Ανακοίνωση του Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ)

Παγκοσμιοποίηση, η “Μαύρη Εξέγερση” και η «Αριστερά»

Η έκρηξη οργής των μαύρων στις ΗΠΑ για την κτηνώδη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, που μετατράπηκε σε παναμερικανική εξέγερση, είναι εν πολλοίς δικαιολογημένη και οδήγησε, πέραν των επιθέσεων εναντίον αστυνομικών τμημάτων, και σε μη ελεγχόμενες από τους φιλελεύθερους παγκοσμιοποιητές καταστάσεις, όπως οι επιθέσεις στο CNN, σε τράπεζες και σε άλλα σύμβολα της υπερεθνικής ελίτ. Βέβαια, δεν είδαμε παρόμοιας έκτασης εξέγερση την εποχή Ομπάμα, στην οποία επίσης υπήρχαν πολλά περιστατικά φόνων από μπάτσους, ούτε όταν βομβάρδιζε παρέα με την Χίλαρι τον λαό της Λιβύης και το καθεστώς Καντάφι, που αγωνιζόταν για τους μαύρους της Αφρικής.

Οι λόγοι του κύκλου της βίας στην Αμερική ανάγονται όχι μόνο σε φυλετικές προκαταλήψεις που προέρχονται από παλιά και εκδηλώνονται ακόμα και σήμερα σε σώματα του κράτους όπως η Αστυνομία, αλλά και σε ανταγωνισμούς που είναι αναπόφευκτοι σε μια παγκοσμιοποιητική πολυπολιτισμική κοινωνία όπου αυτό που “ενώνει” τους πολίτες είναι ο καταναλωτισμός και ο ατομικισμός, ενώ παράλληλα καλλιεργείται έντονα από το κατεστημένο ο διαχωρισμός με βάση το χρώμα του δέρματος, το φύλο, τη σεξουαλικότητα και άλλα πολιτικά ασήμαντα χαρακτηριστικά, δηλαδή οι λεγόμενες “πολιτικές ταυτότητας”.

Ο κυριότερος λόγος όμως είναι οι βαθιές κοινωνικοοικονομικές ανισότητες, οι οποίες έχουν φτάσει σε πρωτοφανή ύψη λόγω της εμβάθυνσης και επέκτασης τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης —και όχι απλώς λόγω του “καπιταλισμού”, όπως διακηρύσσει η παλαιολιθική αντισυστημική αριστερά που σήμερα διαδηλώνει στην Ελλάδα γενικώς και αορίστως «κατά του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και του ρατσισμού», λες και ζούμε κάπου στη δεκαετία του ’60!

Οι ανισότητες αυτές βγαίνουν στο προσκήνιο ανά πάσα στιγμή, αρκεί να υπάρξει μια αφορμή για να ανάψει το φιτίλι. Έτσι, σήμερα στις ΗΠΑ, όπου ήρθε να προστεθεί και η μεγάλη πανδημία του κορωνοϊού με δεκάδες χιλιάδες θύματα κυρίως ανάμεσα στα φτωχά στρώματα και ειδικά τους Αφροαμερικανούς, καθώς και η πελώρια οικονομική κρίση που την ακολουθεί και έχει ήδη προκαλέσει 30 εκατομμύρια νέους ανέργους, η εξέγερση βέβαια μαζικοποιείται από πλατιά λαϊκά στρώματα που βλέπουν ότι το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο προς την εξαθλίωση.

Όμως, ο μονοθεματικός “αντι-αυταρχικός” κυρίαρχος χαρακτήρας της εξέγερσης, που συνεπαίρνει τους πιο αφελείς ειδικά στην αμερικανική αστική νεολαία —ειδικά σε μια τέτοια κρίσιμη προεκλογική περίοδο στην Αμερική η οποία μπορεί να κρίνει και την πορεία της σύγκρουσης του αγώνα για εθνική κυριαρχία ενάντια στην παγκοσμιοποίηση— ήταν εύκολο να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης ή και να πυροδοτηθεί περαιτέρω από την αμερικάνικη “αριστερά” και έμμεσα την υπερεθνική ελίτ, τους διάφορους Σόρος, αντίφα κ.λπ. Όλοι αυτοί τώρα δίνουν τα ρέστα τους για να πέσει ο Τραμπ με ξεκάθαρο στόχο να κατατροπωθεί το κίνημα για εθνική κυριαρχία “από τα κάτω”, το οποίο εκπροσωπούσε, στρεβλά έστω, ο Τραμπ. Δηλαδή το κίνημα των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης κυρίως ανάμεσα στα εργατικά λαϊκά στρώματα της Αμερικής, πολλά από τα οποία ψήφιζαν Δημοκρατικούς στο παρελθόν και λόγω της αποβιομηχάνισης που προήλθε από τη μεταφορά της παραγωγής των αμερικάνικων πολυεθνικών σε άλλες χώρες, έμειναν άνεργα ή κατέληξαν στην υποαπασχόληση κ.λπ. Και αυτό ανεξάρτητα από τις συχνά αλλοπρόσαλλες πολιτικές του Τραμπ που έκανε κατά τη διάρκεια της θητείας του, σε αντίθεση συχνά με τις προεκλογικές του υποσχέσεις.

Ο Τραμπ δηλαδή εκφράζει έστω και με στρεβλό τρόπο το αίτημα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών στις ΗΠΑ για ανακοπή του φαινομένου της Παγκοσμιοποίησης και εθνική κυριαρχία. Γι’ αυτό υποστηρίχθηκε από την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων με πρόγραμμα να επιστρέψουν οι βιομηχανίες στις ΗΠΑ, να ξαναδημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να μπουν έλεγχοι στις «αγορές» (κάτι που πέτυχε εν μέρει με τους δασμούς που επέβαλε στα κινεζικά προϊόντα) και γενικότερα να υπάρξει ένας βαθμός εθνικής πολιτικής και οικονομίας, αλλά και να σταματήσουν οι πόλεμοι στους οποίους πρωτοστατούν οι ΗΠΑ, στο εξωτερικό. Ο ίδιος στόχος, αυτός της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, εκφράστηκε καθαρότερα και επιτεύχθηκε με το ιστορικό Brexit, μετά τον επίμονο αγώνα του βρετανικού λαού και προς μεγάλη απογοήτευση της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) που έκανε λυσσαλέο αγώνα εναντίον του, αλλά και προς μεγάλη απογοήτευση της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» του βρετανικού Εργατικού κόμματος, που έχει μετατραπεί σε ένα αστικό κόμμα απατεώνων όπως ο δικός μας άθλιος ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, η πελώρια οικονομική κρίση που μόλις τώρα ξεκινάει εξαιτίας της μεγάλης πανδημίας του κορωνοϊού, ο οποίος επελαύνει τώρα και στην περιφέρεια (χώρες του Τρίτου Κόσμου κ.λπ.), δείχνει και την ανοησία κάποιων «μαρξιστών» της κακιάς ώρας που υποστηρίζανε ότι η πανδημία χρησιμοποιείται (αν δεν «κατασκευάστηκε») από τις ελίτ (αορίστως) δήθεν για να υπερβούν την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση προ κορωνοϊού. Και αυτό όταν βέβαια η προ-κορωνοϊού κρίση δεν συγκρίνεται με τη σημερινή κρίση που ανατέλλει, την οποία όλοι οι έγκυροι αναλυτές προβλέπουν ότι θα είναι η μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση στην Ιστορία! Ή παρόμοια αβάσιμες είναι οι απόψεις ότι η πανδημία κατασκευάστηκε ή χρησιμοποιείται για να φέρει, αόριστα πάλι, τον «παγκόσμιο φασισμό», μη «βλέποντας» ότι ο παγκόσμιος φασισμός έχει ήδη αρχίσει να κτίζεται π.χ. στην Ευρώπη με την ΕΕ, για τις αποφάσεις της οποίας μόνο οι λαοί δεν ερωτώνται! Αν μάλιστα έκαναν το λάθος οι ελίτ στο παρελθόν και ρωτούσαν με δημοψηφίσματα τους λαούς, οι προτάσεις τους πάντα απορρίπτονταν και οι Ευρω-ελίτ έφταναν στην αθλιότητα να τα επαναλαμβάνουν μέχρι οι λαοί να «πειστούν» να περάσουν τη γραμμή τους. Γι’ αυτό και έπαψαν πια οι Ευρω-ελίτ να κάνουν δημοψηφίσματα… Και είναι βέβαια άλλο πράγμα ότι, αντικειμενικά, η πελώρια επερχόμενη κρίση θα φέρει μεγαλύτερη συγκέντρωση πολιτικής και οικονομικής δύναμης, καταστρέφοντας ακόμα και τμήματα της Υ/Ε, αλλά εναπόκειται στους λαούς να ανακόψουν τη συγκέντρωση αυτή αποκόπτοντας τους δεσμούς τους με το σημερινό σύστημα, τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Τώρα, το τμήμα της υπερεθνικής ελίτ στις ΗΠΑ έχει λυσσάξει, αφού έβλεπε με τρόμο, εν όψει των προσεχών προεδρικών εκλογών, ότι η επανεκλογή Τραμπ είναι σχεδόν βέβαιη και βρήκε τη «χρυσή ευκαιρία» με την εξέγερση και ρίχνει στη μάχη όλους τους εκλεκτούς της «συμμάχους» ή όργανα, την αλητεία της αμερικανικής ψευτο-αριστεράς, υποστηριζόμενης από μαζικά προβαλλόμενους ‘διανοουμένους’ τύπου Τσόμσκι, Ναόμι Κλάιν κ.λπ.

Έτσι η «αριστερά» αυτή:

—από την αρχή της εκλογής Τραμπ οργάνωνε διαδηλώσεις εναντίον του, ενάντια στον δήθεν «ρατσιστή» Τραμπ, πριν ακόμη γίνει κυβέρνηση (!), όπως αντίστοιχα χαρακτήριζε «εθνικιστικό» και «ρατσιστικό» το πανεθνικό κίνημα του βρετανικού λαού για Brexit.

—υποστήριζε άμεσα ή έμμεσα τους εγκληματίες «προοδευτικούς» Ομπάμα, Χίλαρι, που βομβάρδισαν και μακέλεψαν τη Συρία και τη Λιβύη εμπεδώνοντας την Νέα Διεθνή Τάξη, ενώ ο Τραμπ παρά τις αλλοπρόσαλλες φραστικές κυρίως ακρότητές του, στην εξωτερική του πολιτική, σε αντίθεση με την κυβέρνηση Ομπάμα – Χίλαρι, αλλά και του προηγούμενου Ρεπουμπλικάνου Μπους, δεν έχει ανοίξει μέχρι στιγμής νέο πολεμικό μέτωπο, έχει παγώσει τις πολεμικές επιχειρήσεις και κατηγορείται για αποτυχία στο Συριακό Μέτωπο, ενώ έχει αποφύγει μέχρι τώρα την κλιμάκωση με τις χαρακτηρισμένες εχθρικές χώρες των ΗΠΑ.

Από την άλλη βέβαια, ο Τραμπ είναι ο πρώτος πρόεδρος που εξυπηρετεί απόλυτα τα σιωνιστικά συμφέροντα, πιθανότατα για να έχει και κάποιον υποστηρικτή ανάμεσα στις ελίτ. Το γεγονός όμως ότι δεν έχει εξαπολύσει μέχρι τώρα πόλεμο κατά του Ιράν, παρά τη λυσσώδη πίεση των Σιωνιστών (κάτι που προγραμμάτιζε σχεδόν ανοιχτά η Χίλαρι), δεν είναι τυχαίο.

Έτσι, η εγκληματική Υ/Ε, βλέποντας ότι ο εκλεκτός της Τζο Μπάιντεν χάνει τις εκλογές του Νοέμβρη παρά τη μαζική προπαγάνδα (όπως είχε κάνει και στο δημοψήφισμα του Μπρέξιτ, αλλά και στις τελευταίες βρετανικές εκλογές), με την πολύτιμη βοήθεια αυτής της εκφυλισμένης «αριστεράς», προσπαθεί να ανατρέψει την κατάσταση που διαμορφώνεται διεθνώς: την εμφάνιση δηλαδή σε όλο τον κόσμο κινημάτων για την εθνική και οικονομική κυριαρχία ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και αυτό ενώ η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον δίνει δείγματα γραφής έχοντας μόλις εξαγγείλει πρόγραμμα για την ανάκτηση της εθνικής και οικονομικής αυτοδυναμίας της Βρετανίας… Και είναι βέβαια άλλο, ότι, αντικειμενικά, η πελώρια επερχόμενη κρίση θα φέρει μεγαλύτερη συγκέντρωση πολιτικής και οικονομικής δύναμης, καταστρέφοντας όμως ακόμα και τμήμα της Υ/Ε, ενώ εναπόκειται στους λαούς να ανατρέψουν το σύστημα και την πορεία αυτής της καταστροφικής Νέας Διεθνούς Τάξης.

Βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα εν όψει μιας γιγάντιας επιχείρησης της Υ/Ε και των δεκανικιών της στην παγκοσμιοποιητική «αριστερά», που έχει κύριο στόχο, όπως προαναφέραμε, να ανατραπούν καταρχήν τα αναδυόμενα κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και για εθνική κυριαρχία στην Αμερική και αλλού. Σε ένα δεύτερο επίπεδο γίνεται την ίδια στιγμή συστηματική προσπάθεια από τις πολιτιστικές ελίτ, τη διεθνή ιντελιγκέντσια και τα μίντια που πλέον ολοκληρωτικά ελέγχει η Υ/Ε, να εμπεδωθεί ακόμη περισσότερο η παγκοσμιοποιητική κουλτούρα του ατομισμού, της διαίρεσης των λαϊκών στρωμάτων με βάση εξωτερικά χαρακτηριστικά ταυτότητας και να δημιουργηθεί κλίμα εμφυλίου ανάμεσά τους. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στις πολυπολιτισμικές μητροπόλεις της παγκοσμιοποίησης, με την εκμετάλλευση συχνά των μειονοτήτων και των «απολίτικων» νέων που πέφτουν σήμερα δυστυχώς εύκολα στην παγίδα της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» και των μίντια ότι το κυρίαρχο που έχουν να παλέψουν είναι ένα δήθεν πανίσχυρο «ρατσιστικό», αν όχι φασιστικό σύστημα, όπως εκφράζεται από τους Τραμπ, Τζόνσον, Λε Πεν, Σαλβίνι κ.λπ. —οι οποίοι απλώς προσπαθούν να εκπροσωπήσουν/εκμεταλλευτούν τα μαζικά κινήματα για κυριαρχία που αναδύονται παντού—, αντί να παλέψουν ενάντια την τερατώδη και πρωτόγνωρη στην ιστορία εξουσία της υπερεθνικής ελίτ!

Ουσιαστικά δηλαδή η υπερεθνική ελίτ, που κυβερνά τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, θέλει να στρέψει την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων για τη συνεχή χειροτέρευση της οικονομικής και κοινωνικής τους ζωής μακριά από τις ίδιες τις ελίτ αυτές και το ίδιο το σύστημα σε ένα αλληλοφάγωμα για τα ‘ατομικά δικαιώματα’ κ.λπ. Το γνωστό απόφθεγμα που ιστορικά χαρακτήριζε τις ελίτ «διαίρει και βασίλευε» ίσως ποτέ δεν είχε βρει τέτοια μαζική εφαρμογή στους λαούς όπως σήμερα…

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 5/6/2020