που επέκρινε την εργασια των Mearsheimer και Walt για το ισραηλινό λόμπι και την τεράστια επιρροή του.
Το μήνυμα προς τον παλαιστίνιους δυτικούς ακτιβιστές που εργάστηκαν για χρόνια για να αναπτύξουν διάλογο με την Εβραϊκή Αριστερά είναι απλό και καταστροφικό – πήγατε στο κρεβάτι με τους λάθος ανθρώπους. Η εμπιστοσύνη στην εβραϊκή αριστερά σκότωσε την αντίσταση σας και φαίνεται να έχει σκοτώσει ό, τι είχε απομείνει από την υπόθεση σας. Ο Τσόμσκι, από την άλλη πλευρά, μπορεί να μην είναι το εκλεπτυσμένο μυαλό που ορισμένοι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι, αλλά τουλάχιστον είναι αφιερωμένος στην υπόθεση του – ο Τσόμσκι είναι ένας ελαφρύς (light) σιωνιστής από την αρχή. Προωθεί και λειτουργεί μέσα σε πολιτικούς πυρήνες μόνο για Εβραίους. Ο Τσόμσκι είναι συνεπής. Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι που για χρόνια στρατολόγησαν την υποστήριξη του εξαπατήθηκαν προδίδοντας τη δική τους υπόθεση και τα συμφέροντα του λαού τους.
Τα πρόσφατα γεγονότα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το εν λόγω Αριστερό Σιωνιστικό παράδειγμα είναι πλήρως παραπλανητικό. Οι συγκρούσεις αυτή την εβδομάδα λαμβάνουν χώρα μέσα σε ισραηλινό έδαφος στην Ιερουσαλήμ, της Γαλιλαίας και της Νεγκέβ, όχι στα κατεχόμενα εδάφη, και η βία μικρή σχέση έχει με την «κατοχή».
Ο βραβευμένος Παλαιστίνιος μυθιστοριογράφος Sayed Kashua, ίσως ο καλύτερος συγγραφέας στα Εβραϊκά και για πολλά χρόνια σύμβολο της Αραβικής/Ισραηλινής συνύπαρξης, εξέφρασε αυτή τη συνειδητοποίηση καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Ο Kashua συμπέρανε την περασμένη εβδομάδα ότι η συνύπαρξη είναι «ένα ψέμμα». Ακολουθώντας τις αιμοδιψείς εκκλήσεις για εκδίκηση που προέρχονται από όλες τις πλευρές της ισραηλινής κοινωνίας ο Kashua έγραψε για τη συνεχιζόμενη προοπτική της συμβίωσης – «Αυτό είναι πραγματικά το τέλος, τελειώσε.» Για το Kashua, έναν Ισραηλινό Παλαιστίνιο η Νάκμπα II λαμβάνει χώρα τώρα, θέλει να φύγει από την Ιερουσαλήμ και να μην επιστρέψει ποτέ. Έχει εθνοκαθαρθεί από το εβραϊκό κράτος.
Η ετυμηγορία είναι σαφής. Η κατοχή δεν είναι το πρόβλημα. Είναι απλώς ένα σύμπτωμα του προβλήματος. Το εβραϊκό κράτος είναι το πρόβλημα και είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Το εβραϊκό λόμπι είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα και αυτό είναι παγκόσμιο. Και όπως φαίνεται, ακόμα και η Εβραϊκή Αριστερά τύπου Τσόμσκι είναι επίσης ένα σοβαρό πρόβλημα. Στην καλύτερη περίπτωση υπήρξε ένα εμπόδιο που απέτρεψε τους Παλαιστίνιους να καταλάβουν το πραγματικό πλαίσιο του αγώνα τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Τ.Φωτόπουλος «Ο καπιταλισμός του Τσόμσκι, ο μετα-καπιταλισμός του Άλμπερτ και η Περιεκτική Δημοκρατία» (Γόρδιος, 2004)
Β-FEST: Ο «αντιεξουσιαστικός» ρεφορμισμός αντεπιτίθεται (05.2009)
Ο Αναρχο-Συριζαϊσμός χωρίς τσίπα: Η περίπτωση Τερζάκη (18.10.2013)
ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ και τυπική συνεργασία για τη συστημική διαχείριση της κρίσης (11.12.2012)
