Ο άνθρωπος που (μεταξύ άλλων) ήταν στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, από το οποίο αποχώρησε το 1989 με την ομάδα Γράψα (ΝΑΡ). Τότε (σύμφωνα με δικές του δηλώσεις) έγραφε «κατ’εντολήν του κόμματος», σαν καλό μαθητούδι, χωρίς αντιρρήσεις κείμενα του κόμματος.
Αργότερα στενός συνεργάτης του «Γιωργάκη» στο υπουργείο εξωτερικών και πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ, οπότε και έγραφε ακολουθώντας τυφλά τη γραμμή Σημίτη της «ισχυρής Ελλάδος», μεταξύ άλλων τα εξής ««η Ελλάδα δεν είναι πια αυτή που ήταν… εδώ και χρόνια ανήκει στις 20-25 ισχυρότερες και πλουσιότερες χώρες του κόσμου». (Εδώ γελάμε για λογαριασμό του, μαζί με την εξίσου οξυδερκή ρήση του «εκσυγχρονιστή πρωθυπουργού»).
Σήμερα υπουργός πλέον των εξωτερικών προφανώς ομιλεί όχι αναγκαστικά κατ’εντολήν, όπως κατά δήλωση του έκανε με το ΚΚΕ, αλλά σίγουρα ως ένας από τους μεγαλύτερους τυχοδιώκτες, καιροσκόπους της «πολιτικής» . Και σίγουρα δε μιλά εξ ονόματος του ελληνικού λαού.
Ας ρίξουμε όμως μια συνολικότερη ματιά στα πρόσφατα ιστορικά και τωρινά κατορθώματα του ΟΦΑ (Όπου Φυσά ο Άνεμος) και δήθεν…πατριώτη όπως πλασάρεται από διάφορους, Υπουργίσκου «μας»… [Οι εμφάσεις στο κείμενο δικές μας]
- Κοτζιάς & Ντούγκιν
Με πρόσφατη ανακοίνωση, το υπουργείο Εξωτερικών είχε απαντήσει σε δημοσίευμα των Financial Times για τη γνωριμία του κ. Κοτζιά με τον Ντούγκιν, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Σε άρθρο των Financial Times που δημοσιεύτηκε στις 28 Ιανουαρίου αναφέρονται ανυπόστατοι ισχυρισμοί περί ύπαρξης σχέσεων μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών κ. Νίκου Κοτζιά και του Ρώσου καθηγητή κ. Αλεξάντρ Ντούγκιν. Στο άρθρο αναφέρεται ο ψευδής ισχυρισμός ότι ο κ. Κοτζιάς είχε προσκαλέσει τον κ. Ντούγκιν σε εκδήλωση του Πανεπιστημίου Πειραιά. Όπως το ίδιο το Πανεπιστήμιο Πειραιά έχει διαψεύσει με χωριστή ανακοίνωσή του, ο κ. Κοτζιάς ουδέποτε προσκάλεσε τον κ. Ντούγκιν στην εν λόγω διάλεξη και ουδέποτε, όπως ψευδώς αναφέρεται στο δημοσίευμα, μετέβη στη Μόσχα για να τον συναντήσει».
Πηγή: Ανακοίνωση υπουργείου εξωτερικών (29 Ιανουαρίου 2015)
SPIEGEL (09.02.2015): “Γιατί καλέσατε τον Απρίλιο του 2013 τον μεγαλοϊδεάτη Ρώσο προπαγανδιστή Alexander Dugin στο Πανεπιστήμιο Πειραιά;”
Ν. ΚΟΤΖΙΑΣ: «Ήταν ένας από τους συμβούλους του Πούτιν και κατείχε μία από τις σπουδαίες έδρες στο Πανεπιστήμιο Λομονόσωφ της Μόσχας. Διδάσκω διεθνείς σχέσεις και προσκαλώ τακτικά διπλωμάτες και καθηγητές. Ο Dugin μου επισημάνθηκε από διπλωμάτες και εκτός από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς θα πραγματοποιούσε ομιλίες και σε άλλα Πανεπιστήμια. Ο Dugin ήταν πολύ αντιαμερικανός, πολύ φιλογερμανός, ένα μείγμα Huntington και Fukuyama. Δεν μου άρεσε, διαπληκτισθήκαμε και δεν τον συνόδεψα μετά ούτε μέχρι την έξοδο.»
SPIEGEL: “Υπάρχει όμως μία φωτογραφία, όπου φαίνεστε να χαμογελάτε φιλικά ο ένας δίπλα στον άλλο.”
Ν. ΚΟΤΖΙΑΣ: «Αυτό ήταν αργότερα, όταν τον συνάντησα στην έξοδο και οι φοιτητές ήθελαν να βγάλουν μία αναμνηστική φωτογραφία. Από αυτή τη φωτογραφία συμπέραναν ότι είμαι στην πραγματικότητα ένας ακραίος δεξιός.»
Πηγή: Συνέντευξη Κοτζία στο Spiegel (9 Φεβρουαρίου 2015)
- Κοτζιάς & ΚΚΕ
SPIEGEL: “Πώς στέκεστε απέναντι σε παλαιότερα κείμενα, στα οποία υπερασπιζόσασταν την καταστολή του πολωνικού συνδικάτου «Αλληλεγγύη»;”
Ν. ΚΟΤΖΙΑΣ: «Δεν έριξα ποτέ πέτρες, όπως ένας άλλος Υπουργός Εξωτερικών. Παρ’ όλα αυτά μερικοί πιστεύουν ότι είμαι ό,τι χειρότερο υπάρχει. Ήμουν στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Έγραψα κατ’ εντολήν του κόμματός μου πράγματα, π.χ. για την Πολωνία, τα οποία ήταν ανοησίες. Αυτά ήταν πριν από 35 χρόνια. Αλλά ποιός αναφέρει ότι εξέδωσα τα έργα του Jürgen Habermas στην Ελλάδα; »
Πηγή: Συνέντευξη Κοτζία στο Spiegel (9 Φεβρουαρίου 2015)
- Κοτζιάς & σοσιαλφιλελεύθερος εκσυγχρονισμός
2004
(…) κάποιοι απολογητές της σοσιαλφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης βρήκαν την ευκαιρία να επικαλεστούν την ποδοσφαιρική νίκη [του 2004] για να υπερασπιστούν τον μύθο της «ισχυρής» Ελλάδας. Έτσι, υποστηρίζεται ότι, παρά τα προβλήματά της, «η Ελλάδα δεν είναι πια αυτή που ήταν… εδώ και χρόνια ανήκει στις 20-25 ισχυρότερες και πλουσιότερες χώρες του κόσμου».[*] Δεν χρειάζεται, βέβαια, ν’ ασχοληθεί κανείς σοβαρά με το κατά πόσον η αθλητική επίδοση μιας χώρας έχει οποιαδήποτε σχέση με τη θέση της στην παγκόσμια ιεραρχία (βλ. και Βραζιλία!), ούτε με τη δήθεν ισχυρή Ελλάδα στο πολιτικό επίπεδο. Δεδομένου, λοιπόν, ότι παρόμοια επιχειρήματα μόνον ως ανέκδοτα μπορούν να εκληφθούν, θα περιοριστώ στους επίσημους οικονομικούς δείκτες, που κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τον μύθο αυτό. (…)
[*] Ν. Κοτζιάς, «Ημερησία», (10-11/7/2004).
Πηγή: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2004/7_24.htm
2005
Οι προπαγανδιστές του σοσιαλφιλελευθερισμού και του νεοφιλελευθερισμού ήλθαν πάλι στο προσκήνιο αυτές τις μέρες τόσο στη Βρετανία όσο και στα παρ’ ημιν. Παρά τις κάποιες παρεκκλίσεις στα επιχειρήματα τους, το κοινό σημείο που τους ενώνει αποφασιστικά είναι η από μέρους τους προπαγάνδιση της επικρατούσας ιδεολογίας για την καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (τα δήθεν ευεργετήματα της οποίας πρέπει να εκμεταλλευθούμε για να γίνουμε και εμείς «οικονομικά θαύματα» όπως η Κίνα και η Ινδία![*]) και, άμεσα η έμμεσα, της αντίστοιχης πολιτικής παγκοσμιοποίησης (και των «πολέμων» της) που διαχειρίζεται η υπερεθνική ελίτ.
[*] Βλ. την αρθρογραφία των Νίκου Κοτζιά και Ανδρέα Ανδριανόπουλου για τη σοσιαλφιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη άποψη αντίστοιχα. Και οι δυο συμφωνούν για τα «αγαθά» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που έχει οδηγήσει σε «οικονομικά θαύματα» όπως η Κίνα και η Ινδία (π.χ. Ν. Κοτζιάς ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ – 08/05/2005 και Α. Ανδριανόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ, 15/5/04).
Πηγή: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2005/5_14.htm (2005)
2008
Ας δούμε λοιπόν την μυθολογία για το «Κινεζικό θαύμα», η οποία βέβαια δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Ήδη από την δεκαετία του 1980, για παράδειγμα, όταν άρχιζε να φουντώνει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, κάποιες χώρες της Λατινικής Αμερικής (Μεξικό, Βραζιλία κ.λπ.) προβλήθηκαν από τους απολογητές της παγκοσμιοποίησης ως τα νέα οικονομικά «θαύματα» της περιφέρειας. Όταν τα θαύματα αυτά κατέρρευσαν κάτω από τα χρέη, προβλήθηκαν ως νέα θαύματα την δεκαετία του ’90 οι «Ασιατικές Τίγρεις»
(Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη κ.λπ.), μέχρι και αυτές να αποδειχτούν «φούσκες» στη χρηματιστηριακή κρίση στο τέλος της δεκαετίας. Αντίστοιχα, σήμερα, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, σε αγαστή σύμπνοια, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η τ. κομμουνιστική Κίνα είναι το νέο θαύμα της παγκοσμιοποίησης, η οποία, ξέροντας να αξιοποιεί στο έπακρο τις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης, απολαύει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και μαζική μείωση της φτώχειας.[*] Κάποιοι μάλιστα προβλέπουν ότι η Κίνα μέχρι το 2025 θα έχει ξεπεράσει την ΕΕ και μέχρι το 2041 τις ΗΠΑ!
[*]. Βλ., π.χ., στα παρ’ ημίν για νεοφιλελεύθερο παράδειγμα: Α. Ανδριανόπουλου, «Ο μπαμπούλας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης» Ελευθεροτυπία (29/4/05) και για σοσιαλφιλελεύθερο παράδειγμα: Ν. Κοτζιά, «Ο νέος ηγεμόνας της Ασίας», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (08/05/2005)
Πηγή: 10 Χρόνια Μετά – Inclusive Democracy, σελίδα 153
- Κοτζιάς & παγκοσμιοποίηση
2005
Οι θέσεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς για την παγκοσμιοποίηση εκφράζονται από τις προσεγγίσεις μετα-Μαρξιστών, σοσιαλδημοκρατών και άλλων στην ευρεία Αριστερά (π.χ. Pierre Bourdieu, Immanuel Wallerstein, Noam Τσόμσκι, Samir Amin, John Gray Leo Panitch κ.α. και —στα παρ’ημιν— Κ. Βεργοπουλος, Γ. Μηλιός, Ν. Κοτζιάς κ.α.). Το κοινό στοιχείο όλων αυτών των προσεγγίσεων είναι ότι, σε αντίθεση με τους πολύ πιο ρεαλιστές σοσιαλ-φιλελεύθερους, υιοθετούν τη θέση ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένα νέο φαινόμενο αλλά κάτι που ήδη υπήρχε στην αρχή του περασμένου αιώνα και, στη συνέχεια, προχωρούν στη διερεύνηση τρόπων να αντισταθούν σε κάποιες εκφάνσεις της —χωρίς όμως να αμφισβητούν το συστημικό πλαίσιο και να προτείνουν εναλλακτικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Η αρνητική τους στάση σε σχέση με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στηρίζεται στη θέση ότι, πέρα από τις δυσμενείς συνέπειές της πάνω στην εργασία και το περιβάλλον, είναι επιπλέον ασύμβατη με την σημερινή «δημοκρατία». Η ρητή – ή κάποιες φορές σιωπηρή – υπόθεση που κάνει η ρεφορμιστική Αριστερά είναι ότι μια επιστροφή σε ένα είδος (διεθνοποιημένου) κρατισμού είναι ακόμη δυνατή σήμερα—πράγμα καθόλου περίεργο εφόσον θεωρούν την σημερινή παγκοσμιοποίηση ως απλώς το προϊόν νεοφιλελεύθερων πολιτικών (αν όχι μια ιδεολογία για να δικαιολογηθεί ο νεοφιλελευθερισμός), και όχι ως το αποτέλεσμα μιας θεμελιώδους δομικής αλλαγής.
Πηγή: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grvarious/diaplous_aug_05.htm
2007
Έτσι, μέχρι πρόσφατα, οι τ. σοσιαλδημοκράτες και νυν σοσιαλφιλελεύθεροι, καθώς και οι αναλυτές της ρεφορμιστικής Αριστεράς και Οικολογίας, υποστήριζαν αντίστοιχα είτε την θέση ότι το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο δεν έχει καταρρεύσει, φέρνοντας για παράδειγμα χώρες όπως την Γερμανία, Γαλλία και τις Σκανδιναβικές, είτε την θέση ότι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι απλά ένα …ιδεολόγημα, μια «χίμαιρα» ή μια «κακή πολιτική». Σήμερα όμως, που οποιαδήποτε συστηματική ανάλυση φανερώνει την προϊούσα και καθολική κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν αμφισβητείται πλέον απο οποιοδήποτε σοβαρό αναλυτή, αναπτύσσεται μια νέα μυθολογία για την δήθεν «επιστροφή στο έθνος» και εξελισσόμενη κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η μυθολογία αυτή στηρίζεται στην πρόσφατη εκδήλωση «προστατευτικών» τάσεων σε κάποιες δυτικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.) και έχει σύνηθες σημείο εκκίνησης μια απλοϊκή ταύτιση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης με την άρση του προστατευτισμού (δηλαδή την άρση των περιορισμών στη διεθνή κίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίου) που οδηγεί στο εξίσου απλοϊκό συμπέρασμα ότι «ξαφνικά η πολιτική και το εθνικό συμφέρον αποκτά ξανά προτεραιότητα έναντι της οικονομίας της αγοράς».[*]
[*] Βλ π.χ. Ν. Κοτζιάς, Ημερησία (29/9/2007).
Πηγή: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2007/10_13.htm
2008
“Τελευταία, παρατηρείται μια σημαντική στροφή των τέως σοσιαλδημοκρατών και νυν σοσιαλφιλελευθέρων, καθώς και των συμμάχων τους στη ρεφορμιστική Αριστερά και Οικολογία, όσον αφορά στην «αριστερή» αιτιολόγηση της ύπαρξής τους. Η στροφή αυτή ήταν αναπόφευκτη όταν έγινε κατανοητό ότι ο μονόδρομος της σημερινής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης όχι μόνο οδήγησε στην αντικατάσταση της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης (1945-80) από την νεοφιλελεύθερη συναίνεση, αλλά και στη συνειδητοποίηση ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι νεκρή και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αναστηθεί, σε οποιαδήποτε μετενσάρκωση, εθνική ή διεθνή, όσο οι αγορές παραμένουν ανοικτές και απελευθερωμένες, όπως επιβάλλει η σημερινή παγκοσμιοποίηση.
Έτσι, ενώ μέχρι πρόσφατα, οι τ. σοσιαλδημοκράτες και νυν σοσιαλφιλελεύθεροι, καθώς και οι αναλυτές της ρεφορμιστικής Αριστεράς και Οικολογίας, υποστήριζαν αντίστοιχα είτε την θέση ότι το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο δεν έχει καταρρεύσει, φέρνοντας για παράδειγμα χώρες όπως την Γερμανία, Γαλλία και τις Σκανδιναβικές, είτε την θέση ότι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι απλά ένα…ιδεολόγημα, μια «χίμαιρα»156 ή μια «κακή πολιτική», σήμερα, όπου οποιαδήποτε συστηματική ανάλυση φανερώνει την προϊούσα και καθολική κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν αμφισβητείται πλέον από οποιονδήποτε σοβαρό αναλυτή, αναπτύσσεται μια νέα μυθολογία για την δήθεν «επιστροφή στο έθνος» και την εξελισσόμενη κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η μυθολογία αυτή στηρίζεται στην πρόσφατη εκδήλωση «προστατευτικών» τάσεων σε κάποιες δυτικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.) και έχει σύνηθες σημείο εκκίνησης μια απλοϊκή ταύτιση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης με την άρση του προστατευτισμού (δηλαδή την άρση των περιορισμών στη διεθνή κίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίου) που οδηγεί στο εξίσου απλοϊκό συμπέρασμα ότι «ξαφνικά η πολιτική και το εθνικό συμφέρον αποκτά ξανά προτεραιότητα έναντι της οικονομίας της αγοράς»[*] ή αντίστοιχα καταλήγει σε… αρχιεπισκοπικά ευχολόγια ότι «το εθνικό κράτος μπορεί και πρέπει να επιβιώσει στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, αναπτύσσοντας δημοκρατικά τις ικανότητές του και συγκροτώντας μια δημοκρατική ριζοσπαστική στρατηγική για το μέλλον του ίδιου και της παγκοσμιοποίησης»![**] ”
[*]. Ν. Κοτζιάς, Ημερησία, 29/9/07.
[**]. Ν. Κοτζιάς, Παγκοσμιοποίηση (Αθήνα: Καστανιώτης, 2003), σελ. 289.
Πηγή: 10 Χρόνια Μετά – Inclusive Democracy, σελίδα 184
